โดนบอกเลิกจนเกือบเป็นบ้า

สวัสดีค่ะ ครั้งแรกที่ตั้งกระทู้ค่ะเพราะไม่รู้จะระบายจะปรึกษาใครดี ปรึกษาคนในครอบครัวก็กลัวคุณแม่จะเครียดกลัวคุณแม่ไม่สบายใจเพราะคุณแม่กำลังจะไปต่างประเทศไม่อยากให้คุณแม่ลังเลใจเป็นห่วงเรา
เรื่องก็คือเราโดนแฟนบอกเลิกนี่ไม่ใช่แฟนคนแรกของเราแต่เป็นคนแรกที่เขาบอกเลิกเราทั้งที่เราไม่อยากเลิกกับเขาเรารักเขามากรักแบบที่ไม่เคยรักใครขนาดนี้มาก่อนสิ่งที่เราไม่เคยทำกับใครเลยเราก็ทำให้เขา ยอมขับรถไปรับเขาทั้งที่รถช่วงเย็นติดมากยอมไปส่งเขาตอนเช้าทั้งที่รถโครตจะติดเลยสำหรับคนอื่นอาจจะไม่มากมายอะไรแต่สำหรับเราเรื่องแบบนี้คือแบบพิเศษมากที่เรายอมขับรถเวลารถติดจนเพื่อนๆเราชอบแซวว่าขนาดบอกให้ไปส่งที่ห้างใกล้ๆแค่นี้บอกรถติดแต่ทีผู้ชายนะนู้นไปทั้งเช้าทั้งเย็นเลย #เพื่อนแซว
เราเป็นฐิทิสูงมากไม่ง้อใครไม่แคร์ใครทั้งนั้นใครจะรู้สึกยังไงเราไม่เคยสนใจเลยใครจะเลิกคบใครจะทิ้งก็แล้วแต่เลยไม่ว่าจะเป็น เพื่อน คนรู้จัก หรือแฟนที่เคยคบมาก่อนหน้านี้ หรือคนที่เข้ามาทำความรู้จักกับเราจะแคร์ก็แค่คนในครอบครัวเท่านั้นแต่ทำไมมันถึงกับเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือเลยเราแคร์เขาทั้งที่ไม่เคยแคร์มาก่อนแต่บนความแคร์เขาเราเองก็ชอบเอาชนะอยากให้คนอื่นมาง้อเราแต่เขาก็ไม่ง้อเรานะเพราะเราเป็นคนที่ชวนทะเลาะแล้วก็อารมณ์ร้อนใส่เขาเองมากกว่า เราส่งดอกไม้ไปง้อเขาเพราะเรารู้ว่าเราผิดเราอายุน้อยกว่าเขาเราไม่ควรที่จะทำตัวแบบนี้แล้วก็ไม่ควรที่จะพูดจาไม่ดีทุกๆครั้งที่เราผิดเราต้องการเอาชนะตลอดเราจะชอบใช้วิธีเด็กๆมากทุกครั้งที่อารมณ์ร้อนหรือโมโหชวนทะเลาะเรื่องไร้สาระเราก็จะลบบัญชีไลน์ออก แล้วสมัครขึ้นมาใหม่ทุกครั้งเราไม่ได้เป็นกับเขาคนเดียวเราเป็นมานานแล้วไม่ว่ากับเพื่อน หรือกับคนรู้จัก ถ้าให้นับเราเปลี่ยนบัญชีไลน์มาประมาณ 30 รอบได้อันนี้รวมก่อนที่เราจะรู้จักเขาอีกนะทุกครั้งที่เราหายไปเราไม่ได้มีความสุขเลยนะทำอะไรก็ไม่มีความสุขเลยแต่พอเราคิดได้ขึ้นมาว่าเราผิดเราก็จะเป็นฝ่ายไปง้อเขา แต่กว่าเราจะคิดได้เราก็จะหายแบบไม่คุยเลยประมาณ 7 วันบ้าง 11 วันบ้าง แล้วเขาก็ยอมให้อภัยเรามา 2 ครั้งแต่พอครั้งที่ 3 เรายอมรับเราโกรธเขางอนเขาเพราะเราแอบเห็นไลน์เขาเด้งขึ้นว่า เลิกงานแล้วนะคะ แล้วถามต่อว่าไปทำงานกี่โมง ตอนนั้นเรารู้แค่ว่าเราเอาอารมณ์ของเราเป็นที่ตั้งแล้วก็ตกใจมากเราไม่พูดไม่จากับเขาเลยจนเขาถามว่าเราเป็นอะไรเราก็ไม่ยอมพูดอะไรจนเขาบอกว่าเมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยตอนนี้กับเป็นอะไรเราเลยบอกไปว่าเราเห็นไลน์เขาเด้งขึ้นมาเขาก็บอกว่าเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานเขาทักมาแบบนี้แหละเขาบอกว่าเขาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างจะไม่ให้เขาตอบเลยไม่ได้เพราะเขาต้องทำงานร่วมกันหลังจากนั้นเราหายไปเกือบ 14 วันได้เรารู้สึกผิดมากที่เราอารมณ์ร้อนแล้วก็ลบไลน์ออกแต่ก่อนจะลบไลน์ครั้งนี้เขาก็พยายามไลน์มาง้อพยายามคุยดีๆกับเราแล้วแต่เราก็ไม่ยอมฟังไม่ยอมคุยอะไรเลยจนเราหายโกรธหายงอนแล้วเพราะเราคิดว่าเขาพูดความจริงเราควรเชื่อใจเขาสิเพราะเขาคือคนรักของเราอีกอย่างงานที่เขามันก็คงต้องคุยกันจริงๆแหละเราส่งข้อความไปหาเขาทางเบอร์โทรศัพท์แต่ครั้งนี้เขาไม่ยอมตอบอะไรมาเลยไม่เหมือนที่ผ่านมาเราเริ่มเอะใจแล้วใจคอไม่ดีเลยแต่ก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขายุ่งคงทำงานอยู่เพราะงานที่เขาทำค่อนข้างไม่มีเวลาแล้วก็ค่อนข้างเครียดด้วยแต่พอเช้าอีกวันหนึ่งเขาก็ไม่ได้ตอบอะไรมาเลยเราจำไอดีไลน์เขาได้เราเลยแอดไปเลยทีนี้เราก็พิมพ์ไปยาวมากบอกขอโทษเขาแล้วก็รู้สึกผิดกับเรื่องที่ผ่านมาแต่เขากลับไม่มีการตอบกลับอะไรเลยเรากะวนกะวายมากเราเลยตัดสินใจโทรหาเขาแบบที่ไม่เคยโทรไป ประมาณ 40 สาย เขาถึงรับสายเขาบอกว่าเขายุ่งอยู่เขาลงไปที่บ้านเดี๋ยวค่อยคุยกัน อันนี้เราก็เข้าใจแล้วสงสัยเขายุ่งเรื่องที่ญาติของเขาอาการไม่ค่อยดีแต่พอมาอีกวันเขากลับขึ้นมาแล้วช่วงเช้าน่าจะทำงานพอตอนเย็นเขาตอบไลน์เรามาว่า...
เขาไม่ได้โกรธอะไรเราเลยแต่ถ้าไม่เข้าใจกันไม่เชื่อใจกันวันหนึ่งมันก็ต้องเป็นแบบเดิมอีกเขาไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้วเขาไม่ได้มีเรื่องเราที่ต้องคิดเรื่องเดียวเขาบอกว่าเรากลับไปอยู่ในที่ที่ของตัวเองเถอะต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง กลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง!
พอเราอ่านจบเราเสียใจมากน้ำตาไหลออกมาเองอัตโนมัติเลยตอนนั้นเรายังไม่ได้อาบน้ำด้วยเรากดโทรไปหาเขาเลยเขาก็รับสายเราเราก็ร้องไห้ไปคุยกับเขาไปเราเดินร้องไห้ไปยันวัดเลยจากบ้านเราไปวัดซึ่งไกลพอสมควรเลยเราขอร้องเขาเหมือนในละครเลยเราบอกเขาว่าไม่ไปได้ไหม?
เราขอโอกาสได้ไหม? ให้โอกาสเราเถอะนะเรายังไม่พร้อมที่จะให้เขาไปจริงๆ พูดแบบนี้ซ้ำๆ เขาตอบเรามาคำเดียวเลยว่า ไม่อะเขาไม่ได้รู้สึกเหมือนเดิมแล้วถึงเขากลับมาก็ไม่เหมือนเดิม เขาขอโทษด้วยนะที่ทำตามสัญญาไม่ได้ เราก็ขอร้องเขาอีกว่าอย่าไปจากเราเลยนะ เขาก็ตอบแบบว่า ไม่ได้แล้วจริงๆ เราแทบเป็นบ้าเลยร้องไห้แบบไม่แคร์สายตาใครทั้งนั้นขอร้องเขาแทบเป็นแทบตายแต่เขาก็ยืนยันคำเดิมว่า ไม่แล้วครับ!
เรารู้สึกว่ามันไม่ทันตั้งตัวจริงๆ มันบอกไม่ถูกเลยเราบอกเขาว่ามันตั้งตัวไม่ทันจริงๆ เราทำใจไม่ได้เราขอเจอเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ยเราบอกเขาว่าจะไม่ร้องจะไม่ยื้ออะไรเขาแต่ขอเจอหน้าเขาครั้งสุดท้ายเขาก็ไม่ยอมบอกว่าเขาไม่อยากให้ทุกอย่างแย่ไปกว่านี้เขาบอกอย่างเดียวเลยว่าเขาไม่ว่างวันนี้เขามีทำงานอีกตอนสองทุ่มเลิกก็ตีสามแล้วพรุ่งนี้ก็ต้องทำงานเก้าโมงอีก วันอื่นเขาก็ต้องทำงานอีกแล้ววันต่อมาเขาก็มีนัดกับเพื่อนว่างอีกทีก็วันพฤหัสเลยซึ่งเราคงรอวันพฤหัสไม่ไหวเราเลยขอร้องเขาถ้าเขาไม่ให้เราไป เราจะไปรอเขาที่หน้าที่ทำงานเขาเลยยอมให้เราไปตอนเขาเลิกงานตีสามเราร้องไห้ตลอดเวลาที่เรารอไปหาเขาตอนอยู่ที่บ้านพอเราขับรถทั้งน้ำตาออกมาจากบ้านตอนสองทุ่มไปที่คอนโดของเราเพื่อรอตีสามที่จะไปหาเขาแต่แฟนของเพื่อนเราไม่สนิทกันนะแต่เหมือนเขาเคยผ่านเรื่องพวกนี้มา แฟนเพื่อนก็บอกว่า คุณอย่าไปเลยมันจะทำให้คุณแย่ไปมากกว่านี้ !
ซึ่งเราไม่ฟังเลยเราคิดเองว่าถ้าเราเจอกันมันอาจจะทำให้สถานการณ์ดีขึ้นเราอาจจะกลับมาดีกันแต่ไม่เลยไม่เลยจริงๆ พอเราไปหาเขาไปรอเขาตอนตีสามไปรอได้สักพักเขาก็เดินมาที่รถเราเลื่อนกระจกลงซึ่งเขาไม่พูดอะไรกับเราเลยสักคำไม่เล่นกับเราเหมือนแต่ก่อนไม่ยิ้มไม่อะไรเลย ถามแค่ว่า มานานหรือยัง ?
เราบอกไปว่าไม่นานเราขอจับมือเขาเรากลั้นน้ำตาเอาไว้แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ไหวอยู่ดีเราร้องไห้บอกว่าทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ เราทำผิดมากขนาดนั้นเลยหรอเขาไม่พูดอะไรกับเราเลยได้แต่ยืนเฉยๆ เราเลยขอกอดเขา เขาก็พูดกับเราดีๆว่าได้สิลงมาจากรถสิเราก็กอดเขาทั้งน้ำตาซึ่งแบบเหมือนในละครมากในใจก็รู้ว่ามันคือครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ เรากอดเขาแล้วเราก็บอกว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ เขาก็กอดเรานะเขาบอกว่าดึกแล้วกลับได้แล้วเขาให้เราขับรถกลับได้แล้วซึ่งตอนนั้นเราพยายามยื้อเขาเราลงมานั่งข้างที่เราจอดรถแล้วร้องไห้พูดแบบเดิมซ้ำๆว่าทำไมมันต้องเป็นแบบนี้เราทำไรผิดมากขนาดนั้นเลยหรอเขาก็ไม่ไปนะเขายืนเฉยๆ หน้านิ่งๆไม่พูดอะไรกับเราเลยจนเราบอกว่าไม่มีเรามันคงจะดีใช่มั้ย เขาก็ไม่พูดอะไรทั้งนั้นจนเราลุกขึ้นแล้วเช็คน้ำตาเดินเข้าเซเว่นเราคิดว่าเรารับไม่ได้จริงๆเราไม่อยากอยู่แล้วตอนนั้นไม่ได้คิดถึงหน้าใครทั้งนั้นคิดถึงแต่ตัวเองว่ามันอยู่ไม่ไหวแล้วเราเลยตัดสินใจซื้อยาฆ่าแมลงในเซเว่นมาพอเราเดินออกมาจากเซเว่นเขาก็ไปจากเราแล้วเราเลยขับรถมาที่คอนโดเพื่อที่จะกินยาฆ่าตัวตายแต่พอเราจะทำเพื่อนเราก็เข้ามาทุบรถตบเราเอายามาโยนทิ้งแล้วกระทืบๆบอกว่าต้องตายเพราะคนๆเดียวเลยหรอไม่คิดถึงแม่บ้างหรอแล้วเขาจะรู้สึกยังไงลูกเขาต้องยอมตายเพราะคนอื่นเนี่ยนะมันดึงเราลงจากรถแล้วพาเราขึ้นห้องเราได้แต่ร้องไห้ถามตัวเองทำไมต้องเป็นแบบนี้พูดประโยคนี้เป็นร้อยๆครั้ง จนเช้าเรานอนไม่หลับน้ำตาไหลตลอดเวลา เพื่อนก็ไม่กล้าหลับกลัวเราจะคิดสั้นอีกเราน้ำตาไหลตลอดเวลาคุยคนเดียวกินข้าวไม่ได้เลยเราไม่ทำอะไรเลยนอกจากร้องไห้เราก็ยังไม่ล้มเลิกที่จะฆ่าตัวตายตอนนั้นบอกตรงๆเราอยู่ไม่ไหวจริงๆคิดไม่ออกว่าจะอยู่ยังไงในใจมันทรมานมากเราเลยขับรถออกไปซื้อยาแต่เราบอกเพื่อนว่าเราจะไปทำธุระเพื่อนก็ไม่คิดอะไรตานี้เราซื้อยามา 2 กระปุกเราคิดว่าครั้งนี้เราต้องตายแน่ๆเราอยากจบชีวิตลงพอเรากลับมาเราเข้าห้องน้ำนานมากเราเปิดน้ำใส่ตัวเองนั่งกอดเข่าร้องไห้คิดถึงเรื่องราวที่เราไปหาเขาคืนนั้นมันเป็นภาพที่เขาใจร้ายกับเรามากเราตัดสินใจกินยาหมด2ประปุกเลย เพื่อนเราก็คิดว่าเราคงอาบน้ำนานแต่เพื่อนบอกมันรู้สึกแปลกๆมันเลยเคาะประตูบอกว่ามันปวดท้องจะเข้าห้องน้ำแต่เราไม่ตอบมันเลยโทรเข้าเบอร์เราแต่เสียงโทรศัพท์ดังแต่เราไม่รับสายมันเลยพังประตูห้องน้ำพังยังไงก็พังไม่ออกมันเลยลองกิ๊ฟติดผมสีดำจิ้มประตูสุดท้ายเปิดได้มันเห็นเรากินยาเยอะมากมันร้องเสียงดังตกใจมาก จากนั้นมันตบหน้าเราแล้วพยายามล้วงคอเราเอายาออกมาให้หมดมันบอกว่าทำไมยังไม่เลิกความคิดแบบนี้อีกทำไมไม่นึกถึงหน้าแม่เลยไม่นึกถึงคนที่เขารักเราเลยไม่สงสารคนอื่นหรอว่าเขาจะรู้สึกยังไงถ้าเราตายไปยังไงเขาก็ไม่กลับมามันไม่มีประโยนช์อะไรเลิกคิดแบบนี้
เราได้แต่ร้องไห้แล้วบอกว่ามาช่วยเราทำไมเราไม่อยากอยู่แล้วไม่เข้าใจหรอเราอยู่ไม่ไหวจริงๆให้เราตายเถอะเราขอร้อง
เพื่อนก็บอกว่าหยุดเถอะแล้วลากเราออกจากห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรานอนพักเรานอนทั้งน้ำตาบอกตรงๆมันทรมานมากๆเราร้องไห้หนักมากเหมือนกับคนบ้าเรากลัวทุกสิ่งทุกอย่างกลัวแม้กระทั่งเสียงเพลงที่เพื่อนเปิดเราไม่กล้าฟังเพลงเกือบสองเดือนเรากลัวทุกสถานที่ที่เราเคยไปกับเขาเราไม่กล้าที่จะไปอีกแล้วตอนนั้นเรามีธุระที่ต้องไปทุกวันอาทิตย์แถวรามอินทรา 52/1ซึ่งเราหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆพอเราพักกลางวันเราต้องเจอสิ่งที่ไม่อยากเจอคือคนที่ใส่ชุดขาวๆเต็มไปหมดพอเห็นมันเหมือนคนบ้ามากเครียดมากปวดหัวสุดๆแบบเหมือนภาพจำเรื่องเก่าๆภาพเก่าๆวันนั้นเข้ามาทำลายเราบอกตรงๆเรากลัวมากเราเลยเลือกที่จะทิ้งสิ่งที่เราต้องไปแถวนั้นเราไม่ไปอีกเลยทั้งที่เราเสียเงินไปแล้วหลายหมื่นเรายอมเสียเงินเพื่อแลกกับแค่สถานที่ที่มันทิ่มแทงหัวใจเราอีกทั้งคอนโดที่คุณแม่เราเพิ่งซื้อให้เราได้ไม่นานเราไม่กล้ากลับเข้าไปที่คอนโดอีกเลยเพราะภาพเก่าๆมันเข้ามาในหัวเราซึ่งมันแย่มากใครจะบอกเราดราม่าเกินไปอ่อนแอไปแต่เราอยู่ไม่ได้เลยอยู่ไม่ได้จริงๆเราต้องหาคอนโดเช่าใหม่ทั้งที่เราก็ซื้อคอนโดแล้วเรารู้สึกว่าเราเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปมันพังหมดแล้วมันผ่านมาสองเดือนกว่าแล้วเรายังทำใจไม่ได้เลยเราไม่กล้าที่จะรักใครแล้วเรากลัวว่าเราต้องเจออะไรแบบนี้อีกทุกวันนี้เรายังรู้สึกทรมานที่ใจอยู่ ภาพเหล่านั้นยังเข้ามาตอกย้ำในใจเราตลอดเวลาทุกวันนี้เรานอนไม่เคยหลับเราจะนอนได้ก็คือตีห้าหรือเกือบเช้าเราต้องง่วงมากๆถึงจะหลับไปเราต้องทานยาพาราทุกวันเลยเพราะเราปวดหัวตลอดเวลาที่เรามาตั้งกระทู้เพราะเราอยากระบายออกมาเป็นตัวอักษรเรายังไม่รู้เลยว่าเราจะลืมเรื่องราวพวกนี้ได้ยังไงมันต้องใช้เวลานานแค่ไหนเราอยู่แบบไม่มีความสุขเลยจริงๆ 😔