รบกวนขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ

บางครั้งเราอยากจะเป็นตัวของตัวเองให้เต็มที่ อยากจะทำในสิ่งที่อยากทำ แต่ก็กลัวสายตาคนอื่นกลัวว่าเขาจะคิดยังไงกลัวว่าเขาจะไม่พอใจไหม ทั้งที่ในใจก็บอกว่าเราไม่ต้องไปกังวลกับสายตาคนอื่นไม่ต้องกลัวว่าเขาจะคิดยังไงกับเราเป็นตัวเองให้เต็มที่ แต่มันไม่ง่ายเลย เรากลัวที่จะไม่ถูกรักกลัวที่จะถูกลืม เราเลยพยายามที่จะทำให้คนถูกใจกับสิ่งที่เราทำให้เขา แต่เราเหนื่อยเหลือเกิน เราเป็นคนยอมคนมากเกินไปเพราะบางครั้งก็ไม่อยากมีปัญหาอยากเป็นมิตรกับทุกคนอยากเป็นที่รัก แต่กลับกลายเป็นว่าพอดีมากไปก็กลับกลายเป็นคนที่ไม่มีใครสนใจความรู้สึก บางครั้งเราให้ใจไปแต่กลับได้ความแสร้งกลับมา สายตาและคำพูดที่ฟังแล้วเจ็บชํ่าทั้งที่เราจริงใจและสุภาพกับเขา จนบางครั้งก็คิดว่าตัวเองดีมากไป ยอมให้คนอื่นใช้พอไม่มีประโยชน์ก็ทิ้งมิหนํ่าซํ่ายังพูดด้วยคำที่ฟังแล้วเจ็บชํ่านํ้าใจ จนบางครั้งก็ไม่อยากที่จะดีกับใครเลย มันเป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนอยู่ในใจ อยากระบายแล้วก็อยากปรึกษาเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆในพันทิปค่ะ
เราเปิดใจเปิดความรู้สึกเพื่อมาปรึกษาอยากทราบความคิดเห็นแล้วก็ทัศนคติเพื่อไปปรับเปลี่ยนและเป็นกำลังใจในชีวิต หากเขียนไม่เหมาะสมหรือผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ