ทำไมคนบอกเลิกถึง เหมือนถูกบอกเลิกเองคะ

เรื่องมีอยู่ว่า เราคบกับคนนี้มา 3 ปี กว่าเเล้ว เรียนจบมหาลัยกันแล้วค่ะ ก่อนหน้านี้เค้าคือเพื่อนสนิทเราเองค่ะ เค้าเป็นคนเข้ามาหาเราก่อน ตอนนั้นเรายังไม่รู้สึกตัวค่ะว่าเรารู้สึกยังไงกับเค้า เค้าขอโอกาสลองคุยกับเค้าค่ะ เราเลยเลือกลองคุยกันดูค่ะ สุดท้ายเลยได้คบกัน ช่วงเเรกๆ อะไรๆมันก็ดีไปหมดเลยค่ะ ใช้ชีวิตกันได้สุดมากๆ รักกันสุดๆ ครอบครัวเราทั้งสองก็แฮปปี้กันดีค่ะ เเต่ไม่รู้ว่ามันเริ่มเเย่ลงหรือเปลี่ยนไปตั้งเเต่ตอนไหน อยู่ๆเค้าก็เริ่มเปลี่ยนไป พอมองย้อนดู จากสายตาที่เค้าเคยรักเรามากๆ เหมือนตอนนี้เค้าไม่รักเราเลยค่ะ  แบบว่าเวลาอยู่กับเพื่อน เค้าก็จะไม่สนใจเราเท่าไหร่  พออยู่ด้วยกันก็เหมือนมีเเค่เราที่ชวนคุยตลอด เเต่ก็มีมุมอื่นๆที่เค้าก็ดีกับเรานะคะ หลายๆอย่างคนรอบตัวจะมองว่าเค้าดูเเลเราดีมากๆค่ะ เราโชคดีมากๆที่มีเค้าอยู่ เเต่มันติดปัญหาเเค่เรื่องนี้เรื่องเดียวค่ะ ที่เราทะเลาะกับเค้ามาตลอดหลายๆปี คือเรื่อง ที่เค้ามีอะไรเค้าไม่ชอบพูดกับเราตรงๆค่ะ มีอะไรก็ไม่ชอบบอกเรา บางทีอยู่กับคนอื่นก้ไม่สนใจเรา เราเลยขอให้เค้าสนใจกันบ้างค่ะ  จนเรารู้สึกอึดอัดมากๆ แบบไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อ  คือเราก้เปิดใจคุยกันนะคะ เเต่เค้าก็บอกว่าจะปรับค่ะ เเต่มันหลายรอบมากๆจนนับไม่ได้เเล้วค่ะ เราก็พยายามยอมรับเค้าที่เค้าเป็นแบบนี้ เเต่สุดท้ายเเล้ว เราก็ทำไม่ได้เองค่ะ เราก็อึดอัดเหมือนเดิม เเค่รู้สึกว่า สิ่งที่เราขอเค้าไป  มันคือเรื่องพื้นฐานความรักของสองคนที่ควรจะมีให้กันหรือเปล่าคะ ไม่ใช่เรื่องใหม่หรืออะไรเลยค่ะ เพราะมันคือสิ่งที่เค้าเคยทำให้เราได้ก่อนที่เค้าจะเปลี่ยนไป แต่ทำไมเค้าตอนนี้ถึงทำให้เราไม่ได้ในเรื่องนี้  ส่วนมากจะเป็นเราที่บอกเลิกเค้าค่ะ  เเต่เค้าจะขอโอกาสเราทุกๆครั้ง เราก็ให้เค้าทุกๆครั้งค่ะ  ด้วยความที่เราชอบพูดจารุนเเรงกับเค้ามาตลอด เราก็รู้ตัวนะคะ รู้สึกผิดมากๆที่ตัวเองทำตัวเเบบนี้  เราก็ชอบบ่นเค้าในเรื่องการใช้ชีวิตด้วยกัน หรือด้วยความที่คบกันมานาน+ความเป็นเพื่อนสนิท รู้ตัวนะคะว่ามันเหมือนกับ พอเวลาผ่านไปนาน เราละเลยความรู้สึกกันและกัน ทำให้ต่างฝ่ายต่างประชดกัน คือเรื่องอื่นมันดีมากๆจริงๆค่ะ ไม่มีเรื่องนอกใจ ไม่มีเรื่องระยะห่างกัน เวลาทำงานไม่ค่อยมีเวลา คือเราทั้งคู่เข้าใจกันดีค่ะ เราคิดว่าคนนี้คือคนสุดท้ายเเล้วจริงๆ ไม่ได้อยากมีคนอื่นเลยค่ะ   คือลงตัวกับเราทั้งคู่มากๆค่ะ คือช่วงนี้เราอยู่กันคนละที่ค่ะ เราต้องพักรักษาตัวที่บ้านค่ะเพราะเกิดอุบัติเหตุค่ะ ส่วนเค้าต้องไปทำงาน นอนบ้านเพื่อนค่ะ เพราะห้องเราใช้ไม่ได้สักพักเลยค่ะ เรารู้สึกสงสารเค้านะคะที่เราดูเเลเค้าไม่ได้เลย ทำอะไรให้เค้าไม่ได้เลย งานก็ไม่ได้ทำ ขาก้เดินยังไม่ค่อยคล่อง  ช่วงนี้เริ่มเหมือนปัญหากันค่ะ ไม่ค่อยคุยกันต่างคนต่างปะชด เราเองก็ไม่ค่อยพูดอะไรเเล้ว สุดท้ายเรื่องนี้เราก็เคยคุยลองปรับ เเต่มันก้ยังย้อนยังวนเวียนกับปัญหาเดิมๆ จนครั้งนี้เราก็ปรึกษาเพื่อนดูค่ะ เล่าความรู้สึกทั้งหมดไป ณ ความรู้สึกตอนนั้นคือเเต่เราก็ไม่ไหวแล้วเลยอยากเลิกจริงๆค่ะ  เค้าก็เหมือนรู้ตัวนะคะ แต่ครั้งนี้เค้ายอมที่จะเลิกกับเราค่ะ เพราะเค้ารักเรามากเค้าเลยรับปากไม่ได้ว่าจะทำให้เราได้มั้ยเรื่องนี้ เค้าเลยยอมเลิกกับเราค่ะ ที่ผ่านมาเค้าไม่เคยยอมเลิกเลยไม่เคยบอกเลิกกัน ความรู้สึกตอนนี้เราดิ่งมากๆเลย หนักอึ้งไปหมด เจ็บมากๆเลยค่ะ เพราะเหมือนว่าจริงๆลึกๆเรา ใช้อารมกับคำนี้มาเยอะมากๆ จนวันนี้ที่เราเสียเค้าไปจริงๆเเล้ว ไม่มีเค้าอยู่ในชีวิตเราจริงๆเเล้ว  เราทำใจไม่ได้จริงๆค่ะ เรารู้สึกผิดมากๆ เราเลยขอโทษเค้าเเล้วขอเค้ากลับมาค่ะ รู้นะคะว่ามันเเย่มากๆๆๆ ที่ทำให้เค้าเสียความรู้สึกไปแล้ว รู้ว่าทำตัวไม่ดีกับเค้า เราก็แอบเห็นเเก่ตัวนะคะ ที่ทำแบบนี้ เราบอกเค้าว่า ถ้าเราสองคนเลิกกันเเล้วมันทำให้เราสองคนเเย่กันขนาดนี้ทำไมเราไม่กลับมาหากันดูละ เเต่เค้าก็ไม่ยอมกลับมาแล้วค่ะ  เค้าบอกว่าเรายังเด็กกันอยู่เลิกกันตอนนี้ก็ยังง่ายกว่า เราเข้าใจเหตุผลของเค้านะคะ การตัดสินใจการให้โอกาสของเเต่ละคนไท่เหมือนกัน เราเศร้ากว่าเดิมเลยค่ะ เราขอยื้อขอโอกาสเค้าสักครั้งนึง เพราะที่ผ่านมาเราให้โอกาสเค้ามาตลอด เราขอโอกาสกลับมาปรับตัวกันขอโอกาสเหมือนที่เค้าขอเราลองคุยกับเค้าดูตอนก่อนจะคบกัน จนเราจะเป็นบ้าไปแล้ว เราก็ง้ออเค้านะะคะ เค้าก็บอกว่าเราเป็นคนบอกเลิกกับเค้าเองก่อน เเต่เราก็ขอโทษที่พลั้งพูดไปแบบนั้น จนเค้าจะมาย้ายของออกไปจากห้อง แบบเค้าก็โทรมา  เราพูดขอโอกาสกลับมาได้มั้ย เรายังรักกันอยู่ทำไมเราไม่กลับมาคบกัน เราพูดไปร้องไปใจจะขาด จนเค้าตัดสายไปค่ะ เค้าก้เลือกที่จะไม่กลับมา มันเหมือนโดนตบหน้าเรียกสติเลยค่ะ ทำให้เราฉุดคิดขึ้นมาว่า เราควรหยุดได้เเล้ว ควรพอได้เเล้ว ควรปล่อยเค้าไปได้แล้ว เค้าไม่กลับมาเเล้ว เราตัดสินใจบอกเลิกเค้าก่อนเอง เราก็ควรยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น เเต่มันเจ็บมากๆๆเลยค่ะ  ไม่มีทางที่เราจะกลับมารักกันเเล้ว รู้สึกว่าตัวเองผิดมากๆค่ะ กับการตัดสินใจเเบบนี้ ร้องไห้หนักมากๆเลยค่ะ มันวนเวียนอยู่ในหัว ไม่รู้จะต้องทำยังไง เเต่ยอมรับความจริงที่ไม่มีเค้าอยู่เเล้วนะคะ เเต่ก็ยังเจ็บ ยังคิดซ้ำๆ ท้อใจมากๆเลยค่ะ
เเต่ก็ไม่ได้หวังว่าในอนาคตจะกลับมาหากันนะคะ เพราะมันเหมือนเราหวังลมๆเเล้งๆเลย เราอยากให้เค้าเจอคนที่ดีกว่าเรา มีชีวิตที่ดีขึ้น เราเข้าใจความรู้สึกเค้านะคะที่เสียความรู้สึกในหลายๆครั้งกับคำพูดเรา เข้าใจเหตุผลของเค้ามากๆ เเต่ก็เศร้าเเละยังมีคำถามกับตัวเองว่าทำไมเราเหมือนโดนบอกเลิกเองเลย  ทำไมเค้าบอกว่ารักเเละเป็นห่วงเราเสมอ ทำไมเค้าถึงไม่สู้ไปพร้อมกับเราละ เราโทษทุกอย่างที่มันเเย่ขนาดนี้เป็นเพราะเราเอง  ตอนนี้ชีวิตเราเเย่ไปหมดเลยค่ะ ไม่รู้จะฮิลตัวเองยังไงได้บ้าง มันเจ็บลึกๆตลอดเลยค่ะ