เราไม่ปกติหรือว่าเราคิดไปเองกันเเน่คะ ?

สวัสดีค่ะ หนูอายุ 18 ปี ส่วนตัวรู้สึกว่าตัวเองปกติดีไม่ได้มีปัญหาทางจิตหรืออะไรใด ๆ แต่เรากลับเป็นคนร้องไห้ง่าย คือเหมือนเราโกรธ เราโมโห แต่กลับร้องไห้ออกมา เราหงุดหงิดตัวเองมาก เวลาทะเลาะกับใครแต่ดันร้องไห้ออกมาซึ่งเป็นมาค่อนข้างนานจนทำให้คนในครอบครัวรู้สึกว่าเป็นคนสำออยไปเลย เราจะเล่าเหตุการณ์ตัวอย่างให้ฟัง พ่อกับแม่เราเลิกกันตอนเราอายุ 15 ปี แต่ก็ไม่ได้เสียใจอะไร ไม่ได้รู้สึกว่ามีปัญหาอะไร เพราะว่า พ่อกับแม่ไม่ได้เลิกกันไม่ดี เราอยู่กับแม่ พ่อก็มาหาที่บ้านปกติ มาหาประจำ ปีใหม่ก็ไปเที่ยวกับพ่อ พ่อกับแม่ก็คุยกันปกติ เวลาไฟ หรือ ของในบ้านเสีย แม่ก็โทรให้พ่อมาซ่อมให้ เราก็ไม่รู้สึกว่าขาดความอบอุ่นอะไร แต่ปัญหาคือ ด้วยความนิสัยเดิมของพ่อ ชอบดื่มเหล้าและเบียร์ พอเลิกกับแม่ไปก็ไม่มีใครคอยห้าม เราก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเราก็รู้สึกว่า มันเรื่องของเค้าแหละ แต่จนรู้สึกว่า พ่อดื่มหนักเกินไปแต่ไม่ใช่ดื่มทั้งวันทั้งคืนอะไรแบบนั้นนะ แต่อย่างน้อย ๆ 7 วันนี้ต้องกิน 3 วัน แล้วดื่มครั้งละ หนัก ๆ จนไม่มีเงินเก็บ ด้วยความที่เราจะเข้ามหาลัยแล้วด้วย เราเลยอยากให้พ่อช่วยแม่ออกค่าเทอม แล้วก็เรื่องสุขภาพเค้าด้วย (เค้าบวมเบียร์มากขึ้น) เราเลยโทรไปคุยประมาณว่า
เรา : จะเข้ามหาลัยแล้วนะ เมื่อไหร่จะเลิกกินอะเหล้าเบียร์
พ่อ : เออน่า เดี๋ยวลด
เรา : ไม่ใช่ลดดิ บอกให้เลิก
พ่อ : เดี๋ยวก่อน
เรา : (เสียงเริ่มสั่น) บอกให้เลิกตั้งแต่ปีใหม่ละอะ เมื่อไหร่จะเลิกสักที !
พ่อ : อ่าวหนู
เรา : ( ร้องไห้) เลือกเอาละกันระหว่างสังคมของพ่อ กับหนูอะ เลือกอะไร ถ้าเลือกสังคมก็ไม่ต้องมาติดต่อ ไม่ต้องมาให้เจอ ถ้าเลือกหนู ก็ไม่ต้องกิน
พ่อ : เงียบไป 2-3 นาที
เราตัดสายไป แม่เราก็อยู่ตรงนั้นนะ แต่แม่ก็ไม่ได้พูดอะไร วันต่อมาพ่อโทรมา 2 สาย เราตัดสายทิ้ง สักพักแม่เดินมาบอกว่า ตัดสายพ่อทำไม เราก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ว่า ไม่อยากคุย ไว้พ่อเลิกกินเหล้าได้ก่อนจะคุย แม่ก็พูดประมาณว่า เราเป็นลูก เราจะคิดอย่างนั้นไม่ได้ เค้าจะดี จะเลวยังไงเค้าก็พ่อเรา พ่อเค้าเสียใจนะ เราก็ตอบกลับไปด้วยเสียงที่ดังขึ้นว่า แล้วทำไมต้องสนใจด้วยละ แค่ให้เค้าเลือกเค้ายังเลือกไม่ได้เลย (ถ้าเค้าเลือกได้อะเค้าคงไม่ต้องใช้เวลาคิดเลยจริง ๆ ) แม่ก็ตะคอกกลับมาว่า อย่ามาปากดี แม่ยังพูดไม่ทันจบ เราก็ตะคอกกลับไปพร้อมกลับร้องไห้ว่า  แล้วจะปล่อยให้พ่อป่วยตายหรอ จะให้ห่วงแต่สุขภาพจิต แต่ไม่ต้องห่วงสุขภาพกายหรอ (ตอนนี้เราโมโหมาก ๆ ในความรู้สึกเราคือ เราเป็นลูกก็จริง แล้วทำไมเราต้องยอมทุกเรื่องในเรื่องที่มันไม่จำเป็น เราไม่ได้อยากร้องไห้เลยด้วยซ้ำ ) พอเราพูดจบ ป้าก็พูดขึ้นมาว่า ทำมาเป็นร้องห่มร้องไห้ พยายามทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาไปได้ เราเลยเดินออกไปเล่นกับหมา คำพูดประมาณว่า พยายามทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา สำออย เด็กนรก เด็กเปรต เราไม่รู้ว่ามันเป็นคำที่บ้านไหน ๆ ก็ใช้กันหรือป่าว แต่เรารู้สึกว่า ถ้าเรามีลูก เราคงไม่ใช้คำเหล่านี้ ทั้งแม่และป้าของเราจะเอาความคิดตัวเองเป็นหลักเสมอ ประมาณว่าเอาแต่ใจตัวเอง บางทีเรากลับมาจากที่ รร เรารู้สึกว่าง่วง หรือเพลียมาก ๆ เราถอดถุงเท้าเสร็จ แล้วเผลอหลับไป บ่อย ๆ บางครั้งเค้าก็ไม่พูดอะไร บางครั้งเค้าก็พูดว่า เรียนแล้วมันเหนื่อยมากก็ลาออกมาซะ เราก็แบบขก.จะเถียง เลยเงียบ ๆ ไป แต่กลับมาจาก รร ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ทำอะไรเลยนะ ก็มี ล้างจาน กรอกน้ำ ทิ้งขยะ เก็บผ้า เสาร์อาทิตย์ก็จะ ปั่นผ้า แล้วก็เอามาตาก ล้างจาน อาบน้ำหมา กรอกน้ำ ถูบ้าน ไม่เคยออกนอกบ้านไปกับเพื่อนในวันเสาร์อาทิตย์ จะมีแค่ไปกับน้า ไปดูหนังกันในบางอาทิตย์หลังจากทำงานบ้านอะไรเสร็จ แต่ก็โดนว่า แบบ วัน ๆ ไม่ทำอะไรหรอก เสาร์อาทิตย์เอาแต่ไปดูหนัง แรก ๆ เราก็เถียง ก็เนี้ย ทำหมดแล้ว จะเอาอะไรอีกอะ เค้าก็ประมาณว่า ทำแค่นี้ไม่ตายหรอก เราก็จะถามตัวเองว่าละเค้าต้องการอะไรวะ ? จนบางทีเราก็เบื่อ คือ รู้ว่าอาจจะไม่ใช่เด็กดี เกรด 4 เรียบร้อยอะไร แต่ในมุมมองอีกมุมมองหนึ่งเราก็ดีกว่าลูกเพื่อนเค้า ที่ติดยาบ้าง เรียนไม่จบเพราะติดแฟนบ้าง ท้องบ้าง ลูกพี่ลูกน้องเราก็ติดบุหรี่ ไม่ค่อยเอาเรียนเท่าไหร่ ไปบ้างไม่ไปบ้าง แต่แม่ ยาย ป้า จะ พร้อมเพียงกันเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกพี่ลูกน้องชายเราว่า เนี้ยพี่เค้าเป็นผู้ชายยังล้างจานเลย เราก็แบบ เอ้านี้ก็ล้างล้างทุกวันเลยเนี้ย พอโดนเปรียบเทียบเสร็จวิ่งเข้าห้อง ร้องไห้ (อันนี้น่าจะน้อยใจมั้ง แบบไรวะ กูดีกว่าตั้งหลายอย่างละอะ ทำไมยังไม่ดีอีก) เหมือนคนจิตอ่อนเลย เคยคิดอยากตาย ในหลาย ๆ ครั้ง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน รู้แค่ว่า เนี้ย เบื่อว่ะ อยากตายแล้ว เบื่ออ่ะ แต่เราพยายามนีกถึงความฝันของเราที่อยากไปเที่ยวในหลาย ๆ ประเทศทำให้เรา ฮึบสู้ แต่เราก็ไม่รู้ว่าเราจะทนไปได้อีกแค่ไหนเหมือนกัน...