รู้สึกว่าตัวเองผิดปกติ

เคยรุสึกว่าตัวเอง แตกต่างจากคนอื่นไหม หมายถึง คิดว่าโลกนี้คงมีคนที่เป็นแบบเราแค่คนเดียว...จนบางครั้งก็กลัวตัวเอง เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ไม่ชอบการกระทำตัวเอง อยากเปลี่ยนตัวเองก็ทำไม่เคยได้ หมายถึง หลายๆเรื่องเลย จนบางครั้ง...ก็คิดว่าตัวเองเป็นบ้าโรคจิตแล้วแน่ๆ....เป็นคนที่ยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเลย...จริงๆเป็นคนขี้อาย...อยากมั่นใจ...ชอบคนที่พูดเก่ง อัธยาศัยดี เข้ากับคนอื่นได้ง่าย มั่นใจในตัวเอง...เราอยากเป็นแบบนั้นอ่าาาาา แต่เราทำไม่ได้...เกลียดทุกสิ่งอย่างที่เป็นตัวเอง...เราเป็นคนเพื่อนน้อยมาก จะเรียกว่าเหงา ขาดความอบอุ่นก็ได้ ตั้งแต่จำความได้จนถึงตอนนี้ รู้สึกเหมือน...เราขาดอะไรไปสักอย่าง...ตอนเด็กๆเป็นเด็กเก็บกด คิดมาก อะไรนิดหน่อยกะน้อยใจ ร้องไห้ได้ทุกวันเลย น้อยใจพ่อแม่ ไม่มีใครรัก ไป รร.เพื่อนกะไม่คบ สมัยอนุบาลมีเพื่อนคนเดียว ตอนปฐม มีแค่ 2 คน ตอน มัธยม มีแค่ 3-4คน แต่ตอนนี้...ไม่มีเลย...ตอนเด็กเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งมาก...แต่ใจยังไม่กล้าพอ...อาจเพราะมันยังไม่ถึงที่สุด...ตอนนั้นคิดแค่ว่า...อยู่ไปก็รกโลก ทำอะไรไม่เคยได้เรื่องสักอย่าง...ตายไปพ่อแม่คงไม่ต้องมาหนักใจและเหนื่อยเพราะเราอีก....แต่ตอนนี้...ความคิดอยากตายไม่มีในหัวละ...มีแต่ความคิดที่เกลียดตัวเอง...เกิดมาไม่มีอะไรดีสักอย่าง...เพราะแบบนี้ถึงไม่มีใครรัก....วนมาเรื่องนี้อิกละ.....หรือต้องหาแฟนหรือใครสักคนเป็นเพื่อนคุยเพื่อให้รู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า....แต่นั่นละ...ไม่กล้ามีแฟน...กลัวการเสียใจ...กลัวเขาไม่รักเรา....เพราะเราเองยังไม่รักตัวเอง...หนทางเดียวคือ...เปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้ก่อน...นั่นเท่ากับเหมือนตายแล้วเกิดใหม่หรือเป็นการปลดลอคตัวเอง....สรุปใครกะช่วยอะไรเราไม่ได้...นอกจากตัวเราเอง....นั่นไง...แล้วกูกะมานั่งตั้งคำถามเองตอบเองเหมือนเดิม......เอาเป็นว่า...มาระบาย...ใครมีอาการคล้ายๆกัน แชร์บอกด้วยนะคะ จะได้รุสึกว่ายังมีคนที่เข้าใจเราอยู่....เอ้อ...สรุปว่าเราเข้าข่ายโรคจิตไหมคะ.....ปกติชอบคิดคนเดียวคุยคนเดียว ด่าตัวเอง ให้กำลังใจตัวเองตลอด เพราะไม่มีคนที่สามารถระบายหรือปรึกษาได้เลย...อ้อ...ลืมบอกไป...ครอบครัวเราไม่ค่อยสนิทกัน...พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน...ไม่ค่อยคุยกันเลย...กินข้าวไม่ค่อยพร้อมกัน...หากินใครกินมัน..เรียกได้ว่าพ่อไปทาง...แม่ไปทาง...พี่ไปทาง...แล้วตอนเด็กๆเราจะทะเลาะกับพี่ชายบ่อยมาก คนอื่นพี่ชายจะรักน้องสาวใช่มะ...แต่เรา...ไม่ค่ะ...พี่ชายรังเกียจเรามาก ไม่ให้อยู่ใกล้เลย อยู่ใกล้นี่ด่าตีนถีบเราออกอะ แกอายที่มีน้องอย่างเรา....ไป รร. นี่ไม่อยากบอกใครว่ามีเราเป็นน้องเจอกันทำเป็นไม่รู้จัก....เพราะเรามันเป็นยัยเอ๋อ ซุ่มซ่าม ทำตัวน่าอาย เดินหลังกะค่อม ขี้อาย พูดไม่รู้เรื่อง เหมือนคนบ้า ตอนเด็กมีแต่คนเรียกเราว่า อีผีบ้า เพราะเราไม่ชอบเข้าสังคม วันๆเอาแต่ร้องไห้ ขนาดคนแหย่ว่าให้ร้องไห้สิๆ เรายังร้องเลย 😭 เป็นคนที่อ่อนไหวต่อความรู้สึกมาก...นี่ว่าจะโพสแค่นิดเดียว...ไล่มาซะยาวเลย...ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นการระบาย...ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน จนถึงตอนนี้....หรือเราจะเป็นโรคซึมเศร้า??  สมองชอบคิดแต่ด้านลบ กลัวคนนั้นคนนี้ เขาจะคิดว่าเราเป็นอย่างนั้นอย่างนี้  เขาต้องนินทาเรา เขาต้องไม่ชอบเรา...แต่ส่วนใหญ่ ข้อสันนิษฐานเรามันมักจะตรงด้วยสิ....เห้อ จบเหอะ...ขอบคุณที่ให้ระบายนะคะ....