ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว มีกบฝูงหนึ่งอาศัยอยู่ในบ่อน้ำเล็กๆบ่อหนึ่ง  โดยมีนกกระสาตัวหนึ่งมาจับกบในบ่อกินวันละตัว ทุกวัน ทุวันจนกบในบ่อเริ่มร่อยหรอลงไปเพราะยังไม่ถึงฤดูวางไข่  หัวหน้ากบจึงวางแผนการประชุมกันเพื่อหาวิธีรับมือ กบA จึงเสนอว่าเราจะอยู่บ่อน้ำเดิมต่อ เมื่อถึงฤดูวางไข่เราก็เพิ่มจำนวนการวางไข่ให้มากขึ้นกว่าเดิม   ทุกคนในบ่อเห็นด้วยกับวิธีนี้จึงดำเนินการตามแผน  แต่นกกระสาก็ยังมาวนเวียนกินกบอยู่เรื่อยๆ แถมนกกระสาเองก็มีลูก จึงต้องจับกบเพิ่มขึ้นเป็นวันละ 2 ตัว กบA จึงถูกต่อต้านและถูกรุมสับว่าเป็นความคิดที่ล้มเหลว  คร้งนี้กบB คิดวิธีได้จึงเสนอวิธีที่ดีกว่า โดยบอกว่า ให้กบทุกตัวอพยพ ไปยังแม่น้ำ ที่เป็นระบบเปิด เพื่อว่าจะได้ขยายพันธ์ง่ายขึ้น มีทางหนีที่ไล่พวกนกกระสามากขึ้น  แต่ระยะทางที่จะไปยังแม่น้ำนั้นไกลมาก และในกลุ่มพวกเราไม่รู้ทางไป  จะไม่เอาชีวิตพวกเราไปทิ้งเปล่าๆหรอกหรือ  แต่กบB ก็ยังยืนกรานกับกบทุกตัวว่าต้องทำ เพื่อให้ทุกชีวิตปลอดภัยตลอดไป  กบB จึงพากบทั้งหมดย้ายถิ่นฐานออกจากบ่อน้ำเล็กๆไปหาแม่น้ำ  แต่ด้วยความที่พวกเขาไม่รู้ทาง(เนื่องจากมาครั้งแรก) และสภาพพื้นดินที่แห้งแล้ง ทำให้กบตัวอื่นๆตายในการอพยพครั้งนี้เกือบทั้งหมด แผนที่วางไว้จึงล้มเหลวและต้องกลับมายังบ่อน้ำบ่อเดิม  เมื่อกลับมาถึง กบB จึงดูเป็นซาตานสำหรับทุกคน เพราะไม่ประเมินตนเองว่ามีความสามารถระดับไหน  พากบไปตายเกือบหมดบ่อ


เหตุการณ์ทั้งหมด อยู่ในสายตาของกระรอกที่อาศัยอยู่ในต้นไม้ใกล้ๆบ่อน้ำ  กระรอกจึงได้สอนลูกของตัวเองว่า ลูกรู้ไหมว่า ทั้ง กบAและกบB ใครเป็นคนผิด ทั้งคู่ไม่มีใครผิดเลย แต่เลือกที่จะมองคนละมุม ทำไมไม่เอาความคิดของทั้งคู่มารวมกัน กบBต้องการความปลอดภัยในระบบเปิด แต่กบA ก็ต้องการรักษาเผ่าพันธ์กบของตนเองไว้  ทำไมกบทั้ง2คน ไม่อพยพกันออกจากบ่อน้ำในฤดูฝนหละ พวกเขาก็จะไปถึงแม่น้ำและไม่ต้องตายจากความแห้งแล้งด้วย

**นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ถูกที่แต่ผิดเวลางานก้ไม่สำเร็จ  ถุกเวลาแต่ผิดที่งานก็ไม่สำเร็จ ทั้งเวลา ทั้งแผนงาน ทั้งสถานที่ ทุกอย่างต้องดำเนินไปพร้อมกันอย่างลงตัว งานต่างๆจึงจะประสบความสำเร็จได้ครับ**