ตอนเดิมครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เรื่องที่ ๑
https://pantip.com/topic/38229130
เรื่องที่ ๒
https://pantip.com/topic/38235931
( บันทึกเก็บไว้เมื่อปี ๒๕๕๔ )
..........สมบัติ...สุดขอบโลก
เมื่อคืนนี้คุยกันกับมีนาว่าจะเขียนเรื่องอะไรต่อ เพราะเรื่องของมีนามีมากจนลำดับไม่ถูกเลยต้องให้ลูกช่วยคิด เธอก็บอกว่าเรื่องสมบัติที่ไม่ยอมทิ้งสิ เพราะเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องนึงที่งอนกันบ่อย ๆ ก็เลยเป็นที่มาของเรื่องนี้ในที่สุด
เวลาเราเห็นของที่มันเกะกะไปทั่วห้อง ของที่ไม่ได้ใช้กองอยู่เต็มตู้ เสื้อผ้าที่ไม่ได้ใส่แขวนอยู่เต็มราว เราจะมีความรู้สึกยังไงครับ นาน ๆ ครั้งคงไม่เป็นไร แต่ถ้าทุกวัน และทั้งเดือน และตลอดปี คนที่ว่ามีความเฉยชามากแค่ไหน ก็ต้องเกิดความรำคาญมั่งละนะ
และ ถ้ามีโอกาสมีเวลาว่าง ก็ต้องจัดการกันสักครั้งนึง
ลูกสาวผมชอบเก็บของไว้ครับ จะเก่าแค่ไหนจะเป็นยังไงจะใช้หรือไม่ใช้ก็ไม่ยอมทิ้ง และการเก็บไว้ของเธอก็จะไม่สร้างความลำบากให้กับใคร ถ้าเธอเก็บไว้เป็นที่เป็นทาง แต่มีนาจะวางไว้เต็มพื้นที่ ที่เธอเห็นได้ง่าย เพื่ออะไรตอนนี้ยังสรุปไม่ได้ คงต้องหาคำตอบกันต่อไป จะได้หรือไม่ได้ก็อีกเรื่องนึง
เริ่มที่ที่นอนก่อนก็แล้วกัน ข้างที่นอนมีตุ๊กตาวางเรียงกันอยู่ในอิริยาบถต่าง ๆ กันตามบทที่เธอจินตนาการไว้ ข้าวของเครื่องใช้ของตัวละคร มีครบทุกตัว และทุกชิ้น ตังแต่เสื้อผ้า รองเท้า หวี แปรง แป้ง ผ้าห่ม หมอน โดยแต่ละตัวก็จะมีของและพื้นที่ของตัวเอง นั่นก็คือพื้นที่ข้าง
ที่นอนของเรา ต่อจากตุ๊กตาก็เป็นหนังสือเรียน ซึ่งมีนามีความคิดว่าการที่หนังสือเรียนวางซ้อน ๆ กันไว้นั้นก่อให้เกิดความยุ่งยากในการค้น และการจัดตารางสอน เธอจึงกระจายออกไปเป็นวิชาใครวิชามัน วางเรียงไปตามอันดับวันที่จะต้องใช้ก็ทำให้พื้นที่ข้างที่นอนกลายเป็นพื้นที่
แออัดไปโดยไม่ตั้งใจ นอกจากนั้นก็มีของใช้ของเจ้าตัวอีกมากมายหลายหลาก บรรยายยังไงก็ไม่ครบ ลองดูหน่อยก็ได้ สมุดวาดรูป กระเป๋าปากกา ดินสอ สีน้ำ สีเทียน ดินสอสี หมอนใบเล็ก ผ้าห่มสำรอง ผ้าเช็ดหน้า ตะกร้าขนม โอย..พอดีกว่า ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นใน
วันธรรมดาคือจันทร์ ถึง ศุกร์เท่านั้น แต่ถ้าเป็นวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ หรือวันหยุดพิเศษต่าง ๆ ก็จะแถมพื้นที่บนที่นอนเข้าไปอีกด้วย กว่าจะนอนกันได้ก็ต้องเก็บกันพักนึงละตามไปดูที่แขวนเสื้อผ้า ของผมมีอยู่ไม่กี่ชิ้นครับ ราวก็เลยอยู่ในสภาพปกติ แต่ของลูกสาวนี่ราวแอ่นเลยครับ มีสักสี่
ห้าสิบตัวน่าจะได้ แต่เชื่อมั๊ยว่าใส่อยู่ไม่กี่ตัวหรอกโดยเฉพาะชุดเก่งนี่ชอบจัง และจริง ๆ แล้วสภาพแต่ละตัวโดยส่วนมากก็ใช้ไม่ได้แล้ว ขาดมั่งเก่ามั่ง ยานไปยานมามั่ง ซีดแล้วซีดอีกก็มี ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม เคยเลือกใส่ถุงใบใหญ่ ๆ ไว้ กะว่าจะเอาไปให้เด็กที่ไม่มีเสื้อผ้าใส่จริง ๆ ได้ใช้
เพราะเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์กับใคร วางไว้มุมห้องเตรียม อพยพ ในวันที่พอมีเวลา แล้วก็ไปทำงาน พอกลับมาเสื้อผ้าที่เลือกไว้กลับไปอยู่ที่เดิมเหมือนกับว่าไม่เคยมีการขยับไปไหนมาก่อน ส่วนถุงใบใหญ่นั้นว่างเปล่า ก็เลยต้องทนมองดูราวแอ่น ๆ กันต่อไปอีกหลายวัน
มีอยู่วันนึงชักสงสารราวผ้าจนทนไม่ได้แล้ว ก็เลยพูดโน้มน้าวมีนาเรื่องเสื้อผ้าที่ไม่ใช้แล้ว โดยยกเหตุการณ์ปัจจุบันขึ้นมาอ้าง โดยบอกว่าจะเอาไปบริจาค คนที่บ้านถูกน้ำท่วม ยกอานิสงค์ผลบุญต่าง ๆ มาหว่านล้อมกันจนมีนา ยอม ในเมื่อเธอยอมทำตามแล้วก็เลยให้เธอเป็นคน
เลือกโดยวางถุงใบใหญ่ไว้ให้ และให้โอกาสเธอติดสินใจตามสบายแล้วเราก็ไปทำงาน กลับจากทำงานตอนเย็นก็รีบไปดูผลงานก่อนเลยเป็นอันดับแรก มีเสื้ออยู่ในถุงเรียบร้อยครับ แต่ไม่ใช่ถุงใหญ่ที่ให้ไว้ เป็นถุงขนาดเล็ก ขนาดที่ว่าใส่เสื้อเด็กได้หนึ่งตัว ครับ ในนั้นมีเสื้ออยู่ตัวนึง
เป็นตัวที่ว่าถ้าให้ใครไปแล้ว นอกจาก ว่าเขา จะไม่ขอบคุณแล้วเขาคงจะทำหน้าแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแน่ ๆ เลย ก็เลยถามเธอว่าทำไมมีแค่นี้ เพราะที่พ่อเห็นว่าไม่ได้ใช้มันมีมากกว่าสิบตัวนะ เธอก็บอกว่ามีแค่นี้เพราะที่พ่อเห็นว่าใช้ไม่ได้นั้นจริง ๆ แล้วมันยังใช้ได้อยู่ คุยกันไป
คุยกันมาได้สักพัก อาการงอนกันก็เริ่มเกิดขึ้น ผมเองก็ตั้งความหวังไว้ว่าเมื่อจัดการกับเสื้อผ้าได้แล้วก็ค่อยขยายผลไปที่อื่นต่อไป ส่วนเธอก็เริ่มไม่พอใจที่ผมบังคับให้เธอทำในสิ่งที่ฝืนใจ น้ำเสียงก็เลยเริ่มตึง ๆ ขึ้นนิด ๆ จนในที่สุดผมก็เลยพูดว่า “เสื้อตัวเดียวเอาไปให้ใครก็อายเขานะลูก
และยิ่งเยิน ๆ แบบนี้ด้วยใครเขาจะเอา” ได้ผลครับ เธอบอกว่า “ไม่เอาก็ไม่ต้องเอา ตัวนี้หนูก็ยังชอบอยู่ด้วย” และเธอก็ทำตามคำพูดจริง ๆ โดยเอาเสื้อตัวนั้นกลับไปแขวนที่ราวอย่างเดิม โธ่..อีกนิดเดียวเท่านั้น ก็จะสำเร็จแล้วเชียว ในที่สุดตัวเดียวก็ยังไม่ได้ ตอนนั่งเขียน
อยู่นี่มีนาก็กำลังขยายพื้นที่ออกมาไกลกว่าเก่าอีก และคงไม่หยุดอยู่แค่นั้น เพราะของเล่นที่ใส่กล่องไว้ตอนย้ายบ้านที่ยังไม่ได้รื้อออกมา มีอีกสามกล่องใหญ่ครับ...........@@
ลุงแผน
๑ พฤศจิกายน ๒๕๖๑
..............................
.........ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามให้กำลังใจกันมาตลอด ขออภัยถ้าเรียงตามอาวุโส ไม่ถูกต้องนะครับ
คุณลิ ลายลิขิต , คุณ นัน turtle_cheesecake , คุณ แอน นลินมณี , คุณ แกง สันตะวาใบข้าว , คุณ เจ้ย เด็กหญิงเจ้ย
คุณ เทียนสี teansri , คุณ maesriruen , คุณ ดาว Lady Star 919 , คุณ ซูซี่ Susisiri , คุณ jongkonnee , คุณ อเวรา
คุณ ตัวกินเห็ด , คุณCanossa , คุณ หมูกรอบจิ๋ว , 868666 คุณอ้อม , คุณ ออม รัชต์สารินท์ , คุณ เล็ก 2326325
คุณ กาล อนันตา , คุณ ครูเปี๊ยก เสาวรส17 , คุณก้อง KTHc , คุณ นะ Na(นะ) , คุณ ศรเขียว , คุณ เสี่ย kasareev
อาจารย์จี GTW , คุณ ส่องแสงตะวันฉาย , คุณ อ้น psycho_factory , คุณ สวนดอก , คุณ บิว สมช 4257784
คุณท่าจีน471
( ขออภัยทุกท่าน แก้ไม่หายครับ preview แล้วได้ พอส่งเสร็จ โดด ไป โดด มา )
......บันทึก.......พ่อเลี้ยงเดี่ยว.......เรื่องที่ ๓ ..........@@ โดย ลุงแผน
ตอนเดิมครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
..........สมบัติ...สุดขอบโลก
เมื่อคืนนี้คุยกันกับมีนาว่าจะเขียนเรื่องอะไรต่อ เพราะเรื่องของมีนามีมากจนลำดับไม่ถูกเลยต้องให้ลูกช่วยคิด เธอก็บอกว่าเรื่องสมบัติที่ไม่ยอมทิ้งสิ เพราะเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องนึงที่งอนกันบ่อย ๆ ก็เลยเป็นที่มาของเรื่องนี้ในที่สุด
เวลาเราเห็นของที่มันเกะกะไปทั่วห้อง ของที่ไม่ได้ใช้กองอยู่เต็มตู้ เสื้อผ้าที่ไม่ได้ใส่แขวนอยู่เต็มราว เราจะมีความรู้สึกยังไงครับ นาน ๆ ครั้งคงไม่เป็นไร แต่ถ้าทุกวัน และทั้งเดือน และตลอดปี คนที่ว่ามีความเฉยชามากแค่ไหน ก็ต้องเกิดความรำคาญมั่งละนะ
และ ถ้ามีโอกาสมีเวลาว่าง ก็ต้องจัดการกันสักครั้งนึง
ลูกสาวผมชอบเก็บของไว้ครับ จะเก่าแค่ไหนจะเป็นยังไงจะใช้หรือไม่ใช้ก็ไม่ยอมทิ้ง และการเก็บไว้ของเธอก็จะไม่สร้างความลำบากให้กับใคร ถ้าเธอเก็บไว้เป็นที่เป็นทาง แต่มีนาจะวางไว้เต็มพื้นที่ ที่เธอเห็นได้ง่าย เพื่ออะไรตอนนี้ยังสรุปไม่ได้ คงต้องหาคำตอบกันต่อไป จะได้หรือไม่ได้ก็อีกเรื่องนึง
เริ่มที่ที่นอนก่อนก็แล้วกัน ข้างที่นอนมีตุ๊กตาวางเรียงกันอยู่ในอิริยาบถต่าง ๆ กันตามบทที่เธอจินตนาการไว้ ข้าวของเครื่องใช้ของตัวละคร มีครบทุกตัว และทุกชิ้น ตังแต่เสื้อผ้า รองเท้า หวี แปรง แป้ง ผ้าห่ม หมอน โดยแต่ละตัวก็จะมีของและพื้นที่ของตัวเอง นั่นก็คือพื้นที่ข้าง
ที่นอนของเรา ต่อจากตุ๊กตาก็เป็นหนังสือเรียน ซึ่งมีนามีความคิดว่าการที่หนังสือเรียนวางซ้อน ๆ กันไว้นั้นก่อให้เกิดความยุ่งยากในการค้น และการจัดตารางสอน เธอจึงกระจายออกไปเป็นวิชาใครวิชามัน วางเรียงไปตามอันดับวันที่จะต้องใช้ก็ทำให้พื้นที่ข้างที่นอนกลายเป็นพื้นที่
แออัดไปโดยไม่ตั้งใจ นอกจากนั้นก็มีของใช้ของเจ้าตัวอีกมากมายหลายหลาก บรรยายยังไงก็ไม่ครบ ลองดูหน่อยก็ได้ สมุดวาดรูป กระเป๋าปากกา ดินสอ สีน้ำ สีเทียน ดินสอสี หมอนใบเล็ก ผ้าห่มสำรอง ผ้าเช็ดหน้า ตะกร้าขนม โอย..พอดีกว่า ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นใน
วันธรรมดาคือจันทร์ ถึง ศุกร์เท่านั้น แต่ถ้าเป็นวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ หรือวันหยุดพิเศษต่าง ๆ ก็จะแถมพื้นที่บนที่นอนเข้าไปอีกด้วย กว่าจะนอนกันได้ก็ต้องเก็บกันพักนึงละตามไปดูที่แขวนเสื้อผ้า ของผมมีอยู่ไม่กี่ชิ้นครับ ราวก็เลยอยู่ในสภาพปกติ แต่ของลูกสาวนี่ราวแอ่นเลยครับ มีสักสี่
ห้าสิบตัวน่าจะได้ แต่เชื่อมั๊ยว่าใส่อยู่ไม่กี่ตัวหรอกโดยเฉพาะชุดเก่งนี่ชอบจัง และจริง ๆ แล้วสภาพแต่ละตัวโดยส่วนมากก็ใช้ไม่ได้แล้ว ขาดมั่งเก่ามั่ง ยานไปยานมามั่ง ซีดแล้วซีดอีกก็มี ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม เคยเลือกใส่ถุงใบใหญ่ ๆ ไว้ กะว่าจะเอาไปให้เด็กที่ไม่มีเสื้อผ้าใส่จริง ๆ ได้ใช้
เพราะเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์กับใคร วางไว้มุมห้องเตรียม อพยพ ในวันที่พอมีเวลา แล้วก็ไปทำงาน พอกลับมาเสื้อผ้าที่เลือกไว้กลับไปอยู่ที่เดิมเหมือนกับว่าไม่เคยมีการขยับไปไหนมาก่อน ส่วนถุงใบใหญ่นั้นว่างเปล่า ก็เลยต้องทนมองดูราวแอ่น ๆ กันต่อไปอีกหลายวัน
มีอยู่วันนึงชักสงสารราวผ้าจนทนไม่ได้แล้ว ก็เลยพูดโน้มน้าวมีนาเรื่องเสื้อผ้าที่ไม่ใช้แล้ว โดยยกเหตุการณ์ปัจจุบันขึ้นมาอ้าง โดยบอกว่าจะเอาไปบริจาค คนที่บ้านถูกน้ำท่วม ยกอานิสงค์ผลบุญต่าง ๆ มาหว่านล้อมกันจนมีนา ยอม ในเมื่อเธอยอมทำตามแล้วก็เลยให้เธอเป็นคน
เลือกโดยวางถุงใบใหญ่ไว้ให้ และให้โอกาสเธอติดสินใจตามสบายแล้วเราก็ไปทำงาน กลับจากทำงานตอนเย็นก็รีบไปดูผลงานก่อนเลยเป็นอันดับแรก มีเสื้ออยู่ในถุงเรียบร้อยครับ แต่ไม่ใช่ถุงใหญ่ที่ให้ไว้ เป็นถุงขนาดเล็ก ขนาดที่ว่าใส่เสื้อเด็กได้หนึ่งตัว ครับ ในนั้นมีเสื้ออยู่ตัวนึง
เป็นตัวที่ว่าถ้าให้ใครไปแล้ว นอกจาก ว่าเขา จะไม่ขอบคุณแล้วเขาคงจะทำหน้าแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแน่ ๆ เลย ก็เลยถามเธอว่าทำไมมีแค่นี้ เพราะที่พ่อเห็นว่าไม่ได้ใช้มันมีมากกว่าสิบตัวนะ เธอก็บอกว่ามีแค่นี้เพราะที่พ่อเห็นว่าใช้ไม่ได้นั้นจริง ๆ แล้วมันยังใช้ได้อยู่ คุยกันไป
คุยกันมาได้สักพัก อาการงอนกันก็เริ่มเกิดขึ้น ผมเองก็ตั้งความหวังไว้ว่าเมื่อจัดการกับเสื้อผ้าได้แล้วก็ค่อยขยายผลไปที่อื่นต่อไป ส่วนเธอก็เริ่มไม่พอใจที่ผมบังคับให้เธอทำในสิ่งที่ฝืนใจ น้ำเสียงก็เลยเริ่มตึง ๆ ขึ้นนิด ๆ จนในที่สุดผมก็เลยพูดว่า “เสื้อตัวเดียวเอาไปให้ใครก็อายเขานะลูก
และยิ่งเยิน ๆ แบบนี้ด้วยใครเขาจะเอา” ได้ผลครับ เธอบอกว่า “ไม่เอาก็ไม่ต้องเอา ตัวนี้หนูก็ยังชอบอยู่ด้วย” และเธอก็ทำตามคำพูดจริง ๆ โดยเอาเสื้อตัวนั้นกลับไปแขวนที่ราวอย่างเดิม โธ่..อีกนิดเดียวเท่านั้น ก็จะสำเร็จแล้วเชียว ในที่สุดตัวเดียวก็ยังไม่ได้ ตอนนั่งเขียน
อยู่นี่มีนาก็กำลังขยายพื้นที่ออกมาไกลกว่าเก่าอีก และคงไม่หยุดอยู่แค่นั้น เพราะของเล่นที่ใส่กล่องไว้ตอนย้ายบ้านที่ยังไม่ได้รื้อออกมา มีอีกสามกล่องใหญ่ครับ...........@@
ลุงแผน
๑ พฤศจิกายน ๒๕๖๑
.........ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามให้กำลังใจกันมาตลอด ขออภัยถ้าเรียงตามอาวุโส ไม่ถูกต้องนะครับ
คุณลิ ลายลิขิต , คุณ นัน turtle_cheesecake , คุณ แอน นลินมณี , คุณ แกง สันตะวาใบข้าว , คุณ เจ้ย เด็กหญิงเจ้ย
คุณ เทียนสี teansri , คุณ maesriruen , คุณ ดาว Lady Star 919 , คุณ ซูซี่ Susisiri , คุณ jongkonnee , คุณ อเวรา
คุณ ตัวกินเห็ด , คุณCanossa , คุณ หมูกรอบจิ๋ว , 868666 คุณอ้อม , คุณ ออม รัชต์สารินท์ , คุณ เล็ก 2326325
คุณ กาล อนันตา , คุณ ครูเปี๊ยก เสาวรส17 , คุณก้อง KTHc , คุณ นะ Na(นะ) , คุณ ศรเขียว , คุณ เสี่ย kasareev
อาจารย์จี GTW , คุณ ส่องแสงตะวันฉาย , คุณ อ้น psycho_factory , คุณ สวนดอก , คุณ บิว สมช 4257784
คุณท่าจีน471
( ขออภัยทุกท่าน แก้ไม่หายครับ preview แล้วได้ พอส่งเสร็จ โดด ไป โดด มา )