เกิดเหตุการณ์​ที่ทำให้เรานั้นเครียดจนหน้ามืดเลยค่ะ

วันธรรมดา อยู่ๆแม่ก็มาตะคอก กุใส่ค่ะ ทั้งที่แม่ไม่เคยใช้คำหยาบแรงๆกับเราเลยนะคะ ตอนนั้นคือช่วงตะคอกสั้นๆค่ะ หลังจากนั้นแม่เราออกมาจากห้องน้ำก็เหมือนโกรธสุดขีดทำไรเสียงดังหมด แล้วมาตะคอกด่ากรี๊ดร้องไห้แบบสติแตกเลยค่ะ เขาพูดพร้อมร้องไห้เรื่องพฤติกรรม​เราที่ชอบทำตัวแย่ค่ะ (คือตัวเราเองเนี่ย เป็นคนที่ค่อนข้างที่จะขี้เกียจค่ะ แต่ไม่ถึงขั้นไม่ทำงานอะไรเลย แต่เป็นคนที่เวลายายสั่งทำอะไรก็ฟังก็ทำ แต่ค่อยทำทีหลังอ่ะค่ะ ซึ่งพฤติกรรม​นี้เราเป็นบ่อย)​ บ้านเรา ยายเลี้ยงเราตั้งแต่เด็กจนโต แม่ที่เพิ่งกลับมาจากกรุงเทพไม่กี่เดือน ก็รู้สึกเฉยๆกับพฤติกรรม​เรา แต่ก็ดูอยู่ค่ะ แต่ไม่ได้สนใจไรมาก เพราะยายจะจัดการเอง แต่เหมือนว่าหลังจากที่แม่มาอยู่ ยายก็บ่นว่าตัวเราที่พฤติกรรม​แบบนี้ ก็เพราะแม่นั่นแหละ ซึ่งแม่น่าจะโดนบ่นแบบนี้หลายรอบ ฟิวขาดมาบอกเราค่ะว่า
"ฟังยายบ้าง เวลาไม่ฟังยาย มันก็จะมาโดนหัวกุ หลายรอบแล้ว หลายรอบแล้ว" แม่พูดพร้อมตะคอกกรี๊ดร้องไห้เสียงดังมากค่ะ ตอนนั้นเราก็ช็อกทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองแม่กับยายทะเลาะกันค่ะ เพราะหลังจากที่แม่พูดตะคอก ยายก็ได้ยินแล้วก็มาต่อว่าแม่ค่ะ คือตอนนั้นเรารู้สึกดิ่งเลยค่ะ ไม่คิดว่าพฤติกรรม​เรา จะทำให้ความสัมพันธ์​คนในบ้านแตกแยก เราพยายามขอโทษแม่แล้วค่ะ แต่แม่ก็ปัดมือเราทิ้งและไม่ฟัง เราน่าจะขอโทษผิดเวลา ขอโทษตอนที่แม่อาละวาด หลังจากนั้นแม่ก็ไม่คุยกับเราและยายเลยค่ะ เรารู้สึกผิดมาก ที่ทำให้ยายกับแม่ทะเลาะกันเพราะเรา เรารู้สึกผิด ไม่คิดว่าพฤติกรรม​ที่เราทำโดยปกติ จะเป็นพิษขนาดนี้ เราเพิ่งรู้ตัวค่ะ เราเพิ่งรู้ว่าเราต้องปรับนิสัยวินัยตัวเอง ถึงเราปรับตอนนี้มันก็สายไปแล้ว เพราะเกิดเหตุการณ์​นี้ขึ้น แม่เขาก็เครียดเรื่องงานเรื่องการเงินอยู่แล้ว แล้วต้องมาโดนบ่นซ้ำๆแบบนี้ ฟิวขาดคงไม่แปลก แต่แปลกที่ตัวเราไม่คิดว่าพฤติกรรม​ตัวเอง มันโคตรจะแย่แค่ไหน ตอนนี้แม่, ยายและเราอยู่บ้านเดียวกัน เวลาผ่านไปมาก็ไม่มองหน้ากันเลย เราอยากขอโทษแม่ค่ะ อยากคุยกับแม่ แต่หลังเหตุการณ์​นั้นที่เราพยายามขอโทษแค่ไหน แม่ก็ไม่ฟัง ทำให้เราไม่กล้าขอโทษแม่จนถึงวันนี้ สงสารแม่ สงสารยาย แต่เกลียดตัวเองค่ะที่รู้ตัวช้าไป (เราอยากออกจากบ้านมาก เพราะเราคือตัวปัญหา แต่เรายังหากินเองไม่ได้ เพราะอายุ15 ได้แต่รู้สึกผิด แต่แก้ปัญหาไรไม่ได้ เพราะปัญหาอยู่ที่เราคนเดียวค่ะ)​