เหนื่อยกับปัญหาชีวิตจนอยากตาย

สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราถ้ามีข้อผิดพลาดตรงไหนขออภัยนะคะ

  เรื่องทั้งหมดถ้าจะถามว่าเริ่มมาจากตรงไหน น่าจะใช้คำว่าก่อนหนูเกิดด้วยซ้ำ
ปัจจุบันอายุหนูอยู่ที่14ปี เรียนในโรงเรียนระดับจังหวัดแห่งหนึ่งนะคะ

  หนูไม่ได้เกิดมาจากความรักของคนสองคน. แม่หนูแค่ต้องการมีลูกแต่ครอบครัวฝั่งพ่ออยากให้พ่อแต่งงานกับแม่  
  วันที่แม่คลอดหนูออกมา แม่ต้องขี่มอร์ไซค์ไปโรงพยาบาลเองเพราะพ่อบอกไม่ว่าง เพื่อนชวนไปกินเหล้า
    พ่อไม่เคยตามใจหนูทั้งๆที่หนูพยายามมากแล้ว แต่ในขฯะที่น้องสาวได้ทุกอย่างโดยไม่แม้แต่จะกระดิกนิ้ว
   หนูอยากได้มือถือแต่พ่อบอกพ่อไม่มีเงิน หนูไม่เคยขอร้องพ่อ จนหนูพยายามเก็บเงินและสอบเข้าโรงเรียนมัธยมได้อันดับที่2 พ่อถึงซื้อให้ ซื้อมือถือที่ลดราคาเหลือแค่ไม่กี่พันและเป็นของขวัญแค่ชิ้นเดียว
   แต่น้องสาวมือถือฟิล์มหลุดพ่อซื้อเครื่องใหม่เป็นหมื่นให้
    หนูสอบชิงทุนได้ไปเมืองนอกแต่พ่อไม่ให้หนูไปเพราะญาติบอกมาว่าทุนที่หนูไปสอบมันไม่มีจริง
   แต่ทุนนี้ก็มีหลักฐานการไปมาชัดเจน สถานที่ บุคลากรก็มีอยู่จริง
   หนูถูกเพื่อนของพ่อลวนลาม ทั้งจับก้นจับนมแต่หนูกลายเป็นคนผิดว่าคิดมากเกินไป
   หนูทั้งเกลียดพ่อ เกลียดน้องสาว  สงสารแม่ที่ต้องมารับภาระอะไร ๆแบบนี้
    พ่อมีเมียน้อยนับไม่ถ้วน เมียน้อยทุกคนมีบ้านมีเงินใช้ ในขณะที่หนูแค่อยากกินหมูกระทะ199 พ่อก็ด่าว่าสิ้นเปลือง
    พ่อไม่เคยพาหนูหรือแม่ออกงานสังคมสักครั้งทั้งๆที่แม่เป็นถึงนักเขียน พ่อบอกว่าอายชาวบ้านเขา จนหนูสงสัยว่าเมียเป็นนักเขียนมันน่าอายหรอวะ
   พ่อเอาเงินแม่ไปจนหมดบัญชีรวมถึงทองอีก40บาทไปเล่นการพนัน
   ตอนนี้แม่หนูป่วยเป็นมะเร็งระยะแรก
แต่วันที่แม่ต้องเข้ามาตรวจที่โรงพยาบาล มีแค่หนูที่ต้องลาโรงเรียนมาดูแลแม่
   หนูอยากให้แม่หย่ากับพ่อ หนูเกลียดครอบครัว ๆนี่ หนูไม่รู้ว่าทุกคนจะเคยเจออะไรที่แย่กว่านี้มั้ยแต่หนูรับไม่ได้กับความโสมมของพ่อ
  ไหนจะญาติฝั่งพ่อที่สนับสนุนอีพวกเมียน้อยยิ่งกว่าอะไร  แถมยังเอาเงินแม่ไปถลุงเป็นว่าเล่น ยังมีหน้ามาด่าหนูกับแม่
  พอแม่จะขอหย่า พ่อ เพื่อนพ่อ ญาติๆก็หาว่าแม่จะไปหาผัวใหม่
  หนูเพ้นท์กระเป๋าขายช่วยแม่แต่น้องสาวก็มาทำมันพังหมด
  อยากหลุดพ้นจากตรงนี้ มันก็คงไม่มีทางไหนนอกจากตาย  หนูเคยคิดด้วยว่าจะชวนแม่มาฆ่าตัวตายไปด้วยกัน
  แต่แม่ไม่ยอมหรอก เพราะยังมีน้องสาวอีก
ยอมรับนะคะว่าอิจฉาน้องสาว ที่ขนาดจะโง่ ขี้เกียจแต่ทุกคนก็ยังเป็นห่วงมัน
  ในขณะที่หนูจะเจ็บเหมือนใกล้ตายก็ไม่มีคนแคร์
   ครอบครัว อะไร  ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงกล้าเรียกว่าตัวเองเป็นคนในครอบครัว
  นอกจากแม่และน้อง คนอื่นๆก็ไม่เคยนับว่าเป็นครอบครัวเลย
   เคยทำร้ายตัวเองนะคะ แต่ทำไปก็ไม่มีประโบชน์ เจ็บก็เจ็บ ตายก็ไม่ตาย  ถ้าจะทำร้ายเก็บแรงไว้ทำกับพวก ๆดีกว่า
   หนูไม่เคยต้องการตังค์จากพ่อ ไม่ต้องการเวลาจากเขา แต่หนูแค่สงสัยว่าเขาเคยรักหนูเหมือนที่รักน้องบ้างมั้ย
รักหนูเหมือนเวลารักพวกเมียน้อยบ้างมั้ย
รักหนูเหมือนพวกเพื่อน ๆของเขามั้ย
ปัญหาก็เข้ามาเรื่อยๆ จนไม่รู้จะทำยังไง อยากตายก็ตายไม่ได้
หนูมันขี้ขลาดเกินที่จะฆ่าตัวตายอ่ะ ทำได้แค่ทนต่อไปเท่านั้น ต่อให้จะโดนทำ แค่ไหนก็ได้แค่ทน ถูกมั้ยคะ55555