ตาสม ค่อยๆเดินเข้ามาร่วมโต๊ะไม้ รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า นั่งข้าง ชายชรา ชื่อ มิง หรือ ตามิง และหันไปบอก แม่บาน เจ้าของร้านว่า” ขอ คิกคาปู้ ขวดนึงจ้า” ( มีขายแล้วนะครับ ทำเป็นเล่นไป แพงกว่าชาวบ้านอีกต่างหาก )
แม่บาน ส่งเสียงตอบรับทันควัน พร้อมหยิบ คิกคาปู้ แบบ take home หรือ จะเรียก to go ก็ได้ คือเอาเป็นว่า เอาขวดกลับบ้านไปได้น่ะแหล่ะ วางตรงหน้าพร้อมหลอดสีชมพูสวยหวาน ซึ่ง เมื่อแม่บานเดินหันหลังไป ตาสมหยิบหลอดสีชมพูทิ้งพื้น แล้วกระซิบบอก ตามิงว่า “ช่วยหยิบหลอดสีเขียวหน่อย ฉันไม่ชอบสีนี้ “ ตามิง ไม่ขัดข้องเดินลุกไปหยิบให้ เพราะ ตามิง แข้งขายังดีอยู่ด้วยอายุอ่อนกว่า
สำหรับ ตามิง นั้น เนื่องด้วยบ้านเกิดแกอยู่ริมแม่น้ำปิง ย้ายมาอยู่ดอยนี้ได้สองปี เนื่องจากอดีตบางอย่าง ชื่อจริงแก ยาวมาก จนทุกคนจำไม่ได้ จึงเรียกแกว่า ระมิงค์ และ กลายเป็น มิง ไปในที่สุด ซึ่ง ถ้าแกอยู่คนเดียว ชื่อแก ก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร ยกเว้น ตอนมารวมก๊วน ตาสม ก็จะเจอ แม่บาน จับแกยัดเข้าก๊วนตาสมให้โดยไม่ถามสักคำว่า ตามิง จะคิดไง
ขณะที่ ตาสม ได้หลอดเขียวๆมาเข้ากับขวด คิกคาปู้ สีเขียวแล้ว ก็เริ่มดูดแบบ จิบๆ ประมาณว่า พอแล้วน้ำตาลมันจะขึ้น และ ไปหาหหมอคราวหน้า หมอคงด่าเปิงแน่นอนเพราะนัดตรวจเลือดในอีก สามวันข้างหน้า ที่โรงพยาบาลในเมือง และ การสนทนาระหว่าง 4 เฒ่าผู้ยิ่งใหญ่ ( ในร้านแม่บาน ) ก็เริ่มออกรสชาด ทั้งสารทุกข์สุขดิบ และ เรื่องราวต่างๆแถวละแวกบ้าน ไปจนถึงฟุตบอลโลก 2018 ตามกระแส จนกระทั่ง มีรถสีแดงคันเล็ก ขับมาจอดที่หน้าร้านกาแฟแม่บานชื่น
เด็กหนุ่มใส่เสื้อแขนยาวสีขาว ผูกเน็คไทร์สีเทา เดินลงมาจากรถ หน้าตาคล้าย ณเดช รูปร่าง คล้าย ณภัทร เดินตรงเข้ามายังกลุ่มเพื่อนสูงวัย ซึ่งเป็นคนกลุ่มเดียวในร้าน และเริ่มบทสนทนา ด้วยคำถาม
“ ขอโทษนะฮ้า จะรบกวนถามทางหน่อยว่า ถ้าจะขึ้นไปรีสอร์ท อาโบเดเบ จากตรงนี้ไป อีกไกลไหมคะ ? “ เด็กหนุ่มหน้าหล่อหุ่นดี ถามแบบมีหางเสียงให้ 4 ผู้เฒ่า เริ่มมองหน้ากัน เหมือนกับจะถามกันเองว่า “ ใช่ ชิมิ ? “
ตาหน้า นั่งหันหลังให้เด็กหนุ่มตอนแรก เริ่มรู้สึกว่า หวงแหนด้านหลัง จึงเริ่มหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าหนุ่มน้อย และหยิบแว่นสายตามาสวม และ เมื่อเงยหน้าขึ้น ริมฝีปาก สีส้ม มันวาว ก็สะท้อนแสงอาทิตย์ เข้าตา ตาหน้า แบบเต็มๆ ทำให้ ตาหน้า รีบตอบไปก่อนจะแสบตากว่านี้ว่า
“ อ่อ หนู เอ๊ย พ่อหนุ่ม ขับตรงไปตามทางจะมีลงเนินนิดนึงแล้ว มียูเทิร์น ขึ้นเขาอีกรอบ ยูเทิร์นแล้ว ให้ตรงไปสักหน่อยแล้วเจอทางแยก ให้เลี้ยวซ๊าย แล้วต่อไปอีก สามปู้น ก็ถึงแล้วเด้อ “
เด็กหนุ่ม ยกมือไหว้ขอบคุณ พร้อมบอกว่า จีพีเอส รวน ขับขึ้นดอยมา บอกให้ เลี้ยวซ๊ายหลายรอบแล้ว ทั้งที่ด้านซ๊ายเป็นหน้าผา ด้านขวาเป็นภูเขา แต่ จีพีเอส ก็สั่งเลี้ยงตลอด เล่าไปหนุ่มน้อยก็ขำๆไป ท่ามกลางความ งง ของ 4 ผู้เฒ่า อะไร จี ๆ เอสๆ นะ หรือว่าจะเป็น เอสโคล่า แต่ 4 ผู้เฒ่าก็เงียบไว้
เด็กหนุ่มเดินกลับไปที่รถ แล้วหยิบ กล่องสวยๆมาหนึ่งกล่องสีฟ้า ยื่นให้ตาหน้า แล้วยกมือไหว้ พร้อมเอ่ยคำขอบคุณ และถามว่า คุณตาชื่ออะไร และ ตาหน้า ก็บอกชื่อไป ทำให้เด็กหนุ่ม ชวนคุยต่อว่า ชื่อ หน้า แปลกจังเลย ไม่เคยได้ยินคนชื่อนี้ ซึ่ง ตาหน้า ก็นั่งยิ้ม ไม่พูดอะไร
จน ตาน้ำ ตอบแทนให้ว่า “ อ่อ ตาหน้า เมื่อก่อนแกเป็นหัวหน้า คนงานแถวนี้ ใครๆก็เรียกหัวหน้า ส่วนใหญ่ลูกน้องแกก็ พวก ลักชิง วิ่งปล้น และฆ่าในบางโอกาส “ พูดถึงตรงนี้ ตาหน้าเริ่มหมุนคอมาหา ตาน้ำ ซึ่งนั่งติดกันแบบเตือนด้วยสายตา และก็พูดเสริมขึ้นว่า
ส่วน อีตาคนนี้ ชื่อ น้ำ ที่ได้ชื่อนี้มาไม่ใช่ชื่อจริง แต่เพราะหลายปีมานี้ แกตื่นนอนมาทีไร ก็ที่นอนเปียกทุกที คือกระเพาะปัสวะเริ่มไม่ดี แพมเพิร์สก็ไม่ใส่ น้ำเจิ่ง น้ำนองทุกเช้าละไอ้หนุ่มเอ๊ย พูดเสร็จ สองผุ้เฒ่า ก็เริ่มหันหน้าเข้าใกล้กัน และ มีเสียง แฮร่ๆ ใส่กัน เล็กๆ แต่เด็กหนุ่มรู้ว่าผู้ใหญ่หยอกเล่น ไม่ถามอะไรต่อ แล้วถอนสายบัวไหว้ แล้วสะบัดบ๊อบ เดินกลับขึ้นรถ แล้วค่อยๆแล่นจากร้านแม่บานไป
ตาสม มองดูรถเก๋งแล่นจากไปอย่างไม่กระพริบ สายตาตกๆทั้งสองข้าง ยังมีแววตาแฝงด้วยความหมายบางอย่าง นั่นคือ ตาสม กำลังคิดถึงอดีตของตัวเองที่ย้อนกลับมาพร้อมกับเสื้อแขนยาวผูกเน็คไทร์ของเด็กหนุ่มปากส้มผู้นั้น และนาทีนั้น ภาพสุดท้ายของรถยนต์ของเด็กหนุ่มที่กำลังลงเนินยูเทิร์นจากไป ตาสมรู้สึกร้อนเนื้อตัวด้วยอากาศแห้งและร้อนจัดตอนใกล้เที่ยงจนในที่สุด ภาพมัวๆจากสายตาที่เป็นต้อกระจกก็เริ่มมืดสนิท และตาสมได้เป็นลมหมดสติที่ร้านแม่บานในที่สุด
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบ ตอน 2
https://pantip.com/topic/37807563/ ( ตอน 1 )
https://pantip.com/topic/37810560 ( ตอน 3 )
กาลเวลา นักฆ่าผู้สง่างาม ( ตอน 2 คนแปลกหน้ากับภาพอดีตที่ย้อนมา )
ตาสม ค่อยๆเดินเข้ามาร่วมโต๊ะไม้ รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า นั่งข้าง ชายชรา ชื่อ มิง หรือ ตามิง และหันไปบอก แม่บาน เจ้าของร้านว่า” ขอ คิกคาปู้ ขวดนึงจ้า” ( มีขายแล้วนะครับ ทำเป็นเล่นไป แพงกว่าชาวบ้านอีกต่างหาก )
แม่บาน ส่งเสียงตอบรับทันควัน พร้อมหยิบ คิกคาปู้ แบบ take home หรือ จะเรียก to go ก็ได้ คือเอาเป็นว่า เอาขวดกลับบ้านไปได้น่ะแหล่ะ วางตรงหน้าพร้อมหลอดสีชมพูสวยหวาน ซึ่ง เมื่อแม่บานเดินหันหลังไป ตาสมหยิบหลอดสีชมพูทิ้งพื้น แล้วกระซิบบอก ตามิงว่า “ช่วยหยิบหลอดสีเขียวหน่อย ฉันไม่ชอบสีนี้ “ ตามิง ไม่ขัดข้องเดินลุกไปหยิบให้ เพราะ ตามิง แข้งขายังดีอยู่ด้วยอายุอ่อนกว่า
สำหรับ ตามิง นั้น เนื่องด้วยบ้านเกิดแกอยู่ริมแม่น้ำปิง ย้ายมาอยู่ดอยนี้ได้สองปี เนื่องจากอดีตบางอย่าง ชื่อจริงแก ยาวมาก จนทุกคนจำไม่ได้ จึงเรียกแกว่า ระมิงค์ และ กลายเป็น มิง ไปในที่สุด ซึ่ง ถ้าแกอยู่คนเดียว ชื่อแก ก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร ยกเว้น ตอนมารวมก๊วน ตาสม ก็จะเจอ แม่บาน จับแกยัดเข้าก๊วนตาสมให้โดยไม่ถามสักคำว่า ตามิง จะคิดไง
ขณะที่ ตาสม ได้หลอดเขียวๆมาเข้ากับขวด คิกคาปู้ สีเขียวแล้ว ก็เริ่มดูดแบบ จิบๆ ประมาณว่า พอแล้วน้ำตาลมันจะขึ้น และ ไปหาหหมอคราวหน้า หมอคงด่าเปิงแน่นอนเพราะนัดตรวจเลือดในอีก สามวันข้างหน้า ที่โรงพยาบาลในเมือง และ การสนทนาระหว่าง 4 เฒ่าผู้ยิ่งใหญ่ ( ในร้านแม่บาน ) ก็เริ่มออกรสชาด ทั้งสารทุกข์สุขดิบ และ เรื่องราวต่างๆแถวละแวกบ้าน ไปจนถึงฟุตบอลโลก 2018 ตามกระแส จนกระทั่ง มีรถสีแดงคันเล็ก ขับมาจอดที่หน้าร้านกาแฟแม่บานชื่น
เด็กหนุ่มใส่เสื้อแขนยาวสีขาว ผูกเน็คไทร์สีเทา เดินลงมาจากรถ หน้าตาคล้าย ณเดช รูปร่าง คล้าย ณภัทร เดินตรงเข้ามายังกลุ่มเพื่อนสูงวัย ซึ่งเป็นคนกลุ่มเดียวในร้าน และเริ่มบทสนทนา ด้วยคำถาม
“ ขอโทษนะฮ้า จะรบกวนถามทางหน่อยว่า ถ้าจะขึ้นไปรีสอร์ท อาโบเดเบ จากตรงนี้ไป อีกไกลไหมคะ ? “ เด็กหนุ่มหน้าหล่อหุ่นดี ถามแบบมีหางเสียงให้ 4 ผู้เฒ่า เริ่มมองหน้ากัน เหมือนกับจะถามกันเองว่า “ ใช่ ชิมิ ? “
ตาหน้า นั่งหันหลังให้เด็กหนุ่มตอนแรก เริ่มรู้สึกว่า หวงแหนด้านหลัง จึงเริ่มหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าหนุ่มน้อย และหยิบแว่นสายตามาสวม และ เมื่อเงยหน้าขึ้น ริมฝีปาก สีส้ม มันวาว ก็สะท้อนแสงอาทิตย์ เข้าตา ตาหน้า แบบเต็มๆ ทำให้ ตาหน้า รีบตอบไปก่อนจะแสบตากว่านี้ว่า
“ อ่อ หนู เอ๊ย พ่อหนุ่ม ขับตรงไปตามทางจะมีลงเนินนิดนึงแล้ว มียูเทิร์น ขึ้นเขาอีกรอบ ยูเทิร์นแล้ว ให้ตรงไปสักหน่อยแล้วเจอทางแยก ให้เลี้ยวซ๊าย แล้วต่อไปอีก สามปู้น ก็ถึงแล้วเด้อ “
เด็กหนุ่ม ยกมือไหว้ขอบคุณ พร้อมบอกว่า จีพีเอส รวน ขับขึ้นดอยมา บอกให้ เลี้ยวซ๊ายหลายรอบแล้ว ทั้งที่ด้านซ๊ายเป็นหน้าผา ด้านขวาเป็นภูเขา แต่ จีพีเอส ก็สั่งเลี้ยงตลอด เล่าไปหนุ่มน้อยก็ขำๆไป ท่ามกลางความ งง ของ 4 ผู้เฒ่า อะไร จี ๆ เอสๆ นะ หรือว่าจะเป็น เอสโคล่า แต่ 4 ผู้เฒ่าก็เงียบไว้
เด็กหนุ่มเดินกลับไปที่รถ แล้วหยิบ กล่องสวยๆมาหนึ่งกล่องสีฟ้า ยื่นให้ตาหน้า แล้วยกมือไหว้ พร้อมเอ่ยคำขอบคุณ และถามว่า คุณตาชื่ออะไร และ ตาหน้า ก็บอกชื่อไป ทำให้เด็กหนุ่ม ชวนคุยต่อว่า ชื่อ หน้า แปลกจังเลย ไม่เคยได้ยินคนชื่อนี้ ซึ่ง ตาหน้า ก็นั่งยิ้ม ไม่พูดอะไร
จน ตาน้ำ ตอบแทนให้ว่า “ อ่อ ตาหน้า เมื่อก่อนแกเป็นหัวหน้า คนงานแถวนี้ ใครๆก็เรียกหัวหน้า ส่วนใหญ่ลูกน้องแกก็ พวก ลักชิง วิ่งปล้น และฆ่าในบางโอกาส “ พูดถึงตรงนี้ ตาหน้าเริ่มหมุนคอมาหา ตาน้ำ ซึ่งนั่งติดกันแบบเตือนด้วยสายตา และก็พูดเสริมขึ้นว่า
ส่วน อีตาคนนี้ ชื่อ น้ำ ที่ได้ชื่อนี้มาไม่ใช่ชื่อจริง แต่เพราะหลายปีมานี้ แกตื่นนอนมาทีไร ก็ที่นอนเปียกทุกที คือกระเพาะปัสวะเริ่มไม่ดี แพมเพิร์สก็ไม่ใส่ น้ำเจิ่ง น้ำนองทุกเช้าละไอ้หนุ่มเอ๊ย พูดเสร็จ สองผุ้เฒ่า ก็เริ่มหันหน้าเข้าใกล้กัน และ มีเสียง แฮร่ๆ ใส่กัน เล็กๆ แต่เด็กหนุ่มรู้ว่าผู้ใหญ่หยอกเล่น ไม่ถามอะไรต่อ แล้วถอนสายบัวไหว้ แล้วสะบัดบ๊อบ เดินกลับขึ้นรถ แล้วค่อยๆแล่นจากร้านแม่บานไป
ตาสม มองดูรถเก๋งแล่นจากไปอย่างไม่กระพริบ สายตาตกๆทั้งสองข้าง ยังมีแววตาแฝงด้วยความหมายบางอย่าง นั่นคือ ตาสม กำลังคิดถึงอดีตของตัวเองที่ย้อนกลับมาพร้อมกับเสื้อแขนยาวผูกเน็คไทร์ของเด็กหนุ่มปากส้มผู้นั้น และนาทีนั้น ภาพสุดท้ายของรถยนต์ของเด็กหนุ่มที่กำลังลงเนินยูเทิร์นจากไป ตาสมรู้สึกร้อนเนื้อตัวด้วยอากาศแห้งและร้อนจัดตอนใกล้เที่ยงจนในที่สุด ภาพมัวๆจากสายตาที่เป็นต้อกระจกก็เริ่มมืดสนิท และตาสมได้เป็นลมหมดสติที่ร้านแม่บานในที่สุด
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบ ตอน 2
https://pantip.com/topic/37807563/ ( ตอน 1 )
https://pantip.com/topic/37810560 ( ตอน 3 )