ผมยืนถ่ายวีดิโอจากชั้นที่ 15 ห้องพักครับ
หลังจากได้พักที่คุนหมิง 1 คืนแล้วผมวางแผนที่จะไปต้าหลี่ต่อ ด้วยรถไฟตู้นอนผมจึงเดินได้ไปที่สถานีรถไฟใต้ดินถามเจ้าหน้าที่ของรถไฟใต้ดินว่าลงป้ายไหนดีเพื่อไปสถานีรถไฟคุนหมิงผมจะซื้อตั๋วรถไฟไปต้าหลี่ เจ้าหน้าที่บอกผมว่าลงก่อนถึงสถานีรถคุนหมิง 1 ป้ายแล้วนั่งรถเมล์ไป 1 ป้ายลงที่สถานีรถไฟคุนหมิงผมยังงงอยู่ทำไมบอกให้ผมลงก่อนถึงสถานีรถไฟที่ south ring road ผมคิดทำไมผมลงที่ kunming Railway Station ไม่ได้ผมไม่แย้งผมเดินไปซื้อตั๋วรถไฟใต้ดินเพื่อไปสถานนีคุนหมิง แต่ขณะผมนั่งรถไฟใต้ดินใกล้จะถึงแล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งเธอยืนใกล้ๆผมในรถไฟใต้ดินผมถามเธอว่า “ผมอยากจะซื้อตั๋วรถไฟไปต้าหลี่ลงที่ไหนดี”เธอบอกว่า “ลงที่ kunming Railway Station ซิ” “ครับ” ผมลงตามที่เธอว่าเดินดูแผนที่ติดอยู่ทางออกว่าจะไปออกที่สถานนีรถไฟ A B C D E พบแล้วผมเดินออกไปแต่........ผมไม่น่าถามเธอเล๊ย.....โธ่.....เธอก็หวังดีต่อผมแต่......สถานีคุนหมิงด้านนั้นกำลังซ่อมแซมปิดและล็อคด้วยโซ่และกุญแจอย่างแน่นหนา ปิดถนนใหญ่เป็นทางยาวๆเหลือแต่ถนนเล็กๆให้รถยนต์ค่อยๆไปผมต้องเดินบนถนนซึ่งน้ำท่วมอีก ผมต้องถามคนข้างถนนตลอดทางทำไมลำบากขนาดนี้ กว่าจะถึงทางเข้าที่เปลี่ยนช่องทางใหม่ก็ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ รู้งี้ผมเชื่อเจ้าหน้าที่รถใต้ดินและไม่ถามผู้หญิงในรถไฟดีกว่า ผมเดินวงเหมือนในเขาวงกตเลย เป็นก้นหอย ปวดฉี่ก็ปวดฉี่เลยต้องถามหาห้องน้ำก่อนเข้าไปในสถานีรถไฟ
รูปแผนผังรถไฟใต้ดินที่ผมนั่งไปซื้อตั๋วรถไฟไปต้าหลี่.....
หลังจากเข้ามาในสถานีรถไฟแล้วผมค่อยๆมองหาสถานที่ขายตั๋วรถไฟมี 2 จุดๆที่ 1 มีตู้ขายตั๋วอัตโนมัตไม่มีเจ้าหน้าที่นั่งขายกดข้อมูลต่างๆสถานที่ๆไปแล้วเอาเงินสอดเข้าไป ผมไม่ได้ซื้อที่นี่ซึ่งผมเห็นมีหลายๆตู้กดตั๋ว ผมเดินไปหน้าต่างขายตั๋วที่มีเจ้าหน้าที่นั่งขายอยู่มีอยู่ประมาณ 8 ช่องผมเลยเขียนบนสมุดโน๊ตเป็นภาษาจีนว่าจะไปไหนรถไฟเตียงนอนชั้นกลาง วันที่เท่าไหร?น่าจะประมาณ 100 กว่าหยวน(ขณะนี้ผมหาตั๋วรถไฟไม่พบเลยไม่แน่ใจครับ)รถไฟนอนมี 3 ชั้น ชั้นล่าง ชั้นกลาง ชั้นบน ถ้าเพื่อนๆจะไปผมแนะนำว่าต้องเป็นชั้นล่างครับ เพราะชั้นบนหัวจะชนเพดานนั่งก็ไม่ได้ ชั้นกลางก็ชนเพดานนั่งก็ไม่ได้ ชั้นล่างนั่งและนอนได้สะดวกมากๆครับ ราคาต่างกันไม่กี่หยวน หลังจากผมซื้อตั๋วรถไฟได้แล้วผมเดินออกมาจากสถานีแล้วสำรวจเส้นทางอีกครั้งเพราะคืนนี้ต้องแบกเป้ 2 ใบกลับมาที่นี่อีกจะมาเดินวนแบบนี้ไม่ได้แล้วจะมาไม่ทันรถไฟ เป้ 2 ใบก็หนักเอาการ ผมลองเดินออกมาจากสถานีแล้วเดินไปป้าย south ring road เลยไม่ต้องนั่งรถเมล์ซิจะไกลไหม?หอบกินเลยครับไกลเอาการและผมจดทางออกด้วยว่า A B C หรือ D และเดินไปหาป้ายรถเมล์ที่จะไปสถานีรถไฟคุนหมิงและดูหมายเลขรถเมล์และราคาค่าตั๋วรถเมล์อีกว่าตลอดสายเท่าไรกี่หยวนมีวิ่งตั้งแต่เช้ากี่โมงค่ำกี่โมง หลังจากนั้นผมจดลงสมุดแล้วจดหมายเลขรถเมล์ประมาณ 9 สายที่จะมาถึงสถานีรถไฟคุนหมิงอีก จากนั้นผมนั่งรถไฟใต้ดินกลับไปที่พักและเดิน สำรวจว่าป้ายรถเมล์ที่ใกล้จุดที่พักอยู่ตรงไหน ผมพบแล้วเดินไปดูป้ายรถเมล์ว่ามีสายอะไรบ้าง บังเอิญผมพบอยู่สายหนึ่งไปที่สถานีรถไฟคุนหมิงด้วย นั่งคันเดียวถึงเลย 2 หยวน ผมเลยไปถามเจ้าหน้าที่ของห้องที่ผมพักอยู่ว่าถ้าผมนั่งรถเมล์จากป้ายที่นี่ไปสถานีคุนหมิงกินเวลากี่นาทีเจ้าบอก “ประมาณ 30 นาที” ผมจึงมาจัดส่ิ่งของสัมภาระลงเป้ทั้ง 2 ใบหลังจากนั้น ค่ำนั้นผมจึงได้นั่งรถเมล์ไปที่สถานีรถไฟคุนหมิง ขณะนั้นผมขึ้นรถเมล์ไปแล้วเอาเป้ 2 ใบวางข้างๆที่นั่งผมแต่ผมพยายามหาเงิน 2 หยวนเพื่อที่จะหยอดในตู้เก็บเงินของรถเมล์แต่หาเท่าไรก็ไม่พบ มีชายชาวจีนคนหนึ่งยื่นเงิน 2 หยวนให้ผมและผมก็เอาเงินหยอดลงตู้และเอาเงิน 10 หยวนให้เขาๆตอบไม่ต้องผมต้องบอก “ขอบคุณครับ”เขาก็กำลังไปสถานีรถไฟเหมือนกันดูเหมือนเขาจะรู้ว่าผมจะต้องลงที่สถานีรถไฟเพราะมีสัมภาระเยอะแยะผมสังเกตุดูรถเมล์ที่จีนจะจอดทุกๆป้ายบางคันมีเสียงบอกแจ้งและบางคันมีป้ายไฟแสดงว่าถึงที่ไหนแล้ว ผู้โดยสารต้องหยอดเงินในตู้หรือมีบัตรค่าโดยสารเอามาแตะที่เครื่องจะมีเสียงดังปี๊ดหรือถ้าเงินในบัตรของผู้โดยสารหมดจะเอากเงินสดหยอดแทน ไม่มีกระเป๋าหรือกระปี๋มาเดินเก็บเงินเหมือนในประเทศไทย ต้องเตรียมเงินมาให้พอดีและหยอดลงไปในตู้เก็บเงินทั้งหยอดทั้งเอาบัตรมาแตะดูแล้วมีครึ่งๆบัตรโดยสารคนชราก็มีน่าจะราคาถูกกว่าคนทั่วๆไป พอถึงที่สถานีรถไฟที่คุนหมิงผมค่อยๆรอให้ผู้โดยสารอื่นลงก่อนเพราะผมต้องสะพายเป้ 2 ใบผมเดินตรงไปที่สถานีจะมีที่ตรวจบัตรประชาชนหรือที่ตรวจหนังสือเดินทางก่อนเข้าและมีเครื่องเอ็กซเรย์สิ่งของอีกและมีเครื่องตรวจรายบุคคลอีก ผมพบปัญหาอีกแล้วเจ้าหน้าที่พบกรรไกรผมอีกในเครื่องเอ็กซเรย์ เจ้าหน้าที่บอกผมว่า “เจี่ยนเตา”(กรรไกร)ผมแกล้งทำเป็นฟังไม่เข้าใจเจ้าหน้าที่เลยไปหยิบเอากรรไกรให้ผมดูและสั่งให้ผมเปิดซิปเป้และเอาออกมาผมทำเป็นหาไม่พบ เจ้าหน้าที่ให้ผมรูดซิปปิดเป้แล้วเอาเป้เข้าเครื่องเอ็กซเรย์อีกครั้ง และชี้รูปในเครื่องเอ็กซเรย์ให้ผมดูตำแหน่งของกรรไกร หลังจากนั้นผมรูดซิปเปิดเป้ค้นหาพบกรรไกรเจ้าหน้าที่บอกผมว่าเอาไปด้วยไม่ได้เจ้าหน้าที่จะยึดกรรไกรของผม ผมพูดเป็นภาษาอังกฤษอีกว่า “ผมไม่รู้ ผมไปเที่ยวหลายประเทศแล้วเอาขึ้นเครื่องบินยังทำได้ ทำไมเอาขึ้นรถไฟไม่ได้”เวลาโต้เถียงยังมีอีกมากเพราะผมเผื่อเวลาเอาไว้แล้ว เจ้าหน้าที่ๆเครื่องเอ็กซเรย์ปรึกษากันไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงเดินไปหาหัวหน้า หัวหน้าเดินมาหาผม ผมบอกว่า “อย่างนั้นเอาเทปมาพันให้ผมซิ” เขาก็เอาเทปมาพันปลอกหนังกรรไกรของผม(กรรไกรของผมมีปลอกหนังพร้อม)ผ่านจากด่านตรวจมาผมถามเขาว่าจะขึ้นรถไฟตรงไหนเขาชี้และบอกว่า “ชั้นสอง”ผมเดินขึ้นบันไดเลื่อนมาที่ชั้นสอง ช่วงนั้นเป็นเวลาเย็นมีรถเข็นอาหารขายอาหารตักราดบนข้าวกล่องละประมาณ 15 หยวนผมสั่ง 1 กล่องมีร้านขายน้ำดื่มและขนมขบเคี้ยว ที่นั่งรอขึ้นรถไฟมีประมาณ 3-4 ที่ คนมาทั่วสารทิศของประเทศจีน บางคนผิวดำคุยภาษาท้องถิ่นกันดัง ครึกโครม หาบถุงข้าวบ้าง หนุ่มสาวลากกระเป๋าเดินทางแบบมีล้อลาก ใกล้เวลาจะขึ้นรถไฟจะมีป้ายไฟภาษาจีนขึ้นพร้อมแจ้งหมายเลขรถไฟและสถานที่ไปเป็นภาษาจีน ประตูทางเข้าเปิดขึ้นพนักงานเริ่มตรวจตั๋วผู้โดยสารแต่ละคนรถไฟขบวนนี้มีประมาณ 17 ขบวนจะมีพนักงานรถไฟช่วยอำนวยความสะดวกยืนให้คำแนะนำอยู่ที่ประตูของรถไฟ ผมกำลังยื่นตั๋วให้เจ้าหน้าที่ชายคนหนึ่ง เขาบอกผมว่า “หู่เจ้า หูเจ่า หู่เจ้า”ผมงงอยู่พักอ๋อหนังสือเดินทาง ผมยื่นหนังสือเดินทางให้ เจ้าหน้าที่หลายๆคนมาจากหลายๆเมืองหรือคนจีนมากจากหลายๆภาคสำเนียงการพูดต่างกันมากถึงแม้จะพูดภาษาจีนกลางก็เถอะต้องพยายามฟังให้ดีๆผมขึ้นรถไฟไปแล้วไปเดินพยายาเดินหาหมายเลขที่นอนของผม มีชาวจีนอายุประมาณ 50 ปีขึ้นซึ่งมากัน 4-6 คนชี้ให้ผมดูหมายเลขข้างทางเดินเวลานอนรถไฟจีนจะดับไฟเหลือแต่ไฟทางเดินและข้างทางเดินด้านล่างจะมีหมายเลขเตียงนอนไว้เวลาผู้โดยสารเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วเวลาเดินกลับที่นอนจะได้เห็น คนจีนส่วนใหญ่ที่ขึ้นมาบนรถจะเตรียมเสบียงมาเอง เช่น บะหมี่สำเร็จรูปบ้างขนมปังบ้าง ผลไม้บ้างแต่ผลไม้จะใช้เล็บฉีกที่เปลือกหรือปากกัดเปลือกออกเพราะห้ามพกมีดขึ้นรถไฟ เช่น มะม่วงสุก ลูกท้อ.....ที่ตู้รถไฟจะมีน้ำร้อนบริการอยู่สำหรับเติมลวกบะหมี่ หรือเอาไว้ใส่ในกระป๋องชา ในห้องนอนห้ามสูบบุหรี่แล้วควันบุหรี่มาจากไหน?มาจากหัวและท้ายขบวน จะด่าว่าพวกที่สูบบุหรี่หัวและท้ายขบวนก็ไม่ถูกเพราะที่หัวและท้ายขบวนผมเดินไปดูมีป้ายเขียนทั้งภาษาจีนและอังกฤษ “smoking room หรือ smoking Zone” ที่ผมคิดตรงนี้หล่ะที่เจ้าหน้าที่ของรัฐไม่มาปิดป้ายหรืออกกฏหมายห้ามสูบกันทั้งขบวนเพราะรายได้เข้ากระเป๋าเจ้าหน้าที่อย่างมหาศาล ผมเคยคำนวณเล่นๆว่าวันหนึ่ง วันหนึ่ง คนจีนจ่ายเงินค่าซื้อบุหรี่สูบวันละ 30,000 - 60,000 ล้านบาทต่อวันผมเคยเดินไปถามร้านขายบุหรี่ว่าถูกสุดเท่าไร เขาบอกว่า ราคา 60-500 บาทและเคยถามคนสิงค์โปร์ที่มารับงานที่จีนเขาบอกว่าราคาสูงกว่า 500 บาทก็มีเอาไว้ให้เจ้านายชั้นสูง (คนสิงค์โปร์นี้พูดไทยได้เพราะเคยศึกษามาเพื่อจ้างคนอิสานมาทำงานก่อสร้างที่สิงค์โปร์)
ที่นอนของผมอยู่ชั้นล่าง ผมมองไปรอบข้างๆไม่พบฝรั่งเลยเดินไปเล่นตู้อื่นก็ไม่พบ พบแต่คนจีนเป็นส่วนใหญ่ พนักงานขายอาหารเริ่มเข็นรถขายอาหารคันเล็กยาวๆมาแล้วเหมือนบนเครื่องบิน บางคันจะขายอาหารปรุงสำเร็จแล้ว เช่น ข้าวผัดจะมาก่อนเวลาอาหารเล็กน้อยจะมีไม่กี่ชามเพราะกลัวขายไม่หมด ส่วนอาหารแห้ง อาหารคบเคี้ยวและน้ำดื่มจะมาเรื่อยๆมีเต็มรถเลยเพราะขายไม่หมดเก็บไว้ได้นานไม่เสีย “ฝังเปี้ยนเหมี่ยน ฝังเปี้ยนเหมี่ยน ฝังเปี้ยนเหมี่ยน”(ฟังเปี้ยนเหมี้ยน = บะหมี่สำเร็จรูป)ผมนั่งสังเกตุดูแล้วเป้ของผมไม่ต้องล๊อคกุญแจกันถูกขโมยเป้ทั้งใบ เพราะบางประเทศมีการขโมยเป้ทั้งใบต้องมีสายสลิงล็อคเป้ทุกใบ
รถไฟแล่นออกไปแล้วจะมีเจ้าหน้าที่ของทางรถไฟมาแลกตั๋วจากผู้โดยสาร แลกทำไมแล้วทำไมต้องแลกตั๋วด้วย *** ความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านดูครับ*** เจ้าหน้าที่เดินเอาแฟ้มในแฟ้มนั้นมีบัตรเปลี่ยนแล้วเจ้าหน้าที่จะเอาตั๋วของผู้โดยสารเรียงไว้ในแฟ้ม ตามลำดับว่ารถไฟออกจากคุนหมิงแล้วจะถึงที่ไหนก่อน ใกล้-ไกล ผู้โดยสารนอนอยู่บนรถไฟหลายชั่วโมง พอใกล้ถึงแล้วเจ้าหน้าที่จะเอาตั๋วของผู้โดยสารมาและปลุกผู้โดยสารให้ตื่นแล้วแลกตั๋วกับบัตร เพราะผู้โดยสารบางคนลงรถตี 3-5 ถ้าไม่ปลุกหรือแลกบัตรผู้โดยสารอาจจะนอนเลยสถานีรถไฟที่ผู้โดยสารตั้งใจจะลง พอเช้าก่อนจะถึงปลายทางเจ้าหน้าที่จะเอาตั๋วผู้โดยสารมาแลกคืนแก่ทุกๆคน(ส่วนใหญ่จะลงที่ปลายทาง)
รูปจากเน็ตครับ
เจ้าหน้าที่เก็บตั๋วจริงเราไปดูเวลารถจะถึงจะปลุกเราให้ตื่นและลงจากรถไฟ
[CR] 5. จากคุนหมิงโดยสารรถไฟตู้นอนไปต้าหลี่ หัวท้ายตู้รถไฟผู้ชายจีนสูบบุหรี่กันมาก เจ้าหน้าที่จะยึดกรรไกรของผมอีก
ผมยืนถ่ายวีดิโอจากชั้นที่ 15 ห้องพักครับ
หลังจากได้พักที่คุนหมิง 1 คืนแล้วผมวางแผนที่จะไปต้าหลี่ต่อ ด้วยรถไฟตู้นอนผมจึงเดินได้ไปที่สถานีรถไฟใต้ดินถามเจ้าหน้าที่ของรถไฟใต้ดินว่าลงป้ายไหนดีเพื่อไปสถานีรถไฟคุนหมิงผมจะซื้อตั๋วรถไฟไปต้าหลี่ เจ้าหน้าที่บอกผมว่าลงก่อนถึงสถานีรถคุนหมิง 1 ป้ายแล้วนั่งรถเมล์ไป 1 ป้ายลงที่สถานีรถไฟคุนหมิงผมยังงงอยู่ทำไมบอกให้ผมลงก่อนถึงสถานีรถไฟที่ south ring road ผมคิดทำไมผมลงที่ kunming Railway Station ไม่ได้ผมไม่แย้งผมเดินไปซื้อตั๋วรถไฟใต้ดินเพื่อไปสถานนีคุนหมิง แต่ขณะผมนั่งรถไฟใต้ดินใกล้จะถึงแล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งเธอยืนใกล้ๆผมในรถไฟใต้ดินผมถามเธอว่า “ผมอยากจะซื้อตั๋วรถไฟไปต้าหลี่ลงที่ไหนดี”เธอบอกว่า “ลงที่ kunming Railway Station ซิ” “ครับ” ผมลงตามที่เธอว่าเดินดูแผนที่ติดอยู่ทางออกว่าจะไปออกที่สถานนีรถไฟ A B C D E พบแล้วผมเดินออกไปแต่........ผมไม่น่าถามเธอเล๊ย.....โธ่.....เธอก็หวังดีต่อผมแต่......สถานีคุนหมิงด้านนั้นกำลังซ่อมแซมปิดและล็อคด้วยโซ่และกุญแจอย่างแน่นหนา ปิดถนนใหญ่เป็นทางยาวๆเหลือแต่ถนนเล็กๆให้รถยนต์ค่อยๆไปผมต้องเดินบนถนนซึ่งน้ำท่วมอีก ผมต้องถามคนข้างถนนตลอดทางทำไมลำบากขนาดนี้ กว่าจะถึงทางเข้าที่เปลี่ยนช่องทางใหม่ก็ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ รู้งี้ผมเชื่อเจ้าหน้าที่รถใต้ดินและไม่ถามผู้หญิงในรถไฟดีกว่า ผมเดินวงเหมือนในเขาวงกตเลย เป็นก้นหอย ปวดฉี่ก็ปวดฉี่เลยต้องถามหาห้องน้ำก่อนเข้าไปในสถานีรถไฟ
รูปแผนผังรถไฟใต้ดินที่ผมนั่งไปซื้อตั๋วรถไฟไปต้าหลี่.....
หลังจากเข้ามาในสถานีรถไฟแล้วผมค่อยๆมองหาสถานที่ขายตั๋วรถไฟมี 2 จุดๆที่ 1 มีตู้ขายตั๋วอัตโนมัตไม่มีเจ้าหน้าที่นั่งขายกดข้อมูลต่างๆสถานที่ๆไปแล้วเอาเงินสอดเข้าไป ผมไม่ได้ซื้อที่นี่ซึ่งผมเห็นมีหลายๆตู้กดตั๋ว ผมเดินไปหน้าต่างขายตั๋วที่มีเจ้าหน้าที่นั่งขายอยู่มีอยู่ประมาณ 8 ช่องผมเลยเขียนบนสมุดโน๊ตเป็นภาษาจีนว่าจะไปไหนรถไฟเตียงนอนชั้นกลาง วันที่เท่าไหร?น่าจะประมาณ 100 กว่าหยวน(ขณะนี้ผมหาตั๋วรถไฟไม่พบเลยไม่แน่ใจครับ)รถไฟนอนมี 3 ชั้น ชั้นล่าง ชั้นกลาง ชั้นบน ถ้าเพื่อนๆจะไปผมแนะนำว่าต้องเป็นชั้นล่างครับ เพราะชั้นบนหัวจะชนเพดานนั่งก็ไม่ได้ ชั้นกลางก็ชนเพดานนั่งก็ไม่ได้ ชั้นล่างนั่งและนอนได้สะดวกมากๆครับ ราคาต่างกันไม่กี่หยวน หลังจากผมซื้อตั๋วรถไฟได้แล้วผมเดินออกมาจากสถานีแล้วสำรวจเส้นทางอีกครั้งเพราะคืนนี้ต้องแบกเป้ 2 ใบกลับมาที่นี่อีกจะมาเดินวนแบบนี้ไม่ได้แล้วจะมาไม่ทันรถไฟ เป้ 2 ใบก็หนักเอาการ ผมลองเดินออกมาจากสถานีแล้วเดินไปป้าย south ring road เลยไม่ต้องนั่งรถเมล์ซิจะไกลไหม?หอบกินเลยครับไกลเอาการและผมจดทางออกด้วยว่า A B C หรือ D และเดินไปหาป้ายรถเมล์ที่จะไปสถานีรถไฟคุนหมิงและดูหมายเลขรถเมล์และราคาค่าตั๋วรถเมล์อีกว่าตลอดสายเท่าไรกี่หยวนมีวิ่งตั้งแต่เช้ากี่โมงค่ำกี่โมง หลังจากนั้นผมจดลงสมุดแล้วจดหมายเลขรถเมล์ประมาณ 9 สายที่จะมาถึงสถานีรถไฟคุนหมิงอีก จากนั้นผมนั่งรถไฟใต้ดินกลับไปที่พักและเดิน สำรวจว่าป้ายรถเมล์ที่ใกล้จุดที่พักอยู่ตรงไหน ผมพบแล้วเดินไปดูป้ายรถเมล์ว่ามีสายอะไรบ้าง บังเอิญผมพบอยู่สายหนึ่งไปที่สถานีรถไฟคุนหมิงด้วย นั่งคันเดียวถึงเลย 2 หยวน ผมเลยไปถามเจ้าหน้าที่ของห้องที่ผมพักอยู่ว่าถ้าผมนั่งรถเมล์จากป้ายที่นี่ไปสถานีคุนหมิงกินเวลากี่นาทีเจ้าบอก “ประมาณ 30 นาที” ผมจึงมาจัดส่ิ่งของสัมภาระลงเป้ทั้ง 2 ใบหลังจากนั้น ค่ำนั้นผมจึงได้นั่งรถเมล์ไปที่สถานีรถไฟคุนหมิง ขณะนั้นผมขึ้นรถเมล์ไปแล้วเอาเป้ 2 ใบวางข้างๆที่นั่งผมแต่ผมพยายามหาเงิน 2 หยวนเพื่อที่จะหยอดในตู้เก็บเงินของรถเมล์แต่หาเท่าไรก็ไม่พบ มีชายชาวจีนคนหนึ่งยื่นเงิน 2 หยวนให้ผมและผมก็เอาเงินหยอดลงตู้และเอาเงิน 10 หยวนให้เขาๆตอบไม่ต้องผมต้องบอก “ขอบคุณครับ”เขาก็กำลังไปสถานีรถไฟเหมือนกันดูเหมือนเขาจะรู้ว่าผมจะต้องลงที่สถานีรถไฟเพราะมีสัมภาระเยอะแยะผมสังเกตุดูรถเมล์ที่จีนจะจอดทุกๆป้ายบางคันมีเสียงบอกแจ้งและบางคันมีป้ายไฟแสดงว่าถึงที่ไหนแล้ว ผู้โดยสารต้องหยอดเงินในตู้หรือมีบัตรค่าโดยสารเอามาแตะที่เครื่องจะมีเสียงดังปี๊ดหรือถ้าเงินในบัตรของผู้โดยสารหมดจะเอากเงินสดหยอดแทน ไม่มีกระเป๋าหรือกระปี๋มาเดินเก็บเงินเหมือนในประเทศไทย ต้องเตรียมเงินมาให้พอดีและหยอดลงไปในตู้เก็บเงินทั้งหยอดทั้งเอาบัตรมาแตะดูแล้วมีครึ่งๆบัตรโดยสารคนชราก็มีน่าจะราคาถูกกว่าคนทั่วๆไป พอถึงที่สถานีรถไฟที่คุนหมิงผมค่อยๆรอให้ผู้โดยสารอื่นลงก่อนเพราะผมต้องสะพายเป้ 2 ใบผมเดินตรงไปที่สถานีจะมีที่ตรวจบัตรประชาชนหรือที่ตรวจหนังสือเดินทางก่อนเข้าและมีเครื่องเอ็กซเรย์สิ่งของอีกและมีเครื่องตรวจรายบุคคลอีก ผมพบปัญหาอีกแล้วเจ้าหน้าที่พบกรรไกรผมอีกในเครื่องเอ็กซเรย์ เจ้าหน้าที่บอกผมว่า “เจี่ยนเตา”(กรรไกร)ผมแกล้งทำเป็นฟังไม่เข้าใจเจ้าหน้าที่เลยไปหยิบเอากรรไกรให้ผมดูและสั่งให้ผมเปิดซิปเป้และเอาออกมาผมทำเป็นหาไม่พบ เจ้าหน้าที่ให้ผมรูดซิปปิดเป้แล้วเอาเป้เข้าเครื่องเอ็กซเรย์อีกครั้ง และชี้รูปในเครื่องเอ็กซเรย์ให้ผมดูตำแหน่งของกรรไกร หลังจากนั้นผมรูดซิปเปิดเป้ค้นหาพบกรรไกรเจ้าหน้าที่บอกผมว่าเอาไปด้วยไม่ได้เจ้าหน้าที่จะยึดกรรไกรของผม ผมพูดเป็นภาษาอังกฤษอีกว่า “ผมไม่รู้ ผมไปเที่ยวหลายประเทศแล้วเอาขึ้นเครื่องบินยังทำได้ ทำไมเอาขึ้นรถไฟไม่ได้”เวลาโต้เถียงยังมีอีกมากเพราะผมเผื่อเวลาเอาไว้แล้ว เจ้าหน้าที่ๆเครื่องเอ็กซเรย์ปรึกษากันไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงเดินไปหาหัวหน้า หัวหน้าเดินมาหาผม ผมบอกว่า “อย่างนั้นเอาเทปมาพันให้ผมซิ” เขาก็เอาเทปมาพันปลอกหนังกรรไกรของผม(กรรไกรของผมมีปลอกหนังพร้อม)ผ่านจากด่านตรวจมาผมถามเขาว่าจะขึ้นรถไฟตรงไหนเขาชี้และบอกว่า “ชั้นสอง”ผมเดินขึ้นบันไดเลื่อนมาที่ชั้นสอง ช่วงนั้นเป็นเวลาเย็นมีรถเข็นอาหารขายอาหารตักราดบนข้าวกล่องละประมาณ 15 หยวนผมสั่ง 1 กล่องมีร้านขายน้ำดื่มและขนมขบเคี้ยว ที่นั่งรอขึ้นรถไฟมีประมาณ 3-4 ที่ คนมาทั่วสารทิศของประเทศจีน บางคนผิวดำคุยภาษาท้องถิ่นกันดัง ครึกโครม หาบถุงข้าวบ้าง หนุ่มสาวลากกระเป๋าเดินทางแบบมีล้อลาก ใกล้เวลาจะขึ้นรถไฟจะมีป้ายไฟภาษาจีนขึ้นพร้อมแจ้งหมายเลขรถไฟและสถานที่ไปเป็นภาษาจีน ประตูทางเข้าเปิดขึ้นพนักงานเริ่มตรวจตั๋วผู้โดยสารแต่ละคนรถไฟขบวนนี้มีประมาณ 17 ขบวนจะมีพนักงานรถไฟช่วยอำนวยความสะดวกยืนให้คำแนะนำอยู่ที่ประตูของรถไฟ ผมกำลังยื่นตั๋วให้เจ้าหน้าที่ชายคนหนึ่ง เขาบอกผมว่า “หู่เจ้า หูเจ่า หู่เจ้า”ผมงงอยู่พักอ๋อหนังสือเดินทาง ผมยื่นหนังสือเดินทางให้ เจ้าหน้าที่หลายๆคนมาจากหลายๆเมืองหรือคนจีนมากจากหลายๆภาคสำเนียงการพูดต่างกันมากถึงแม้จะพูดภาษาจีนกลางก็เถอะต้องพยายามฟังให้ดีๆผมขึ้นรถไฟไปแล้วไปเดินพยายาเดินหาหมายเลขที่นอนของผม มีชาวจีนอายุประมาณ 50 ปีขึ้นซึ่งมากัน 4-6 คนชี้ให้ผมดูหมายเลขข้างทางเดินเวลานอนรถไฟจีนจะดับไฟเหลือแต่ไฟทางเดินและข้างทางเดินด้านล่างจะมีหมายเลขเตียงนอนไว้เวลาผู้โดยสารเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วเวลาเดินกลับที่นอนจะได้เห็น คนจีนส่วนใหญ่ที่ขึ้นมาบนรถจะเตรียมเสบียงมาเอง เช่น บะหมี่สำเร็จรูปบ้างขนมปังบ้าง ผลไม้บ้างแต่ผลไม้จะใช้เล็บฉีกที่เปลือกหรือปากกัดเปลือกออกเพราะห้ามพกมีดขึ้นรถไฟ เช่น มะม่วงสุก ลูกท้อ.....ที่ตู้รถไฟจะมีน้ำร้อนบริการอยู่สำหรับเติมลวกบะหมี่ หรือเอาไว้ใส่ในกระป๋องชา ในห้องนอนห้ามสูบบุหรี่แล้วควันบุหรี่มาจากไหน?มาจากหัวและท้ายขบวน จะด่าว่าพวกที่สูบบุหรี่หัวและท้ายขบวนก็ไม่ถูกเพราะที่หัวและท้ายขบวนผมเดินไปดูมีป้ายเขียนทั้งภาษาจีนและอังกฤษ “smoking room หรือ smoking Zone” ที่ผมคิดตรงนี้หล่ะที่เจ้าหน้าที่ของรัฐไม่มาปิดป้ายหรืออกกฏหมายห้ามสูบกันทั้งขบวนเพราะรายได้เข้ากระเป๋าเจ้าหน้าที่อย่างมหาศาล ผมเคยคำนวณเล่นๆว่าวันหนึ่ง วันหนึ่ง คนจีนจ่ายเงินค่าซื้อบุหรี่สูบวันละ 30,000 - 60,000 ล้านบาทต่อวันผมเคยเดินไปถามร้านขายบุหรี่ว่าถูกสุดเท่าไร เขาบอกว่า ราคา 60-500 บาทและเคยถามคนสิงค์โปร์ที่มารับงานที่จีนเขาบอกว่าราคาสูงกว่า 500 บาทก็มีเอาไว้ให้เจ้านายชั้นสูง (คนสิงค์โปร์นี้พูดไทยได้เพราะเคยศึกษามาเพื่อจ้างคนอิสานมาทำงานก่อสร้างที่สิงค์โปร์)
ที่นอนของผมอยู่ชั้นล่าง ผมมองไปรอบข้างๆไม่พบฝรั่งเลยเดินไปเล่นตู้อื่นก็ไม่พบ พบแต่คนจีนเป็นส่วนใหญ่ พนักงานขายอาหารเริ่มเข็นรถขายอาหารคันเล็กยาวๆมาแล้วเหมือนบนเครื่องบิน บางคันจะขายอาหารปรุงสำเร็จแล้ว เช่น ข้าวผัดจะมาก่อนเวลาอาหารเล็กน้อยจะมีไม่กี่ชามเพราะกลัวขายไม่หมด ส่วนอาหารแห้ง อาหารคบเคี้ยวและน้ำดื่มจะมาเรื่อยๆมีเต็มรถเลยเพราะขายไม่หมดเก็บไว้ได้นานไม่เสีย “ฝังเปี้ยนเหมี่ยน ฝังเปี้ยนเหมี่ยน ฝังเปี้ยนเหมี่ยน”(ฟังเปี้ยนเหมี้ยน = บะหมี่สำเร็จรูป)ผมนั่งสังเกตุดูแล้วเป้ของผมไม่ต้องล๊อคกุญแจกันถูกขโมยเป้ทั้งใบ เพราะบางประเทศมีการขโมยเป้ทั้งใบต้องมีสายสลิงล็อคเป้ทุกใบ
รถไฟแล่นออกไปแล้วจะมีเจ้าหน้าที่ของทางรถไฟมาแลกตั๋วจากผู้โดยสาร แลกทำไมแล้วทำไมต้องแลกตั๋วด้วย *** ความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านดูครับ*** เจ้าหน้าที่เดินเอาแฟ้มในแฟ้มนั้นมีบัตรเปลี่ยนแล้วเจ้าหน้าที่จะเอาตั๋วของผู้โดยสารเรียงไว้ในแฟ้ม ตามลำดับว่ารถไฟออกจากคุนหมิงแล้วจะถึงที่ไหนก่อน ใกล้-ไกล ผู้โดยสารนอนอยู่บนรถไฟหลายชั่วโมง พอใกล้ถึงแล้วเจ้าหน้าที่จะเอาตั๋วของผู้โดยสารมาและปลุกผู้โดยสารให้ตื่นแล้วแลกตั๋วกับบัตร เพราะผู้โดยสารบางคนลงรถตี 3-5 ถ้าไม่ปลุกหรือแลกบัตรผู้โดยสารอาจจะนอนเลยสถานีรถไฟที่ผู้โดยสารตั้งใจจะลง พอเช้าก่อนจะถึงปลายทางเจ้าหน้าที่จะเอาตั๋วผู้โดยสารมาแลกคืนแก่ทุกๆคน(ส่วนใหญ่จะลงที่ปลายทาง)
รูปจากเน็ตครับ
เจ้าหน้าที่เก็บตั๋วจริงเราไปดูเวลารถจะถึงจะปลุกเราให้ตื่นและลงจากรถไฟ
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้
ข้อมูลเพิ่มเติม