คือตอนนี้เราอยู่มหาลัยปี 2 ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมเราเลยมาอยู่บ้านแล้วเรารู้สึกว่างานบ้านมันหนักมาก
ที่บ้านเราเป็นครอบครัวใหญ่ค่ะ อยู่กันบางวันก็ 7 คนบางวันก็ 9 คน
มีน้องชายคนนึง กับลูกพี่ลูกน้องอีกคนนึง
หน้าที่ของเราคือตอนเช้า 7 โมงตากผ้าของคนทั้งบ้านทุกวัน ตากผ้าเสร็จก็ต้องปลุกน้องค่ะ (ปลุกน้องชายตัวเองที่เรียนม.ปลายกับลูกพี่ลูกน้องผู้หญิงอีกคนที่ก็เรียนม.ปลายแล้วเป็นบางวันค่ะ) แล้วตอนเที่ยงก็หาข้าวให้ยาย (อันนี้ปกติเราเข้าใจ) แล้วก็ตอนช่วงบ่าย 3 ล้างจานทั้งหมดในบ้าน อุ่นกับข้าวนู่นนี่นั่น แค่ถ้าป้าเรากีบมาจากทำงานเร็วป้าก็จะช่วย
แล้วบางทีต้องมาโดนบ่นโดนด่าทั้งที่ยังไม่ทำอะไรผิดอีก บางทีเวลาน้องทำผิดเราก็โดนด่า บางทีก็เรื่องไม่เอาขวดน้ำแช่ทั้งๆที่ทุกคนก็กินด้วยกัน กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า รีดผ้าทั้งที่เราก็ทำเต็มที่แล้ว ส่วนน้องๆไม่เคยช่วยงานอะไรเลยค่ะ
เราแค่สงสัยว่าทำไมมันต้องเป็นเราตลอดเลย ทั้งๆที่น้องๆก็โตแล้ว (เราทำงานบ้านแบบนี้มาตั้งแต่ม.3 แต่รู้สึกว่าช่วงนี้มันหนักเกินไปจริงๆเราร้องไห้บ่อยมาก เราเหนื่อยมาก)
ผิดมั้ยคะที่ไม่อยากช่วยงานบ้านที่บ้าน
ที่บ้านเราเป็นครอบครัวใหญ่ค่ะ อยู่กันบางวันก็ 7 คนบางวันก็ 9 คน
มีน้องชายคนนึง กับลูกพี่ลูกน้องอีกคนนึง
หน้าที่ของเราคือตอนเช้า 7 โมงตากผ้าของคนทั้งบ้านทุกวัน ตากผ้าเสร็จก็ต้องปลุกน้องค่ะ (ปลุกน้องชายตัวเองที่เรียนม.ปลายกับลูกพี่ลูกน้องผู้หญิงอีกคนที่ก็เรียนม.ปลายแล้วเป็นบางวันค่ะ) แล้วตอนเที่ยงก็หาข้าวให้ยาย (อันนี้ปกติเราเข้าใจ) แล้วก็ตอนช่วงบ่าย 3 ล้างจานทั้งหมดในบ้าน อุ่นกับข้าวนู่นนี่นั่น แค่ถ้าป้าเรากีบมาจากทำงานเร็วป้าก็จะช่วย
แล้วบางทีต้องมาโดนบ่นโดนด่าทั้งที่ยังไม่ทำอะไรผิดอีก บางทีเวลาน้องทำผิดเราก็โดนด่า บางทีก็เรื่องไม่เอาขวดน้ำแช่ทั้งๆที่ทุกคนก็กินด้วยกัน กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า รีดผ้าทั้งที่เราก็ทำเต็มที่แล้ว ส่วนน้องๆไม่เคยช่วยงานอะไรเลยค่ะ
เราแค่สงสัยว่าทำไมมันต้องเป็นเราตลอดเลย ทั้งๆที่น้องๆก็โตแล้ว (เราทำงานบ้านแบบนี้มาตั้งแต่ม.3 แต่รู้สึกว่าช่วงนี้มันหนักเกินไปจริงๆเราร้องไห้บ่อยมาก เราเหนื่อยมาก)