เซิร์จหาดูเจอแต่คนที่ไม่อยากรู้จักคนใหม่ๆเพื่อนใหม่ๆ แต่เราจะรู้สึกไม่อยากรู้จักคนที่รู้จักอยู่ อย่างเพื่อนหรือคนที่ชอบอยู่อะไรแบบนี้อ่ะ เราเป็นคนมีเพื่อนน้อยมากและก็เป็นเพราะเราเองที่เฉยเมยใส่เพื่อนเพราะเรารู้สึกแบบเนี้ย เพื่อนไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เราแค่รู้สึกไม่อยากรู้จักเฉยๆอ่ะ อยู่ๆก็จะรู้สึกขึ้นมาแล้วก็เลิกคุยกับเพื่อนไปเลย..
เรื่องเพื่อนบางคนมันอาจมีสาเหตุอยู่ลึกๆก็ได้ที่ทำให้ไม่อยากรู้จักแล้ว แต่กับคนที่เราชอบเราก็เป็นอ่ะ ดารานักร้องที่ติดตามเงี้ย เวลาเราตามเราตามถึงพริกถึงขิง รู้ทุกเรื่องแม้แต่เรื่องแย่ๆก็รับได้มาตลอดเข้าใจตลอด ไม่ว่าตอนนี้ตอนไหนก็ยังเข้าใจ แต่วันนึง”อยู่ๆ”ก็จะรู้สึกไม่อยากรู้จักแล้ว อยากเท ไม่ใช่ไม่อยากตามธรรมดาแต่ไม่อยากรู้จักเลยยย อยากลบทุกอย่างที่รู้จักทิ้ง ทั้งที่ก็ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น... คือยังรู้สึกชอบอยู่แต่ไม่อยากรู้จักแล้ว พอมันแบบนี้เราแอบรู้สึกแย่ว่าทำไมเราเป็นยั่งงี้ จะทิ้งคนที่ไม่ได้ทำอะไรผิดไปเฉยๆไม่มีเหตุผลงี้อ่อ มันคืออะไรอ่ะ เราแค่ขี้เบื่อหรือต่อต้านสังคม?
คือก็สงสารเพื่อนด้วยที่ต้องคอยติดต่อเราตลอดเพื่อไม่ให้ขาดกัน แต่เรามีความรู้สึกงี้ทั้งที่เพื่อนไม่ได้ทำอะไรไม่ดีหรือทำอะไรผิดเลย เพื่อนออกจะดีกับเรามากๆด้วยซ้ำ เราเข้าใจมันตลอดแต่เราก็ยังรู้สึกไม่อยากรู้จักมันอ่ะ.. มันแค่ไม่อยากรู้จักเฉยๆจริงๆ เพราะเวลานึกเรื่องเก่าๆเรื่องตลกๆเรื่องดีๆในอดีต ก็ยังยิ้มยังหัวเราะได้ แต่พอกลับมาปัจจุบันคิดแล้วคิดอีกก็ยังรู้สึก”ไม่อยากรู้จักแล้ว”อยู่ดีอ่ะ เพื่อนที่ไม่สามารถต่อเราติดได้เหมือนเดิมมันก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น มันก็ไม่ได้ถามแค่คิดว่าเราโกรธอะไรมันสักอย่างที่มันไม่รู้ว่าคือเรื่องอะไร มันรอให้เราหาโกรธแล้วกลับมาคุยอย่างเดิม รอมา5ปีแล้วอ่ะ.. ก็ไม่ได้โกรธอะไรจะให้หายโกรธเรื่องอะไร ก็สงสารมันนะ แต่.. ไม่อยากรู้จักแล้วง่า...
ส่วนคนที่ยังต่อกันติดอยู่คือมันไม่สนใจที่เราเงียบไป เงียบหายกันไปนานมันก็ไม่ได้คิดว่าเราโกรธอะไรมัน นี่คือเพื่อนที่ยังเหลืออยู่ที่เป็นแบบนี้
ปล.ไม่มีเรื่องเงินนะ เราไม่ชอบยืมเงินใคร และถ้าเพื่อนยืมเงินเราเราไม่จำด้วย มันจะคืนไม่คืนจะจำไม่จำก็วัดกันไป (พ่อสอนว่าจะเสียเงินหรือเสียเพื่อนให้เลือกไปเลย ให้เพื่อนยืมเงินก็คิดซะว่าให้เงินเพื่อนไปเลย) แต่เพื่อนที่คบมาไม่มีใครมีปัญหาเรื่องเงินอยู่แล้ว มันยืมก็คืนมันมีก็ให้ตลอด
...มันปกติมั้ย แบบนี้ควรปรึกษาแพทย์มั้ยอ่ะ มันคือโรคอะไรรึป่าว เพราะเรารู้สึกแบบนี้กับคนแทบทุกคนที่รู้จักมาในชีวิต รู้สึกตัวเองโรคจิตเลย ที่อยู่ๆก็ไม่อยากรู้จักคนที่ดีด้วย (แต่ใช่ว่าเราคบคุยกับคนไม่ดีนะ คนไม่ดีนี่ไม่รู้ทำไมไม่ค่อยเข้าใกล้เรา รู้สึกว่ารอบตัวเราคนที่เรารู้จักไม่มีคนเลวๆแย่ๆเลย เพราะแย่ขนาดนั้นจริงเราก็ไม่ยุ่งด้วยแต่แรกอยู่ดี)
มีใครเคยเป็นงี้บ้างมั้ย มันเป็นแค่โลกส่วนตัวสูงจริงๆเหรอ.. แบบนี้มันจะสูงเกินไปมั้ยอ่ะคิดว่า.... ถึงจะรู้สึกว่าสุดท้ายเราจะไม่เหลือใครเลย.. ก็ยังรู้สึกไม่อยากรู้จักใครอยู่ดีอ่ะ......... กับคนใหม่ๆคุยด้วยได้หมดนะ แต่นานไปก็จะรู้สึกแบบนี้อีกอยู่ดี..
//อย่าพูดถึงแฟนเลย แค่เพื่อนยังเป็นแบบนี้ แน่นอนว่ายังไม่เคยมีแฟนสักคน เพราะรู้สึกกลัวว่าถ้ามีแฟนแล้วถ้าแฟนรักเรามากๆ เราต้องทำเค้าเจ็บแน่ๆ.. ในเมื่อเป็นแบบนี้ เลยไม่คุยกับใครเกินเพื่อนเลย ใครทำท่าจะเกินก็เลิกคุยเหมือนกัน... (ไม่ใช่ไม่อยากลองมีแฟน แต่รู้สึกว่ามีไม่ได้ถ้ายังเป็นแบบนี้)
เคยรู้สึกอยู่อยู่ก็ไม่อยากรู้จักคนรู้จักมั้ย
เรื่องเพื่อนบางคนมันอาจมีสาเหตุอยู่ลึกๆก็ได้ที่ทำให้ไม่อยากรู้จักแล้ว แต่กับคนที่เราชอบเราก็เป็นอ่ะ ดารานักร้องที่ติดตามเงี้ย เวลาเราตามเราตามถึงพริกถึงขิง รู้ทุกเรื่องแม้แต่เรื่องแย่ๆก็รับได้มาตลอดเข้าใจตลอด ไม่ว่าตอนนี้ตอนไหนก็ยังเข้าใจ แต่วันนึง”อยู่ๆ”ก็จะรู้สึกไม่อยากรู้จักแล้ว อยากเท ไม่ใช่ไม่อยากตามธรรมดาแต่ไม่อยากรู้จักเลยยย อยากลบทุกอย่างที่รู้จักทิ้ง ทั้งที่ก็ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น... คือยังรู้สึกชอบอยู่แต่ไม่อยากรู้จักแล้ว พอมันแบบนี้เราแอบรู้สึกแย่ว่าทำไมเราเป็นยั่งงี้ จะทิ้งคนที่ไม่ได้ทำอะไรผิดไปเฉยๆไม่มีเหตุผลงี้อ่อ มันคืออะไรอ่ะ เราแค่ขี้เบื่อหรือต่อต้านสังคม?
คือก็สงสารเพื่อนด้วยที่ต้องคอยติดต่อเราตลอดเพื่อไม่ให้ขาดกัน แต่เรามีความรู้สึกงี้ทั้งที่เพื่อนไม่ได้ทำอะไรไม่ดีหรือทำอะไรผิดเลย เพื่อนออกจะดีกับเรามากๆด้วยซ้ำ เราเข้าใจมันตลอดแต่เราก็ยังรู้สึกไม่อยากรู้จักมันอ่ะ.. มันแค่ไม่อยากรู้จักเฉยๆจริงๆ เพราะเวลานึกเรื่องเก่าๆเรื่องตลกๆเรื่องดีๆในอดีต ก็ยังยิ้มยังหัวเราะได้ แต่พอกลับมาปัจจุบันคิดแล้วคิดอีกก็ยังรู้สึก”ไม่อยากรู้จักแล้ว”อยู่ดีอ่ะ เพื่อนที่ไม่สามารถต่อเราติดได้เหมือนเดิมมันก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น มันก็ไม่ได้ถามแค่คิดว่าเราโกรธอะไรมันสักอย่างที่มันไม่รู้ว่าคือเรื่องอะไร มันรอให้เราหาโกรธแล้วกลับมาคุยอย่างเดิม รอมา5ปีแล้วอ่ะ.. ก็ไม่ได้โกรธอะไรจะให้หายโกรธเรื่องอะไร ก็สงสารมันนะ แต่.. ไม่อยากรู้จักแล้วง่า...
ส่วนคนที่ยังต่อกันติดอยู่คือมันไม่สนใจที่เราเงียบไป เงียบหายกันไปนานมันก็ไม่ได้คิดว่าเราโกรธอะไรมัน นี่คือเพื่อนที่ยังเหลืออยู่ที่เป็นแบบนี้
ปล.ไม่มีเรื่องเงินนะ เราไม่ชอบยืมเงินใคร และถ้าเพื่อนยืมเงินเราเราไม่จำด้วย มันจะคืนไม่คืนจะจำไม่จำก็วัดกันไป (พ่อสอนว่าจะเสียเงินหรือเสียเพื่อนให้เลือกไปเลย ให้เพื่อนยืมเงินก็คิดซะว่าให้เงินเพื่อนไปเลย) แต่เพื่อนที่คบมาไม่มีใครมีปัญหาเรื่องเงินอยู่แล้ว มันยืมก็คืนมันมีก็ให้ตลอด
...มันปกติมั้ย แบบนี้ควรปรึกษาแพทย์มั้ยอ่ะ มันคือโรคอะไรรึป่าว เพราะเรารู้สึกแบบนี้กับคนแทบทุกคนที่รู้จักมาในชีวิต รู้สึกตัวเองโรคจิตเลย ที่อยู่ๆก็ไม่อยากรู้จักคนที่ดีด้วย (แต่ใช่ว่าเราคบคุยกับคนไม่ดีนะ คนไม่ดีนี่ไม่รู้ทำไมไม่ค่อยเข้าใกล้เรา รู้สึกว่ารอบตัวเราคนที่เรารู้จักไม่มีคนเลวๆแย่ๆเลย เพราะแย่ขนาดนั้นจริงเราก็ไม่ยุ่งด้วยแต่แรกอยู่ดี)
มีใครเคยเป็นงี้บ้างมั้ย มันเป็นแค่โลกส่วนตัวสูงจริงๆเหรอ.. แบบนี้มันจะสูงเกินไปมั้ยอ่ะคิดว่า.... ถึงจะรู้สึกว่าสุดท้ายเราจะไม่เหลือใครเลย.. ก็ยังรู้สึกไม่อยากรู้จักใครอยู่ดีอ่ะ......... กับคนใหม่ๆคุยด้วยได้หมดนะ แต่นานไปก็จะรู้สึกแบบนี้อีกอยู่ดี..
//อย่าพูดถึงแฟนเลย แค่เพื่อนยังเป็นแบบนี้ แน่นอนว่ายังไม่เคยมีแฟนสักคน เพราะรู้สึกกลัวว่าถ้ามีแฟนแล้วถ้าแฟนรักเรามากๆ เราต้องทำเค้าเจ็บแน่ๆ.. ในเมื่อเป็นแบบนี้ เลยไม่คุยกับใครเกินเพื่อนเลย ใครทำท่าจะเกินก็เลิกคุยเหมือนกัน... (ไม่ใช่ไม่อยากลองมีแฟน แต่รู้สึกว่ามีไม่ได้ถ้ายังเป็นแบบนี้)