ปัญหาชีวิตในวัยเด็กของเราคือชอบโดนเพื่อนแกล้งไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะเราเป็นคนไม่ค่อยพูดขี้อายนั่นทำให้เรารู้สึกแย่บางทีก็ร้องไห้ พอเข้ามัธยมเราก็ยังโดนแกล้งไม่ค่อยมีเพื่อนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลกทั้งๆที่ไม่เคยไปทำอะไรให้ใครเลย ตอนนั้นไม่อยากไปโรงเรียนกลัวสังคมในโรงเรียนมาก เราแอบร้องไห้ประจำ จนเราได้รู้จักกับเพื่อนคนนึงเขานิสัยดีกับเรามากเราก็ได้รู้จักกับเพื่อนคนอื่นๆที่ดีกับเรา และจิตใจเราก็ดีขึ้นเริ่มร่าเริงขึ้นมา
จนใกล้จบมัธยมเรื่องแย่ๆมันกลับมาอีกแล้ว ครอบครัวเราเริ่มมีปัญหาหลายเรื่องมากเจอถ้อยคำรุนแรงที่ด่ากัน และแม่เราก็หนีไปอยู่ที่อื่น ติดต่อไม่ได้อีกเลยเป็นเวลาเกือบปี เราเสียใจและรู้สึกแย่มากๆจนแม่ติดต่อกลับมาแต่นั้นไม่ได้ทำให้เราดีขึ้นมาเลยจนพ่อกับแม่อย่ากัน เราก็ไปด้วย คืนนั้นเราแอบมานั่งร้องไห้หน้าบ้านคนเดียว
เวลาผ่านไปก็มีเรื่องแย่ๆตามมาเรื่อยๆความรู้สึกเรามันแย่ลงมาเรื่อยๆเราเคยโดนคนที่บ้านใช้ความรุนแรง จนต้องหนีแอบมาอยู่กับแม่ แต่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนมันก็เจอแต่สิ่งที่ทำให้จิตใจเราแย่ และบางทีเราต้องการให้เพื่อนหรือใครรับฟังเรื่องทุกข์ใจ เขากลับทำเหมือนไม่ได้ใส่ใจเพราะทุกครั้งที่เราเล่าให้เพื่อนฟังเขากลับพูดถึงแต่เรื่องตัวเองเราเป็นคนที่รับฟังคนอื่นตลอดแต่เหมือนไม่มีใครรับฟังเราเลย มันไม่มีใครจริงใจกับเราเลย
ชีวิตก็ดำเนินแบบนี้มาเรื่อยๆกลายเปนคนไม่มีความสุขรู้สึกเศร้า จนเราอายุ21ปีพ่อมีแฟนใหม่ มันแย่ลงไปอีกพ่อไม่สนใจใครเลยแฟนใหม่พ่อก็ไม่มีความจริงใจ เราไม่เคยปรึกษาอะไรพ่อได้ เหมือนเหลือตัวคนเดียว ตอนนี้เราชอบเก็บตัวอยู่คนเดียวไม่อยากเจอใคร รู้สึกกลัวไปหมด ผิดหวัง ร้องไห้บ่อย โกรธง่าย กลัวที่จะเจอคนเยอะๆ เราว่าเรารับกับเรื่องแย่ๆไม่ไหวแล้ว บางทีถ้าเราไม่มีความรู้สึกหรือหายไปจากโลกก็คงจะดี
ปล.เรื่องที่เล่ามานี้ยังไม่ถึงครึ่งที่เราเจอมาในชีวิตจริง
รู้สึกรอบๆตัวมีแต่เรื่องแย่ๆจนตอนนี้ไม่อยากมีชีวิตอยู่มันรู้สึกแย่ตลอดเวลา
จนใกล้จบมัธยมเรื่องแย่ๆมันกลับมาอีกแล้ว ครอบครัวเราเริ่มมีปัญหาหลายเรื่องมากเจอถ้อยคำรุนแรงที่ด่ากัน และแม่เราก็หนีไปอยู่ที่อื่น ติดต่อไม่ได้อีกเลยเป็นเวลาเกือบปี เราเสียใจและรู้สึกแย่มากๆจนแม่ติดต่อกลับมาแต่นั้นไม่ได้ทำให้เราดีขึ้นมาเลยจนพ่อกับแม่อย่ากัน เราก็ไปด้วย คืนนั้นเราแอบมานั่งร้องไห้หน้าบ้านคนเดียว
เวลาผ่านไปก็มีเรื่องแย่ๆตามมาเรื่อยๆความรู้สึกเรามันแย่ลงมาเรื่อยๆเราเคยโดนคนที่บ้านใช้ความรุนแรง จนต้องหนีแอบมาอยู่กับแม่ แต่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนมันก็เจอแต่สิ่งที่ทำให้จิตใจเราแย่ และบางทีเราต้องการให้เพื่อนหรือใครรับฟังเรื่องทุกข์ใจ เขากลับทำเหมือนไม่ได้ใส่ใจเพราะทุกครั้งที่เราเล่าให้เพื่อนฟังเขากลับพูดถึงแต่เรื่องตัวเองเราเป็นคนที่รับฟังคนอื่นตลอดแต่เหมือนไม่มีใครรับฟังเราเลย มันไม่มีใครจริงใจกับเราเลย
ชีวิตก็ดำเนินแบบนี้มาเรื่อยๆกลายเปนคนไม่มีความสุขรู้สึกเศร้า จนเราอายุ21ปีพ่อมีแฟนใหม่ มันแย่ลงไปอีกพ่อไม่สนใจใครเลยแฟนใหม่พ่อก็ไม่มีความจริงใจ เราไม่เคยปรึกษาอะไรพ่อได้ เหมือนเหลือตัวคนเดียว ตอนนี้เราชอบเก็บตัวอยู่คนเดียวไม่อยากเจอใคร รู้สึกกลัวไปหมด ผิดหวัง ร้องไห้บ่อย โกรธง่าย กลัวที่จะเจอคนเยอะๆ เราว่าเรารับกับเรื่องแย่ๆไม่ไหวแล้ว บางทีถ้าเราไม่มีความรู้สึกหรือหายไปจากโลกก็คงจะดี
ปล.เรื่องที่เล่ามานี้ยังไม่ถึงครึ่งที่เราเจอมาในชีวิตจริง