หนูแค่อยากเกิดมามีความสุข

สวัสดีค่ะชาวพันทิปทุกท่าน นี่เป็นกระทู้แรกของหนู อาจจะใช้ภาษาไม่เหมาะสมอย่างไรต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ยังอ่อนประสบการณ์ค่ะ

     ต้องเกริ่นก่อนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องจริงทั้งหมด ไม่มีการใส่สีตีไข่ใด ๆ ลงไปทั้งสิ้น และไม่ได้เขียนบิวท์ให้ชีวิตตัวเองดูดราม่า ตั้งมาเพื่อขอความเห็นว่าหนูควรจะทำอย่างไรต่อไป หรือไม่ควรทำอย่างไรต่อไปค่ะ

     ปัญหามันเกิดขึ้นจากวันนี้ เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา หนูกับแม่ได้มีปากเสียงกันครั้งใหญ่ เพราะเป็นครั้งที่หนูกล้าที่จะแย้งกลับค่ะ

     ครอบครัวของหนูอยู่ด้วยกัน 4 คน คือ พ่อ แม่ หนู แล้วก็น้องของหนูค่ะ บอกปูพื้นไว้ตรงนี้ก่อนว่าครอบครัวหนูไม่ได้อบอุ่นมาตั้งแต่แรก พ่อกับแม่ของหนูหัวรุนแรงทั้งคู่ รวมถึงน้องของหนู..แล้วก็อาจจะรวมถึงหนูด้วย

     ตอนเด็ก ๆ หนูจำได้ว่าเวลาหนูกับน้องทะเลาะกันสิ่งที่พ่อทำคือโยนมีดมาให้สองเล่มแล้วเดินขึ้นห้องไป พ่อจะพกมีดอีโต้และขวดแบรนด์ใส่น้ำไว้ในรถ เจอคันไหนขับไม่ถูกใจ เขาก็ใช้ให้หนูหยิบมีดจะเอาเลือดหัวเขาออกบ้างล่ะ เอาขวดแบรนด์ปาให้เฉี่ยวหูช้างเขาบ้างล่ะ เจอรถไม่เปิดไฟเลี้ยวก็เปิดประตูลงไปต่อยกับเขา ด่าหยาบคายชูนิ้วกลาง พอบอกว่ากลัวเขาก็จะบอกว่าพ่อพร้อมตาย...แล้วถามหนูสักคำไหมว่าหนูพร้อมด้วยหรือเปล่า

     ค่ะ หนูเติบโตมาท่ามกลางสภาพแวดล้อมแบบนั้น เรื่องดี ๆ ก็มีเยอะ แต่มันเอามาหักล้างกันไม่ได้หรอกค่ะ

     ความโหดร้ายของคำว่าหัวรุนแรงในที่นี้คือ เขาจะใช้ทั้งคำพูด ทั้งกำลัง จิกกัดด่าทอหนู ไล่ให้ไปตาย(อันนี้บ่อยมาก) เวลาที่หนูทำไม่ได้ดั่งใจเขา แม้ยามเขาทะเลาะกันเองยังยกรองเท้ามาฟาดกัน เขวี้ยงถังน้ำ ตบหน้า.. ครั้งหนึ่งเขาให้หนูไปซักรองเท้า แต่หนูต่อรองเขาด้วยเหตุผลที่ว่าขอทำการบ้านหน้านี้ให้เสร็จก่อน ตอนนั้นหนูเพิ่งจะสิบขวบต้น ๆ เขาก็ทวงแล้วทวงอีก จนหนูรำคาญ(ขออนุญาตใช้คำนี้นะคะ) รำคาญที่ว่าทำไมไม่ฟังหนูบ้างว่าหนูก็มีเหตุผล หรือบางทีเขาอาจจะไม่ฟัง..หนูเลยเดินไปหยิบกาละมังแปรงแปรงรองเท้า เก้าอี้พลาสติกและรองเท้ามาในครั้งเดียว ทำให้ของในมือหล่นระเนระนาดกระจัดกระจาย ระหว่างที่หนูไล่จัดเก็บของพวกนั้นให้เข้าที่ ก็ได้ยินเสียงกร่นด่าว่าทำสะบัดสะบิ้งไม่พอใจ กระฟัดกระเฟียดใส่ผู้ใหญ่ ซึ่งต่อให้หนูจะอธิบายให้เขาฟัง ณ ตอนนั้นยังไงเขาก็คงไม่ฟัง หนูก็ก้มหน้าก้มตาเก็บไปพร้อมกับจานกระเบื้องลายดอกกุหลาบที่ถูกเขวี้ยงมา เพล้ง.. เฉี่ยวเอ็นข้อเท้าเลือดซิบ ๆ
     ไม่มีคำขอโทษทั้งจากฝั่งหนูและฝั่งคนปา นอกจากนั้นเขายังด่าทอ ให้หนูไล่เก็บเศษจานที่เขาเขวี้ยงแตกเป็นเสี่ยง ๆ นั่นอีก
     แต่ตอนนั้นหนูยังเด็ก เลยแค่ร้องไห้แล้วลืมมันไปซะ

     เขาเคยสอนหนูว่าเวลาทะเลาะกัน มีอยู่สี่สิ่งที่ห้ามทำ คือ อย่าขึ้นเสียง อย่าใช้กำลัง อย่าขุดเรื่องเก่า และ ถ้าทำไม่ได้ให้เดินออกจากตรงนั้นไปเลย

     ซึ่งที่กล่าวมานั้นท่านทำทุกข้อ

     ทำตัวไม่ถูกใจ นี่แหนะตุ๊กตากระเบื้องไล่ฝนของสายรหัส จงตายไปซะ เพล้ง! ด่าโคตรเหง้า(เขียนผิดขออภัยค่ะ)ของฝ่ายตรงข้าม ฮึ แกมันลูกเจ๊กขายหมู เก้าอี้แฟ้มเฟิ้มกระจาย รีโมทถ่านกระจุย  หัวใจถูกกัดกินด้วยน้ำตาใช่ความหนาว..

     และอื่น ๆ อีกมากมายที่หนูโดนกระทำแต่ถ้าให้เล่าคงเล่าไม่หมด อีกอย่างรู้สึกบาปเกินไป แหะ(ตกนรกทั้งทีก็ไปให้สุดเส้)

     หนูไม่ใช่คนเรียนเก่งหรือหัวดี ไม่มีดีด้านใดเลยนอกจากภาษาที่ดูจะโดดขึ้นมาจากวิชาอื่น...ห่วยแตกขนาดนี้แต่หนูก็ยังอยากหาเรื่องให้เขาภูมิใจ หวังจะได้ยินคำชม รอยยิ้ม จากเขาบ้าง แต่คงผิดเองที่หวังสูงเกินไป..

     ตั้งแต่ประถม แข่ง Singing Contest ผ่านรอบแรก ก็ไร้ความสนใจ ได้ไปร้องเพลงนำสวดมนต์หน้าสถานเชิญธง ก็ไม่มีใครจำได้...พอขึ้นมัธยม สอบติดห้องเรียนพิเศษ เขาก็บอกว่าฟลุ๊ค กวาดรางวัลคัดลายมือภาษาไทยมาทุกปี ที่หนึ่งสองสามบ้างสลับกันไป(มีอังกฤษด้วยรอบหนึ่ง) เอาประกาศินียบัตรไปอวดก็ได้รับหน้านิ่ง ๆ พร้อมมือที่เก็บเข้าแฟ้มไปเป็นรางวัล..

     ความน้อยใจเริ่มปรากฏออกมาให้เห็น ได้รางวัลอะไรมาหนูเลือกที่จะบอกเพื่อนก่อนบอกพ่อแม่ หรือไม่ก็บอกแค่เพื่อน เพราะรู้สึกว่าบอกไปก็เท่านั้น จนมอห้าปีนี้เกิดอะไรขึ้นกับหนูก็ไม่รู้ สอบกลางภาคได้ท็อปสี่วิชา คือ ภาษาไทย ภาษาอังกฤษหลัก(ทั้งห้องมีผ่านอยู่สามคน) ภาษาอังกฤษเพิ่ม และคณิตศาสตร์ ซึ่งปกติคณิตศาสตร์หนูจะตกทุกเทอม ไม่ผ่านแม้แต่สอบย่อย ภาษาไทยก็คาบเส้น ภาษาอังกฤษก็งั้น ๆ มันเลยอเมซิ่งสำหรับหนูมาก เลยมีกำลังใจขึ้นมาว่าถ้าบอกแม่เรื่องนี้อาจจะได้รับคำชมกลับมาบ้าง พยักหน้ารับรู้สักครั้งก็ยังดี..
     โอ๊ย เจ็บจังเลยหวังสูงไป..ไม่มีคำชมค่า แถมยังโดนตอกกลับมาอีกว่า "แค่การแข่งขันในโรงเรียน ที่ผ่านมาก็แย่จะตาย ครั้งนี้ได้ดีครั้งเดียวอย่ามาเหลิง แล้วคณิตผ่านนี่ผ่านเท่าไหร่ 13!? อย่าใช้คำว่าผ่านเลย.." แล้วก็วิเคราะห์ไปแบบนี้ทีละวิชา วิชา วิชา..

      หนูเลยเกิดความคิดที่ว่า ถึงหนูจะไปเหยียบดาวเนปจูนได้ เขาก็คงขมวดคิ้วแล้วบอกว่า "ทำไมไม่ไปให้ถึงพลูโต?"

      จนทุกวันนี้ หนูได้รางวัลอะไรมาก็แทบไม่บอกให้เขารู้เลย ได้ใบประกาศมาก็เก็บใส่แฟ้มเอาไปทำพอร์ต ขนาดออดิชั่นค่ายเกาหลีค่ายหนึ่งผ่านหนูยังเลือกที่จะบอกเขาเป็นคนสุดท้ายเลย ไม่รู้ว่าเขาจะน้อยใจไหมถ้ารู้ว่าตัวเองรู้ที่หลังสุด แต่หนูก็แค่ขอเวลาเซฟใจตัวเอง.. พอบอกไปเขาก็ตอบกลับมาว่าสนใจแต่ด้านบันเทิง คณิตศาสตร์ล่ะ.. แล้วก็ลากยาวไปปปปปปป

     มันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่หนูตัดสินใจบอกอะไรเขาไป หนูยื่นผ้าสีขาวให้เขาเขาก็จะโยนผ้าสีดำกลับมาให้ เป็นแบบนี้ทุกครั้งจนหนูเริ่มเหนื่อย.. เหนื่อยกับการเป็นลูกที่พยายามสุดตัวเท่าไหร่ก็เป็นได้แค่คนไม่เอาไหนสำหรับเขา

     หนูร้องไห้แทบทุกครั้งที่เขาปฏิเสธความดีใจของหนู ต่อหน้าเพื่อนหนูเป็นเด็กร่าเริง ยิ้มง่าย หัวเราะเก่ง ชอบเล่นมุกตลกขำ ๆ เป็นคนบ้าคนหนึ่งในโรงเรียนชนิดที่ว่าตอนเราร้องไห้เพราะเลิกกับแฟนครั้งแรกเพื่อนยังรับมือไม่ถูกเลย

     สภาพแวดล้อมบีบบังคับให้หนูต้องฝึกฝีมือการแสดงให้เป็นนักแสดงมืออาชีพ ใส่หน้ากากให้ถูกด้าน เล่นให้เนียนที่สุดแม้จะร้องไห้แทบขาดใจ

     นำแสดงโดยฉัน กำกับการแสดงโดยครอบครัว ผู้รับชมคือทุกคนที่วนเวียนอยู่ในชีวิต และไร้ซึ่งตอนจบ

     จนถึงเหตุการณ์ของวันนี้ ตุ๊กตาของหนูหายไปแบบไม่ทิ้งร่องรอย หนูตามหาจนทั่วบ้าน ตามหาจนร้องไห้ จนถึงตอนนอนยังหมอนเปียกเพราะมันมีคุณค่าทางจิตใจสูงมากสำหรับหนู ในใจคิดไปหมื่นพันแล้วว่าเอาไปลืมไว้ที่ไหนหรือเปล่า แต่ก็ไม่น่าใช่เพราะหนูไม่เคยเอามันออกไปนอกห้อง คือกังวลมาก ตื่นเช้ามายังก้มดูใต้เตียงอยู่เลย(คือหนูเป็นพวกศรัทธาในตุ๊กตาอะค่ะ เชื่อว่ามันอาจจะมีความรู้สึก เพราะฉะนั้นเลยรักและทะนุถนอมมันเป็นพิเศษ)

     มาถึงตัวละครสุดท้ายอย่างน้องสาวของหนูดีกว่าค่ะ (ขอไม่พูดอะไรมาก รู้ไว้แค่ว่าหนูกับนางไม่ถูกกันเพราะเหตุผลบางอย่าง ซึ่งพ่อแม่ยังห้ามอะไรไม่ได้) กลับมาบ้านตอนเย็นวันนี้หนูเลยถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้าของนาง..แล้วสิ่งที่หนูหามาร่วมวันก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

     วินาทีนั้นคือน้ำตาไหล ไม่รู้ว่าเพราะเจอตุ๊กตาแล้วหรือเพราะโกรธกันแน่..

     วินาทีนั้นหนูตัดสินใจส่งรูปตุ๊กตาที่อยู่คาตู้ของน้องไปให้แม่ดูเพื่อจะแจ้งพฤติกรรมของนาง ว่าหนูทนไม่ไหวแล้ว และจะไม่ทนด้วย เพราะไม่ได้โดนครั้งนี้ครั้งแรก การแกล้งเพื่อเอาความสะใจเนี่ย แกล้งสำเร็จคงรู้สึกดีมากสินะ

     แต่สิ่งที่แม่หนูตอบกลับมาคือ อย่าดราม่า มันก็แค่ตุ๊กตา ให้กลับไปคุยกัน คือมันไม่มีอะไรจะต้องคุยต้องแก้ตัวแร้วแมมมมม่ หลักฐานคาตา เมื่อวานยังเสแสร้งบอกไม่รู้อยู่ไหน เปิดประตูตู้ไปอ่าวเห้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา...หนูว่าหลักฐานหนูแน่นและมัดตัวอยู่ หนูรู้นิสัยมันดีแม้จะอยากลืมแทบตาย หนูหวังดีกับมันตลอดนะ อยากไปคอนเสิร์ตใช่ไหม อะเล่นบัตรฟรีมาให้ ไปเอาบัตรให้จากตึกทรู ขนาดหนูได้บัตรแฟนมีตของศิลปินวงนึงมา(ใบเดียว)หนูยังชวนมันไปนั่งหน้าคอน เผื่อว่าศิลปินเขาจะเดินออกมา..ซึ่งงานนั้นศิลปินก็ออกมาเดินทักทายนกน้อยหน้าคอนอย่างที่หนูบอกจริง ๆ แต่ดูสิ่งที่นางตอบแทนหนูสิคะ55555555 เอาฟอลน้ำไดโซะหนูไปตัดเป็นฝอย ๆ เอาตุ๊กตาหนูไปถ่ายรูปลงทวิตอวดอ้างว่าเป็นของตัวเอง สีไม้ยืมไปเพื่อทำหาย สไลม์ที่หนูทำไว้ก็เอาไปเล่น ของของหนูทุกอย่างโดนนางขโมยไปใช้หมด! ฮ่า ล่าสุดคือแกล้งเอาตุ๊กตาไปซ่อนเพื่อให้หนูเสียใจเล่นซะแล้ว

     ที่น้อยใจไม่ใช่อะไร พอไลน์ปรึกษาแม่แม่ก็บอกว่าหนูใช้อารมณ์ ซึ่งหนูก็มั่นใจอยู่พอควรว่าใจเย็นสุดแล้ว เพื่อนทั้งโลกแม้แต่พ่อเป็นพยานได้ ว่าหนูน่ะ ใจ เย็น ที่ สุด ใน บ้าน และ ใจ เย็น กับ ทุก คน แล้ว ! เขาจะชอบเอาเรื่องหนูใช้อารมณ์มาอ้าง และครั้งนี้หนูตัดพ้อใส่เขาไปพอสมควร ว่าถ้าไม่ใช่ตุ๊กตาแต่เป็นเงินเก็บของหนูถูกเอาเข้าไปซ่อนในตู้เสื้อผ้านาง หนูจะยังมีสิทธิ์ไม่พอใจอยู่ไหม? หนูโกรธนางได้หรือเปล่า? สัญญาเลยว่าจะรีบเรียนให้จบหางานทำเป็นหลักเป็นแหล่งแล้วจะย้ายที่อยู่ มันไม่ไปหนูไปเอง หลายครั้งที่ยอม หลายครั้งที่ทน พยายามเข้าใจ คิดเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ก็คิดไปแล้ว พยายามมองโลกในแง่ดีสุด แต่ก็มาจบที่การมองโลกตามความเป็นจริง

     กลับมาบ้านเขาก็ด่าหนูเป็นชุดเลยค่ะ ไอ้เสื้อ! ไอ้กางเกง! ไอ้กางเกงใน!(อึ๊ย ไม่ใช่ชุดแบบน้าน) บอกว่าใช้คำพูดเกินตัว โตแล้วคิดได้แค่นี้ แก้ปัญหาสิ อะตอนนี้หนูยังไม่เข้าใจว่าต้องแก้ปัญหายังไงก็เลยถามเขาว่าแก้ปัญหาที่ว่าเนี่ยแก้ยังไง แก้ที่ตัวหนูเหรอ  แก้ที่ตุ๊กตางี้? เขาก็เงียบ...พร้อมบอกว่าหนูต้องเก็บของให้เป็นระเบียบ................

     สเตย์ โอ๊วววว เงิบเรยตกลงคือผิดที่หนูเก็บของไม่เป็นระเบียบ เลยถูกน้องเอาไปซ่อนงั้นดิ? ถามว่าน้องโดนว่าไหมก็โดนค่า ว่าเอาของของคนอื่นมาหัดขออนุญาตบ้าง บลา ๆๆ แล้วก็จบด้วยคำว่า 'ถ้ามั่นใจว่าไม่ได้แกล้งก็บอก จะได้หมายความว่าพี่เขาเข้าใจผิด' ฮ่ะ ฮ่า ๆๆ ขำจังค่ะ

     สรุปเรื่องนี้ก็คือเหมือนเขาจะเชื่อน้องและเชื่อหนูด้วย ทำไมอะ ทำไมเขาถึงเชื่อว่าน้ำเป็นของแข็งทั้ง ๆ ที่มันเป็นของเหลว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่ามันผิด หรือต้องการจะรักษาน้ำใจก็ไม่รู้เนอะ รักษาน้ำใจเหนื่อยไหม รักษาใจเหนื่อยมาก..

     พิมพ์เหนื่อม้ากกกกก ร้องไห้ตลอดที่เคาะแป้น555555555555 อาจจะงง ๆ ไปบ้าง ขอโทษด้วยค่ะ แง

     ทุกวันนี้ใช้ชีวิตของใครอยู่ก็ไม่รู้ ทำอะไรก็โดนติ ทำดียังไงให้โดนด่าน้าา5555555555555 อยากเป็นเด็กที่แสดงอาการได้ปกติเวลาอยู่กับครอบครัว ดีใจก็ร้องเฮ ตลกก็หัวเราะ มีความสุขกับสิ่งที่ทำ เสียใจก็ร้องไห้ เหนื่อยก็บ่นได้ไม่ใช่บ่นไปแล้วโดนตอกกลับว่าเหนื่อยกว่า..

     เหนื่อยไปหมด ทั้งกายทั้งใจ การโดนไล่ให้ไปตายบ่อย ๆ ก็บั่นทอนจิตใจหนูเหลือเกิน

     ชีวิตของหนูไม่มีความสุขเลย หลายครั้งที่หนูคิดจะฆ่าตัวตายแต่ก็กลัวเขาต้องลำบากมาเก็บศพ หนูเสิร์ชหารีวิววิธีฆ่าตัวตายที่ทรมานน้อยที่สุด(ซึ่งเพื่ออะไร55555 ถ้าเขาตายเขาจะมาเขียนรีวิวได้ไหมเล่าโด่ว5555555555555) อยากจะไปตายไกล ๆ แต่ก็ไปไม่ได้เพราะห่วงตุ๊กตา ห่วงศิลปินที่ตัวเองชื่นชอบ กลัวเกิดมาชาติหน้าจะไม่ได้รักเขาอีก รู้สึกว่าชาตินี้ยังรักเขาไม่พอ ยังไม่อยากไปไหน เขายังคงเป็นแรงบันดาลใจในทุก ๆ วัน แน่นอนว่าเขาคงไม่รู้เกี่ยวกับการจากไปแบบไม่มีวันกลับของแฟนคลับหนึ่งในหลายล้านของเขาหรอก ขาดเราไปก็พร้อมจะมีคนใหม่มาแทนที่ได้เสมอ แต่หนูก็ยังไม่ไปไหน ยังรู้สึกว่าชีวิตยังมีอะไรอีกมากมายมากกว่าเรื่องเศร้า ๆ ในครอบครัว ที่จนตายก็ยังคงปรับความเข้าใจกันไม่ได้ ความต่างของวัยมันมากเกินไป จูนกันไม่ติด หนูพยายามแล้ว..

     จะครบหมื่นตัวอักษรแล้วยังงง ๆ อยู่เลย ฮือ555555 ขอโทษจริง ๆ นะคะมาบรรยายอะไรแบบนี้ไม่เก่งจริง ๆ T-T ได้แต่หวังว่าจะมีใครสักคนจะหลุดเข้ามาอ่านกระทู้นี้จนจบและให้คำตอบกับหนูได้ว่าจะจัดการกับตัวเองยังไงดีไม่ให้คิดว่าชีวิตนี้ช่างไร้ค่า..ความคิดความอ่านในบางเรื่องของหนูอาจจะยังเด็ก หนูอายุ 16 ปีค่ะ เป็นวัยแห่งการสับสน หากต้องการจะแนะนำอะไรก็แนะนำได้เลยนะคะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้มาก ๆ ค่า เยิ้ปยูววว