เรื่องเล่า จากผู้ใหญ่ใจดี ตอนที่ 7 ว่ากันด้วย เรื่อง *น้อยแต่สม่ำเสมอ*

       ชายหนุ่มหญิงสาว คู่หนึ่งได้พบกับท่านตาอายุเกือบ 90 ปี ทั้ง 3 พบกันโดยบังเอิญ ที่ถนนด้านหน้ามีไม้ล้มขวางทาง ก็ต้องหยุดมาเจอกันเพราะว่ามีไม้ กีดขวางอยู่ เดินทางกันไม่ได้ 

*หญิงสาว  ก็เอ่ย ถามท่านตาว่าอายุมากแล้วไฉนยังเดินทางเพียงลำพัง
*ชายชรา   ก็ตอบด้วยสีหน้าอ่อนโยน  ครอบครัวข้าก็จากกันไปละ 
*หญิงสาว  ก็บอก อ้อก็แน่นอนสิท่านตา  90 ครอบครัวจะมีใครเหลือเล่า  
*ชายหนุ่ม  ที่มากับหญิงสาวก็ถามว่าท่านจะไปไหนให้ข้าไปส่งดีมั้ย  ชายชราก็ส่ายหน้าไม่ต้องหรอกข้าเดินทางไปเรื่อยๆค่ำไหนนอนนั่นไม่มีอะไรต้องห่วงชีวิตข้า ข้าข้ามภูเขา ข้ามทะเล ข้ามฟ้า ข้ามอะไรมาเยอะแยะ  ไม่มีอะไรต้องหวาดกลัว ไม่มีอะไรต้องกังวล  แล้วก็เออแต่ว่าแล้วพวกเรามาทำไมกันล่ะ
พวกเราน่ะ
*หญิงสาว  ฟังแล้วยังไม่หายสงสัยจะชวนคุยต่อ เพราะท่านตาที่อยู่มา90ปีเนี่ย สิ่งใดที่จะทำให้ท่านตามีความสุขที่สุดในชีวิตเจ้าคะ  
*ชายชรา   ก็บอกตราบที่ข้ายังมีประโยชน์ไง ถ้ายังมีประโยชน์อยู่ข้าก็มีสุขที่สุดล่ะ หญิงสาวก็แปลกใจในคำตอบ

*หญิงสาว  แล้วสิ่งใดที่ทำ ให้ท่านเสียใจที่สุดล่ะคะ
*ชายชรา    ก็บอก เอ้าก็ตราบใดที่ข้าไร้ประโยชน์ไง เสียใจที่สุด  
*ชายหนุ่ม  รีบแย้งเอ้าท่านตาจะแบกโลกเอาไว้ ทั้งใบไม่ได้นะขอรับ สรรพสิ่งมีวิถีตามครรลองรของมันยามนี้ท่านแก่ชราแล้วสมควรหยุดพัก
 
*ชายชรา   หัวเราะ พ่อหนุ่มเอ๊ยยามที่เจ้าชวนข้าคุยก็เท่ากับข้าได้ ทำประโยชน์แล้ว การทำประโยชน์ให้โลกใบนี้ ไม่ใช่แค่การแบกหามหรือไปเที่ยวแบกความรู้สึกของใคร แต่เป็นสิ่งที่เราสมัครใจทำเพื่อให้การดำรงอยู่ของเรานี้มีคุณค่ามากที่สุดต่างหาก แล้วชายชราก็ผายมือให้คนหนุ่มคนสาวได้เห็น เห็นต้นนั่นมั้ย ต้นไม้อยู่กับที่แต่กลับให้คุณมากมาย  ให้ร่มเงา  ให้อากาศที่บริสุทธิ์  เป็นที่พักพิงแก่เหล่าสัตว์ เป็นอาหารให้ทั้งคนและสัตว์ ขนาดพวกเค้าเคลื่อน ย้ายตัวเองไม่ได้แต่ก็ยังมีประโยชน์มากมายแล้วคนอย่างเราจะไม่ทำประโยชน์ให้ผู้ อื่นเลยเหรอ  

*ชายหนุ่ม  พยักหน้า ขอถามต่อนะ แล้วในวัยของท่านตาอายุ90เนี่ยนอกจากพูดคุยแล้วท่านทำอะไรได้อีกขอรับ

*ชายชรา   หัวเราะ บอกโอยเยอะแยะเลย

-ข้าเคยช่วยนกที่ ตกน้ำ ให้รอดตาย เคยเดินผ่านครอบครัวยากจนหยุดสอนหนังสือเด็กอยู่ 3 เดือน จนเด็กๆนับเลข คิดเลขเป็น
-ข้าเคยกินอะไรแล้วเห็นขอทาน เดินผ่านมาชวนมากินด้วย เออถ้าร้านไม่อนุญาตก็ซื้อไก่ให้ เขากินคนละน่องกัน  หมั่นโถคนละลูกสองลูกก็เคยช่วยมาแล้ว
-ข้าเคยช่วยหญิงชราวัยเดียวกันบางทีกลับบ้านแต่ ยังต้องเลี้ยงลูกพิการต้องถือไอ้นู่นไอ้ นี่ข้าก็ เคยแบกหามแทนหญิงชรา

       นี่ก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นนะเพราะว่ารู้ไหมว่า สิ่งที่ข้าทำไปเนี่ยครอบครัวนึงไม่สามารถ คิดเลขได้ก็อาจจะคิดเลขไม่เป็นก็ถูกหลอก เวลาไปซื้อของได้   หญิงชราถ้าไม่ได้พักเลย 1 วันเพราะไม่มีคนช่วยแบกของให้มันก็อาจจะไม่ได้ต่อชีวิตหรือทำให้หญิงชรานั้นเหนื่อย ไปอีกวัน

       ก็ถือว่าชีวิตคนเรามันก็มีอะไรที่ทำ ประโยชน์ได้ก็ทำทำไป  แล้วหญิงสาวกับชายหนุ่มฟัง คุยกันไปยาวๆขึ้นก็รู้สึกประทับใจ  ชายชราก็พูดต่อ แหมอยู่บนโลกใบนี้มันไม่จำเป็นต้องบริจาคบริจาคทรัพย์ นับล้านหรือทำไรมากจนเกิดว่าที่ตัวเรา เนี่ยเกินกว่าที่ตัวเราจะทำได้หรอก  แต่ว่าทำสิ่งเล็กๆในแต่ละวันเนี่ยทำแล้วเรารู้ สึกดีมีกำลังใจสุขใจแค่นั้นก็มากกพอแล้วนะ
 
       คุยไปคุยมาก็ทางเทศบาลก็มา เลื่อนไม้ออกทางโล่งและเดินทางกันได้  หนุ่มสาวคู่นั้นก็หันมาชวนให้ชายชราเดิน ทางต่อแต่ชายราหายไปแล้ว เออพวกเขาก็งงๆ  และออกเดินทางต่อไปผ่านจุดที่ต้นไม้ล้มเกะกะไปไม่กี่ก้าว ก็เห็น รูปปั้นผู้เฒ่าคนนึงยืนยิ้ม ตระหง่าน อยู่ก็ถามคนแถวนั้นว่าชายผู้นี้คือใคร คนแถวนั้นก็บอก อ้อนี่เป็นผู้เฒ่าแซ่หู ท่านเป็นคนทางเหนือมักทำบุญทำทานช่วยเหลือผู้คนไปจนกระทั่งครอบครัวทยอยจากไปเหลือแต่ตัว ผู้เฒ่า ชอบมาท่องเที่ยวและสอนเรื่องดีๆ  นี่ท่านก็จากไปได้เป็นสิบสิบปีแล้วล่ะ  ท่านก็เป็นที่รักของชาวบ้านแถวนี้มากๆ คนเคารพ ท่านเหมือนเทพประจำหมู่บ้านเรา นั่นแหละครับ ชายหนุ่มหญิงสาวก็ขนลุกซู่เลยก็ยกมือไหว้ ขอบคุณที่ชี้ทางพวกเรา

       สรุปนิทานเรื่องนี้ก็สอนให้รู้ว่าการทำ ความดีเพียงเล็กน้อยแต่ทำอย่างสม่ำเสมอ แล้วก็พอตัวของเราที่จะทำได้ก็นับว่า วิเศษแล้วก็คุ้มแล้วที่เกิดมาในชีวิตนี้


เรื่องเล่าจาก ถิรชัย
Cr. บิ๊กแป๊ะ ถิรชัย วุฒิธรรม  รายการ Morning Talk FM.99
แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้านะครับ
 つづく
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบนะครับ  สุขสันต์วัน(สุข)ศุกร์  ขอให้มีความสุขและโชคดีทุกๆท่านครับ