อยากให้เพื่อนๆ ร่วมกันแชร์ประสบการณ์ที่ไปโรงพยาบาลรัฐบาล แล้วตรวจแบบสะเพร่าๆ ว่าเจอแบบไหนกันบ้าง ยิ่งแบบตรวจมานานแล้วก็วิเคราะห์ไปเรื่อย มารู้อีกทีคือเป็นโรคที่หนักแล้ว
เอาของเราก่อนที่อยากมาแชร์คือ พ่อเราไม่สบายก็ไปหาหมอที่โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง เขามีอาการควบคุมตัวเองไม่ปกติ ล้มบ่อย และอีกๆ หลายอาการ เราจำไม่ได้ในรายละเอียดปีกย่อย เขาก็ส่งไปห้องตรวจโรคทั่วไปหน่ะแหล่ะ (บางทีก็อยากถามนะ ทำไมการส่งไปวินิจฉัยกับแพทย์เฉพาะทางหรือการ เข้าเครื่องเข้าเครื่อง MRT สแกน นี่มันลำบากเหรอ ถึงไม่ส่งกันตั้งแต่ช่วงแรกๆ สำหรับหลายๆ เคส) หมอก็รักษาโดยให้ยาพารา ยาคลายเครียด อะไรทำนองนี้ ก็เข้าๆออกๆ โรงพยาบาลอยู่ปีกว่าๆ จนหมอเฮงซวยวินิจฉัยอีกว่า พ่อเราเป็นพาร์กินสัน จนมามีอาการแปลกสุดคือ พ่อกินอะไรไม่ค่อยได้ กลืนอาหารลำบาก เหมือนมีอาการติดคอ แล้วก็บอกให้เขาฟัง คราวนี้หมอก็ตรวจสักระยะ ผลออกมาว่าเป็นมะเร็งในหลอดอาหาร ระยะสุดท้าย และหมอก็บอกว่าอยู่ได้ไม่เกินสามเดือน โอยฟังแล้วปวดใจสุดๆ คือไอ้ที่เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลมาเป็นปีสองปีนี่วินิจฉัยอะไรกันแบบห่วยๆ แบบนี้เหรอ สุดท้ายพ่อเราก็จากไป ด้วยความห่วยของโรงพยาบาล
ทีนี้มาอาการของเราบ้าง คือเรามีอาการปวดหลังแบบชาๆ แล้วก็ชาไปที่เท้า ที่ผ่านมาก็มีอาการปวดหลังมาตลอด แต่ก็กินยาบ้างเป็นครั้งคราว เป็นคนไม่เสพติดการกินยา ทีนี้ก็กลัวไงว่าจะมีอาการอย่างอื่นร่วมด้วยไหม เพราะกินยาคลายเส้นก็ไม่ได้ดีขึ้น จากที่เคยกินเวลาปวดหนักจริงๆ แล้วโอเค จึงตัดสินใจไปพบหมอ ก็เสตปเดิมห้องตรวจโรคทั่วไป ร.พ.อ.ท. พอเข้าไปเราก็อาการ พยายามจะพูดให้มากที่สุดในขณะที่หมอเหมือนไม่ได้อยากฟัง รีบจบประเด็น หมอก็บอกว่านั่งทำงานนานใช่ไหม อันนี้คือคำถามยอดฮิตของหมอเลยแหล่ะ แต่วิธีการตรวจของหมอคือ ไม่เคาะไม่กดหลังไม่ถามอะไรเลยซักคำว่าที่ปวดมันปวดบริเวณไหน ช่วงไหน แล้วเราถามหมออีกอาการคือเราเจ็บหน้าอกด้านซ้าย แบบต้องใช้มือกุมเวลาเจ็บ หมอก็บอกว่าสักพักก็หายใช่ไหม ไม่ใช่โรคหัวใจหรอก (แต่มันจะเป็นโรคอื่นไหม) เราก็งงนะ คืออาการมันมีบ่อย ขนาดออกกำลังกายยังต้องระวังเลย เพราะบางทีมันก็มีอาการเจ็บร่วมด้วย เราไม่ได้อยากมีโรคหรอกนะ แต่เราต้องการการฟังปัญหาคนไข้ ไม่ใช่ว่าถามเองเออเองแบบนี้ เราใช้เวลาในห้องตรวจโรคทั่วไป ไม่ถึงห้านาที
แล้วของคนอื่นล่ะ เจอหนักสุดๆ คืออะไร
คุณภาพชีวิตที่ดี กับวิถีประกันสังคม โรงพยาบาลรัฐบาล
เอาของเราก่อนที่อยากมาแชร์คือ พ่อเราไม่สบายก็ไปหาหมอที่โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง เขามีอาการควบคุมตัวเองไม่ปกติ ล้มบ่อย และอีกๆ หลายอาการ เราจำไม่ได้ในรายละเอียดปีกย่อย เขาก็ส่งไปห้องตรวจโรคทั่วไปหน่ะแหล่ะ (บางทีก็อยากถามนะ ทำไมการส่งไปวินิจฉัยกับแพทย์เฉพาะทางหรือการ เข้าเครื่องเข้าเครื่อง MRT สแกน นี่มันลำบากเหรอ ถึงไม่ส่งกันตั้งแต่ช่วงแรกๆ สำหรับหลายๆ เคส) หมอก็รักษาโดยให้ยาพารา ยาคลายเครียด อะไรทำนองนี้ ก็เข้าๆออกๆ โรงพยาบาลอยู่ปีกว่าๆ จนหมอเฮงซวยวินิจฉัยอีกว่า พ่อเราเป็นพาร์กินสัน จนมามีอาการแปลกสุดคือ พ่อกินอะไรไม่ค่อยได้ กลืนอาหารลำบาก เหมือนมีอาการติดคอ แล้วก็บอกให้เขาฟัง คราวนี้หมอก็ตรวจสักระยะ ผลออกมาว่าเป็นมะเร็งในหลอดอาหาร ระยะสุดท้าย และหมอก็บอกว่าอยู่ได้ไม่เกินสามเดือน โอยฟังแล้วปวดใจสุดๆ คือไอ้ที่เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลมาเป็นปีสองปีนี่วินิจฉัยอะไรกันแบบห่วยๆ แบบนี้เหรอ สุดท้ายพ่อเราก็จากไป ด้วยความห่วยของโรงพยาบาล
ทีนี้มาอาการของเราบ้าง คือเรามีอาการปวดหลังแบบชาๆ แล้วก็ชาไปที่เท้า ที่ผ่านมาก็มีอาการปวดหลังมาตลอด แต่ก็กินยาบ้างเป็นครั้งคราว เป็นคนไม่เสพติดการกินยา ทีนี้ก็กลัวไงว่าจะมีอาการอย่างอื่นร่วมด้วยไหม เพราะกินยาคลายเส้นก็ไม่ได้ดีขึ้น จากที่เคยกินเวลาปวดหนักจริงๆ แล้วโอเค จึงตัดสินใจไปพบหมอ ก็เสตปเดิมห้องตรวจโรคทั่วไป ร.พ.อ.ท. พอเข้าไปเราก็อาการ พยายามจะพูดให้มากที่สุดในขณะที่หมอเหมือนไม่ได้อยากฟัง รีบจบประเด็น หมอก็บอกว่านั่งทำงานนานใช่ไหม อันนี้คือคำถามยอดฮิตของหมอเลยแหล่ะ แต่วิธีการตรวจของหมอคือ ไม่เคาะไม่กดหลังไม่ถามอะไรเลยซักคำว่าที่ปวดมันปวดบริเวณไหน ช่วงไหน แล้วเราถามหมออีกอาการคือเราเจ็บหน้าอกด้านซ้าย แบบต้องใช้มือกุมเวลาเจ็บ หมอก็บอกว่าสักพักก็หายใช่ไหม ไม่ใช่โรคหัวใจหรอก (แต่มันจะเป็นโรคอื่นไหม) เราก็งงนะ คืออาการมันมีบ่อย ขนาดออกกำลังกายยังต้องระวังเลย เพราะบางทีมันก็มีอาการเจ็บร่วมด้วย เราไม่ได้อยากมีโรคหรอกนะ แต่เราต้องการการฟังปัญหาคนไข้ ไม่ใช่ว่าถามเองเออเองแบบนี้ เราใช้เวลาในห้องตรวจโรคทั่วไป ไม่ถึงห้านาที
แล้วของคนอื่นล่ะ เจอหนักสุดๆ คืออะไร