เราเป็นโรคซึมเศร้า ขั้นในแล้วไม่รู้ แต่ตอนนี้มันมีผลมาก ๆ กับชีวิตเรา ไม่ใช่เราคิดมโนไปเอง หรือให้ร้ายโรคซึมเศร้า เราหาข้อมูลมาหมดแล้ว ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเกิดจากอะไร และในทุก ๆ การค้นหา คำตอบที่ได้ คือ ผลข้างเคียงจาก "โรคซึมเศร้า"
จากการกินยามาร่วมหลายปี ที่เราไม่เคยนับ แค่ไปตามที่หมอนัด เอายามากินให้มันหมด ๆ ไปแค่นั้น พักหลังมานี่ เราเริ่ม หลง ลืม ใช่ เราลืมเรื่องแม้แต่เป็นระยะเวลาสั้น ๆ บางทีเราลืมว่า เราต้องทำอะไร ต้องไปไหน และเราเริ่มลืมมากขึ้น เป็นอัลไซเมอร์อ่อน ๆ จนคนในครอบครัว "รำคาญ" และเรามักจะโดนด่า ว่าสมองปลาทอง จำอะไรไม่เคยได้เลย และ ใช่ เราเสียใจ แต่เราอธิบายไม่ได้ เพราะไม่มีใครรับฟังเลย เราได้แต่แอบมาร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียว
เราเริ่มปัสสาวะรดที่นอนบ่อยขึ้น ทำให้หลานที่เรารักมากที่สุด ไม่อยากนอนกับเรา เราอยากบอกว่า เราไม่ได้ตั้งใจ เราไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ จนทุกวันนี้ เราต้องใส่ผ้าอ้อมผู้ใหญ่นอน ตลกดีมั้ย ใส่ผ้าอ้อมผู้ใหญ่ตั้งแต่อายุ 40ต้นๆ และก็แน่นอนอีก ครอบครัว ด่า เรา และไม่เข้าใจ ว่ามันคือเอฟเฟคจากโรคบ้า ๆ นี้ จนเราต้องพูดติดตลกว่า ซ้อมเป็นผู้ป่วยติดเตียง และก็อีกนั่นแหละ ไม่มีใครรู้ว่าเราแอบมานั่งร้องไห้คนเดียว กับสิ่งที่เป็น
เราอยากมีความรักที่แค่ พอดี กับเรา อยากมีคนให้กอดเวลาร้องไห้ แต่เราไม่กล้าแล้ว ความมั่นใจ ความกล้าที่เราเคยมีเมื่อก่อน มันหายไปหมดเลย เราไม่กล้าจีบใคร เพราะคิดว่าเราไม่เหมาะสมกับใครทั้งนั้น กลัวเสียใจ กลัวร้องไห้เพราะความรักอีก แต่เราก็อยากมีใครสักคนที่เข้าใจเราจริง ๆ เราไม่ได้ต้องการคำว่า ก็อย่าไปคิดเรื่องแย่ ๆ สิ หรือ สู้ ๆ นะ แต่เราอยากได้คนที่แค่นั่งข้างๆ คนที่เรากอดได้ คนที่จับมือเรา และอยู่เป็นเพื่อนเงียบ ๆ และมองเราร้องไห้อย่างเข้าใจ
ความคิดที่อยากจะ "ตาย" มันเข้ามาในสมองเราอีกแล้ว มันค่อย ๆ เข้ามาเรื่อย ๆ จนเราคิดทุก วินาที ว่าเราจะตายยังไงดี ใช่ เราวางแผนไว้แล้ว แค่รอเวลา
เราไม่กล้าโพสต์อะไรหรือระบายออกมาเลย มันทั้งทรมาน และอึดอัด ที่ได้แต่ระบายออกมาเป็นน้ำตาได้อย่างเดียว เพราะเราไม่อยากให้ใครรำคาญในสิ่งที่เราโพสต์ แต่ยังดีนะ ที่มีอีกช่องทางที่ไม่มีใครสนใจเราเลย คือทางนี้ไง pantip
โพสต์นี้เราแค่อยากระบาย เพราะคงไม่มีใครมาสนใจกับโพสต์นี้ คงไม่มีใครเข้ามาอ่าน และจะได้ไม่มีใครรำคาญเรา
02/07/2568 เรา
จากการกินยามาร่วมหลายปี ที่เราไม่เคยนับ แค่ไปตามที่หมอนัด เอายามากินให้มันหมด ๆ ไปแค่นั้น พักหลังมานี่ เราเริ่ม หลง ลืม ใช่ เราลืมเรื่องแม้แต่เป็นระยะเวลาสั้น ๆ บางทีเราลืมว่า เราต้องทำอะไร ต้องไปไหน และเราเริ่มลืมมากขึ้น เป็นอัลไซเมอร์อ่อน ๆ จนคนในครอบครัว "รำคาญ" และเรามักจะโดนด่า ว่าสมองปลาทอง จำอะไรไม่เคยได้เลย และ ใช่ เราเสียใจ แต่เราอธิบายไม่ได้ เพราะไม่มีใครรับฟังเลย เราได้แต่แอบมาร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียว
เราเริ่มปัสสาวะรดที่นอนบ่อยขึ้น ทำให้หลานที่เรารักมากที่สุด ไม่อยากนอนกับเรา เราอยากบอกว่า เราไม่ได้ตั้งใจ เราไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ จนทุกวันนี้ เราต้องใส่ผ้าอ้อมผู้ใหญ่นอน ตลกดีมั้ย ใส่ผ้าอ้อมผู้ใหญ่ตั้งแต่อายุ 40ต้นๆ และก็แน่นอนอีก ครอบครัว ด่า เรา และไม่เข้าใจ ว่ามันคือเอฟเฟคจากโรคบ้า ๆ นี้ จนเราต้องพูดติดตลกว่า ซ้อมเป็นผู้ป่วยติดเตียง และก็อีกนั่นแหละ ไม่มีใครรู้ว่าเราแอบมานั่งร้องไห้คนเดียว กับสิ่งที่เป็น
เราอยากมีความรักที่แค่ พอดี กับเรา อยากมีคนให้กอดเวลาร้องไห้ แต่เราไม่กล้าแล้ว ความมั่นใจ ความกล้าที่เราเคยมีเมื่อก่อน มันหายไปหมดเลย เราไม่กล้าจีบใคร เพราะคิดว่าเราไม่เหมาะสมกับใครทั้งนั้น กลัวเสียใจ กลัวร้องไห้เพราะความรักอีก แต่เราก็อยากมีใครสักคนที่เข้าใจเราจริง ๆ เราไม่ได้ต้องการคำว่า ก็อย่าไปคิดเรื่องแย่ ๆ สิ หรือ สู้ ๆ นะ แต่เราอยากได้คนที่แค่นั่งข้างๆ คนที่เรากอดได้ คนที่จับมือเรา และอยู่เป็นเพื่อนเงียบ ๆ และมองเราร้องไห้อย่างเข้าใจ
ความคิดที่อยากจะ "ตาย" มันเข้ามาในสมองเราอีกแล้ว มันค่อย ๆ เข้ามาเรื่อย ๆ จนเราคิดทุก วินาที ว่าเราจะตายยังไงดี ใช่ เราวางแผนไว้แล้ว แค่รอเวลา
เราไม่กล้าโพสต์อะไรหรือระบายออกมาเลย มันทั้งทรมาน และอึดอัด ที่ได้แต่ระบายออกมาเป็นน้ำตาได้อย่างเดียว เพราะเราไม่อยากให้ใครรำคาญในสิ่งที่เราโพสต์ แต่ยังดีนะ ที่มีอีกช่องทางที่ไม่มีใครสนใจเราเลย คือทางนี้ไง pantip
โพสต์นี้เราแค่อยากระบาย เพราะคงไม่มีใครมาสนใจกับโพสต์นี้ คงไม่มีใครเข้ามาอ่าน และจะได้ไม่มีใครรำคาญเรา