17 ปี .... แห่งความรัก...

อ้างอิง สองกระทู้ข้างล่าง

ทั้ง #ความรัก    #ความชรา เลยนึกได้

เออ....พรุ่งนี้ก็ครบ 17 ปีแล้วสิ ที่เราได้เอ่ยคำ "I do"

นึกถึงวันที่เราหอบผ้าหนีตามเขามา...

ข้ามน้ำ ข้ามทะเล ท่ามกลางความห่วงใยของพ่อแม่

ญาติที่นี้ก็ไม่เหลือสักคน [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เสียชีวิตไปหมดแล้ว เกิดมีอะไรขึ้นมา

เราจะหันหน้าไปพึ่งใคร  ผู้หญิงตัวคนเดียว

ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าพ่อห่วงเราแค่ไหน [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้พ่อห่วงว่า เขาจะหลอกลูกสาวไปขาย 555



เคยได้ยินว่า การแต่งงาน ก็เหมือนการซื้อหวย

ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรกะคำ ๆ นี้นะ จนเมื่อผ่านไปหลาย ๆ ปี

เลยเริ่มเข้าใจว่า ทำไมเขาเปรียบเทียบเหมือนกันซื้อหวย

หลายคน หลายคู่ ที่เรารู้จัก เลิกรากันไป

ทั้งแบบจากกันด้วยดี ทั้งแบบ...ต้องขึ้นโรงขึ้นศาล

แบบได้ข่าวที ตกใจ... ทำกันขนาดนี้เลยเหรอ เกิดอะไรขึ้น...

แต่ก็มีหลาย ๆ คู่ ที่รักกัน อยู่กันยืด อยู่กันยาว ลูกเต็มบ้าน (หลานคงจะเต็มเมือง...)



สำหรับคู่เรา ในเวลา 17 ปี  มันก็มีเกือบทุกรส ทั้งหวาน เปรี้ยว ขม

แต่สิ่งที่เราคิดว่า ประคับประคองชีวิตคู่เรามาได้

ก็คงไม่พ้น "ความรัก" ความเข้าใจ และ ให้อภัย ต่อกัน

เราคอยอยู่เคียงข้างกันเสมอ ไม่ว่าจะยามทุกข์หรือสุข มี(เงิน)หรือหมด(เงิน)

ชีวิตคู่เรา ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ...

จำได้ว่า เคยทะเลาะกันครั้งหนึ่ง...พ่อบ้านพูดว่า

"I'm not perfect, and you're not either"

บอกเลย...ตอนนั้นแหละ คิดได้...เออ...จริงเว้ย!!!

คือ แล้วตูจะไปเรียกร้องให้เขาเปลี่ยนแปลงอะไรนักหนา

ในเมื่อเราเอง ก็ใช่ว่าเริ่ดเลอเฟอร์แฟกต์นักนี่...

ก็นั่นแหละ ปรับตัวค่ะ ต่างคนต่างปรับตัวเข้าหากันเยอะมาก

เพราะเราเติบโตมาจากต่างวัฒนธรรม มีอะไรไม่พอใจ ต้องพูด ต้องคุย

ไม่เก็บงำไว้ในใจแล้วคาดว่า เขาต้องรู้นะ ว่าเราไม่พอใจอะไร... (แต่ก่อนจะเป็นบ่อย ๆ ที่โกรธแล้วเงียบ เดินหนี ฮ่ะๆๆ)

หรือคิดว่า เขาต้องเดาได้สิ ว่าเราไม่พอใจอะไร #ใช่เหรอ

ตอนนี้ มีอะไรไม่พอใจ ใส่กันตรงนั้นเอง...เอาให้เคลียร์...ไม่มีอะไรค้างคา




อ้าว จะหกทุ่มแล้ว... จบมันดื้อ ๆ เลยล่ะกัน