หลังจากที่เราได้ตัดสินใจไปเข้ากรรมฐานที่เวฬุวัน จ.ขอนแก่น(สาขาวัดหลวงพ่อจรัญ) เราได้อยู่ปฏิบัติจนครบกำหนด7วันตามที่พระอาจารย์ท่านแนะนำ เราตั้งใจทำกรรมฐานทุกวัน
2วันแรกผ่านไปด้วยความทรมานมาก เริ่มสงบและปรับตัวได้ในวันที่ 3 มีสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อนทั้งที่วัดและที่บ้าน แต่ที่เป็นปัญหากับเรามันเริ่มขึ้นตอนที่กลับมาจากวัดแล้วมาอยู่ที่บ้านนี่ซิ
กลับมาบ้านเราก้อยังคงทำกรรมฐานทุกวันคือใช้เวลาเช้าและก่อนนอน เดิน-นั่ง อย่างละ 30-60นาที
สิ่งที่เราเจอส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นในวันโกนกับวันพระ นั่นคือหลังจากที่เราทำกรรมฐานเสร็จแล้วเราก้อทำกิจส่วนตัวแล้วก้อเข้านอนโดยกำหนดภาวนาตอนนอนจิตเรานิ่ง ดิ่ง เงียบ สงัดเรารู้สึกว่าจิตเราเด่นชัดมากแล้วเราก้อได้ยินเสียงเหมือนคนกดชักโครกน้ำ เราก้อนิ่งสักพักมันเป็นเหมือนเราเปิดทีวีที่ภาพมันว๊าปขึ้นมา
เรามายืนอยู่ในห้องรับแขกต่อหน้าผญ.คนนึง เขาใส่ชุดขาวเหมือนชุดที่ใส่ไปปฏิบัติธรรมผมยาวปิดหน้าเอาไว้
ผญ.คนนั้นพูดกับเราว่า"ทำไมไม่รัก" ในความรู้สึกเราตอนนั้นคือรู้สึกสงสาร เราตอบผญ.คนนั้นไปว่า"ไม่รักก้อคือไม่รัก ต่อให้ทำแค่ไหนใจก้อไม่รัก" เราได้ยินผญ.คนนั้นร้องไห้แล้วพูดแต่ว่า "ทำไมไม่รักๆๆ" แล้วเราก้อตื่น
เราก้อคิดว่าฝันแปลกๆแต่ตอนเช้าเล่าให้สามีเราฟังก้อพากันไปทำบุญให้ผญ.คนนั้นนะ
แล้วพอวันโกนเวียนมาอีกเราก้อเจออีก ในขณะที่เราเข้าสมาธิจิตนิ่งดิ่ง สติเด่น ตัวรู้ชัดเจน เสียงชักโครกนั่นอีกแล้ว เราพยายามรวบรวมสติ นี่ไม่ได้เหมือนครั้งแรกที่เรากำหนดแต่นี่คือนั่งและในสมาธิ พอเสียงชักโครกเงียบลง มันเหมือนเราเปิดทีวี ภาพมันว๊าปขึ้นมา.
ผญ.คนเดิมยืนอยู่ด้านนอกข้างหน้าต่างหันหลังให้เราๆนั่งสมาธิในห้องพระ เราได้ยินเขาพูดว่า"ทำไมไม่รักๆๆ" จิตของเราตอนนั้นเราไม่รู้สึกกลัวเลย แต่รู้สึกรำคาญ ไม่ชอบ แต่ครั้งนี้เราไม่พูด
กำหนดดู รู้เฉยๆแล้วเราก้อได้ยินเขาพูดอีก"ทำไมไม่รักๆๆ" เรารู้สึกหงุดหงิดในใจกำหนดจิตพูดไป"ไม่รักก้อคือไม่รักเข้าใจไหม เรามีคนที่เรารักอยู่แล้ว" แล้วเราก้อเห็นผญ.คนนั้นทรุดลงกับพื้นแล้วนั่งร้องไห้ในใจก้อนึกสงสาร. แต่ความรู้สึกรำคาญมีมากกว่า จิตเราเริ่มฟุ้งไม่สงบ เราก้อกำหนดจิตถอยออกมา แผ่เมตตาให้ผญ.คนนั้น
เราเล่าให้สามีเราฟังว่าเจอผญ.คนนั้นอีกแล้ว สามีเราก้อรับฟังแต่ก้อไม่รู้จะแนะนำเรายังไงเพราะเขาไม่ได้ปฏิบัติกรรมฐานเหมือนเราก้อบอกแต่ให้เราแผ่เมตตาและขออโหสิกรรม
เราเจอบ่อยจนเรารู้สึกว่าเรารำคาญ เราหงุดหงิด แต่บางครั้งก้อรู้สึกสงสาร เขามาเกือบทุกวันโกน เราควรจะทำอย่างไรดี ทำบุญให้ก้อแล้ว คุยบอกดีๆก้อแล้ว
ยิ่งถ้าวันไหนที่สามีเรากลับไปเยี่ยมแม่ที่ต่างอำเภอ เราอยู่บ้านคนเดียว ไม่ต้องหลับต้องนอนสวดคาถาก้อแล้วแผ่เมตตาก้อแล้ว หนักเข้าจำแลงมาเป็นสามีเราเพื่อจะมาร่วมหลับนอนกับเรา แต่เรากำหนดสติ รู้ ว่าไม่ใช่สามีเรา ยิ่งทำให้เรารู้สึกโกรธ
เราไปปรึกษาเพื่อนที่สนิทและปฏิบัติธรรมเขาก้อแนะนำให้เราทำบุญกรวดน้ำให้ เราก้อทำนะ แต่ก้อไม่ดีขึ้น จะมีบางวันโกนที่หายไปเราก้อคิดว่าคงจะไปเกิดแล้วเราก้ออุทิศส่วนกุศลให้โดยตลอด แต่ก้อยังคงวนเวียนกลับมา
ที่เราเล่าเรื่องนี้เพราะเรารู้สึกอึดอัด และอยากหาวิธีที่จะช่วยคลี่คลายสิ่งนี้ เราทำบุญอุทิศให้เขาแล้ว เขาก้อไม่ไปไหน เราขอยืนยันว่าเราไม่ได้ฝัน
เราเจอจริงๆในขณะที่เราเข้าสมาธิ ไม่ได้มโนแน่นอน
ใครเคยเจอประสบการณ์แบบนี้บ้าง เผื่อจะแนะนำเราได้บ้าง ขอบคุณค่ะ
สิ่งที่เจอหลังกลับจากไปปฏิบัติธรรม นี่ใช่เจ้ากรรมนายเวรไหม แล้วเราจะทำยังไง
2วันแรกผ่านไปด้วยความทรมานมาก เริ่มสงบและปรับตัวได้ในวันที่ 3 มีสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อนทั้งที่วัดและที่บ้าน แต่ที่เป็นปัญหากับเรามันเริ่มขึ้นตอนที่กลับมาจากวัดแล้วมาอยู่ที่บ้านนี่ซิ
กลับมาบ้านเราก้อยังคงทำกรรมฐานทุกวันคือใช้เวลาเช้าและก่อนนอน เดิน-นั่ง อย่างละ 30-60นาที
สิ่งที่เราเจอส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นในวันโกนกับวันพระ นั่นคือหลังจากที่เราทำกรรมฐานเสร็จแล้วเราก้อทำกิจส่วนตัวแล้วก้อเข้านอนโดยกำหนดภาวนาตอนนอนจิตเรานิ่ง ดิ่ง เงียบ สงัดเรารู้สึกว่าจิตเราเด่นชัดมากแล้วเราก้อได้ยินเสียงเหมือนคนกดชักโครกน้ำ เราก้อนิ่งสักพักมันเป็นเหมือนเราเปิดทีวีที่ภาพมันว๊าปขึ้นมา
เรามายืนอยู่ในห้องรับแขกต่อหน้าผญ.คนนึง เขาใส่ชุดขาวเหมือนชุดที่ใส่ไปปฏิบัติธรรมผมยาวปิดหน้าเอาไว้
ผญ.คนนั้นพูดกับเราว่า"ทำไมไม่รัก" ในความรู้สึกเราตอนนั้นคือรู้สึกสงสาร เราตอบผญ.คนนั้นไปว่า"ไม่รักก้อคือไม่รัก ต่อให้ทำแค่ไหนใจก้อไม่รัก" เราได้ยินผญ.คนนั้นร้องไห้แล้วพูดแต่ว่า "ทำไมไม่รักๆๆ" แล้วเราก้อตื่น
เราก้อคิดว่าฝันแปลกๆแต่ตอนเช้าเล่าให้สามีเราฟังก้อพากันไปทำบุญให้ผญ.คนนั้นนะ
แล้วพอวันโกนเวียนมาอีกเราก้อเจออีก ในขณะที่เราเข้าสมาธิจิตนิ่งดิ่ง สติเด่น ตัวรู้ชัดเจน เสียงชักโครกนั่นอีกแล้ว เราพยายามรวบรวมสติ นี่ไม่ได้เหมือนครั้งแรกที่เรากำหนดแต่นี่คือนั่งและในสมาธิ พอเสียงชักโครกเงียบลง มันเหมือนเราเปิดทีวี ภาพมันว๊าปขึ้นมา.
ผญ.คนเดิมยืนอยู่ด้านนอกข้างหน้าต่างหันหลังให้เราๆนั่งสมาธิในห้องพระ เราได้ยินเขาพูดว่า"ทำไมไม่รักๆๆ" จิตของเราตอนนั้นเราไม่รู้สึกกลัวเลย แต่รู้สึกรำคาญ ไม่ชอบ แต่ครั้งนี้เราไม่พูด
กำหนดดู รู้เฉยๆแล้วเราก้อได้ยินเขาพูดอีก"ทำไมไม่รักๆๆ" เรารู้สึกหงุดหงิดในใจกำหนดจิตพูดไป"ไม่รักก้อคือไม่รักเข้าใจไหม เรามีคนที่เรารักอยู่แล้ว" แล้วเราก้อเห็นผญ.คนนั้นทรุดลงกับพื้นแล้วนั่งร้องไห้ในใจก้อนึกสงสาร. แต่ความรู้สึกรำคาญมีมากกว่า จิตเราเริ่มฟุ้งไม่สงบ เราก้อกำหนดจิตถอยออกมา แผ่เมตตาให้ผญ.คนนั้น
เราเล่าให้สามีเราฟังว่าเจอผญ.คนนั้นอีกแล้ว สามีเราก้อรับฟังแต่ก้อไม่รู้จะแนะนำเรายังไงเพราะเขาไม่ได้ปฏิบัติกรรมฐานเหมือนเราก้อบอกแต่ให้เราแผ่เมตตาและขออโหสิกรรม
เราเจอบ่อยจนเรารู้สึกว่าเรารำคาญ เราหงุดหงิด แต่บางครั้งก้อรู้สึกสงสาร เขามาเกือบทุกวันโกน เราควรจะทำอย่างไรดี ทำบุญให้ก้อแล้ว คุยบอกดีๆก้อแล้ว
ยิ่งถ้าวันไหนที่สามีเรากลับไปเยี่ยมแม่ที่ต่างอำเภอ เราอยู่บ้านคนเดียว ไม่ต้องหลับต้องนอนสวดคาถาก้อแล้วแผ่เมตตาก้อแล้ว หนักเข้าจำแลงมาเป็นสามีเราเพื่อจะมาร่วมหลับนอนกับเรา แต่เรากำหนดสติ รู้ ว่าไม่ใช่สามีเรา ยิ่งทำให้เรารู้สึกโกรธ
เราไปปรึกษาเพื่อนที่สนิทและปฏิบัติธรรมเขาก้อแนะนำให้เราทำบุญกรวดน้ำให้ เราก้อทำนะ แต่ก้อไม่ดีขึ้น จะมีบางวันโกนที่หายไปเราก้อคิดว่าคงจะไปเกิดแล้วเราก้ออุทิศส่วนกุศลให้โดยตลอด แต่ก้อยังคงวนเวียนกลับมา
ที่เราเล่าเรื่องนี้เพราะเรารู้สึกอึดอัด และอยากหาวิธีที่จะช่วยคลี่คลายสิ่งนี้ เราทำบุญอุทิศให้เขาแล้ว เขาก้อไม่ไปไหน เราขอยืนยันว่าเราไม่ได้ฝัน
เราเจอจริงๆในขณะที่เราเข้าสมาธิ ไม่ได้มโนแน่นอน
ใครเคยเจอประสบการณ์แบบนี้บ้าง เผื่อจะแนะนำเราได้บ้าง ขอบคุณค่ะ