ตอนที่ผ่านมา
ตอนที่ 1 : จักรพรรดิ
https://pantip.com/topic/37958523
ตอนที่ 2 : สาวห้าวผมทอง
https://pantip.com/topic/37967906
ตอนที่ 3 : สายอุตสาหกรรม (1)
https://pantip.com/topic/37978268
ตอนที่ 4 : สายอุตสาหกรรม (2)
https://pantip.com/topic/37991931
ตอนที่ 5 : เสนาธิการคนใหม่
https://pantip.com/topic/38012815
ตอนที่ 6 : นักกีฬา
https://pantip.com/topic/38021632
====================================================================================
ตอนที่ 7 : แจ็คเก็ตอาดิดาส
“ฉันไปก่อนล่ะ ฝากปิดชมรมด้วย”
ชายหนุ่มบอกกับรุ่นน้องที่ห้องชมรมมวยสากล
เขาคนนี้รูปร่างสูงโปร่ง สัดส่วนต่าง ๆ ในร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ไร้ซึ่งไขมันส่วนเกิน ท่าทางเขาดูห้าวหาญมีอำนาจ ระหว่างที่เขาเดินออกจากห้องชมรม มีรุ่นน้องเอ่ยทักทายมากมาย
เขาคือ ประธานชมรมมวยสากลแห่งนี้
เรียกได้ว่าเป็นตัวหลักคอยสร้างชื่อในแก่ชมรมมวยสากล สามารถล้มคู่แข่ง กวาดเหรียญทองมานับต่อนับ
เขาเดินตามทางไปเรื่อย ๆ มีแวะซื้ออาหารเครื่องดื่มอยู่ช่วงหนึ่ง แต่ก็ยังก้าวเดินต่อไป
จนมาถึงบริเวณซอยหนึ่ง
ซอยนี้ค่อนข้างไร้ผู้คน ยิ่งเป็นเวลาดึกอย่างนี้แล้ว ผู้คนที่จะเดินมาในซอยนี้แทบนับคนได้
ชายหนุ่มประธานชมรมมวยสากลหยุดเดิน หยิบเครื่องดื่มที่ซื้อขึ้นมากระดกดื่ม แล้วค่อยวางของที่ซื้อมาไว้บนพื้นข้างทาง
เขาหันไปด้านหลังตัวเองพูดขึ้นว่า
“มีอะไร... ออกมา”
ไม่มีเสียงใด ๆ ดังขึ้นหลังจากที่เขาพูด จนต้องพูดอีกครั้ง
“ออกมา ฉันรู้ว่าแกสะกดรอยตามฉันมา”
สักพักก็มีคนผู้หนึ่งก้าวเดินออกมาจากเหลือบมุมข้างทาง
ผู้ที่ออกมารูปร่างสูงไม่ต่างจากชายหนุ่มนักมวยนัก สวมหมวกแก๊ปปกปิด ทำให้ไม่เห็นใบหน้าชัดเจน เสื้อที่สวมใส่ของเขาเป็นเสื้อแจ็คเก็ตยี่ห้ออาดิดาส
“ไม่เลวนี่ รู้ด้วยว่าตามมา” เสียงของบุรุษแจ็คเก็ตอาดิดาสนั้นแหบพร่า เหมือนเป็นเสียงสังเคราะห์ ไม่ใช่เสียงตัวเอง
“แกตามฉันมาต้องการอะไร?” ประธานชมรมมวยสากลจ้องมองเขา ขยับตัวเล็กน้อยเหมือนรู้ว่าจะมีอะไรตามมา
“ก็ไม่มีอะไร” เสียงของเขายังแหบพร่าเช่นเดิม “ก็แค่จัดการ”
นักมวยหนุ่มได้ฟัง ฉีกยิ้มเล็กน้อย บอกออกไป “งั้นเหรอ สงสัยแกจะไม่รู้จักฉัน”
“หึ หึ” เขาหัวเราะอยู่ในลำคอ “ก็แค่ประธานชมรมมวยสากล เจ้าของเหรียญทองกีฬาแห่งชาติ”
“อืม.. ก็รู้นี่ แล้วแกยังกล้าหาเรื่องอีกเหรอ?”
ชายเสื้อแจ็คเก็ตอาดิดาสไม่พูดตอบ กวักมือเรียกเหมือนเป็นสัญญาณบอกให้เข้ามา
คนเป็นประธานชมรมย่อมทนไม่ไหว ขยับตัวเข้าหาบุรุษเสื้อแจ็คเก็ตทันที
เขาง้างหมัดฮุกหมายล้มชายเสื้อแจ็คเก็ตภายในหมัดเดียว แต่ชายเสื้อแจ็คเก็ตก็โยกตัวหลบได้อย่างไม่ยากเย็น แล้วตวัดเตะใส่ขาท่อนล่างของประธานชมรมมวยสากล
แต่ประธานชมรมมวยสากลยังนิ่ง ดูท่าลูกเตะของบุรุษเสื้ออาดิดาสจะไม่ได้ผล
ประธานชมรมมวยสากลปล่อยหมัดแย๊บสวนเข้าใส่อย่างรวดเร็ว ชายเสื้อแจ็คเก็ตเอียงตัวหลบไปด้านหลังพร้อมจ้องมองหมัดแย๊บนั้นราวกับว่ามันสโลวโมชั่น เขาเอียงซ้าย เอี้ยวขวา หลบหมัดแย๊บนั้นได้หมด
หมัดแย๊บของประธานชมรมมวยสากลไม่ถูกตัวเขาเลย
แต่แล้วทั้งสองก็ถูกตัวกันจนได้
ชายเสื้ออาดิดาสขยับตัวเข้าประชิด คว้าจับคอเสื้อของประธานชมรมมวยสากลอย่างแน่นหนา
“หมดเวลาของนายแล้ว!”
ได้ยินเสียงแหบพร่าของเขาขึ้นตามมา ชั่วพริบตาร่างของประธานชมรมมวยสากลก็ลอยเคว้งขึ้นกลางอากาศ เขาถูกชายเสื้อแจ็คเก็ตทุ่มข้ามไหล่อย่างรวดเร็ว
ไม่ถึงวินาทีร่างที่ลอยเคว้งนั่น ก็กองลงบนพื้น
ประธานชมรมมวยสากลร้องโอดครวญขึ้นทันที เขาดิ้นพล่านไปมาอยู่ที่พื้นนั้น มือข้างหนึ่งกุมบริเวณหน้าอกตัวเอง
“แก... แกทิ้งศอกลงมาด้วย” ประธานชมรมมวยสากลว่าใส่เขาทั้งที่นอนอยู่ “ไม่งั้นกระดูกฉันไม่หักหรอก”
“หึ” บุรุษเสื้ออาดิดาสไม่พูดตอบ หันหลังกลับ
ประธานนักมวยทำทีจะลุกขึ้น แต่ด้วยบาดแผลที่รุนแรง เพราะกระดูกซี่โครงหัก ทำให้เขาไม่อาจแม้จะชันตัวขึ้นมาได้
บุรุษเสื้ออาดิดาสไม่ได้หันกลับมาดู เขายังก้าวเดินออกจากซอยไป
เมื่อชายเสื้ออาดิดาสไปแล้ว ซอยนี้ก็เหลือแต่ประธานชมรมมวยสากลที่นอนดิ้นร้องขอความช่วยเหลือเพียงคนเดียว
ชายหนุ่มผมสั้นคล้ายสกินเฮด เจ้าของฉายาสปอร์ทแมน กำลังเดินตรงมาที่ตึกสี่ของสายวิทย์-คณิต
แน่นอนหนึ่งในสี่ขุนพล สปอร์ทแมน เจมส์ ไม่ได้เรียนอยู่สายวิทย์-คณิต เขาเรียนอยู่สายพละศึกษา ไม่รู้ด้วยเหตุใดเขาจึงมาที่ตึกสี่แห่งนี้
เจมส์ไม่ได้มาที่นี่เพียงคนเดียว เขามาพร้อมนักเรียนอีกคนหนึ่ง ทั้งคู่เดินเข้าไปภายในตึกสี่
มีนักเรียนหลายคนที่เอ่ยทักทายเจมส์ นักเรียนหญิงบางคนก็ส่งยิ้มให้ด้วย แต่เจมส์ก็ไม่ได้หยุดพูดคุยกับใคร เขาเดินตรงมาหยุดรอที่หน้าห้องเรียนชั้น ม. 5/4
นักเรียนหลายคนทยอยเดินออกจากห้องเรียนนี้มา แล้วสักพักปรีกับเจก็เดินออกมาจากห้องเรียน
ปรีสังเกตเห็นเจมส์ยืนอยู่ที่หน้าห้อง จึงเอ่ยทักขึ้นก่อน “อ้าว..เจมส์”
เจมส์ฉีกยิ้มเล็กน้อยพูดตอบว่า “ปรี.. ฉันมีเรื่องต้องคุยกับนาย พอมีเวลามั้ย?”
ปรีพยักหน้ารับ เจที่อยู่ข้าง ๆ ปรีเลยเอ่ยถามขึ้นแทน “เจมส์... มีเรื่องอะไรหรือ?”
“เอ่อ... มีเรื่องนิดหน่อย” เจมส์เงียบก่อนจะพูดต่อ “...แต่ฉันว่าเราไปคุยที่อื่นเถอะ”
ทั้งหมดคุยกันต่อสักพัก แล้วจึงเดินออกจากหน้าห้องนี้ไป
“มันมีเรื่องขึ้น...” เจมส์เอ่ยขึ้นก่อน ตอนนี้ทั้งหมดมารวมอยู่ที่โต๊ะด้านข้างตึกสี่
“ในระยะนี้มีนักกีฬาเหรียญทองหลายคนโดนลอบทำร้าย” เจมส์พูดต่อ
“หือ..” เจมีท่าทีสนใจสิ่งที่เจมส์พูด ถามขึ้นว่า “ใครบ้างล่ะ?”
ปรีนั่งนิ่งเพราะเจถามให้แล้ว
“อืม...” เจมส์ทำท่าคิด “ส่วนใหญ่จะเป็นพวกชมรมศิลปะการต่อสู้ ...เมื่อวานประธานชมรมมวยสากลก็โดนไปอีกคน”
“ใช่” นักเรียนอีกคนที่มากับเจมส์พูดสวนขึ้นมา เขาร่างกายกำยำไม่แพ้เจมส์เลย “ประธานชมรมเราโดนทำร้ายเมื่อวาน ตอนนี้ต้องนอนโรงพยาบาล เพราะกระดูกซี่โครงหัก”
“โอ!” เจอุทาน
“อืม” ปรีนึกตาม “แต่ประธานชมรมมวยสากล ฝีมือไม่ธรรมดา ระดับเหรียญทอง ไม่น่าเสียท่าง่าย ๆ”
“ก็เพราะนั่นแหละ ฉันถึงมาปรึกษานาย” เจมส์บอก
“แล้วพอรู้ไหม ว่าเป็นใคร?” ปรีถาม
“เออ... จากที่ฉันสอบถามคนที่โดนทำร้าย ไม่มีใครเห็นหน้ามันชัดเจน เพราะมันจะลงมือตอนกลางคืนแถมใส่หมวกปิดหน้า รู้อย่างเดียวว่ามันจะใส่แจ็คเก็ตยี่ห้ออาดิดาสทุกครั้ง”
“แจ็คเก็ตยี่ห้ออาดิดาส” ปรีทวนคำ พลางนึกตาม แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ
“ไง..ฉันก็ฝากนายช่วยด้วยละกัน” เจมส์พูดต่อ “ถึงเป็นเรื่องในสายพละ.. แต่มันอาจจะลามมาถึงสายอื่นด้วยก็ได้”
“อืม..” ปรีพยักหน้ารับ “ฉันว่าไอ้แจ็คเก็ตอาดิดาสนี่ ฝีมือมันต้องไม่ใช่ธรรมดาแน่ ต้องเป็นคนเก่งคนหนึ่งเลย ...ยังไงฉันต้องช่วยนายจัดการเรื่องนี้แน่นอน”
หลังจากเจมส์กับนักเรียนชมรมมวยสากลไปแล้ว ปรีกับเจก็เดินกลับไปที่ห้องเรียนของตัวเอง เพื่อเรียนคาบต่อไป
ขณะที่กำลังเดินอยู่นั้น เจก็เอ่ยขึ้น “ปรี.. นายพอรู้รึยังว่าใครเป็นคนทำ?”
ปรีนิ่งคิดก่อนที่จะส่ายหน้าตอบไป “ยัง... ฉันยังดูไม่ออกว่าเป็นฝีมือใครหรือพวกไหน แต่ที่แน่ ๆ ฝีมือมันไม่ธรรมดา”
“แล้วฝีมือขนาดนั้น นายสู้จะไหวเหรอ?”
“ไม่รู้สิ ฉันบอกไม่ได้หรอก แต่ถ้าไอ้แจ็คเก็ตอาดิดาสมีฝีมือขนาดนั้นจริง มันก็ใช่ว่าหาตัวลำบาก”
“เหรอ... ทำไมล่ะ?”
“ก็ในโรงเรียนเรา ถึงจะมีพวกนักเรียนนักเลงอยู่หลายกลุ่ม แต่ฝีมือระดับล้มประธานชมรมมวยสากลจนเข้าโรงพยาบาลได้ก็มีไม่มาก แทบนับคนได้ ...ฉันว่าไม่นานต้องรู้แน่ว่าไอ้แจ็คเก็ตอาดิดาสมันเป็นใคร”
(มีต่อครับ)
TWO TOP สองอันตราย - [บทขุนพลแห่งสายพละ] - ตอนที่ 7 : แจ็คเก็ตอาดิดาส
ตอนที่ 1 : จักรพรรดิ
https://pantip.com/topic/37958523
ตอนที่ 2 : สาวห้าวผมทอง
https://pantip.com/topic/37967906
ตอนที่ 3 : สายอุตสาหกรรม (1)
https://pantip.com/topic/37978268
ตอนที่ 4 : สายอุตสาหกรรม (2)
https://pantip.com/topic/37991931
ตอนที่ 5 : เสนาธิการคนใหม่
https://pantip.com/topic/38012815
ตอนที่ 6 : นักกีฬา
https://pantip.com/topic/38021632
====================================================================================
ตอนที่ 7 : แจ็คเก็ตอาดิดาส
“ฉันไปก่อนล่ะ ฝากปิดชมรมด้วย”
ชายหนุ่มบอกกับรุ่นน้องที่ห้องชมรมมวยสากล
เขาคนนี้รูปร่างสูงโปร่ง สัดส่วนต่าง ๆ ในร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ไร้ซึ่งไขมันส่วนเกิน ท่าทางเขาดูห้าวหาญมีอำนาจ ระหว่างที่เขาเดินออกจากห้องชมรม มีรุ่นน้องเอ่ยทักทายมากมาย
เขาคือ ประธานชมรมมวยสากลแห่งนี้
เรียกได้ว่าเป็นตัวหลักคอยสร้างชื่อในแก่ชมรมมวยสากล สามารถล้มคู่แข่ง กวาดเหรียญทองมานับต่อนับ
เขาเดินตามทางไปเรื่อย ๆ มีแวะซื้ออาหารเครื่องดื่มอยู่ช่วงหนึ่ง แต่ก็ยังก้าวเดินต่อไป
จนมาถึงบริเวณซอยหนึ่ง
ซอยนี้ค่อนข้างไร้ผู้คน ยิ่งเป็นเวลาดึกอย่างนี้แล้ว ผู้คนที่จะเดินมาในซอยนี้แทบนับคนได้
ชายหนุ่มประธานชมรมมวยสากลหยุดเดิน หยิบเครื่องดื่มที่ซื้อขึ้นมากระดกดื่ม แล้วค่อยวางของที่ซื้อมาไว้บนพื้นข้างทาง
เขาหันไปด้านหลังตัวเองพูดขึ้นว่า
“มีอะไร... ออกมา”
ไม่มีเสียงใด ๆ ดังขึ้นหลังจากที่เขาพูด จนต้องพูดอีกครั้ง
“ออกมา ฉันรู้ว่าแกสะกดรอยตามฉันมา”
สักพักก็มีคนผู้หนึ่งก้าวเดินออกมาจากเหลือบมุมข้างทาง
ผู้ที่ออกมารูปร่างสูงไม่ต่างจากชายหนุ่มนักมวยนัก สวมหมวกแก๊ปปกปิด ทำให้ไม่เห็นใบหน้าชัดเจน เสื้อที่สวมใส่ของเขาเป็นเสื้อแจ็คเก็ตยี่ห้ออาดิดาส
“ไม่เลวนี่ รู้ด้วยว่าตามมา” เสียงของบุรุษแจ็คเก็ตอาดิดาสนั้นแหบพร่า เหมือนเป็นเสียงสังเคราะห์ ไม่ใช่เสียงตัวเอง
“แกตามฉันมาต้องการอะไร?” ประธานชมรมมวยสากลจ้องมองเขา ขยับตัวเล็กน้อยเหมือนรู้ว่าจะมีอะไรตามมา
“ก็ไม่มีอะไร” เสียงของเขายังแหบพร่าเช่นเดิม “ก็แค่จัดการ”
นักมวยหนุ่มได้ฟัง ฉีกยิ้มเล็กน้อย บอกออกไป “งั้นเหรอ สงสัยแกจะไม่รู้จักฉัน”
“หึ หึ” เขาหัวเราะอยู่ในลำคอ “ก็แค่ประธานชมรมมวยสากล เจ้าของเหรียญทองกีฬาแห่งชาติ”
“อืม.. ก็รู้นี่ แล้วแกยังกล้าหาเรื่องอีกเหรอ?”
ชายเสื้อแจ็คเก็ตอาดิดาสไม่พูดตอบ กวักมือเรียกเหมือนเป็นสัญญาณบอกให้เข้ามา
คนเป็นประธานชมรมย่อมทนไม่ไหว ขยับตัวเข้าหาบุรุษเสื้อแจ็คเก็ตทันที
เขาง้างหมัดฮุกหมายล้มชายเสื้อแจ็คเก็ตภายในหมัดเดียว แต่ชายเสื้อแจ็คเก็ตก็โยกตัวหลบได้อย่างไม่ยากเย็น แล้วตวัดเตะใส่ขาท่อนล่างของประธานชมรมมวยสากล
แต่ประธานชมรมมวยสากลยังนิ่ง ดูท่าลูกเตะของบุรุษเสื้ออาดิดาสจะไม่ได้ผล
ประธานชมรมมวยสากลปล่อยหมัดแย๊บสวนเข้าใส่อย่างรวดเร็ว ชายเสื้อแจ็คเก็ตเอียงตัวหลบไปด้านหลังพร้อมจ้องมองหมัดแย๊บนั้นราวกับว่ามันสโลวโมชั่น เขาเอียงซ้าย เอี้ยวขวา หลบหมัดแย๊บนั้นได้หมด
หมัดแย๊บของประธานชมรมมวยสากลไม่ถูกตัวเขาเลย
แต่แล้วทั้งสองก็ถูกตัวกันจนได้
ชายเสื้ออาดิดาสขยับตัวเข้าประชิด คว้าจับคอเสื้อของประธานชมรมมวยสากลอย่างแน่นหนา
“หมดเวลาของนายแล้ว!”
ได้ยินเสียงแหบพร่าของเขาขึ้นตามมา ชั่วพริบตาร่างของประธานชมรมมวยสากลก็ลอยเคว้งขึ้นกลางอากาศ เขาถูกชายเสื้อแจ็คเก็ตทุ่มข้ามไหล่อย่างรวดเร็ว
ไม่ถึงวินาทีร่างที่ลอยเคว้งนั่น ก็กองลงบนพื้น
ประธานชมรมมวยสากลร้องโอดครวญขึ้นทันที เขาดิ้นพล่านไปมาอยู่ที่พื้นนั้น มือข้างหนึ่งกุมบริเวณหน้าอกตัวเอง
“แก... แกทิ้งศอกลงมาด้วย” ประธานชมรมมวยสากลว่าใส่เขาทั้งที่นอนอยู่ “ไม่งั้นกระดูกฉันไม่หักหรอก”
“หึ” บุรุษเสื้ออาดิดาสไม่พูดตอบ หันหลังกลับ
ประธานนักมวยทำทีจะลุกขึ้น แต่ด้วยบาดแผลที่รุนแรง เพราะกระดูกซี่โครงหัก ทำให้เขาไม่อาจแม้จะชันตัวขึ้นมาได้
บุรุษเสื้ออาดิดาสไม่ได้หันกลับมาดู เขายังก้าวเดินออกจากซอยไป
เมื่อชายเสื้ออาดิดาสไปแล้ว ซอยนี้ก็เหลือแต่ประธานชมรมมวยสากลที่นอนดิ้นร้องขอความช่วยเหลือเพียงคนเดียว
ชายหนุ่มผมสั้นคล้ายสกินเฮด เจ้าของฉายาสปอร์ทแมน กำลังเดินตรงมาที่ตึกสี่ของสายวิทย์-คณิต
แน่นอนหนึ่งในสี่ขุนพล สปอร์ทแมน เจมส์ ไม่ได้เรียนอยู่สายวิทย์-คณิต เขาเรียนอยู่สายพละศึกษา ไม่รู้ด้วยเหตุใดเขาจึงมาที่ตึกสี่แห่งนี้
เจมส์ไม่ได้มาที่นี่เพียงคนเดียว เขามาพร้อมนักเรียนอีกคนหนึ่ง ทั้งคู่เดินเข้าไปภายในตึกสี่
มีนักเรียนหลายคนที่เอ่ยทักทายเจมส์ นักเรียนหญิงบางคนก็ส่งยิ้มให้ด้วย แต่เจมส์ก็ไม่ได้หยุดพูดคุยกับใคร เขาเดินตรงมาหยุดรอที่หน้าห้องเรียนชั้น ม. 5/4
นักเรียนหลายคนทยอยเดินออกจากห้องเรียนนี้มา แล้วสักพักปรีกับเจก็เดินออกมาจากห้องเรียน
ปรีสังเกตเห็นเจมส์ยืนอยู่ที่หน้าห้อง จึงเอ่ยทักขึ้นก่อน “อ้าว..เจมส์”
เจมส์ฉีกยิ้มเล็กน้อยพูดตอบว่า “ปรี.. ฉันมีเรื่องต้องคุยกับนาย พอมีเวลามั้ย?”
ปรีพยักหน้ารับ เจที่อยู่ข้าง ๆ ปรีเลยเอ่ยถามขึ้นแทน “เจมส์... มีเรื่องอะไรหรือ?”
“เอ่อ... มีเรื่องนิดหน่อย” เจมส์เงียบก่อนจะพูดต่อ “...แต่ฉันว่าเราไปคุยที่อื่นเถอะ”
ทั้งหมดคุยกันต่อสักพัก แล้วจึงเดินออกจากหน้าห้องนี้ไป
“มันมีเรื่องขึ้น...” เจมส์เอ่ยขึ้นก่อน ตอนนี้ทั้งหมดมารวมอยู่ที่โต๊ะด้านข้างตึกสี่
“ในระยะนี้มีนักกีฬาเหรียญทองหลายคนโดนลอบทำร้าย” เจมส์พูดต่อ
“หือ..” เจมีท่าทีสนใจสิ่งที่เจมส์พูด ถามขึ้นว่า “ใครบ้างล่ะ?”
ปรีนั่งนิ่งเพราะเจถามให้แล้ว
“อืม...” เจมส์ทำท่าคิด “ส่วนใหญ่จะเป็นพวกชมรมศิลปะการต่อสู้ ...เมื่อวานประธานชมรมมวยสากลก็โดนไปอีกคน”
“ใช่” นักเรียนอีกคนที่มากับเจมส์พูดสวนขึ้นมา เขาร่างกายกำยำไม่แพ้เจมส์เลย “ประธานชมรมเราโดนทำร้ายเมื่อวาน ตอนนี้ต้องนอนโรงพยาบาล เพราะกระดูกซี่โครงหัก”
“โอ!” เจอุทาน
“อืม” ปรีนึกตาม “แต่ประธานชมรมมวยสากล ฝีมือไม่ธรรมดา ระดับเหรียญทอง ไม่น่าเสียท่าง่าย ๆ”
“ก็เพราะนั่นแหละ ฉันถึงมาปรึกษานาย” เจมส์บอก
“แล้วพอรู้ไหม ว่าเป็นใคร?” ปรีถาม
“เออ... จากที่ฉันสอบถามคนที่โดนทำร้าย ไม่มีใครเห็นหน้ามันชัดเจน เพราะมันจะลงมือตอนกลางคืนแถมใส่หมวกปิดหน้า รู้อย่างเดียวว่ามันจะใส่แจ็คเก็ตยี่ห้ออาดิดาสทุกครั้ง”
“แจ็คเก็ตยี่ห้ออาดิดาส” ปรีทวนคำ พลางนึกตาม แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ
“ไง..ฉันก็ฝากนายช่วยด้วยละกัน” เจมส์พูดต่อ “ถึงเป็นเรื่องในสายพละ.. แต่มันอาจจะลามมาถึงสายอื่นด้วยก็ได้”
“อืม..” ปรีพยักหน้ารับ “ฉันว่าไอ้แจ็คเก็ตอาดิดาสนี่ ฝีมือมันต้องไม่ใช่ธรรมดาแน่ ต้องเป็นคนเก่งคนหนึ่งเลย ...ยังไงฉันต้องช่วยนายจัดการเรื่องนี้แน่นอน”
หลังจากเจมส์กับนักเรียนชมรมมวยสากลไปแล้ว ปรีกับเจก็เดินกลับไปที่ห้องเรียนของตัวเอง เพื่อเรียนคาบต่อไป
ขณะที่กำลังเดินอยู่นั้น เจก็เอ่ยขึ้น “ปรี.. นายพอรู้รึยังว่าใครเป็นคนทำ?”
ปรีนิ่งคิดก่อนที่จะส่ายหน้าตอบไป “ยัง... ฉันยังดูไม่ออกว่าเป็นฝีมือใครหรือพวกไหน แต่ที่แน่ ๆ ฝีมือมันไม่ธรรมดา”
“แล้วฝีมือขนาดนั้น นายสู้จะไหวเหรอ?”
“ไม่รู้สิ ฉันบอกไม่ได้หรอก แต่ถ้าไอ้แจ็คเก็ตอาดิดาสมีฝีมือขนาดนั้นจริง มันก็ใช่ว่าหาตัวลำบาก”
“เหรอ... ทำไมล่ะ?”
“ก็ในโรงเรียนเรา ถึงจะมีพวกนักเรียนนักเลงอยู่หลายกลุ่ม แต่ฝีมือระดับล้มประธานชมรมมวยสากลจนเข้าโรงพยาบาลได้ก็มีไม่มาก แทบนับคนได้ ...ฉันว่าไม่นานต้องรู้แน่ว่าไอ้แจ็คเก็ตอาดิดาสมันเป็นใคร”
(มีต่อครับ)