เบื่อๆปลงๆกับความรู้สึกตัวเองมาก การมีใครซักคนในชีวิตมันไม่ง่ายเลย

เม่าเหม่ออยากแชร์ความรู้สึกหน่อยครับ  ว่าวงจรชีวิตของผมแต่ละวันในตอนนี้มันน่าเบื่อ...เหงา ในแต่ละวันเหมือนอยู่ๆไปให้มันจบวันตื่นขึ้นมาใหม่ก็วนลูปเก่าเดิมๆอีกครั้ง เฮ้อ... ซึ่งอาการที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าได้เลิกกับแฟนที่คบกันมานานมากหลายปี แล้วมันยังคิดถึงวันเก่าๆที่เคยทำด้วยกันมา พอไม่มีเค้ามันก็เหมือนขาดอะไรไปในชีวิตที่มาเติมเต็มในส่วนของความรู้สึกดีๆ (อย่าไปเหมารวมว่าเรายังมีพ่อแม่อยู่นะครับ อันนั้นคนละความรู้สึก) จนผมเริ่มท้อกับการที่จะคบกับใครแล้วต้องมาเสียเวลา เสียความรู้สึก ผิดหวังอะไรแบบนี้ ถ้าเกิดมันไปด้วยกันไม่ได้ขึ้นมา



ผมมานั่งคิดว่า อืม...ทำไมบางคู่นั้นคบกันรู้จักกันไม่นานมากก็พากันแต่งงานมีครอบครัว มีอนาคตหรือมันมีอะไรที่คลิ้กกันได้ไปกันได้สบายๆง่ายๆจังฟะ  แต่กับของเราเองทำไมมันไปถึงจุดนั้นไม่ได้เหมือนคนอื่นเค้าบ้าง   ครั้นจะลองหาคนคุยทำความรู้จักกันตามพวกแอพในมือ มันก็เป็นอะไรที่คาดเดาได้ยาก เช่น แรกๆทักทายกันดี คุยกันดี ซักพักหมดเรื่องคุยหายไปดื้อๆ สาวๆบางคนตั้งสเตตัสว่าอยากมีแฟนจริงจัง จริงใจ ไม่คุยเล่น ไม่อยากเสียเวลา พอคุยก็คุยได้แปปๆก็หาย หรือทักไปก็ไร้การตอบสนอง หรือบางเคสที่นัดเจอกันซึ่งตัวจริงกับในรูปนี่ต่างกันมาก  ผมว่าแอพถ่ายรูปเดี๋ยวนี้มันน่ากลัวจริงๆนะ มันแต่งได้เนียน สวยวิ๊ง ตาโต เหลากราม ผิวขาวกระจ่างใส  สารพัด เอาง่ายๆคือดูรูปแล้วหลงชอบเลยทีเดียว  แต่พอเจอตัวจริงมันเอิ่ม....!! -_-“ (อารมณ์เหมือนไปเดินซื้อหนังแผ่นแถวคลองถม แต่นางเอกไม่ตรงปกอ่ะนะ รู้ๆกัน อิอิ)




หรือบางคนก็อยากคุยให้นานๆถึงจะกล้านัดเจอ(ไม่รู้จะนานเท่าไหร่ถึงจะพอใจสาวเจ้า) แต่ผมมองว่าการที่ยิ่งคุยกันนานผ่านแอพผ่านตัวหนังสืออะไรพวกนี้  มันก็ยิ่งหมดเรื่องคุยหรือความสนใจอยากที่จะเรียนรู้ต่อไป ไม่เหมือนกับได้ไปเจอตัวกันจริงๆ ซึ่งมันจะดูได้ทั้งนิสัย บุคลิกท่างทาง อะไรต่างๆนาๆ ที่ตัวหนังสือไม่สามารถทำได้  ผมไม่กลัวการที่จะได้เจอกันนะ ถ้าทั้ง 2 ฝ่ายพอใจซึ่งกันและกันที่จะเจอ ถือว่าได้พัฒนาการเข้าสังคม การพูดคุยไปในตัว แต่มันก็ไม่ผิดครับที่ผู้หญิงบางคนเค้าคงกลัวกับการที่จะเจอกันเร็วไป มันแล้วแต่มุมมอง แต่ถ้าเป็นการนัดเจอกันที่ที่คนพลุกพล่านมันก็น่าจะสบายใจได้ไม่ใช่เหรอ?  ทุกวันนี้มันเลยดูเหมือนว่าชีวิตมันเคว้งๆ ปลงๆ ทำงานเก็บเงินไว้เพื่อใคร (ถ้าเพื่อตัวเองในอนาคตมีกินมีใช้มันก็ใช่ครับสำหรับยามเกษียณ) แต่พอมาถึงจุดๆนึงมันก็อยากมีครอบครัว อยากมีคนคอยดูแลกันในอนาคต ตามวิถีมนุษย์ซึ่งเป็นสัตว์สังคมหล่ะครับ มันก็จะเคว้งๆ เหงาๆ แต่ผมอาจจะสังคมค่อนข้างแคบ



รวมไปถึงถ้าจะไปเหล่จีบสาวตามสถานที่ข้างนอกก็เป็นอะไรที่ทำใจยากมาก กลัวว่าจะเข้าไปรบกวนเค้ามากกว่าซะด้วยซ้ำไป  จึงทำให้การที่จะรู้จักใครมันก็ยาก เพราะเลิกงานเสร็จก็เย็นแล้ว ก็ตรงดิ่งกลับบ้านเลย ไม่ได้ไปนั่งเฮฮาปาร์ตี้ร้านเหล้าอะไรที่ไหนกับเพื่อนฝูงต่อ  เพราะตัวเองก็ไม่ชอบกินเหล้าอยู่แล้วก็เลยไม่รู้จะไปไหน  ครั้นจะไปนั่งร้านนมปั่น ผลไม้ปั่นมันก็จะดูแบ๊วไปนิด เลยกลับไปนั่งโง่ๆอยู่ที่บ้าน  ส่วนเพื่อนๆที่รู้จักก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว เลิกงานมันก็ต่างคนต่างกลับไปบ้านตัวเองกันหมด อยู่กับลูกกับแฟน  สำหรับบางคนอาจจะชอบสำหรับความโสดก็ไม่แปลกนะครับ เพราะทุกคนมีมุมมองต่างกัน  ทุกวันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีคนๆนั้นเข้ามาในชีวิตหรือเปล่า  ก็ยังคงอยู่แบบนี้มันต่อไปหรือใครมีอะไรช่วยแนะนำอะไรได้บ้างก็ชี้แนะได้นะครับ^^อมยิ้ม08

#อยากรู้จัก  ทักได้หลังไมค์คร้าบ#
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่