คือเรื่องมีอยู่ว่าเรารักคนๆนึงมากๆ ที่ผ่านมาเราร้ายใส่เค้ามาตลอดเพราะเราเริ่มมีความรู้สึกให้เค้า ชอบเเกล้งเค้า ชอบทำเค้าเเรงๆ ชอบห้ามโน้นห้ามนี้  เเต่เค้าก็ให้อภัยเราตลอด ทั้งที่บางครั้งมันก็ไม่น่าให้อภัยเลยด้วยซ้ำ เเต่เค้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรา เกินไปกว่าพี่น้อง
จนเรื่องทุกอย่างมันบานปลาย เราเองกลับเป็นฝ่ายที่รักเค้ามากขึ้นทุกวัน จนทำให้เค้าอึดอัด ไม่เป็นตัวเอง จนเค้าขอให้เราออกไปจากชีวิตเค้า .....
.
"มันน่าเศร้าที่เราทำได้เเค่นี้"
.
หลังจากที่ไม่ได้คุยกันนานหลายเดือน
เราก็ทะเลาะกันอีก ครั้งนี้ทะเลาะกับเเฟนเค้าด้วย เพราะความผิดของเราเอง เราหึงมาก ไม่พอใจที่เค้าอยู่ด้วยกัน ทั้งๆที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไรเลย
เเต่ก็จบลงได้ เพราะเเฟนเค้ารับปากว่าจะไม่ทำให้เค้าเสียใจ
จะไม่ทำอะไรเกินเลย ให้เกียร์ติเค้า เราถึงยอมถอยออกมา ทั้งที่ใจเเทบขาด
.
เค้าไม่มีโทรศัพท์ใช้ เราก็เอาโทรศัพท์ไปให้ใช้
เพราะไม่อยากให้เค้าลำบาก
.
เเต่พอหลังๆเหมือนเเฟนเค้าจะไม่สนใจ
เเฟนเค้าชอบเล่นเกมส์ จนล่ะเลยความรู้สึกเค้า เราเห็นเค้าโพสเเปลกๆ โพสเศร้าๆ เรารู้สึกไม่ดีเลย เลยทักไปถามเเฟนเค้า
เเฟนเค้าบอกว่าเค้าหลับจนลืมไปรับเค้าไปส่งบ้าน
เเต่เเฟนเค้าก็สัญญากับเราว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นอีก (เราไม่รู้ว่าตอนนี้เรารู้สึกอะไร เรารักเค้ามาก เเต่เค้าไม่รักเรา เเต่เราก็ไม่อยากให้เค้าเสียใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ไม่อยากให้เค้าลำบาก
หรือไม่อยากให้ใครมาทำอะไรให้เค้าต้องไม่พอใจ) เรารู้ว่าต่อให้เค้าโกรธกันสุดท้ายเค้าก็ต้องดีกัน
เพราะเรารู้สึกได้ว่าเค้ารักเเฟนเค้ามาก
.
.
เเต่เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมเราถึงต้องค่อยเป็นห่วงเค้า อยากดูเเลเค้า รักเค้ามากมายขนาดนี้
ทั้งๆที่มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย เเต่เราก็ยังเลือกที่จะอยู่ข้างๆเค้าเเบบไร้ตัวตน
เจ็บ...เเต่ก็ยังรัก รับรู้ว่าเค้าไม่รัก...เเต่ก็ยังรัก.