สวัสดีค่ะ เราอยากเล่าอาการของเราให้ฟัง เราเป็นคนนึงที่รู้สึกเบื่อกับชีวิต มองไปทางไหนก็คิดอะไรไม่ออก รู้สึกหน่วงในอก สมองมืดไปหมด มันรู้สึกอยากร้องไห้ตลอดเลย พอคิดว่าวันพรุ่งนี้จะทำอะไรก็มึน ชีวิตเรารู้สึกว่ามันมืดไปหมด ถามตัวเองบ่อยๆว่ามีชีวิจทำไม ทั้งเรื่องเรียน เรื่องครอบครัว เราเป็นเด็กที่เกเร ไม่ฟังใคร ชอบเก็บตัว ไม่เข้าหาใคร เพราะช่วงม.ปลายย้ายโรงเรียนใหม่จึงไม่สนิทกับใคร พ่อกับแม่เราแยกกันอยู่ เราย้ายมาอยู่กับแม่เพราะแม่เป็นคนเลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิด ช่วงอนุบาลพ่อถึงมารับไปอยู่ด้วยที่บ้านใหญ่ ซึ่งที่บ้านใหญ่มีพี่สาวแท้ๆอยู่ เราเป็นคนที่ต่างกับพี่มากๆ เขาเก่ง ดี แน่นอนว่าพ่อและแม่ภูมิใจ ต่างกับเรา แน่นอนว่าเราโดนแม่ด่าตลอด ตอนม.ต้นเราเป็นคนร่าเริงค่ะ ร่าเริงมาก มีอะไรก็ยิ้มตลอด แต่ช่วงม.ปลายเราดื้อมากๆช่วงนึง ตอนนั้นอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมไปเรียน แม่โมโหมาก ตอนที่แม่เข้าห้องเราได้ แม่และพ่อต่างมองเราด้วยสายตาที่โกรธมากๆ แม่โมโหจนพูดกับเราและพ่อว่า ตายๆไปเลยมั้ย อยากตายมั้ย เดียวเอาปืนมายิงให้ ซึ่งตอนนั้นเราช็อกจริงๆ ไม่คิดว่าแม่จะพูดแบบนั้น พ่อเป็นคนห้ามแม่ไม่ให้ไปเอาปืนมา (ปืนนั่นเป็นของพ่อ) เราบอกตัวเองเสมอว่าอย่าคิดมาก แต่ก็ชอบคิดไปเองว่าพ่อและแม่รักพี่มากกว่าเรา เราทำตัวเอง เรารู้ดี เราทำให้พ่อและแม่ไม่ภูมิใจ เป็นเด็กโดดเรียน ไม่ไปเรียน หนีเที่ยว เป็นพ่อแม่คนไหนเขาก็เบื่อ จนตอนนี้เราก็ยังไม่รู้สึกว่ามันไม่มีอะไรดีเลย ตอนนี้ทุกอย่างมันมืดไปหมด เรารู้สึกว่าอยู่ที่ไหน อยู่กับใครก็ไม่ดี คิดไม่ออกว่าตัวเองควรอยู่ในจุดๆไหน มันเป็นแค่อาการคิดมาก น้อยใจ แค่นั้นใช่มั้ย เราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าใช่หรือเปล่า เราถามตัวเอง บอกตัวเองตลอดว่าแค่น้อยใจ มันไม่มีอะไรมาก จนตอนนี้เรารู้สึกว่ามันมึนไปหมด ทั้งหน่ง ทั้งมึน ทั้งอึดอัด เราควรปล่อยวาง หรือไปพบหมอ? เราแค่อยากได้คำแนะนำจากคนที่ไม่รู้จัก อยากไ้ดคำแนะนำจากคนที่อาจเป็นคล้ายๆเรา เราไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจ แต่เราหาในเว็บแล้วมันก็ไม่มั่นใจ

ขอบคุณที่อ่านค่ะ