เราอายุ14 จะ15แล้ว
-เราเรียน รรธรรมดา nursery-ป.6
- เข้ารรดังแผนกPE ม.1 (รรห่วยแตก)
- เข้ารรอินเตอร์ ซ้ำชั้น เรียนม.1อีกรอบ
ไม่มีปัญหาอะไรค่ะเรียนมาปีกว่าเพราะภาษาเริ่มดีขึ้นแล้ว
ตัดสินใจลาออกมาเรียนเน้นภาษาอังกฤษที่บ้านเพื่อเข้ารรที่ต่างประเทศ
-เราจึงจัดการappointment รรเองทุกอย่าง หลายๆรร
-วันนี้มาดูรรแล้ว และนี่แหละคือประเด็นที่เครียดมาก
-ที่นี่เรียนเร็วกว่าไทย1ปี อายุเราตอนนี้ต้องอยู่ม.4ที่นี่
-ยากที่เข้ารรใหญ่ๆและสิ่งแวดล้อมดีๆ เพื่อนมากกว่า 50+ สัญชาติ
- เราจึงเครียดมากเลยตัดสินใจเข้ารรเล็กๆที่มีนักเรียนแค่200+คน
-รรนี้ใส่ใจเด็กดีทุกคนเพราะคนน้อยดูแลทั่วถึงเราจึงสนใจ
-เราคิดว่าภาษาที่เรียนเพิ่มเติมมาเป็นเดือนเสียหลายหมื่นน่าจะโอเคแล้ว แต่มาที่นี่ ไม่พออยู่ดีเรายังดีไม่พอจึงรู้สึกว่าเหมือนที่เรียนมาเสียเปล่าเราควรจะดีกว่านี้
-อีกไม่นานนี้เราจะสอบเข้ารร200คน ถ้าเราไม่ได้ควรทำยังไงคะ ไม่อยากกลับไปเรียนที่ไทยแล้วค่ะ
-เราตั้งใจมาก เราจุดมุ่งหมายที่จะเรียนที่นี่ วางแผนไว้อย่างดี
แต่อาจจะผิดอยู่บ้าง
-ถ้าเรียนได้สักที่จะเป็นไปตามแผนที่วางไว้ให้ตัวเอง
-เราไม่พร้อมเลยที่จะเข้ารรใหญ่ๆอยู่ในสังคมใหญ่ ตอนแรกมั่นใจพอมาฟังที่นี่แล้วความมั่นใจที่มีน้อยอยู่แล้วก็หายหวบเลยค่ะ
พอเราทำอะไรที่เฟล หลายๆครั้งค่อนข้างสูญเสียควมมมั่นใจ หรือจุดยืนอยู่เหมือนกัน
ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองสมองต่ำต้อยมาก ที่เรียนมาเหมือนหูซ้ายทลุหูขวา เครียดมาก มีครั้งนึงเครียดมากจนอาเจียนเข้าโรงพยาบาล
แต่ครั้งนี้ก้เครียดแบบนั้นแหละค่ะแต่น้อยกว่านิดนึง
เรารู้หลายๆคนอาจจะบอกอายุยังน้อย ใช่ค่ะ แต่เรารู้สึกเหมือนชีวิตจบเห่ มีโอกาสมากกว่าคนอื่นแต่ใช้ไม่เป็นประโยชน์
คนจนๆเค้ายังเก่งกว่าเราเลย เราแบบไม่อยากเอาตัวเองเปรียบเทียบกับใครหรอกนะ แต่ในจุดๆนี้อะ มันต้องแข่งกับตัวเอง
ต้องเจอสิ่งที่ท้าทายมากขึ้น แต่เรากลับไม่มีกำลังใจ อะไรที่เรียนมากก้หายไปหมดเลย
อราเป็นคนขยันนะ แต่วันนี้มันรู้สึกเฟล รรแรกที่ดูก้บอกเราเข้าไม่ได้ 2ก้แนะนำใหเ้ไปรอการพอไปอีกรรเค้าก้กังวลจะเรียนไม่ไหว คือตอนนี้ร้องไห้แล้วตลบแล้วจ้า ทำไมเราแย่ขนาดนี้อะ เรารู้สึกโง่ แบบ
เอ่ย!!! ไม่รู้จะใช้คำไหนละ หงุดหงิดตัวเอง โกรธตัวเอง
ที่มันไม่เคยทำอะไรได้ดีเลย มันแบบรู้สึกโกรธจริงๆอะค่ะ มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้มั้ยแบบ
ทำไมอย่างงี้อะ อะไรแบบเนี้ย ทำไมเรา
แบบ ไม่ได้เรื่องอะ ไม่ได้เรื่องจริงๆ
ตอนเราเข้าไปดูรรที่มีแค่200+ เรารู้สึกอบอุ่นมากรับรู้ถึงความรักเด็กของครูการเอาใจใส่อย่างดี
เรารู้สึกว่าที่นี่แหละที่เป็นที่พอจะชุ้บตัวเราให้ดีขึ้นมาได้ แบบไม่หักโหม แบบไม่เหนื่อยไม่ทรหด
สิ่งแวดล้อมใช้ได้ ดูเหมือนบ้านดี จริงๆเราเป็นคนใฝ่สูงชอบอะไรที่แบบทันมมัยๆคนรวยๆเด็กฉลาดๆเค้าอยู่กันอะ
แต่แบบนี้เราก้ชอบ มันอาจจะดูเป็นที่เล็กๆ แต่ถ้าทำให้เรามีคุณภาพ พอใจในสิ่งที่มีก้โอเคอะ
แต่ถ้าเราไม่รรนี้ไม่ติด นี่คือจบเห่ของจริวเลนและเราไม่อยากกลับไทยด้วยไม่อยากเรียนที่ไทย
เราเครียดมาก เราไม่มีทางเลือกทางเลือกเดียวที่ทำให้แผนชีวิตที่เราตั้งใจคิดไว้คือต้องผ่านอะ
มีใครเคยอยู่จุดแบบนี้บ้างไหม
มีใครแย่กว่าเรามั้ยอะ
มีใครอนาถกว่าเราอีกมั้ย
มีใครน่าเวทนาเท่าเรามั้ยเนี่ยยย ฮือออ
รู้สึกเป็นคนห่วยแตก ไม่ได้เรื่อง
-เราเรียน รรธรรมดา nursery-ป.6
- เข้ารรดังแผนกPE ม.1 (รรห่วยแตก)
- เข้ารรอินเตอร์ ซ้ำชั้น เรียนม.1อีกรอบ
ไม่มีปัญหาอะไรค่ะเรียนมาปีกว่าเพราะภาษาเริ่มดีขึ้นแล้ว
ตัดสินใจลาออกมาเรียนเน้นภาษาอังกฤษที่บ้านเพื่อเข้ารรที่ต่างประเทศ
-เราจึงจัดการappointment รรเองทุกอย่าง หลายๆรร
-วันนี้มาดูรรแล้ว และนี่แหละคือประเด็นที่เครียดมาก
-ที่นี่เรียนเร็วกว่าไทย1ปี อายุเราตอนนี้ต้องอยู่ม.4ที่นี่
-ยากที่เข้ารรใหญ่ๆและสิ่งแวดล้อมดีๆ เพื่อนมากกว่า 50+ สัญชาติ
- เราจึงเครียดมากเลยตัดสินใจเข้ารรเล็กๆที่มีนักเรียนแค่200+คน
-รรนี้ใส่ใจเด็กดีทุกคนเพราะคนน้อยดูแลทั่วถึงเราจึงสนใจ
-เราคิดว่าภาษาที่เรียนเพิ่มเติมมาเป็นเดือนเสียหลายหมื่นน่าจะโอเคแล้ว แต่มาที่นี่ ไม่พออยู่ดีเรายังดีไม่พอจึงรู้สึกว่าเหมือนที่เรียนมาเสียเปล่าเราควรจะดีกว่านี้
-อีกไม่นานนี้เราจะสอบเข้ารร200คน ถ้าเราไม่ได้ควรทำยังไงคะ ไม่อยากกลับไปเรียนที่ไทยแล้วค่ะ
-เราตั้งใจมาก เราจุดมุ่งหมายที่จะเรียนที่นี่ วางแผนไว้อย่างดี
แต่อาจจะผิดอยู่บ้าง
-ถ้าเรียนได้สักที่จะเป็นไปตามแผนที่วางไว้ให้ตัวเอง
-เราไม่พร้อมเลยที่จะเข้ารรใหญ่ๆอยู่ในสังคมใหญ่ ตอนแรกมั่นใจพอมาฟังที่นี่แล้วความมั่นใจที่มีน้อยอยู่แล้วก็หายหวบเลยค่ะ
พอเราทำอะไรที่เฟล หลายๆครั้งค่อนข้างสูญเสียควมมมั่นใจ หรือจุดยืนอยู่เหมือนกัน
ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองสมองต่ำต้อยมาก ที่เรียนมาเหมือนหูซ้ายทลุหูขวา เครียดมาก มีครั้งนึงเครียดมากจนอาเจียนเข้าโรงพยาบาล
แต่ครั้งนี้ก้เครียดแบบนั้นแหละค่ะแต่น้อยกว่านิดนึง
เรารู้หลายๆคนอาจจะบอกอายุยังน้อย ใช่ค่ะ แต่เรารู้สึกเหมือนชีวิตจบเห่ มีโอกาสมากกว่าคนอื่นแต่ใช้ไม่เป็นประโยชน์
คนจนๆเค้ายังเก่งกว่าเราเลย เราแบบไม่อยากเอาตัวเองเปรียบเทียบกับใครหรอกนะ แต่ในจุดๆนี้อะ มันต้องแข่งกับตัวเอง
ต้องเจอสิ่งที่ท้าทายมากขึ้น แต่เรากลับไม่มีกำลังใจ อะไรที่เรียนมากก้หายไปหมดเลย
อราเป็นคนขยันนะ แต่วันนี้มันรู้สึกเฟล รรแรกที่ดูก้บอกเราเข้าไม่ได้ 2ก้แนะนำใหเ้ไปรอการพอไปอีกรรเค้าก้กังวลจะเรียนไม่ไหว คือตอนนี้ร้องไห้แล้วตลบแล้วจ้า ทำไมเราแย่ขนาดนี้อะ เรารู้สึกโง่ แบบ
ที่มันไม่เคยทำอะไรได้ดีเลย มันแบบรู้สึกโกรธจริงๆอะค่ะ มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้มั้ยแบบ
ตอนเราเข้าไปดูรรที่มีแค่200+ เรารู้สึกอบอุ่นมากรับรู้ถึงความรักเด็กของครูการเอาใจใส่อย่างดี
เรารู้สึกว่าที่นี่แหละที่เป็นที่พอจะชุ้บตัวเราให้ดีขึ้นมาได้ แบบไม่หักโหม แบบไม่เหนื่อยไม่ทรหด
สิ่งแวดล้อมใช้ได้ ดูเหมือนบ้านดี จริงๆเราเป็นคนใฝ่สูงชอบอะไรที่แบบทันมมัยๆคนรวยๆเด็กฉลาดๆเค้าอยู่กันอะ
แต่แบบนี้เราก้ชอบ มันอาจจะดูเป็นที่เล็กๆ แต่ถ้าทำให้เรามีคุณภาพ พอใจในสิ่งที่มีก้โอเคอะ
แต่ถ้าเราไม่รรนี้ไม่ติด นี่คือจบเห่ของจริวเลนและเราไม่อยากกลับไทยด้วยไม่อยากเรียนที่ไทย
เราเครียดมาก เราไม่มีทางเลือกทางเลือกเดียวที่ทำให้แผนชีวิตที่เราตั้งใจคิดไว้คือต้องผ่านอะ
มีใครเคยอยู่จุดแบบนี้บ้างไหม
มีใครแย่กว่าเรามั้ยอะ
มีใครอนาถกว่าเราอีกมั้ย
มีใครน่าเวทนาเท่าเรามั้ยเนี่ยยย ฮือออ