(เรื่องราวของเพื่อน)
ย้อนกลับไปช่วง 4 - 22 มิถุนายน 2561 เป็นวันที่เพื่อนที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งไปสังเกตการสอนของโรงเรียนหนึ่งใกล้ทางด่วน 15 วัน จากมหาวิทยาลัยสีม่วง ขาว วันแรกที่เพื่อนคนนี้ไปได้พบกับสาวจากรั้วสีชมพูคนหนึ่งอยู่ในขั้นฝึกสอนเต็มรูป ครั้งแรกที่เพื่อนมองแล้วเกิดรู้สึกถูกใจอยากทำความรู้จัก เธอคนนั้นเป็นสาวแว่นซึ่งเพื่อนฉันก็เป็นแนวชอบสาวแว่นเสียด้วยด้วยความที่เพื่อนอยากทำความรู้จักและไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร บวกกับเป็นคนขี้อาย ก็ทำได้แค่ยืนมองจนกระทั่งวันหนึ่ง เพื่อนฉันซื้อนํ้าเต้าหู้มาให้สาวคนนั้นเป็นการเริ่มต้นรู้จัก หลังจากนั้นเพื่อนได้พยายามพูดคุย ทักทาย เข้าไปหาถึงห้องหมวด แต่เพื่อนก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันดูแปลกจนเกินไป จนครบวันกำหนดสังเกตของเพื่อนไปแล้ว เพื่อนคนนี้ก็ยังแวะเวียนไปหาสาวคนนั้นอยู่เสมอ จริงๆเพื่อนไม่ได้แวะเวียนไปหาสาวคนนั้นเฉยๆหรอก บางครั้งก็ไปเพราะเรื่องเอกสารเรื่องการทดลองสอนเลยไปแวะไปหา วันหนึ่งเพื่อนคนนั้นได้นำของชิ้นหนึ่งห่อของสิ่งนั้นให้อย่างดีโดยก่อห่อเพื่อนได้เขียนเบอร์โทรติดต่อไว้หลังกล่องนั้น พอถึงวันให้ไม่เจอสาวคนนั้นเพราะเธอไปสอนตึกอื่นเพื่อนเลยฝากให้เพื่อนของเธอไปให้แทน ผ่านไปอีกวันหนึ่งเพื่อนคนนี้ได้แวะไปหาอีกก็ได้เจอเธอ เธอได้กล่าวขอบคุณเพื่อนของฉันที่เอาของไปให้
จนผ่านไปถึงปัจจุบันเป็นวันส่งตัวขั้นทดลองสอนของเพื่อน โดยวันนั้นเพื่อนคนนั้นได้นั่งรอหัวหน้าหมวดที่หน้าห้องฝ่ายวิชาการเพื่อรอถามเรื่องตารางสอนระหว่างนั่งคอย เพื่อนได้เห็นความผิดสังเกตบางอย่างโดยปกติเธอกับเพื่อนของเธอต้องมาเซ็นชื่อกลับบ้านตอน 4 โมงพอถึงเวลากลับพบว่าไม่มาระหว่างนั้นได้ถามหัวหน้าหมวดเรียบร้อยแล้วเพื่อนจึงเดินไปหาที่ตึกเธอก็พอว่าประตูถูกปิดลง เพื่อนเลยเดินไปที่ห้องฝ่ายบุคคลเพื่อเปิดหาแฟ้มก็พบว่า "ไม่มีสมุดบันทึกของเธอเลย" ทำให้เพื่อนเดินกลับมาที่ตึกเธออีกครั้งแล้วถามแม่บ้านว่า ได้เห็นเธอไหม แม่บ้านบอกว่า "ตั้งแต่เปิดเทอมไม่เห็นแล้ว" ทำให้สิ่งที่เพื่อนคาดว่าเธอไม่มาสอนแล้วตั้งแต่ตอนเปิดแฟ้มหา กลายเป็นจริงแต่ยังพอมีความหวังตรงที่ครูในหมวดของเธอรู้ว่าเพื่อนกำลังคุยกับเธออยู่ น่าจะสามารถบอกอะไรได้บ้าง ว่าเธอฝึกสอนที่ไหน ได้ทิ้งอะไรให้เพื่อนหรือเปล่า
เพื่อนได้ยอมรับว่าสิ่งที่เพื่อนพลาดที่สุด คือเขียนเบอร์โทรทิ้งไว้แต่ไม่ได้ขอเบอร์ตรงๆเลยทำให้ไม่สามารถติดต่อเธอได้เลยซึ่งด้วยความที่เพื่อนเป็นคนขี้อายด้วยเลยพลาดตรงนี้มาก โดยเพื่อนคนนี้บอกว่าถ้ารู้ว่าฝึกโรงเรียนไหนเดี๋ยวจะหาเวลาไปให้ได้ทีหลัง คือเพื่อนเราแอบชอบคนนี้มากพยายามหาจังหวะดีๆไปถามว่ามีแฟนยังแบบจริงๆจังๆตอนที่เพื่อนรู้ก็มีนํ้าตาซึมไปเลยที่รู้
ตอนนี้เราก็ไม่สามารถบอกละเอียดอะไรเท่าไหร่เพราะเป็นเรื่องเล่าของเพื่อน เราก็ทำได้แค่ให้กำลังใจเขา แต่อย่างน้อยเราพอจะรู้ว่าเพื่อนเรากับเธอคนนั้นต่างก็มีความรู้สึกดีๆต่อกันมาตลอดที่เจอ
วันหนึ่งที่เธอหายไป
ย้อนกลับไปช่วง 4 - 22 มิถุนายน 2561 เป็นวันที่เพื่อนที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งไปสังเกตการสอนของโรงเรียนหนึ่งใกล้ทางด่วน 15 วัน จากมหาวิทยาลัยสีม่วง ขาว วันแรกที่เพื่อนคนนี้ไปได้พบกับสาวจากรั้วสีชมพูคนหนึ่งอยู่ในขั้นฝึกสอนเต็มรูป ครั้งแรกที่เพื่อนมองแล้วเกิดรู้สึกถูกใจอยากทำความรู้จัก เธอคนนั้นเป็นสาวแว่นซึ่งเพื่อนฉันก็เป็นแนวชอบสาวแว่นเสียด้วยด้วยความที่เพื่อนอยากทำความรู้จักและไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร บวกกับเป็นคนขี้อาย ก็ทำได้แค่ยืนมองจนกระทั่งวันหนึ่ง เพื่อนฉันซื้อนํ้าเต้าหู้มาให้สาวคนนั้นเป็นการเริ่มต้นรู้จัก หลังจากนั้นเพื่อนได้พยายามพูดคุย ทักทาย เข้าไปหาถึงห้องหมวด แต่เพื่อนก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันดูแปลกจนเกินไป จนครบวันกำหนดสังเกตของเพื่อนไปแล้ว เพื่อนคนนี้ก็ยังแวะเวียนไปหาสาวคนนั้นอยู่เสมอ จริงๆเพื่อนไม่ได้แวะเวียนไปหาสาวคนนั้นเฉยๆหรอก บางครั้งก็ไปเพราะเรื่องเอกสารเรื่องการทดลองสอนเลยไปแวะไปหา วันหนึ่งเพื่อนคนนั้นได้นำของชิ้นหนึ่งห่อของสิ่งนั้นให้อย่างดีโดยก่อห่อเพื่อนได้เขียนเบอร์โทรติดต่อไว้หลังกล่องนั้น พอถึงวันให้ไม่เจอสาวคนนั้นเพราะเธอไปสอนตึกอื่นเพื่อนเลยฝากให้เพื่อนของเธอไปให้แทน ผ่านไปอีกวันหนึ่งเพื่อนคนนี้ได้แวะไปหาอีกก็ได้เจอเธอ เธอได้กล่าวขอบคุณเพื่อนของฉันที่เอาของไปให้
จนผ่านไปถึงปัจจุบันเป็นวันส่งตัวขั้นทดลองสอนของเพื่อน โดยวันนั้นเพื่อนคนนั้นได้นั่งรอหัวหน้าหมวดที่หน้าห้องฝ่ายวิชาการเพื่อรอถามเรื่องตารางสอนระหว่างนั่งคอย เพื่อนได้เห็นความผิดสังเกตบางอย่างโดยปกติเธอกับเพื่อนของเธอต้องมาเซ็นชื่อกลับบ้านตอน 4 โมงพอถึงเวลากลับพบว่าไม่มาระหว่างนั้นได้ถามหัวหน้าหมวดเรียบร้อยแล้วเพื่อนจึงเดินไปหาที่ตึกเธอก็พอว่าประตูถูกปิดลง เพื่อนเลยเดินไปที่ห้องฝ่ายบุคคลเพื่อเปิดหาแฟ้มก็พบว่า "ไม่มีสมุดบันทึกของเธอเลย" ทำให้เพื่อนเดินกลับมาที่ตึกเธออีกครั้งแล้วถามแม่บ้านว่า ได้เห็นเธอไหม แม่บ้านบอกว่า "ตั้งแต่เปิดเทอมไม่เห็นแล้ว" ทำให้สิ่งที่เพื่อนคาดว่าเธอไม่มาสอนแล้วตั้งแต่ตอนเปิดแฟ้มหา กลายเป็นจริงแต่ยังพอมีความหวังตรงที่ครูในหมวดของเธอรู้ว่าเพื่อนกำลังคุยกับเธออยู่ น่าจะสามารถบอกอะไรได้บ้าง ว่าเธอฝึกสอนที่ไหน ได้ทิ้งอะไรให้เพื่อนหรือเปล่า
เพื่อนได้ยอมรับว่าสิ่งที่เพื่อนพลาดที่สุด คือเขียนเบอร์โทรทิ้งไว้แต่ไม่ได้ขอเบอร์ตรงๆเลยทำให้ไม่สามารถติดต่อเธอได้เลยซึ่งด้วยความที่เพื่อนเป็นคนขี้อายด้วยเลยพลาดตรงนี้มาก โดยเพื่อนคนนี้บอกว่าถ้ารู้ว่าฝึกโรงเรียนไหนเดี๋ยวจะหาเวลาไปให้ได้ทีหลัง คือเพื่อนเราแอบชอบคนนี้มากพยายามหาจังหวะดีๆไปถามว่ามีแฟนยังแบบจริงๆจังๆตอนที่เพื่อนรู้ก็มีนํ้าตาซึมไปเลยที่รู้
ตอนนี้เราก็ไม่สามารถบอกละเอียดอะไรเท่าไหร่เพราะเป็นเรื่องเล่าของเพื่อน เราก็ทำได้แค่ให้กำลังใจเขา แต่อย่างน้อยเราพอจะรู้ว่าเพื่อนเรากับเธอคนนั้นต่างก็มีความรู้สึกดีๆต่อกันมาตลอดที่เจอ