แค่อยากระบาย

ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ที่ตัวเองรู้สึกว่าเริ่มไม่ไหวแล้ว ตั้งแต่จำความได้รึป่าวนะ ว่า โตขึ้นเราต้องเลี้ยงดูเค้า หรือตั้งแต่คำพูดที่ว่า เราพึ่งพาได้จากหมอดู สู่ประโยคคำถามที่ว่า "แบบเนี่ยหรอที่เลี้ยงดูกูได้ ขนาดพูดอะไร ใช้อะไรยังไม่ทำ"เราไม่ทำ หรือทำไมได้อย่างใจเค้า ตั้งแต่เมื่อไหร่นะที่ตัวเองรู้สึกไม่เป็นตัวเอง ตั้งแต่เกิด หรือว่าตั้งแต่ที่เค้ารู้ว่าคนๆนั้นพึ่งพาไม่ได้ ทุกประโยคของเค้าตั้งแต่จำความได้มีแค่ "เราเหลือกันแค่นี้" นั้นสินะ เพราะคำนี้หรือป่าวเราถึงพยายามทำทุกอย่างที่เค้าต้องการ พยายามตั้งใจเรียน พยายามเข้าใจเค้า พยายามพึ่งพาตัวเองให้ได้ตั้งแต่เด็กๆ เพื่อให้เค้าชม แต่สุดท้ายสิ่งที่ได้มาทุกๆครั้งไม่ว่าจะเป็นเราผิดพลาด หรือไม่คือคำที่ว่า "คนแบบหรอจะมาเลี้ยงกูตอนแก่ จะดูแลกู แค่...ยังทำให้กูไม่ได้เลย" ตั้งแต่ตอนไหนที่เราไม่เป็นตัวของตัวเอง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าอยู่ในกรง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราเริ่มทำทุกอย่างเพื่อทำให้เค้าสมหวัง เริ่มไม่มีอิสระ จะทำอะไรก็ต้องฟังเค้า เริ่มมีชีวิตที่โดดเดี่ยวไม่มีเพื่อนเพราะไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่คนอื่นพูด 'ดูหนังกับเพื่อนเป็นยังไง' 'เที่ยวกับเพื่อนสนุกมั้ย' 'ปาร์ตี้วันเกิด' หรือแม้กระทั่ง 'การเวียนเทียนหน้าตาเป็นยังไง' ไม่เคยได้สัมผัส เพียงเพราะคำว่า "อันตราย มันดึกแล้ว เรามีกันแค่นี้ถ้าเราเป็นอะไรไปเค้าจะอยู่ยังไง" ชีวิตของตัวเองเป็นยังไง นั้นสินะ ชีวิตของเราเป็นยังไง เป็นคนที่ถูกคนอื่นพูดลับหลังว่า "ไม่ต้องไปชวนมันไปไหนหรอก ...มันไม่ให้ไป" ตั้งแต่ตอนไหนที่เราเริ่มมีโลกส่วนตัว ตั้งแต่ตอนไหนที่เราเริ่มรู้สึกว่าเราอึดอัด ทรมาน จนเริ่มทนไม่ไหวจนเริ่มหาคนที่คิดว่าเข้าใจเรา และสุดท้ายก็ พลาด!!! เพราะเราเองที่พลาด เราอยากเริ่มใหม่ แต่ทำไมทุกครั้งเรากับรู้สึกว่าทุกอย่างมันแย่ลง คนที่เราคิดว่าใช่ เค้ากับไม่ใช่ เราเจ็บ ปวด ทรมานกับสิ่งที่เค้าทำร้ายเรา จนเรายอมถอย เรายอมแพ้ แพ้แล้ว เราแพ้แล้ว แพ้กับทุกเรื่อง กับคนที่คิดว่าดีเค้าก็ไม่ดี กับอีกคนที่ควรเข้าใจเราที่สุด ผลสุดท้ายเค้ากลับไม่รู้จักเราเลยสักนิด ทั้งๆที่ตั้งแต่เด็กจนโต เค้าอยู่กับเรามาตลอด แต่ไม่เลย เค้าไม่รู้จักเราเลย เราต้องการแค่ให้เค้ามองที่เรา ฟังเราแล้วถามเราว่า เราต้องการอะไร... เราแค่ต้องการอิสระ ต้องการความเข้าใจ ต้องการแค่อยากทำอะไรที่ตัวเองอยากทำ เหมือนที่คนอื่นๆเค้าทำได้ ไปไหนอย่างที่คนอื่นๆเค้าได้ไป และความเชื่อใจ ไม่ใช่คำด่า เราเหนื่อยจังเลย เมื่อก่อนตอนเด็กๆ เราจะถามตัวเองว่า "เราเกิดมาทำไม" พอโตขึ้นมาหน่อย "ที่เราทำมันยังไม่พอหรอ" เมื่อโตขึ้น เมื่อผ่านช่วงเวลาและความผิดพลาด "นี่เรามีชีวิตอยู่ทำไม" หรือ "ถ้าไม่มีเรา คนอื่นจะสบายขึ้นใช่มั้ย" หรือ "ถ้าเราตาย จะมีคนเสียใจให้เรามั้ย" และสุดท้าย "เราเกิดมาทำไม" คำถามเดิมๆที่มีมาตั้งแต่เด็ก จนวันนี้มันก็ยังอยู่ตรงนี้ เพียงแต่เพิ่มขึ้นตามอายุและความเจ็บที่มีแต่ตัวเราเองที่รับรู้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราเริ่มอยากเป็นตัวเอง อยากทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ และแลกมาด้วยรอยร้าว ปริแตก จากคนที่อยู่กับเราแต่ไม่เข้าใจเรา ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราเริ่มด้านชากับเค้า เริ่มเนรคุณ เพียงเพื่ออยากมีชีวิตอย่างที่ต้องการบ้าง แต่ทุกวันนี้ ไม่รู้ว่าเราจะผิด หรือจะถูก และทุกครั้งการร้องไห้ของเราก็ไม่ได้มีต้นเหตุมาจากเค้าอีกแล้ว แต่เป็นการร้องไห้ที่อยากร้องออกมาให้ตัวเอง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความรักต่อเค้ากลายเป็นความด้านชา จนเรารู้สึกว่าไม่มีเค้าเราก็อยู่ได้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราเริ่มมีจินตนาการถึงการไม่มีของเค้าแล้วเราอยู่คนเดียว ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คำว่าเราอยู่ได้ถ้าไม่มีเค้า จนตอนนี้ เราอยู่ได้สบายมาก ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่การอยู่คนเดียวคือความสุขในชีวิต เรามันเลวจริงๆสินะ ถึงได้คิดแบบนี้ได้ แต่...มันก็เป็นได้แค่ความคิด เพราะชีวิตเราก็ยังมีเค้า คนที่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย คนที่เรียกร้องให้เราเข้าใจ เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่เราจะได้รับความเข้าใจบ้าง หรือไม่มีวันจนต้องจากกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่การร้องไห้ของเราสามารถร้องออกมาได้โดยไม่มีเหตุผล และตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เมื่อเราอยากร้องไห้ มันกลับไม่เคยมีน้ำตาไหลสักหยด รับรู้แต่ความเจ็บให้อก อึดอัด และค่อยๆชินชา แล้วเมื่อไหร่นะ ทุกความเจ็บปวด ทุกคำถาม จะได้คำตอบ และจางหายไป...