ทำไมเราต้องแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเราเองด้วยนะ

ความหวังมันไร้สาระหรอคะ ?
เราเคยหวังไว้หลายอย่าง แต่ทุกๆอย่างก็มาพังเพราะครอบครัว
ความเสียใจครั้งที่ 1 คือ อยากเรียนปวช.แต่ครอบครัวให้เรียนม.ปลาย
ครั้งที่ 2 เรียนจบม.ปลาย พร้อมกับความฝันที่อยากจะเป็นนักการทูต แต่ไปเรียนได้เทอมนึง ก็ข่าวร้ายคนในครอบครัวติดคุก ต้องหาเงินไปประกัน สั่งให้หยุดเรียน
ครั้งที่ 3 ได้ทำงานใกล้บ้าน แต่กลับบอกให้ไปทำที่อื่นที่โคตรไกลจากบ้าน
ครั้งที่ 4 เราบอกว่าไม่อยากทำที่นี่ แต่คนในครอบครัวบอกว่า มันก็ไม่อยากทำอะไรสักอย่าง ขนาดเรียนยังเรียนไม่ได้เลย

ความเสียสละของเราเขาไม่เห็นเลยหรอคะ เขารู้ไหมว่าเราเจ็บปวดแค่ไหนที่ไม่ได้เรียนต่อ เราเครียดจนน้ำหนักลดไปเกือบ 10 โล

เราแค่มาระบายค่ะ และคิดว่าพรุ่งนี้มันจะดีขึ้น ขอหวังอีกสักครั้งก็แล้วกันค่ะ