แชร์ปัญหาชีวิต

เริ่มยังไงดีละ55555 เป็นกระทู้ที่ไว้บ่นมากกว่าอีกค่ะ5555 ไม่มีคนให้แชร์ชีวิตตัวเองเลยคิดว่ามาแชร์ในนี้ดีกว่าปัญหามีแค่เรื่องเพื่อนกับคนในครอบครัวเริ่มจากเรื่องเพื่อนนะคะเรามีเพื่อนรักคนนึงที่โครตสนิทเลยค่ะไปไหนไปกันมีทุกข์มีสุขก็อยู่ด้วยกันจนวันนึงเราคิดว่าทุกๆอย่างเริ่มหายไปเรารู้สึกเหมือนถูกทิ้งค่ะแล้วมันก็เกิดปัญหานึง(บอกไม่ได้ค่ะยาวเกิน555)วันนั้นทำให้เราคิดว่าเราควรพูดความจริงกับเพื่อนรักต่อให้ผลที่ตามมามันร้ายแรงต่อเราแต่เราไม่ควรปิดบังเพื่อนใช่ค่ะเราสารภาพว่าเรานินทาเราทำให้ความเชื่อใจมันหายไปแต่เราไม่รู้ว่าที่เราทำมันเรียกนินทามั้ยแต่เราไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวเขาที่มาเล่าให้เราฟังเราไม่เคยเอาไปบอกคนอื่นเลยแม้แต่คนเดียวจะพูดไงดีละ5555จนเราก็เลิกเป็นเพื่อนสนิทกันค่ะ(แอบน้ำตาคลอ55)มันเป็นเพราะเราคนเดียวเรากลัวว่าเราเข้าไปในโลกโซลเชี่ยว(พิมพ์ผิดก็ขอโทษนะคะ)กลัวว่าเขาจะด่าเราเอ๊ะกลัวทำไมวะไปทำเขาก่อน5555แต่ก็ต้องทนอีก1ปีครึ่งค่ะส่วนปัญหาครอบครัวเริ่มจากที่ฝังใจนะคะจากที่เราอยู่บ้านกับพ่อแม่เลี้ยงน้องชายนะคะมีอยู่ครั้งนึงที่พ่อให้เราไปอยู่กับป้าก็เหมือนโดนไล่นั้นแหละค่ะส่วนสาเหตุคือแม่เลี้ยงไม่ชอบเราค่ะ555เขาบอกว่าพ่อรักเรามากกว่าเราเลยมาอยู่บ้านป้ามา2ปีแล้วค่ะอ่อลืมบอกว่าเราไม่มีแม่แท้ๆนะคะเราได้เจอพ่อแค่ครั้งเดียวต่ออาทิตย์เจอกันก็แค่ให้เงินแล้วกลับบ้านค่ะจนตอนนี้ก็งงว่าเรายังมีพ่ออยู่มั้ยก็เข้าใจนะว่าท่านทำงานตลอด(พ่อมีธุรกิจส่วนตัวนะคะ)แต่ยังไงก็อยากให้เขาใส่ใจมากกว่าให้เงิน วันพ่อเราเห็นน้องกอดพ่อหอมพ่อเราจึงขอทำบ้างใช่ค่ะเราโดนปฏิเสธพร้อมทั้งทำเสียงแข็งไม่เหมือนที่คุยกับน้อง5555 เราไม่เคยได้เที่ยวไหนไกลเลยค่ะ บางครั้งพ่อก็ไปเที่ยวกันแบบเงียบๆโดยที่เราไม่รู้กลัวเราเป็นส่วนเกินในครอบครัวมั้งค่ะจริงๆคือรู้ทุกอย่างแต่ไม่พูดไม่อยากให้เป็นลูกที่งี่เง่าเกินไปและอีกเรื่องคือแม่เลี้ยงท้องค่ะท้องอีกคนอันนี้เจ็บใจสุดพ่อไม่เคยบอกเราเลยค่ะเขาเก็บเงียบกันมา8เดือนค่ะคือเรามารู้เองอีกทีตอนที่ญาติฝั่งแม่เลี้ยงบอกว่าเดือนหน้าก็คลอดแล้วนิ...วินาทีนั้นคือสตั้นเลยค่ะ555พ่อก็หันมามองนะแต่คือจุกจนไม่อยากพูดอ่ะเงียบตลอดเลยขนาดน้องคนแรกเรายังโดนให้ออกจากบ้านแล้วนี้มีอีกคนเขาไม่ตัดหางเราเลยหรอแล้ววันนึงเราขอพ่อไปทำงานที่บ้านพ่อค่ะคือแค่จะยืมคอมวันนั้นไปกับเพื่อนค่ะเราทำไป1ชั่วโมงกว่าๆพ่อพักงานพอดีค่ะเขาก็เดินมาเล่นกับน้องปกติค่ะแต่ดันหันมาถามเราว่าเสร็จยังรีบทำให้เสร็จแล้วก็รีบกลับไป5555ขอโทษที่มายุ่งด้วยนะ5555 ปัญหาเราอาจจะดูเล็กน้อยแต่สำหรับเรามันยิ่งใหญ่มากค่ะมันจุกไปหมดทั้งเรื่องเพื่อนที่เราผิดเองเรื่องครอบครัวที่ต้องใส่หน้ากากเข้าหาเราคิดหลายรอบมากว่าอยากตายค่ะแต่คงตายไม่ได้หรอกเรายังคงอยากยืนให้กำลังใจศิลปินที่เราชอบค่ะยังอยากเห็นเขาร้องเพลงและเต้นไปอีกนานๆกลัวว่าชาติหน้าจะไม่ได้เป็นติ่งถึงเขาจะไม่รับรู้เรื่องราวของแฟนคลับทุกคนแต่เราเข้าใจความรักที่เขามีให้แฟนคลับมันเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวให้เรายอมอยู่บนโลกนี้ต่อไปติ่งเกาหลีไม่ได้ไร้สาระแน่นอนนะคะ555 คือเอาจริงก็เอาไม่ได้อยากตายนะคะแค่อยากหายไปเงียบๆหายไปอยู่คนเดียว อยากสั่งตัวเองว่าอย่าคิดมากแต่หยุดไม่ได้แต่นี้ก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นไรรู้สึกผิดหวังตัวเองรู้สึกอยากหายไปรู้สึกเหมือนจุกๆตลอดเวลา จนสุดท้ายเราก็เลือกบรรเลงแขนตัวเองเลยค่ะ55ถึงจะเจ็บแต่ดีกว่านั่งทรมาณ ยาวเกินแล้วมั้ง5555ก็ถือว่าได้ระบายลงในนี้ไปแหละ ใช้คำผิดก็ขออภัยด้วยนะคะ โล่งขึ้นเยอะเลย5555