สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราเรียนปีสามแล้วค่ะ ตอนนี้เราเรียนไปได้ครึ่งนึงแล้วเรารู้สึกอึดอัดใจ เหมือนที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา ด้านสังคมเพื่อนเราไม่มีปัญหานะคะ ส่วนด้านการสายเรียน เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่เลย เหมือนเราทำได้ไม่เต็มที่พอ เรารู้สึกแย่มากเวลาที่เราคิดจะไปเรียนที่อื่น เราเคยคิดว่าเราควรสู้ต่อ แต่เรารู้สึกท้อมากเลยค่ะ เคยพูดกับแม่ว่า เราไม่โอเคกับมหาลัย เนื่องจากเราขับรถไม่เป็น แม่ไม่ให้จับรถเลย กลัวเราเป็นอันตราย ที่มหาลัยที่เราอยู่การเดินทางค่อนข้างลำบากค่ะ สำหรับคนไม่มีรถ เราเป็นพวกโรคส่วนตัวสูง ไม่ชอบยุ่งกับใคร เวลาเดินทางไปเรียนแต่ละครั้ง ต้องเตรียมตัวก่อนเวลาหนึ่งชม.ในการเดินทาง รอรถขึ้นมอ ทำให้เราไม่อยากไปเรียนเลยค่ะ อาจจะดูเป็นเหตุผลที่ค่อนข้างงี่เง่านะคะ แต่เรารู้สึกเหนื่อย เหนื่อยทั้งการจำกัดอิสระที่จะไปไหนมาไหน เหนื่อยทั้งบทเรียนที่เจอมา อาจารย์บางคนที่สอนไม่ค่อยเข้าใจ เใ มันหมดไฟในเรียนไปเลยค่ะ ไปเรียนแต่ละวันเหมือนเราต้องฝืนทนในสิ่งที่เราไม่ค่อยชอบ เรามีปัญหาด้านการนอนไม่หลับ เนื่องจากการเครียด ทำให้ต้องกินยานอนหลับ บางทีร่างกายก็สะลึมสะลือ ตื่นไม่ได้ก็มีค่ะ ตอนนี้เราสับสนมากว่าเราควรทำยังไงต่อดี เราปรึกษาแม่ แม่ผิดหวังกับเรามาก บางทีเรารู้สึกอยากจะตายให้พ้นๆ เหมือนเราเป็นภาระของแม่เลยค่ะ เราพยายามหาแนวทางเรียนต่อที่ไม่ใช่ที่นี่ แต่เราก็อดรู้สึกผิดหวังกับตัวเราเองไม่ได้ เราเหมือนอยู่ไม่ถูกที่
ผิดหวังเรื่องการเรียนที่เกิดจากตัวเราเอง