ก้าวข้ามกรอบของตัวเองไม่ได้ จนไม่สามารถแสดงออกความรู้สึกที่ดีต่อผู้ที่เรารู้สึกพิเศษๆ ด้วยได้

สำหรับเรา มันคือภูเขาลูกใหญ่ ไม่ให้เผลอแสดงออกให้ใครรู้สึกว่า เรารู้สึกยังงัย เวลาที่เรารู้สึกดีกับใครสักคน แบบดีเหลือเกินที่โลกมีคนแบบนี้อยู่ แต่เราพูดอะไรไม่ได้ บอกออกไปไม่ได้ แสดงออกก็ไม่ได้ มันช่างน่าอึดอัดจริงๆ รู้สึกเกลียดตัวเอง ที่เป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง จนก้าวออกไปไม่ได้ เมื่อรู้สึกดีกับใคร ก็จะไม่สามารถแสดงออกได้ เหมือนกับคล้ายจะตาย เหมือนกับกลัวการถูกหลอกให้รู้สึกดี ซึ่งเคยมีคนทำเช่นนั้นกับเรามาก่อน แต่ถึงจะไม่เคย เราก็แทบจะไม่สามารถแสดงความรู้สึกของตัวเองได้

แล้วมันก็เหมือนโชคชะตาเล่นตลก พอรู้ว่า คนที่เรารู้สึกดีด้วย ก็รู้สึกดีๆ กับเรา เราก็ไม่สามารถแสดงออกเพื่อสร้างความสัมพันธ์ที่ดีออกไปได้ในสักรูปแบบ ประเด็นเรื่องความเหมาะสม ที่คนสองคนมีความแตกต่างกันมากเกินไป มันยิ่งใหญ่มาก ไม่ควรสร้างความสัมพันธ์ในรูปแบบที่ไม่เหมาะสม แล้วมันก็พาลทำให้ ไม่สามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดี ในสักรูปแบบได้เลย เพราะกรอบที่เราล้อมตัวเองไว้ มันแน่นหนามาก กลัวจะประหม่าจนไม่สามารถควบคุมลักษณะการแสดงออกได้ มันรู้สึกเหมือนตัวเองจะพังลงมา โชคชะตาเล่นงานเราจริงๆ แบบให้เราต้องเดินออกจากเส้นทางนี้ แบบเราจะไม่ได้เจอกันอีกเลย เส้นทางอื่น ที่เราเคยรอมานาน แต่ไม่เคยเปิดสำหรับเราสักที อยู่ๆ ดี วันนี้ก็มาถึง โอกาสให้เราได้ทำงานในเส้นทางที่รอมานานมาถึงแล้ว แล้วโอกาสที่เราจะได้อยู่ต่อ เพื่อสร้างความสัมพันธ์ที่ดี กับคนที่รู้สึกดี มันปิดลงแล้ว เราต้องไปแล้ว แล้วมันก็เหมือนทุกๆ ครั้งที่เราฝึกตัวเองมานาน คือ อย่าพูดอะไร พูดไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พูดถึงความรู้สึกของเรา กับคนที่เราไม่เหมาะสมด้วยเลย แล้วเราก็ไม่สามารถมีความสัมพันธ์ที่ดีในรูปแบบใดๆ เลยต่อกัน ไม่ได้อยากให้ตัวเองเสียใจ ที่ฝึกตัวเองให้เป็นคนล้อมรั้วป้องกันตัวเองไว้ จนไม่สามารถก้าวข้ามตัวเองออกมา แล้วก็สูญเสียโอกาสที่จะมีเพื่อนที่ดีไปอีกคน

ที่อยากจะพูดมากที่สุด ก็คือ เราก็รู้สึกดีกับเขานะ แต่มันพูดไม่ได้ ก็พูดมันตรงนี้ละกัน