
อยากแชร์ความรู้สึกหน่อยครับ ว่าวงจรชีวิตของผมแต่ละวันในตอนนี้มันน่าเบื่อ...เหงา ในแต่ละวันเหมือนอยู่ๆไปให้มันจบวันตื่นขึ้นมาใหม่ก็วนลูปเก่าเดิมๆอีกครั้ง เฮ้อ... ซึ่งอาการที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าได้เลิกกับแฟนที่คบกันมานานมากหลายปี แล้วมันยังคิดถึงวันเก่าๆที่เคยทำด้วยกันมา พอไม่มีเค้ามันก็เหมือนขาดอะไรไปในชีวิตที่มาเติมเต็มในส่วนของความรู้สึกดีๆ (อย่าไปเหมารวมว่าเรายังมีพ่อแม่อยู่นะครับ อันนั้นคนละความรู้สึก) จนผมเริ่มท้อกับการที่จะคบกับใครแล้วต้องมาเสียเวลา เสียความรู้สึก ผิดหวังอะไรแบบนี้ ถ้าเกิดมันไปด้วยกันไม่ได้ขึ้นมา
ผมมานั่งคิดว่า อืม...ทำไมบางคู่นั้นคบกันรู้จักกันไม่นานมากก็พากันแต่งงานมีครอบครัว มีอนาคตหรือมันมีอะไรที่คลิ้กกันได้ไปกันได้สบายๆง่ายๆจังฟะ แต่กับของเราเองทำไมมันไปถึงจุดนั้นไม่ได้เหมือนคนอื่นเค้าบ้าง ครั้นจะลองหาคนคุยทำความรู้จักกันตามพวกแอพในมือ มันก็เป็นอะไรที่คาดเดาได้ยาก เช่น แรกๆทักทายกันดี คุยกันดี ซักพักหมดเรื่องคุยหายไปดื้อๆ สาวๆบางคนตั้งสเตตัสว่าอยากมีแฟนจริงจัง จริงใจ ไม่คุยเล่น ไม่อยากเสียเวลา พอคุยก็คุยได้แปปๆก็หาย หรือทักไปก็ไร้การตอบสนอง หรือบางเคสที่นัดเจอกันซึ่งตัวจริงกับในรูปนี่ต่างกันมาก ผมว่าแอพถ่ายรูปเดี๋ยวนี้มันน่ากลัวจริงๆนะ มันแต่งได้เนียน สวยวิ๊ง ตาโต เหลากราม ผิวขาวกระจ่างใส สารพัด เอาง่ายๆคือดูรูปแล้วหลงชอบเลยทีเดียว แต่พอเจอตัวจริงมันเอิ่ม....!! -_-“ (อารมณ์เหมือนไปเดินซื้อหนังแผ่นแถวคลองถม แต่นางเอกไม่ตรงปกอ่ะนะ รู้ๆกัน อิอิ)
หรือบางคนก็อยากคุยให้นานๆถึงจะกล้านัดเจอ(ไม่รู้จะนานเท่าไหร่ถึงจะพอใจสาวเจ้า) แต่ผมมองว่าการที่ยิ่งคุยกันนานผ่านแอพผ่านตัวหนังสืออะไรพวกนี้ มันก็ยิ่งหมดเรื่องคุยหรือความสนใจอยากที่จะเรียนรู้ต่อไป ไม่เหมือนกับได้ไปเจอตัวกันจริงๆ ซึ่งมันจะดูได้ทั้งนิสัย บุคลิกท่างทาง อะไรต่างๆนาๆ ที่ตัวหนังสือไม่สามารถทำได้ ผมไม่กลัวการที่จะได้เจอกันนะ ถ้าทั้ง 2 ฝ่ายพอใจซึ่งกันและกันที่จะเจอ ถือว่าได้พัฒนาการเข้าสังคม การพูดคุยไปในตัว แต่มันก็ไม่ผิดครับที่ผู้หญิงบางคนเค้าคงกลัวกับการที่จะเจอกันเร็วไป มันแล้วแต่มุมมอง แต่ถ้าเป็นการนัดเจอกันที่ที่คนพลุกพล่านมันก็น่าจะสบายใจได้ไม่ใช่เหรอ? ทุกวันนี้มันเลยดูเหมือนว่าชีวิตมันเคว้งๆ ปลงๆ ทำงานเก็บเงินไว้เพื่อใคร (ถ้าเพื่อตัวเองในอนาคตมีกินมีใช้มันก็ใช่ครับสำหรับยามเกษียณ) แต่พอมาถึงจุดๆนึงมันก็อยากมีครอบครัว อยากมีคนคอยดูแลกันในอนาคต ตามวิถีมนุษย์ซึ่งเป็นสัตว์สังคมหล่ะครับ มันก็จะเคว้งๆ เหงาๆ แต่ผมอาจจะสังคมค่อนข้างแคบ
รวมไปถึงถ้าจะไปเหล่จีบสาวตามสถานที่ข้างนอกก็เป็นอะไรที่ทำใจยากมาก กลัวว่าจะเข้าไปรบกวนเค้ามากกว่าซะด้วยซ้ำไป จึงทำให้การที่จะรู้จักใครมันก็ยาก เพราะเลิกงานเสร็จก็เย็นแล้ว ก็ตรงดิ่งกลับบ้านเลย ไม่ได้ไปนั่งเฮฮาปาร์ตี้ร้านเหล้าอะไรที่ไหนกับเพื่อนฝูงต่อ เพราะตัวเองก็ไม่ชอบกินเหล้าอยู่แล้วก็เลยไม่รู้จะไปไหน ครั้นจะไปนั่งร้านนมปั่น ผลไม้ปั่นมันก็จะดูแบ๊วไปนิด เลยกลับไปนั่งโง่ๆอยู่ที่บ้าน ส่วนเพื่อนๆที่รู้จักก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว เลิกงานมันก็ต่างคนต่างกลับไปบ้านตัวเองกันหมด อยู่กับลูกกับแฟน สำหรับบางคนอาจจะชอบสำหรับความโสดก็ไม่แปลกนะครับ เพราะทุกคนมีมุมมองต่างกัน ทุกวันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีคนๆนั้นเข้ามาในชีวิตหรือเปล่า ก็ยังคงอยู่แบบนี้มันต่อไปหรือใครมีอะไรช่วยแนะนำอะไรได้บ้างก็ชี้แนะได้นะครับ^^
#อยากรู้จัก ทักได้หลังไมค์คร้าบ#
เบื่อๆปลงๆกับความรู้สึกตัวเองมาก การมีใครซักคนในชีวิตมันไม่ง่ายเลย
ผมมานั่งคิดว่า อืม...ทำไมบางคู่นั้นคบกันรู้จักกันไม่นานมากก็พากันแต่งงานมีครอบครัว มีอนาคตหรือมันมีอะไรที่คลิ้กกันได้ไปกันได้สบายๆง่ายๆจังฟะ แต่กับของเราเองทำไมมันไปถึงจุดนั้นไม่ได้เหมือนคนอื่นเค้าบ้าง ครั้นจะลองหาคนคุยทำความรู้จักกันตามพวกแอพในมือ มันก็เป็นอะไรที่คาดเดาได้ยาก เช่น แรกๆทักทายกันดี คุยกันดี ซักพักหมดเรื่องคุยหายไปดื้อๆ สาวๆบางคนตั้งสเตตัสว่าอยากมีแฟนจริงจัง จริงใจ ไม่คุยเล่น ไม่อยากเสียเวลา พอคุยก็คุยได้แปปๆก็หาย หรือทักไปก็ไร้การตอบสนอง หรือบางเคสที่นัดเจอกันซึ่งตัวจริงกับในรูปนี่ต่างกันมาก ผมว่าแอพถ่ายรูปเดี๋ยวนี้มันน่ากลัวจริงๆนะ มันแต่งได้เนียน สวยวิ๊ง ตาโต เหลากราม ผิวขาวกระจ่างใส สารพัด เอาง่ายๆคือดูรูปแล้วหลงชอบเลยทีเดียว แต่พอเจอตัวจริงมันเอิ่ม....!! -_-“ (อารมณ์เหมือนไปเดินซื้อหนังแผ่นแถวคลองถม แต่นางเอกไม่ตรงปกอ่ะนะ รู้ๆกัน อิอิ)
หรือบางคนก็อยากคุยให้นานๆถึงจะกล้านัดเจอ(ไม่รู้จะนานเท่าไหร่ถึงจะพอใจสาวเจ้า) แต่ผมมองว่าการที่ยิ่งคุยกันนานผ่านแอพผ่านตัวหนังสืออะไรพวกนี้ มันก็ยิ่งหมดเรื่องคุยหรือความสนใจอยากที่จะเรียนรู้ต่อไป ไม่เหมือนกับได้ไปเจอตัวกันจริงๆ ซึ่งมันจะดูได้ทั้งนิสัย บุคลิกท่างทาง อะไรต่างๆนาๆ ที่ตัวหนังสือไม่สามารถทำได้ ผมไม่กลัวการที่จะได้เจอกันนะ ถ้าทั้ง 2 ฝ่ายพอใจซึ่งกันและกันที่จะเจอ ถือว่าได้พัฒนาการเข้าสังคม การพูดคุยไปในตัว แต่มันก็ไม่ผิดครับที่ผู้หญิงบางคนเค้าคงกลัวกับการที่จะเจอกันเร็วไป มันแล้วแต่มุมมอง แต่ถ้าเป็นการนัดเจอกันที่ที่คนพลุกพล่านมันก็น่าจะสบายใจได้ไม่ใช่เหรอ? ทุกวันนี้มันเลยดูเหมือนว่าชีวิตมันเคว้งๆ ปลงๆ ทำงานเก็บเงินไว้เพื่อใคร (ถ้าเพื่อตัวเองในอนาคตมีกินมีใช้มันก็ใช่ครับสำหรับยามเกษียณ) แต่พอมาถึงจุดๆนึงมันก็อยากมีครอบครัว อยากมีคนคอยดูแลกันในอนาคต ตามวิถีมนุษย์ซึ่งเป็นสัตว์สังคมหล่ะครับ มันก็จะเคว้งๆ เหงาๆ แต่ผมอาจจะสังคมค่อนข้างแคบ
รวมไปถึงถ้าจะไปเหล่จีบสาวตามสถานที่ข้างนอกก็เป็นอะไรที่ทำใจยากมาก กลัวว่าจะเข้าไปรบกวนเค้ามากกว่าซะด้วยซ้ำไป จึงทำให้การที่จะรู้จักใครมันก็ยาก เพราะเลิกงานเสร็จก็เย็นแล้ว ก็ตรงดิ่งกลับบ้านเลย ไม่ได้ไปนั่งเฮฮาปาร์ตี้ร้านเหล้าอะไรที่ไหนกับเพื่อนฝูงต่อ เพราะตัวเองก็ไม่ชอบกินเหล้าอยู่แล้วก็เลยไม่รู้จะไปไหน ครั้นจะไปนั่งร้านนมปั่น ผลไม้ปั่นมันก็จะดูแบ๊วไปนิด เลยกลับไปนั่งโง่ๆอยู่ที่บ้าน ส่วนเพื่อนๆที่รู้จักก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว เลิกงานมันก็ต่างคนต่างกลับไปบ้านตัวเองกันหมด อยู่กับลูกกับแฟน สำหรับบางคนอาจจะชอบสำหรับความโสดก็ไม่แปลกนะครับ เพราะทุกคนมีมุมมองต่างกัน ทุกวันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีคนๆนั้นเข้ามาในชีวิตหรือเปล่า ก็ยังคงอยู่แบบนี้มันต่อไปหรือใครมีอะไรช่วยแนะนำอะไรได้บ้างก็ชี้แนะได้นะครับ^^
#อยากรู้จัก ทักได้หลังไมค์คร้าบ#