สวัสดีคะ ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ เราตอนนี้อายุ30ปีคะ และเป็นกระทู้แรกที่ของเราคะ
ที่ตัดสินใจเขียนเพราะตอนนี้เราใช้ชีวิตแบบไม่มีความสุขเลย มันทรมานมากๆ เลยอยากปรึกษากับใครซักคนที่เราไม่รู้จัก
เผื่อจะมีวิธีแก้หรือข้อคิดดีดี
ที่ทำเราจะเอาไปปรับใช้ได้คะ เริ่มเลยนะคะ เราคบกับแฟนมาปีนี้ปีที่ 7 แล้วคะ ช่วงปีแรกๆเรามีความสุขกันมากคะ ไม่ต้องรับผิดชอบภาระอะไรที่มันมากมาย แต่พอเราเริ่มโตขึ้นเริ่มมองหาอนาคตเราก็ซื้อบ้าน(วางแผนจะแต่งงานปีนี้แต่มีเหตุำเป็นต้องเลื่อนออกไป) เปิดบริษัททำงานอยู่ด้วยกันตลอด แต่ก็จะมีบางช่วงที่เค้าต้องไปต่างประเทศบ่อยๆเราก็จะห่างกัน 4-5 วัน
ปัญหามันเริ่มมีเมื่อช่วงต้นปี เราเริ่มรู้สึกเศร้า รู้สึกว่าเค้าไม่แคร์อะไรเราเลย เวลาเราคุยงานกันหรือปรึกษาเรื่องอะไรก็แล้วแต่พอเกิดปัญหา เค้าจะโยนความผิดให้เราตลอด เค้าจะชอบใช้คำพูดที่มันทำให้เรารู้สึกแย่ ด่า ดูถูกเรา รู้สึกว่าเราไม่มีค่า ใช้คำพูด กู ซึ่งปกติเค้าจะไม่เคยพูดกับเรา เวลาทะลาะกันก็จะเหมือนทวงบุญคุณ ซึ่งเรางงทุกอย่างเราสร้างมาด้วยกัน
บุญคุณ ของโน่นนี่นั่นก็ซื้อให้ ซึ่งล่าสุดด้วยความที่เราทำงานกันหนักมากจนไม่ได้กลับบ้าน 4-5 เดือนเราเลยขอเค้าบ้านไปเยี่ยมที่บ้าน ซึ่งเค้าก็อาสาขับรถพาไป หลังจากกลับมาแล้วเค้ามาคิดค่านำ้มันค่าพาเรากลับบ้าน (พ่อกับแม่แฟนอยู่ กทม.คะ เค้าเจอพ่อแม่ทุกวัน) อันนี้เราก็งงๆ (เราใช้เงินกระเป๋า
เดียวกัน) หลังจากนั้นเราก็มีทะเลาะกันเรื่องงาน เค้าก็ยกเอาเรื่องกลับบ้านนี่ มาทวงว่าพากลับบ้านก็ฟรี อันนี้เราถึงกลับอึ้งคือ มันทำให้เรารู้สึกว่าเค้าไม่ได้เคารพพ่อแม่เราเลยหรอ หรือไม่ได้รู้สึกอะไรเลยหรอ เราไม่เจอที่บ้านมา5เดือนอะ เราคิดถึงมาก ทางกลับกันเรารักและเคารพพ่อแม่เค้าเหมือนพ่อแม่เรา
เค้าตีค่าทุกอย่างเป็นตัวเงิน ตั้งแต่งานบ้าน หน้าที่แฟน เราทำให้หมด เค้าไม่ต้องหยิบจับอะไรเลยเราทำให้ด้วยใจทำเพราะอยากทำให้ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้าชอบพูดว่า คบกับเรามา7ปีไม่เห็นมันจะมีอะไรดีขึ้นเลย คำพูดพวกนี้มันทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราจะเป็นฝ่ายต้องง้อทุกครั้ง
ทุกวันนี้เราแทบไม่อยากจะเจอหน้าเค้า ไม่อยากที่จะทะเลาะ มันเครียดมาก เราไม่รู้ว่าจะมีทางไหนที่ที่จะทำใหความสัมพันเราทั้งคู่มันดีขึ้นบ้างคะ หรือเราต้องจบกัน แยกย้าย กลัวเราเครียดจนเป็นโรคซึมเศร้ามากตอนนี้ ปรึกษาใครไม่ได้จริงๆเพราะในสายตาทุกคนรอบข้างเราคือผู้หญิงเก่งสตรอง เกิดเป็นผู้หญิงมันต้องคิดเยอะมากเลยนะ เราเครียดมาก ชีวิตไม่มีความสุขเลย ขอบคุณอ่านจนจบนะคะ
อาถรรพ์เลข 7 มีจริงช่ายไหมคะ
ที่ตัดสินใจเขียนเพราะตอนนี้เราใช้ชีวิตแบบไม่มีความสุขเลย มันทรมานมากๆ เลยอยากปรึกษากับใครซักคนที่เราไม่รู้จัก
เผื่อจะมีวิธีแก้หรือข้อคิดดีดี
ที่ทำเราจะเอาไปปรับใช้ได้คะ เริ่มเลยนะคะ เราคบกับแฟนมาปีนี้ปีที่ 7 แล้วคะ ช่วงปีแรกๆเรามีความสุขกันมากคะ ไม่ต้องรับผิดชอบภาระอะไรที่มันมากมาย แต่พอเราเริ่มโตขึ้นเริ่มมองหาอนาคตเราก็ซื้อบ้าน(วางแผนจะแต่งงานปีนี้แต่มีเหตุำเป็นต้องเลื่อนออกไป) เปิดบริษัททำงานอยู่ด้วยกันตลอด แต่ก็จะมีบางช่วงที่เค้าต้องไปต่างประเทศบ่อยๆเราก็จะห่างกัน 4-5 วัน
ปัญหามันเริ่มมีเมื่อช่วงต้นปี เราเริ่มรู้สึกเศร้า รู้สึกว่าเค้าไม่แคร์อะไรเราเลย เวลาเราคุยงานกันหรือปรึกษาเรื่องอะไรก็แล้วแต่พอเกิดปัญหา เค้าจะโยนความผิดให้เราตลอด เค้าจะชอบใช้คำพูดที่มันทำให้เรารู้สึกแย่ ด่า ดูถูกเรา รู้สึกว่าเราไม่มีค่า ใช้คำพูด กู ซึ่งปกติเค้าจะไม่เคยพูดกับเรา เวลาทะลาะกันก็จะเหมือนทวงบุญคุณ ซึ่งเรางงทุกอย่างเราสร้างมาด้วยกัน
บุญคุณ ของโน่นนี่นั่นก็ซื้อให้ ซึ่งล่าสุดด้วยความที่เราทำงานกันหนักมากจนไม่ได้กลับบ้าน 4-5 เดือนเราเลยขอเค้าบ้านไปเยี่ยมที่บ้าน ซึ่งเค้าก็อาสาขับรถพาไป หลังจากกลับมาแล้วเค้ามาคิดค่านำ้มันค่าพาเรากลับบ้าน (พ่อกับแม่แฟนอยู่ กทม.คะ เค้าเจอพ่อแม่ทุกวัน) อันนี้เราก็งงๆ (เราใช้เงินกระเป๋า
เดียวกัน) หลังจากนั้นเราก็มีทะเลาะกันเรื่องงาน เค้าก็ยกเอาเรื่องกลับบ้านนี่ มาทวงว่าพากลับบ้านก็ฟรี อันนี้เราถึงกลับอึ้งคือ มันทำให้เรารู้สึกว่าเค้าไม่ได้เคารพพ่อแม่เราเลยหรอ หรือไม่ได้รู้สึกอะไรเลยหรอ เราไม่เจอที่บ้านมา5เดือนอะ เราคิดถึงมาก ทางกลับกันเรารักและเคารพพ่อแม่เค้าเหมือนพ่อแม่เรา
เค้าตีค่าทุกอย่างเป็นตัวเงิน ตั้งแต่งานบ้าน หน้าที่แฟน เราทำให้หมด เค้าไม่ต้องหยิบจับอะไรเลยเราทำให้ด้วยใจทำเพราะอยากทำให้ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้าชอบพูดว่า คบกับเรามา7ปีไม่เห็นมันจะมีอะไรดีขึ้นเลย คำพูดพวกนี้มันทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราจะเป็นฝ่ายต้องง้อทุกครั้ง
ทุกวันนี้เราแทบไม่อยากจะเจอหน้าเค้า ไม่อยากที่จะทะเลาะ มันเครียดมาก เราไม่รู้ว่าจะมีทางไหนที่ที่จะทำใหความสัมพันเราทั้งคู่มันดีขึ้นบ้างคะ หรือเราต้องจบกัน แยกย้าย กลัวเราเครียดจนเป็นโรคซึมเศร้ามากตอนนี้ ปรึกษาใครไม่ได้จริงๆเพราะในสายตาทุกคนรอบข้างเราคือผู้หญิงเก่งสตรอง เกิดเป็นผู้หญิงมันต้องคิดเยอะมากเลยนะ เราเครียดมาก ชีวิตไม่มีความสุขเลย ขอบคุณอ่านจนจบนะคะ