ตามหัวข้อกระทู้เลยอะ เราตั้งใจให้กระทู้นี้เป็นพื้นที่ให้ใครก็ได้ที่มีเรื่องไม่สบายใจอยู่ แล้วอยากเล่าให้ใครซักคนฟัง ได้เล่า ได้ระบายอย่างสบายใจว่าคุณจะไม่โดนตัดสินจากคนอื่น ไม่ต้องมีใครมาบอกว่าคุณต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้ แต่แค่อยู่รับฟังคุณ

เรารู้สึกว่าสังคมเดี๋ยวนี้พยายามบอกให้ทุกคนคิดบวก เจอเหตุการณ์แย่ๆอะไรมาก็บอกให้มองในแง่ดีสิ ดราม่าทำไม คิดมากทำไม แต่ทำไมไม่ค่อยมีใครอยากรับฟังสิ่งเหล่านั้นแบบใส่ใจ หรือพยายามเข้าใจความรู้สึกแย่ๆของคนๆหนึ่งที่มันเกิดขึ้น ซึ่งจริงๆอารมณ์เศร้า เสียใจ หดหู่ มันก็เป็นธรรมชาติของอารมณ์คนเรา มันมีต้นเหตุ และที่มา แต่เหมือนว่าสังคมไม่มีพื้นที่ให้ความรู้สึก"ด้านลบ"แบบนั้นแหละ (ตามที่คนส่วนใหญ่เรียกกันนะ) จริงๆมันก็เหมือนกับอารมณ์มีความสุข อารมณ์ตื่นเต้น ดีใจนั่นแหละ เป็นอารมณ์หนึ่งเท่านั้นเอง แต่คนเรานี่แหละที่เอาป้ายไปติดให้มันว่าเป็นอารมณ์ด้านลบ หรือด้านบวก

เราเองก็มีอารมณ์แบบนั้นเกิดขึ้นบ่อยๆ เราเคยเกลียดอารมณ์พวกนั้น และอยากให้มันหายไปเร็วๆ วันนี้เราได้คุยกับคนๆหนึ่ง เขาพูดว่า ปล่อยให้ตัวเองอยู่กับความเศร้า ความเสียใจที่เกิดขึ้นเถอะ ถ้าเรายิ่งหนี เราก็แค่กดมันเอาไว้ลึกๆ ไม่ให้มันแสดงออกมา แต่มันไม่ได้หายไปไหนนะ ใช้เวลาอยู่กับความรู้สึกพวกนั้น อยู่กับมันจนเข้าใจว่ามันเกิดขึ้นมาได้ยังไง ตามมันให้ทันว่ามันไปไหน อะไรยังไง น่าจะดีกว่าการที่เราพยายามจะกดมันเอาไว้ แล้วแสดงออกว่าฉันไม่เป็นไรนะ ฉันโอเคดี ฉันร่าเริง เพราะการกดเอาไว้ ไม่ได้ทำให้เราเข้าใจความรู้สึกพวกนั้นมากขึ้นเลย แล้วมันก็ไม่ได้หายไปไหนจริงๆหรอก เราแค่กดมันไว้ลึกๆแค่นั้นเอง วันนึงที่สะสมไปนานๆ มันอาจจะระเบิดออกมารุนแรงกว่าเดิมก็ได้

ใครอยากเล่า อยากพูดอะไร เจออะไรที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ มีความรู้สึกเศร้า เสียใจ หดหู่ หรืออะไรก็ตามที่เกิดขึ้น แล้วอยากเล่า แต่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เต็มท่ี่เลยนะ เราพร้อมรับฟังคุณนะ