ใช่ค่ะ เราไม่รู้ว่าเราเป็นคนยังไง อย่างชอบกินอะไรหรือไม่ชอบสิ่งไหนไรงี้อะค่ะ แบบทำแบบนี้แล้วเราจะโกรธหรือร้องไห้ ยิ่งเรื่องเรียนเรื่องหน้าตายิ่งเข้าไปใหญ่ยิ่งไม่รู้เลยว่าเราเก่งวิชาอะไรเพราะเราคิดว่าเราแย่หมด อย่างพอเขาถามชอบคณิตไหม เราก็จะแบบก็ชอบนะแต่ก็ไม่ชอบเหมือนกัน พอเขาถามว่าเก่งวิชานี้ไหม เราก็จะแบบไม่รู้ไม่แน่ใจ พอเขาถามว่าเก่งวิชาอะไรเราก็จะแบบไม่มีไม่รู้อย่างนี้อะ แล้วอย่างเรื่องกินข้าวเราก็กินได้หมด กินคลุกกับพริกกับน้ำปลาเราก็กินได้ น้ำที่ชอบก็ไม่มีเพราะมันก็อร่อยต่างๆกันไป สถานที่ที่ชอบก็ไม่รู้เพราะมันก็สวยต่างกันไป คิดว่ามันก็ต่างกันคนละแบบมองหลายๆมุมจนไม่รู้ว่าตกลงเราชอบอะไรกันแน่???
ของที่อยากได้ก็ไม่ค่อยมี คือนานๆทีเวลาอยากได้อะไรแล้วขอแม่ แม่ก็จะไม่ว่างไปซื้อให้เราก็เข้าใจแล้วเราก็จะปลงไปเอง เรียกว่าถ้าไม่สำคัญต่อจิตใจหรือชีวิตมากจริงๆก็คือจะปลงแล้วไม่ซื้อ สุดท้ายก็กลายเป็นคนที่ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรอะ แบบ อยากได้สมุดเล่มนี้ไหม เราก็จะแบบมันก็สวยแหละก็อยากได้นะแต่ก็ไม่อยากได้เช่นกันไรงี้อะจนบางทีก็สับสนว่าตกลงเราอยากได้มันหรือว่าไม่อยากได้กันแน่
เลยอยากรู้ว่าจะทำยังไงให้รู้เรื่องเกี่ยวกับตัวเองมากขึ้นยังไงดี???
แล้วอีกเรื่องคือเราชอบคิดว่าเราเป็นตัวประหลาดเวลาอยู่ต่างสถานที่ที่ไม่เคยไปค่ะ แบบวางตัวไม่ถูกทำอะไรไม่เป็นถูกมองแปลกๆมันรู้สึกอึดอัดจนไม่อยากออกไปไหน รู้สึกไม่อยากรับรู้อะไรภายนอก มันดูน่ากลัว เรากลัวหลง เรากลัวเขามองเราแปลกแบบเด็กอายุขนาดนี้แล้วควรรู้เรื่องได้แล้ว เรากลัวว่าจะถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ เพราะตั้งแต่เกิดจนปัจจุบันมีไปเที่ยว(แบบเที่ยวจริงๆ)มีไม่กี่ที่ไม่กี่ครั้งเอง ไม่ถึง10ครั้งด้วยซ้ำ ขนาดตอนแม่ชวนไปเชียงใหม่ครั้งแรกก็คิดว่าก็อยากไปนะ แต่ขึ้นเครื่องบินต้องทำอะไรบ้าง(เพราะไม่เคยขึ้นเลย) ก็งงๆ กลัวโดนแม่ดุว่าไม่รู้เรื่องด้วย กลัวคนอื่นเขาหาว่าโง่ แล้วตอนนั้นเกือบตัดใจไม่ไปเพราะกลัวแต่แม่ก็บอกให้ลองไปดูพอไปปุ๊บเราก็คิดว่ามันก็ไม่ได้แย่หรอก แต่ถ้าไปคนเดียวอาจจะแย่
แล้วเราก็ไม่ค่อยรู้เรื่องแบบที่คนอื่นเขารู้กันเป็นปกติอะค่ะ แบบสมุติ(สมุตินะคะๆ)ว่า คนอื่นเขารู้ว่าอันนี้อะคือบอลลูนแต่เราจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรเวลาเราถามเขาก็จะมองเราแปลกๆเราก็จะรู้สึกเฟลเลยค่ะแบบ เราไม่รู้เรื่องพวกนี้ได้ไงไรงี้แะค่ะT^T
พอกลัวการออกไปข้างนอกก็จริงแต่เราเป็นคนที่ทำความรู้จักก่อนนะถ้าอยากรู้จัก แต่ว่าเราไม่กล้าไปไหนคนเดียวไม่กล้าไปเที่ยวน่ะค่ะ อย่างครั้งแรกที่นั่งรถสองแถวไปรร.เอง เรายังกลัวที่จะนั่งเลย บางทีเราก็ไม่ค่อยชอบอยู่คนเดียวแต่บางทีเราก็ชอบอยู่คนเดียว เวลาเราอยู่คนเดียวกับอยู่กับเพื่อนมันต่างกันมากเลยค่ะ อยู่กับเพื่อนเรายังไม่สนใจสายตาคนรอบข้างเท่าไหร่แต่พออยู่คนเดียว เราค่อนข้างกลัวสายตาคนอื่นเวลามองมาทางเรามากๆเลย พอเป็นแบบนี้บ่อยๆปุ๊บเวลาพูดคุยกันเราจะไม่กล้าสบตาเลยค่ะ
แล้วเราเคยพูดกับเพื่อนว่าไม่อยากออกไปไหน คนเยอะอึดอัด เพื่อนมันก็พูดกลับมาซะจุกเลยว่า คนเยอะหรืออ้างว้างหรือโดดเดี่ยวกันแน่ เราจุกจะร้องไห้เลยค่ะไม่รู้ทำไมT^T
เราเลยอยากรู้ว่า จะทำยังไงกับสายตาของคนเวลาเราทำอะไรแปลกๆดีคะ เรากลัวมันมากจริงๆ แล้วจะทำยังไงให้ไม่กังวลกับสถานที่ภายนอกบ้างคะ
ที่ถามเพราะกลัวล้วนๆค่ะT^T
ปล.ขออภัยถ้าแท็คไม่ถูกนะคะ
ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรเป็นคนยังไง? กลัวสังคมภายนอก??
ของที่อยากได้ก็ไม่ค่อยมี คือนานๆทีเวลาอยากได้อะไรแล้วขอแม่ แม่ก็จะไม่ว่างไปซื้อให้เราก็เข้าใจแล้วเราก็จะปลงไปเอง เรียกว่าถ้าไม่สำคัญต่อจิตใจหรือชีวิตมากจริงๆก็คือจะปลงแล้วไม่ซื้อ สุดท้ายก็กลายเป็นคนที่ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรอะ แบบ อยากได้สมุดเล่มนี้ไหม เราก็จะแบบมันก็สวยแหละก็อยากได้นะแต่ก็ไม่อยากได้เช่นกันไรงี้อะจนบางทีก็สับสนว่าตกลงเราอยากได้มันหรือว่าไม่อยากได้กันแน่
เลยอยากรู้ว่าจะทำยังไงให้รู้เรื่องเกี่ยวกับตัวเองมากขึ้นยังไงดี???
แล้วอีกเรื่องคือเราชอบคิดว่าเราเป็นตัวประหลาดเวลาอยู่ต่างสถานที่ที่ไม่เคยไปค่ะ แบบวางตัวไม่ถูกทำอะไรไม่เป็นถูกมองแปลกๆมันรู้สึกอึดอัดจนไม่อยากออกไปไหน รู้สึกไม่อยากรับรู้อะไรภายนอก มันดูน่ากลัว เรากลัวหลง เรากลัวเขามองเราแปลกแบบเด็กอายุขนาดนี้แล้วควรรู้เรื่องได้แล้ว เรากลัวว่าจะถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ เพราะตั้งแต่เกิดจนปัจจุบันมีไปเที่ยว(แบบเที่ยวจริงๆ)มีไม่กี่ที่ไม่กี่ครั้งเอง ไม่ถึง10ครั้งด้วยซ้ำ ขนาดตอนแม่ชวนไปเชียงใหม่ครั้งแรกก็คิดว่าก็อยากไปนะ แต่ขึ้นเครื่องบินต้องทำอะไรบ้าง(เพราะไม่เคยขึ้นเลย) ก็งงๆ กลัวโดนแม่ดุว่าไม่รู้เรื่องด้วย กลัวคนอื่นเขาหาว่าโง่ แล้วตอนนั้นเกือบตัดใจไม่ไปเพราะกลัวแต่แม่ก็บอกให้ลองไปดูพอไปปุ๊บเราก็คิดว่ามันก็ไม่ได้แย่หรอก แต่ถ้าไปคนเดียวอาจจะแย่
แล้วเราก็ไม่ค่อยรู้เรื่องแบบที่คนอื่นเขารู้กันเป็นปกติอะค่ะ แบบสมุติ(สมุตินะคะๆ)ว่า คนอื่นเขารู้ว่าอันนี้อะคือบอลลูนแต่เราจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรเวลาเราถามเขาก็จะมองเราแปลกๆเราก็จะรู้สึกเฟลเลยค่ะแบบ เราไม่รู้เรื่องพวกนี้ได้ไงไรงี้แะค่ะT^T
พอกลัวการออกไปข้างนอกก็จริงแต่เราเป็นคนที่ทำความรู้จักก่อนนะถ้าอยากรู้จัก แต่ว่าเราไม่กล้าไปไหนคนเดียวไม่กล้าไปเที่ยวน่ะค่ะ อย่างครั้งแรกที่นั่งรถสองแถวไปรร.เอง เรายังกลัวที่จะนั่งเลย บางทีเราก็ไม่ค่อยชอบอยู่คนเดียวแต่บางทีเราก็ชอบอยู่คนเดียว เวลาเราอยู่คนเดียวกับอยู่กับเพื่อนมันต่างกันมากเลยค่ะ อยู่กับเพื่อนเรายังไม่สนใจสายตาคนรอบข้างเท่าไหร่แต่พออยู่คนเดียว เราค่อนข้างกลัวสายตาคนอื่นเวลามองมาทางเรามากๆเลย พอเป็นแบบนี้บ่อยๆปุ๊บเวลาพูดคุยกันเราจะไม่กล้าสบตาเลยค่ะ
แล้วเราเคยพูดกับเพื่อนว่าไม่อยากออกไปไหน คนเยอะอึดอัด เพื่อนมันก็พูดกลับมาซะจุกเลยว่า คนเยอะหรืออ้างว้างหรือโดดเดี่ยวกันแน่ เราจุกจะร้องไห้เลยค่ะไม่รู้ทำไมT^T
เราเลยอยากรู้ว่า จะทำยังไงกับสายตาของคนเวลาเราทำอะไรแปลกๆดีคะ เรากลัวมันมากจริงๆ แล้วจะทำยังไงให้ไม่กังวลกับสถานที่ภายนอกบ้างคะ
ที่ถามเพราะกลัวล้วนๆค่ะT^T
ปล.ขออภัยถ้าแท็คไม่ถูกนะคะ