เสียใจและสงสารตัวเองแต่ก็ไม่กล้าถอย

เราและแฟนคบกัน2ปีแล้ว..เรามีลูกติดคนนึง
ตั้งแต่ย้ายมาอยุ่กับเค้า.เค้าไม่ยอมให้เราทำงานเพราะเค้าขี้หึงเรามาก
เมื่อก่อนเราทำงานเป็นเด็กดริ้งน่ะ
ตอนนี้เค้าบอกเค้าไม่ได้ห้ามนะ..ถ้าทำงานก็แยกกันอยุ่.แล้วเอารถคืนเค้าด้วย
เค้าไม่คิดจะเสียอะไรให้เราเลย เรามาอยุ่กับเขาตั้ง2ปีละ..เรายอมเสียงานเพราะเค้าบอกไม่ชอบ..มาเป็นแม่บ้านให้เค้า..แต่ทำไมเค้าเหมือนยิ่งไม่เห็นค่าเรา
นอกจากหาเงินให้ใช้อะไรที่ผชควรทำเค้าไม่เคยทำเลย..เค้ารุ้ว่าเงินที่หามามันไม่มีเก็บ..ไหนจะนมลูกค่าใช้จ่ายแต่ละวันอีก..เคยมีครั้งนึงเราซื้อนมให้ลูกเค้ารู้เค้าหาว่าเราฟุ้ยเฟือย..เมื่อก่อนไม่มีเค้าเรายังดูแลลูกและตัวเองดีกว่านี้
ถ้าเค้าขอเราไปเที่ยวแล้วเราไม่ให้ไปเราจะกลายเป็นอากาศทันทีเลย..เค้าชอบมีคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเรา..เช่น
รำคาญ น่าเบื่อว่ะ เพราะขี้บ่นกูเลยไม่อยากกลับบ้าน
ถ้าอยุ่ไม่ได้กลับไปอยุ่บ้านก้อได้นะ
เป็น อะไร
คำพูดพวกนี้ไม่น่าออกจากปากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนกันใช่มั้ย
เราทำใจไม่ได้ที่จะไป..เราสงสารลูกเพราะลูกเราก็รักเค้า..เรากลัวไปหมด..ไม่รุ้ควรทำยังไง
อยากออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่บ้าน
แต่สงสารลูกที่ต้องเปลี่ยนที่
กลัวลูกถามว่าเค้าไปไหน..แต่มาคิดดูแล้วก็สงสารตัวเอง.
ที่ต้องเจออะไรแบบนี้เกือบทุกวัน
เค้าสามารถทะเลาะกับเราเรื่องให้เค้าช่วยตักข้าว
สามารถด่าเราทั้งๆที่เราไม่ผิด..เราไม่มีสิทธิ์งอลเค้าเลยด้วย
ที่ยอมทุกอย่างเพราะคิดว่านี่คือครอบครัว
คือชีวิตคู่ คือรัก  ก็ยอมรับว่ารักมาก
อดทนทุกอย่าง ทุกครั้งที่เค้าโดนใครด่ามา เค้าก็มาลงที่เรา มาด่าเหมือนเราผิเอีก ด่าเสร็จก็เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
และเรื่องผู้ใหญ่อีก..เวลาแม่เค้าให้เราทำไรเราทำทันที..ให้ไปช่วยงานบวชไม่รุ้จักใครสักคนเรายังไปช่วยในครัว.ให้ทำอะไรเราทำทุกอย่าง
แต่เค้าไม่เคยช่วยแม่เราทำอะไรเลย
เวลาแม่บอกให้ช่วยทำอะไรสักอย่าง
เค้าจะมีเหตุผลมากมายที่ไม่ว่าง
เค้ามีเวลาไปเจอเพื่อน ไปเที่ยว มีเวลาเล่นเกมส์แต่เค้าไม่มีเวลาให้เราเลย
เวลาเราอยากไปหาเพื่อน..เค้าก็ไม่ให้เราไป.สามสี่เดือนเจอเพือนได้ครั้งนึง. สงสารตัวเองทำไมต้องมานั่งเสียใจนั่งรับความรู้สึกแบบนี้คนเดียว เราควรทำยังไงดีคะ