บันได กับ คนปีน ตั้งมาเพื่อระบายค่ะ เราเหนื่อยมาก

สวัสดีค่ะ
เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่ออยากระบายค่ะ เล่างงๆ ยังไงก็ขอโทษนะคะ เราเป็นพวกเรียงคำไม่เก่ง อาจจะมีคำหยาบนะคะ เรื่มเนอะ

ตอนนี้เราถูกมองเป็นคนเลวค่ะ คนชั่ว คน คนไม่มีสมอง ต่างๆนานา จากครูเเละคนรอบข้างค่ะ เพราะว่าเราโพส ว่ารร.ค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.6 ครั้งเดียวครั้งแรก ถูกมองเป็นคนไม่ดี
      ตั้งแต่ม.1 เรียนบ้างไม่เรียนบ้าง แต่อยู่บ้านที่ติว เราซุ่มเรียนหนักมาก อ่านหนังสือ เป็นคนธรรมดา เงียบๆทั่วไปในรร.
ม.2 เราติดสอวน. ค่าย 2 ฟิสิกส์ (แต่ไม่ผ่านค่าย 3 ) ค่าย 2 เลยนะคะ ไปบอกรร.ไม่มีใครยินดีเลยค่ะ เขาประเมิณว่าเด็กในนี้ไม่มีใครไปถึงระดับนั้นหรอก โกหก บอกเพื่อน เพื่อนไม่เชื่อ อีนี่ เรียกร้องความสนใจ เราเศร้าเลยค่ะ แต่ครอบครัวโคตรภูมิใจ เราคิดว่าใครคิดอะไรช่างมัน ครอบครัวดีใจเชื่อใจก็พอแล้ว ชึ้นม.ปลายเราเข้าวิทย์-คณิตค่ะ ปัญหาจริงๆสะสมมาเรื่อย ตั้งแต่ม.4 เทอมแรกเลยค่ะ เป็นครูคณิตศาสตร์ เรารู้สึกว่าเขาสอนผิดเราก็แก้ให้เขา เขาสอนมึนๆตลอดโทษโจทย์ผิดบ้าง ช้อยผิดบ้าง พอเราแย้งไปเรื่อยๆ เขาเหมือนจะเริ่มไม่ชอบเรา เป็นอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมา จนเราปลงกับครูคนนี้เเล้วจริงๆ ปล่อยแล้วค่ะ กลางเทอมมีแข่งวิชาการ เราก็ได้เหรียญทองสร้างชื่อเสียงให้รร. นู้นนี่นั้นเต็มไปหมด คะแนนก็ดี ฟิสิกส์เต็ม แถมทำคะแนนคณิต 98 ใส่หน้าครูไปด้วยเลย ม.5 เรานั่งหน้าเพราะเราสายตาสั้น เขาก็สอนเป็นเเบบเดิมเพิ่มเติมคือให้จดนิยามเป็นกระดานๆ เบื่อขั้นสุด ยิ่งเราเป็นที่รู้สึกอะไรหน้าไปก่อนเสมอ หน้านิ่งรอบข้างก็หาว่าหยิ่ง ยิ่งเงียบด้วย ไม่มีใครคบ จนครูแนะแนวเรียกไปคุย ฝ่ายกิจการนักเรียนเรียกไปคุย (ห้องปกครองแหละค่ะ รร.เราเรียกกิจการนักเรียน) topic ความสัมพันธ์ในห้องงี้ มีปัญหาที่บ้านมั้ย โอ๊ย กูแค่หน้านิ่งโว้ยยยย ในห้องก็มองแค่เปลือกนอกทั้งนั้นแหละ จบเรื่อง ต่อมาเราคบน้องที่เป็นผู้หญิง เรียบร้อยค่ะโดนนินทาไปตามระเบียบ แต่เริ่มมีความรุนแรงเข้ามา โดนดักที่ห้องน้ำงี้ เอาสมุดไปทิ้งงี้ เราอดทนมาก เก็บความรู้สึกมากมายเก็บมา 4 ปี ไม่ไหวแล้ว เก็บจนเราไปหาจิตเวช เรียบร้อยค่ะ โรคซึมเศร้า แต่ไม่รุนแรง อาการมันเพื่งเริ่มหมอบอกประมาณนี้ ก็โอเครับสภาพไป  ขึ้นม.6 เราไปสายทุกวันไม่อยากตื่น ไปรร.ทำไมวะ ในเมื่อรร.ไม่ได้ให้อะไรกูเลย น่าเบิ่ออยู่บ้านอ่านหนังสือยังมีประโยชน์กว่า ไป 9 โมงงี้ เที่ยง จนเป็นเป้าหมายของครูทุกคน 555555 รร.มีเหตุการณ์อะไรสักอย่าง นี่จะเป็นผู้ต้องสงสัยคนแรก อยู่เฉยๆยังโดนครูเเซะ 55555 และแล้วเราก็เจอครูคณิตคนเดิม สอนผิดเหมือนเดิม ทีนี้เราเเย้งค่ะ ไม่เชื่อเหมือนเดิม แถมมองหน้า ไม่ยิ้ม เรามองกลับไม่ยิ้มเช่นกัน แล้วเขาก็กลับไปสอนต่อด้วยวิธีผิดๆ คือเราแย้งเพราะถ้าสอนแบบนี้เด็กควายแน่ๆ เเล้วถ้าเพื่อนสอบ O-net หละ GAT/PAT หละตายแน่ๆ แต่เป็นเราพูดหนิ เพระเราพูด เป็นคนอื่นในห้องก็ไม่แปลก ทุกคนในห้องเกลียดไม่มีใครช่วยหรอก อวด มั่ว ต่างๆนานา ที่เราได้ยิน อย่าลืมนะเราเป็นโรคซึมเศร้าคิดดูเรารู้สึกยังไง อยากโดดตึกให้มันจบไป เราทนมากที่ไม่ให้น้ำตามันออกมา น้ำตาเก็บไปปล่อยบนที่นอน กลับบ้าน log in Facebook ที่โพสล่าสุดคือปี 2015 โพสไปแบบรร.ในสายตาเรา ยาวมากในนั้นมีเรื่องราวของครูคณิตศาสตร์อยู่ด้วย ความจริงของพวกครูในรร.
    2 วันต่อมาโดนเรียกเข้าห้องแนะแนวเรียกแม่เราด้วย ในห้องมีครูม.ปลายทั้งหมด ดราม่าจัง สอบสวนไปเลยค่าาา ทำไมโพสไม่คิด "ขอโทษค่ะ" (คิดแล้วโพสไง) ถ้าเธอเป็นครูเธอจะรู้สึกยังไง "รู้สึกไม่ดีค่ะ" (เเล้วถ้าครูเป็นหนูครูจะรู้สึกยังไงคะ) คำถามมากมายที่ถามต้องตอบตามมารยาท ตามบทเรียน ตามๆๆๆเพื่อให้เขาถูก สุดท้ายเขาตกลงให้เราขอขมาค่ะ โอ้โหหหหหหหหห พ่อแม่กูยังไม่เคยให้ทำอะไรขนาดนี้ ไม่ต้องคิดค่ะออกจากห้องนั้นกลับไปเรียนจะเป็นยังไง

ก็พอเห็น story เราเนอะ ดีตลอดไม่มีใครเห็น พระก็ไม่เห็น พ่อแม่ก็ไม่เห็น ไม่ใครเห็น  ปุ๊ป พลาดปุ๊ป แสดงด้านมืดออกมา นั้นแหละค่ะ ทุกคนจะพร้อมเหยียบคุณให้จมมิด เราผิดเองแหละที่พิมพ์มันออกไป