เราเป็นคนที่ชอบคิดมากค่ะ คิดไปเอง ชอบวิตกกังวลกลัวนั่นกลัวนี่ไปหมด ไม่รู้ว่าเข้าข่ายโรคซึมเศร้าหรือเปล่า
เราจะกลัวนั่นกลัวนี่ไปหมดทุกอย่างค่ะเวลากินข้ามกับพ่อแม่อย่างมีความสุขเราก็จะน้ำตาคลอเบ้าค่ะ เราคิดในหัวตลอดว่าท่มนจะอยู่กับเราแบบนี้ไปนานแค่ไหน? ถ้าหากวันหนึ่งเราเสียเค้าไปเราจะอยู่ได้ไหม? ชีวิตเราจะเป็นยังไง
เวลาเราอยู่ข้างนอกแล้วได้ยินเสียงรถรพ.เราจะสวดมนต์ในใจตลอดค่ะ จิตตกมากอันนี้คือเป็นตั้งแต่ประถมแล้ว
เราจะชอบซึม ๆ หรือหน่วง ๆ ตอนมองเห็นโรงพยาบาลค่ะ แบบมองว่าคนในนั้นจะเศร้า หดหู่ กังวลแค่ไหน
เรากลัวที่จะเป็นโรคต่าง ๆ มากค่ะ แพนิคมากเราคลำดูคอตัวเองตลอดว่าจะมีก้อนอะไรไหม แล้วก็มีจริง ๆ ค่ะ แต่หมอบอกว่าไม่อันตรายมันโตเพราะเป็นภูมิแพ้เฉย ๆ แล้วก้อนไม่ถึงเซนเลยค่ะ แต่เราก็ไม่สบายใจอีก เรากลัวทุกอย่างเลยค่ะกลัวโรคนั่นนี่ไม่กินทุกอย่างที่ไม่มีประโยชน์เลือกทานแต่ของที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย
เวลาเราอ่านเจอบทความเรื่องโรคนั่นโรคนี่เราก็จะกลับมาคิดเป็นตุเป็นตะว่าเราเป็นหรือเปล่า นั่งดูแขนขาตัวเองทุกวันค่ะว่ามีจ้ำเลือดหรือเปล่า ดูมือตัวเองว่าซีดเกินไปหรือเปล่า คิดตลอดว่าตัวเองจะตายยังไง ตอนอายุเท่าไหน ตายแล้วจะไปไหนมันจะดับไปเลยหรือว่ากลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนแล้วจะเหงาไหม น่ากลัวไหมเพราะเรากลัวที่แคบและความมืดมากคิดตลอดว่าถ้าตายแล้วอยู่ในโลงศพจะอยู่ได้ไหม 5555555 คิดเยอะเกินนน
เป็นห่วงทุกคนในบ้านค่ะห้ามทุกคนกินลูกชิ้น ไส้กรอก น้ำอัดลม บลา ๆ ๆ ๆ บังคับให้พ่อแม่ใส่ mask 55555
เวลาที่เรานอนตอนเย็นแล้วตื่นมาช่วงผีตากผ้าอ้อมเราจะหดหู่มากค่ะหดหู่แบบร้องไห้ได้เลย อล้วก็ตื่นมากลางดึกเราก็จะกลัวมากกลัวที่จะเสียคนที่เรารักไป กลัวทุกเรื่องเลยค่ะ รู้สึกเหมือน ณ เวลานั้นเราโดดเดี่ยว ตัวคนเดียว แต่ตอนอยู่โรงเรียนเราร่าเริงมากค่ะ ร่าเริงแบบจนเพื่อนรำคาญ หัวเราะแหกปากอะไรปกติ
เราพิมพ์ยาวมากเลยอ่าา อยากระบายมากค่ะ
ขอคำปรึกษาค่ะ เป็นคนคิดมาก ทำยังไงให้ชีวิตมีความสุขคะ
เราจะกลัวนั่นกลัวนี่ไปหมดทุกอย่างค่ะเวลากินข้ามกับพ่อแม่อย่างมีความสุขเราก็จะน้ำตาคลอเบ้าค่ะ เราคิดในหัวตลอดว่าท่มนจะอยู่กับเราแบบนี้ไปนานแค่ไหน? ถ้าหากวันหนึ่งเราเสียเค้าไปเราจะอยู่ได้ไหม? ชีวิตเราจะเป็นยังไง
เวลาเราอยู่ข้างนอกแล้วได้ยินเสียงรถรพ.เราจะสวดมนต์ในใจตลอดค่ะ จิตตกมากอันนี้คือเป็นตั้งแต่ประถมแล้ว
เราจะชอบซึม ๆ หรือหน่วง ๆ ตอนมองเห็นโรงพยาบาลค่ะ แบบมองว่าคนในนั้นจะเศร้า หดหู่ กังวลแค่ไหน
เรากลัวที่จะเป็นโรคต่าง ๆ มากค่ะ แพนิคมากเราคลำดูคอตัวเองตลอดว่าจะมีก้อนอะไรไหม แล้วก็มีจริง ๆ ค่ะ แต่หมอบอกว่าไม่อันตรายมันโตเพราะเป็นภูมิแพ้เฉย ๆ แล้วก้อนไม่ถึงเซนเลยค่ะ แต่เราก็ไม่สบายใจอีก เรากลัวทุกอย่างเลยค่ะกลัวโรคนั่นนี่ไม่กินทุกอย่างที่ไม่มีประโยชน์เลือกทานแต่ของที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย
เวลาเราอ่านเจอบทความเรื่องโรคนั่นโรคนี่เราก็จะกลับมาคิดเป็นตุเป็นตะว่าเราเป็นหรือเปล่า นั่งดูแขนขาตัวเองทุกวันค่ะว่ามีจ้ำเลือดหรือเปล่า ดูมือตัวเองว่าซีดเกินไปหรือเปล่า คิดตลอดว่าตัวเองจะตายยังไง ตอนอายุเท่าไหน ตายแล้วจะไปไหนมันจะดับไปเลยหรือว่ากลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนแล้วจะเหงาไหม น่ากลัวไหมเพราะเรากลัวที่แคบและความมืดมากคิดตลอดว่าถ้าตายแล้วอยู่ในโลงศพจะอยู่ได้ไหม 5555555 คิดเยอะเกินนน
เป็นห่วงทุกคนในบ้านค่ะห้ามทุกคนกินลูกชิ้น ไส้กรอก น้ำอัดลม บลา ๆ ๆ ๆ บังคับให้พ่อแม่ใส่ mask 55555
เวลาที่เรานอนตอนเย็นแล้วตื่นมาช่วงผีตากผ้าอ้อมเราจะหดหู่มากค่ะหดหู่แบบร้องไห้ได้เลย อล้วก็ตื่นมากลางดึกเราก็จะกลัวมากกลัวที่จะเสียคนที่เรารักไป กลัวทุกเรื่องเลยค่ะ รู้สึกเหมือน ณ เวลานั้นเราโดดเดี่ยว ตัวคนเดียว แต่ตอนอยู่โรงเรียนเราร่าเริงมากค่ะ ร่าเริงแบบจนเพื่อนรำคาญ หัวเราะแหกปากอะไรปกติ
เราพิมพ์ยาวมากเลยอ่าา อยากระบายมากค่ะ