สมัยเด็กๆเราอดอาหารบ่อยมาก กินเเต่ไข่เจียวเป็น 4-5เดือนยังมี อยู่บ้านญาติ พ่อเเม่ทิ้งเราไว้กะเค้า เราฝังใจกับอาหารการกิน พอโตขึ้นทำงานวันไหนเงินปลายเดือนไม่พอก็อด มีตังใช้ ซื้อกับข้าวบ้างเเต่น้อยลง ตอนนี้เราไม่ได้อยู่บ้านญาติเเล้ว เเต่ความรู้สึกรู้ว่าอดข้าวน้อยลง เราทรมานค่ะ มันห้วนกับไปวันเก่าๆที่ลำบาก เราเลยไปกินร้านอาหารบ่อยๆ ซื้อกับข้าวทำที่ดีๆ เเต่เราก็เปลืองตัง ไม่มีเงินเก็บอะค่ะ กินข้าวผัดกับต้มยำกุ้งในใจหวั่นๆถึงข้าวไข่เจียวกะน้ำปลาสามมื้อสมัยเด็ก ......เราปกติมั้ยค่ะ กลัวการอดอาหารจังกลัวไม่มีเงินเราตัวคนเดียว กลัววันหนึ่งตกงานไล่ออกด้วย ถ้าไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าอพาร์ทเมนท์ ก็ต้องถูกส่งไปอยู่กับญาติ (อยากกินอาหารรสชาติดีๆไปตลอดชีวิตจัง)