สวัสดีค่ะ เรามีบทความที่น่าเเนะนำเเละสอนใจใครหลายๆคนเผื่อวันนึงอาจเจอกับตัวหรือกำลังจะเจอ หรืออาจยังไม่เกิดขึ้นก็อยากให้อ่านเพื่อเอาไว้เป็นเเง่คิดนะ
เราสมัครมาโดยเฉพาะเพื่อเอาไว้เป็นเคสศึกษาหรือสอนใจนะ
.
เรื่องมีอยู่ว่าเราอยู่มัธยมปลายเเล้วเราก็
มีเเฟนนี่เเหละเเรกๆก็ดีนะ เเบบดูเเลดี เทคเเคร์ ก็มีทะเลาะบ้างไม่เข้าใจบ้างมาเรื่อยๆ ต่างคนต่างง้อเลิกบ้างคืนดีบ้างจนคบกันได้ปีกว่า วันนึงเราได้หน้ามืดเกือบโดนรถชนระหว่างข้ามถนน คือเราไม่เคยหน้ามืดเลยเนื่องจากถึกมาก55 เลยเอะใจ วันต่อมาเลยตัดสินใจตรวจดูว่าท้องไหมทปรากฏว่าท้องเรากับเเฟนก้อยู่ในห้องด้วยกันนี่เเหละ พอรู้ก้ต่างคนต่างเงียบ มันเล่นเกม เรานั่งคิดมากอยู่คนเดียว จนเราเอายปากถามว่าจะเอายังไงต่อไปดี คำเเรกที่พูดออกมาคือ”เธออยากเอาออกไหม” เรานี่นำ้ตาไหลเลย ได้เเต่เก็บของเเล้วก็กลับบ้านเราคิดทั้งคืนร้องไปลูบท้องไปไม่รู้ว่าควรเอายังไงต่อดี ตอนเเรกใจคืออยากเอาออกเลยเราไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อไป ฝ่ายชายก็กำลังมีผญอื่นเข้ามาในชีวิตทั้งที่ก็รู้ว่าเราท้อง เรียกให้เเฟนเราไปหาบ้าง มาหาที่บ้านบ้าง มานอนเล่นด้วยกันบ้างโดยไม่ใส่ใจความรู้สึกเราเลย จนเราจากดีๆก็โมโหร้าย ไม่ได้ดั่งใจเราก้ด่า ร้องไห้ไปเจ็บใจก้เจ็บใจระหว่างนั้นเราบอกเเค่เพื่อนสนิทเราเเต่ไม่กล้าบอกพ่อเเม่เลย(พ่อเเม่เราเเยกกันเราไปมาระหว่างสองบ้านหย่ากันเเล้ว) ช่วงปิดเทอมเราก็ตัดสินใจอยู่กับเเม่ก่อนโดยที่ฝ่ายชายก้ไม่ค่อยสนใจอะไร เราวี้ดใส่มากๆจนตบตีกันเรื่องมือที่3มันก็หยุดไม่ติดต่อผญคนนั้น เเต่กว่าจะหยุดเราก็ท้องไป7เดือนได้เเล้ว ด้วยความที่เราตัวเล็กมากเราเลยไม่ได้บอกเเม่เรา เเม่เราสงสัยเเต่เลือกที่จะไม่ถาม จนนานเข้าเค้าก็พูดมาคำนึงว่ามีอะไรก้รีบบอกนะ ปิดอะไรไว้ก้บอกมาพร้อมจะรับฟัง เราเลยสารภาพออกมา พอวันต่อมาเราเกิดชักคือวูบลงไปเลยดีที่เเม่เราคว้าไว้ทันเเล้วก็กดๆเเถวหัวใจสติเลยกลับมาเเม่เราบอกหน้านี่อยู่ๆก้ซีดไปเเล้ว เขียวเหมือนขึ้นอืดเลยไปตรวจไปฝากให้เรียบร้อยก้รู้ว่า7เดือนกว่าได้เเม่เราก็ดูเเล หาหมอที่ดีให้จนเราคลอดออกมาโดยที่ใ่ายชายไม่คิดจะบอกครอบครัวของเขาได้เเต่มาเซ็นเดินเรื่องใบสูติบัตรให้ มาดูเเล ก็ไม่ได้ดีมากเหมือนจำใจมากกว่า พอลูกร้องก้ออาเเต่นอน เราร้องไห้นะ เเม่เราเหนก้สงสาร เเต่ก้อยากให้ฝ่ายชายได้รับผิดชอบบ้างเเม่เราก็ไม่เคยคะยั้นคะยอให้ฝ่ายชายบอกครอบครัวเลย
เราได้เเต่คิดเสียใจจนทุกวันนี้ว่าเราเลือกผิดคนมากไปไหม
อยากเตือนใครหลายๆคนว่าก่อนจะทำอะไรให้คิดถึงพ่อเเม่เยอะๆ คิดถึงตัวเอง
รักตัวเองให้มากๆก่อนจะเสียทุกอย่างเเม้กระทั่งอนาคตตัวเอง คิดดีๆค่อยๆดูว่าคนที่คบอยู่มันดีจริงๆหรอ เกิดอะไรขึ้นมามันเป็นคู่ครองได้ดีเเล้วจริงๆหรอเลือกเเละไตร่ตรองให้ดีก่อนสายเกินเเก้ไข เรานะโมโหร้ายจนสุดท้ายมาลงที่ลูกหมดเวลาคลอดออกมาพอลูกเราร้องก้ร้องไม่ปกติ ร้างจนเขียว ตัวเขียวตัวเเดง อาการเเบบนี้ไม่ดีเลย อาจทำให้เด็กตายหรือชักได้ พอไม่ได้ดั่งใจก้วี้ดโมโห ทุกอย่างไปลงที่ลูกหมด เเต่สำหรับใครที่พลาดเเล้วกำลังตั้งท้องให้คิดดีๆถ้ามันไม่รับผิดชอบก้ปล่อยมันไป ค่อยไปตามกระทืบมันที่หลังยังทัน คิดถึงลูกให้มากๆ อย่าทำอะไรที่โมโหมาก ทำใจให้สบาย กินของดีๆดูเเลตัวเอง อย่าร้องไห้ อย่าโมโห ผลกระทบทุกอย่างมันลงที่ลูก สงสารเค้าเถอะ เค้าไม่รู้เรื่องอะไร
ฝากเตือนใจนะ เรามาเล่าให้ฟังเพราะไม่อยากให้ใครเจออะไรเเย่ๆเเบบเรา
จำไว้เสมอนะ คนที่อยู่ข้างเราเเละพร้อมยอมรับทุกความผิดเราให้อภัยเราช่วยเหลือเรามากที่สุดคือพ่อเเม่เรานี่เเหละ
ท้องในวัยเรียน
เราสมัครมาโดยเฉพาะเพื่อเอาไว้เป็นเคสศึกษาหรือสอนใจนะ
.
เรื่องมีอยู่ว่าเราอยู่มัธยมปลายเเล้วเราก็
มีเเฟนนี่เเหละเเรกๆก็ดีนะ เเบบดูเเลดี เทคเเคร์ ก็มีทะเลาะบ้างไม่เข้าใจบ้างมาเรื่อยๆ ต่างคนต่างง้อเลิกบ้างคืนดีบ้างจนคบกันได้ปีกว่า วันนึงเราได้หน้ามืดเกือบโดนรถชนระหว่างข้ามถนน คือเราไม่เคยหน้ามืดเลยเนื่องจากถึกมาก55 เลยเอะใจ วันต่อมาเลยตัดสินใจตรวจดูว่าท้องไหมทปรากฏว่าท้องเรากับเเฟนก้อยู่ในห้องด้วยกันนี่เเหละ พอรู้ก้ต่างคนต่างเงียบ มันเล่นเกม เรานั่งคิดมากอยู่คนเดียว จนเราเอายปากถามว่าจะเอายังไงต่อไปดี คำเเรกที่พูดออกมาคือ”เธออยากเอาออกไหม” เรานี่นำ้ตาไหลเลย ได้เเต่เก็บของเเล้วก็กลับบ้านเราคิดทั้งคืนร้องไปลูบท้องไปไม่รู้ว่าควรเอายังไงต่อดี ตอนเเรกใจคืออยากเอาออกเลยเราไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อไป ฝ่ายชายก็กำลังมีผญอื่นเข้ามาในชีวิตทั้งที่ก็รู้ว่าเราท้อง เรียกให้เเฟนเราไปหาบ้าง มาหาที่บ้านบ้าง มานอนเล่นด้วยกันบ้างโดยไม่ใส่ใจความรู้สึกเราเลย จนเราจากดีๆก็โมโหร้าย ไม่ได้ดั่งใจเราก้ด่า ร้องไห้ไปเจ็บใจก้เจ็บใจระหว่างนั้นเราบอกเเค่เพื่อนสนิทเราเเต่ไม่กล้าบอกพ่อเเม่เลย(พ่อเเม่เราเเยกกันเราไปมาระหว่างสองบ้านหย่ากันเเล้ว) ช่วงปิดเทอมเราก็ตัดสินใจอยู่กับเเม่ก่อนโดยที่ฝ่ายชายก้ไม่ค่อยสนใจอะไร เราวี้ดใส่มากๆจนตบตีกันเรื่องมือที่3มันก็หยุดไม่ติดต่อผญคนนั้น เเต่กว่าจะหยุดเราก็ท้องไป7เดือนได้เเล้ว ด้วยความที่เราตัวเล็กมากเราเลยไม่ได้บอกเเม่เรา เเม่เราสงสัยเเต่เลือกที่จะไม่ถาม จนนานเข้าเค้าก็พูดมาคำนึงว่ามีอะไรก้รีบบอกนะ ปิดอะไรไว้ก้บอกมาพร้อมจะรับฟัง เราเลยสารภาพออกมา พอวันต่อมาเราเกิดชักคือวูบลงไปเลยดีที่เเม่เราคว้าไว้ทันเเล้วก็กดๆเเถวหัวใจสติเลยกลับมาเเม่เราบอกหน้านี่อยู่ๆก้ซีดไปเเล้ว เขียวเหมือนขึ้นอืดเลยไปตรวจไปฝากให้เรียบร้อยก้รู้ว่า7เดือนกว่าได้เเม่เราก็ดูเเล หาหมอที่ดีให้จนเราคลอดออกมาโดยที่ใ่ายชายไม่คิดจะบอกครอบครัวของเขาได้เเต่มาเซ็นเดินเรื่องใบสูติบัตรให้ มาดูเเล ก็ไม่ได้ดีมากเหมือนจำใจมากกว่า พอลูกร้องก้ออาเเต่นอน เราร้องไห้นะ เเม่เราเหนก้สงสาร เเต่ก้อยากให้ฝ่ายชายได้รับผิดชอบบ้างเเม่เราก็ไม่เคยคะยั้นคะยอให้ฝ่ายชายบอกครอบครัวเลย
เราได้เเต่คิดเสียใจจนทุกวันนี้ว่าเราเลือกผิดคนมากไปไหม
อยากเตือนใครหลายๆคนว่าก่อนจะทำอะไรให้คิดถึงพ่อเเม่เยอะๆ คิดถึงตัวเอง
รักตัวเองให้มากๆก่อนจะเสียทุกอย่างเเม้กระทั่งอนาคตตัวเอง คิดดีๆค่อยๆดูว่าคนที่คบอยู่มันดีจริงๆหรอ เกิดอะไรขึ้นมามันเป็นคู่ครองได้ดีเเล้วจริงๆหรอเลือกเเละไตร่ตรองให้ดีก่อนสายเกินเเก้ไข เรานะโมโหร้ายจนสุดท้ายมาลงที่ลูกหมดเวลาคลอดออกมาพอลูกเราร้องก้ร้องไม่ปกติ ร้างจนเขียว ตัวเขียวตัวเเดง อาการเเบบนี้ไม่ดีเลย อาจทำให้เด็กตายหรือชักได้ พอไม่ได้ดั่งใจก้วี้ดโมโห ทุกอย่างไปลงที่ลูกหมด เเต่สำหรับใครที่พลาดเเล้วกำลังตั้งท้องให้คิดดีๆถ้ามันไม่รับผิดชอบก้ปล่อยมันไป ค่อยไปตามกระทืบมันที่หลังยังทัน คิดถึงลูกให้มากๆ อย่าทำอะไรที่โมโหมาก ทำใจให้สบาย กินของดีๆดูเเลตัวเอง อย่าร้องไห้ อย่าโมโห ผลกระทบทุกอย่างมันลงที่ลูก สงสารเค้าเถอะ เค้าไม่รู้เรื่องอะไร
ฝากเตือนใจนะ เรามาเล่าให้ฟังเพราะไม่อยากให้ใครเจออะไรเเย่ๆเเบบเรา
จำไว้เสมอนะ คนที่อยู่ข้างเราเเละพร้อมยอมรับทุกความผิดเราให้อภัยเราช่วยเหลือเรามากที่สุดคือพ่อเเม่เรานี่เเหละ