เคยเป็นมั๊ย เครียดจนอยากพบจิตแพทย์ หรือเราบ้าไปแล้ว

ตามชื่อกระทู้เลยคะ เราสมัครพันทิปเพื่อแชร์เรื่องราวนี้โดยเฉพาะ เราไม่รู้ว่าคนอื่นเค้าจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจเรา แต่เราแค่อยากระบาย เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องความเครียดที่มันติดตัวเรามานานพอสมควรแล้วคะ ซึ่งเราพยามสลัดมันออกหลายต่อหลายครั้งแต่มันก็ไม่เคยลดลงเลย ซึ่งมันกระทบกับชีวิตประจำวันเรามากถึงมากที่สุด ก่อนอื่นขอบอกลักษณะนิสัยส่วนตัวเรานิดนึงนะคะ เราเป็นคนที่ค่อนข้างจะมองโลกในแง่ดีมากๆ เป็นคนตลก โก๊ะๆ อารมณ์ดี เข้ากับคนอื่นง่าย ชีวิตการทำงานที่ผ่านเรามีเพื่อนร่วมงานที่ดีมาโดยตลอด ไม่เคยมีปัญหากับใคร ปกติเวลาเรามีปัญหาหรือเรื่องไม่สบาย แค่นอนแล้วตื่นขึ้นมาอีกวัน ความรู้สึกไม่ดีต่างๆก็จะหายไปเมื่อเราตื่นนอน ซึ่งเราก็ไม่รู่ว่ามันเป็นข้อดีหรือข้อเสียของเรากันแน่  ไม่แน่อาจจะมีบางคน ณ ที่นี้ ที่เป็นเหมือนเราอยู่ก็ได้
       งั้นขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ ความเครียดของเราเกิดจากที่ทำงาน สภาพแวดล้อม หัวหน้างาน และลักษณะการทำงาน รวมถึงแฟนเราด้วย(เรื่องของแฟนนี่จะเป็นปัญหาหยุมหยิมตามประสาผู้หญิงคะ แต่เป็นเรื่องเดิมๆ) อาการความเครียดของเราคือ บางครั้งเราก็ร้องไห้ออกมาดื้อๆ ในหัวมีแต่เรื่องราวอะไรไม่รู้เต็มไปหมด ซึ่งมันหยุดคิดไม่ได้เลย เราควบคุมความคิดและความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ มีอาการเบื่ออาหารเป็นพักๆ ไม่อยากกินไม่อยากทำอะไร อยากจะนอนหลับอย่างเดียว เพื่อที่จะไม่ต้องตื่นขึ้นมารับรู้อะไร มีหลายครั้งที่เราร้องไห้บนรถสาธารณะหรือร้องตอนอยู่คนเดียว ไม่ได้ร้องไห้โฮแบบฟูมฟายอะไรนะคะ แค่นั่งๆอยู่น้ำตาก็จะไหลออกมาตลอด ยิ่งมีคนมาสะกิดมาถามยิ่งไหลไม่หยุดเลย รู้สึกว่าไม่อยากทำอะไร เบื่อไปหมด ไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากใช้ชีวิตประจำวัน อยู่คนเดียวก็นั่งเหม่อได้เป็นชั่วโมง สองชั่วโมง สามารถนั่งเหมือนคนไม่มีความคิดได้เป็นเวลานานๆ (เป็นอาการที่อยู่นิ่งๆ ไม่มีปฏิกิริยาอะไร นั่งหรือนอนเฉยๆ มีอาการซึมร่วมด้วย โดยที่ไม่อยากพูดไม่อยากคุยกับใคร) อาการเราหนักขึ้นทุกวัน ถามอย่างตอบอย่าง เหมือนสมองไม่สั่งการและไม่ประมวลผล ซึ่งทุกอย่างที่กล่าวมานั้นเราไม่รู้จะหาวิธีจัดการกับมันยังไงดี ที่เราคิดว่าจะทำตอนนี้คือ ปล่อยมือจากทุกอย่าง สภาพแวดล้อมเดิมๆ เราจะลาออกจากที่ทำงาน แล้วหางานใหม่ แต่กว่าจะปรับจูนควาวมรู้สึกให้กลับมาเป็นปกติได้นั้นคงใช้เวลาอยู่เหมือนกัน เพราะเราเครียดจนรู้สึกว่าตัวเองหมดไฟ ไม่มีควาวมคิดสร้างสรรค์ ไม่กล้าคิดกล้าทำ เพราะอยู่ที่ทำงานหัวหน้าจะสอนด้วยคำพูดที่รุนแรง (ถ้าหลายๆคนได้ฟังก็จะคิดว่าโดนด่าอยู่นั่นแหละคะ ไม่ว่าจะเป็นความผิดพลาดเพียงเล็กน้อย จนถึงปานกลาง หรือไม่ผิดเลยแต่ไม่ถูกใจ เลเวลการด่าจะรัชฎาลัยเธียเตอร์ตลอด มันทำให้เรารู้สึกเหนื่อย ท้อใจ กดดัน ไม่อยากเจอ จากเราที่เคยเป็นคนร่าเริง คุยเล่นคุยตลก เราก็ไม่กล้าที่คุยหรือแสดงความคิดเห็นอะไรอีก) และอีกอย่างที่เราอยากทำคือ เราคิดว่าเราควรจะไปพบจิตแพทย์ ซึ่งคนรอบข้างอาจจะคิดว่ามันถึงขั้นนั้นแล้วหรอ เราขอบอก ณ ตรงนี้เลยว่า ถ้าใครไม่เคยเจอความเครียดคุกคามหนักๆเป็นเวลานาน จนบางครั้งเราอยากจะนอนหลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมารับรู้อะไรอีก แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเรายังมีครอบครัวที่รักและรอเราอยู่ เราไม่อยากให้คนที่บ้านต้องเสียใจ แต่ความเปลี่ยนแปลงของเรา มันทำให้เราเองก็รับตัวเองไม่ได้ คิดแค่ว่าต้องหาทางออกให้กับตัวเองโดยเร็วที่สุด หรือใครมีทางออกหรือคำแนะนำอะไร สามารถแนะนำเราได้นะคะ
       สุดท้ายนี้ หากเราใช้คำพูดที่เข้าใจยาก หรือวกวนเกินไป รวมถึงพิมพ์ผิด หากแท็กห้องผิดต้องขออภัยด้วยคะ