สัมปทานหัวใจ (กึ่งรีวิว) : หัวใจ และ สิ่งที่เลือก

นี่อาจะเป็นหนึ่งในหลาย ๆ ครั้งที่รัตตวัลย์ต้องฝืนทนที่สุดในชีวิต วันที่เธอเจอผู้ชายดี ๆ ผ่านเข้ามา คนที่เป็นทุกอย่างให้กับเธอ และ เธอก็ปรารถนาจะเป็นทุกอย่างให้กับเขา แต่ ... ถ้าการที่เขาเป็นทุกอย่างให้กับเธอ ทำให้รอบข้างเขาไม่เป็นสุขล่ะ จริง ๆ เรื่องนี้ค้างอยู่ในใจมาเป็นเวลานึงแล้ว เธอรู้ดีทีเดียวสิ่งที่เขาทุ่มเทให้มาจากใจ ไม่หวังอะไรนอกจากให้เธอเป็นสุข ไม่หวังอะไรนอกจากความปลอดภัยของเธอ ความสุขของเขาเรียบง่ายเหลือเกิน แค่มีเธออยู่ ... ใบหน้าของคนตัวโตที่แนบลงมายังเรียวแขนนวลผ่อง ท่อนแขนแข็งแรงโอบแนบรอบตัว ทั้งอ้อนวอน และ อ่อนหวานระคนกัน รู้สึกดี ... ดีอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็เจ็บปวด

เป็นจริงอย่างที่คุณบุญจิราว่า คุณรักลูกของคุณ น้องก็รักพี่ชายของน้อง ความจริงที่เธอทำลืม ๆ และ มองข้ามเหมือนศรที่ย้อนเข้ามาปักอก เขาเสียอะไรไปเพื่อเธอเท่าไหร่ เงิน คน จนสุดท้าย ... ถึงกับเจ็บ แล้วถ้าวันถึงไม่ใช่แค่เจ็บล่ะ เรื่องนี้นั่นเองที่ทำให้เธอนึกกลัวขึ้นมาจับจิต หากเป็นก่อนหน้านี้ ไม่ต้องนานมาก แรกเริ่มที่อยู่บนเกาะ ... เธอคงกังวลบ้าง แต่สิ่งที่สำคัญก็คือครอบครัว และ ลูก ดังนั้นเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นจะเป็น หรือ ไม่เป็นอะไร จึงเป็นเรื่องที่สามารถมองผ่านไปได้ง่ายราวสายลมผ่าน หากบัดนี้ ... ไม่ใช่อย่างนั้นเสียแล้ว สำหรับเธอ เขาเป็นมากกว่านั้น ไม่ผิดกับที่เธอเคยพูดกับเขาเมื่ออยู่บนเรือ  เธอจะสู้เพื่อความสุขที่ไม่เคยมี และ เธอก็ขอให้เขารอ

แต่ถ้าการรอ ... การทำเพื่อเธอนั้นทำให้คนรอบตัวเขาต้องเดือดร้อน และ เกิดอะไรขึ้นกับเขา  ตักตวงทุกอย่างเอากับเขาฝ่ายเดียว เป็นหนามที่ฝังใจหัวใจของเธอมานาน เธอคนที่มีพันธะมีปัญหายุ่งเหยิงหลายอย่างไม่มีวันสิ้นสุด เขาต้องตามคุ้มครองเธอไม่ถึงเมื่อไหร่ เขาต้องตามแก้ปัญหาให้เธอไปถึงเมื่อไหร่ และ คำถามถัดจากนั้น .... ถ้าวันนึงมันกลายเป็น "ชีวิต" ของเขาล่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นรับได้หรือ และ ถ้าเธอบอกเขาตรง ๆ ในสิ่งที่คิดอยู่ในใจ อีกฝ่ายคงแค่ขมวดคิ้ว ก็คงขมวดไม่นานด้วย เพราะร้อนหนาวของเธอ ... ไม่ว่าจะเล็กน้อยเพียงไร เขาไม่เคยมองข้าม จากนั้นมันก็คงเป็นรอยยิ้ม รอยยิ้มอบอุ่นที่เขามีให้เธออยู่เรื่อยในพักหลัง ๆ กับ ประโยคติดปาก " อะไรก็ได้ อะไรที่ทำให้คุณได้ ผมทำทั้งนั้น "

เธอตัดสินใจแล้ว เธอจะรักษาชีวิตของเขาไว้ เรื่องยุ่งยากทั้งปวงจะต้องไม่กล้ำกรายเขา เธอจะปัดเป่าทุกอย่างให้เขาเหมือนที่เขาทำให้กับเธอ ดังนั้นเธอจะต้องกันเขาออกไปจากเรื่องพวกนี้ให้เร็วที่สุด เด็ดขาดที่สุด แม้มันจะหมายถึงความโดดเดี่ยวที่ตัวเองต้องเผชิญก็ตาม เธอมองตามแผ่นหลังกว้างขวาง ไหล่ที่เคยตั้งตรงลู่ลงเล็กน้อย หน้าที่หันไปด้านข้างอย่างพยายามซ่อนเร้นความเจ็บปวด เธอคิดว่าเธอน่าจะทำได้ แต่เมื่อเขาเข้าใจไปว่าเธอคืนดีกับปารเมศ ... น้ำตาก็ไหล หัวสมองว่างเปล่า พูดแต่ได้เพียงไม่มีคำตอบจะให้ จนกระทั่งจวนตัวจริง ๆ ... สายตาคนที่แอบฟังหลังจากนั้น เหมือนมืดที่จ้วงแทงเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่า จนมิดด้าม เธอทำร้ายตัวเองด้วยการทำร้ายเขา มีเพียงน้ำตาที่ไหลรินเงียบ ๆ กับ ถ้อยคำที่พร่ำย้ำกับตัวเองเท่านั้นว่าทำถูกต้องแล้ว

เขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะลงเอยอย่างนี้ เมื่อวานนี้ เมื่อวานนี้เองที่เขาสำลักความสุข และ ไม่คิดว่าจะมีสิ่งไหนเปลี่ยนแปลงไปจากนี้ได้ เขาห้ามใจไม่ได้อีกแล้ว และ เธอเองก็ตอบรับความรู้สึกของเขาอย่างดี แต่วันต่อมาทำไมเหมือนโดนกระชากลงสู่พื้นดินเบื้องล่างเสียแบบนั้น เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะคิดไม่เป็น ถ้าเธอจะกลับไปคืนดีกับคนเลวอย่างนั้น ก็คงเพราะความหน้าบางและความเป็นแม่พระ อย่างที่เคยได้สมผัสมาตลอดนั่นแหละ ที่มันน่าโมโหคือเขาทุ่มทั้งตัวทั้ังใจแต่กลับผิดหวัง

และถ้าแค่นั้นยังไม่พอ .... ยังมีสิ่งน่าสมเพชกว่านั้นอีก คือ ทั้ง ๆ ที่คิดได้ถึงเหตุผลทุกอย่างทุกประการ แต่การกระทำของเขาก็ยังเหมือนเดิม หรือ อาจจะยิ่งกว่าเดิม ร้อนหนาวของเธอก็ยังเป็นร้อนหนาวของเขา อดใจไม่ได้ที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว โกรธเกรี้ยวที่เห็นว่ามีใครทำให้เธอต้องเจ็บปวดและเดือดร้อน ไหนจะเจ้าตัวเล็กอีกล่ะ ไว้เท่าความคิด .... ไม่ช้าไม่นาน เขาก็ลงมือช่วยเหลือเธอ ... ไม่ตรงกับที่เคยออกปากกับสนกับไต๋สักนิดนึง

แล้วเรื่องตลกร้ายอันนี้คืออะไรรู้ไหม ระหว่างนาบุญกับรัตตวัลย์  .... ในระหว่างที่คิดที่ทำเพื่อกัน ก็กลับทำร้ายกันอย่างแสนสาหัส ใช่ว่าเรื่องนี้ไม่มีทางออก ... หลายคนคงคิดอย่างนั้น ก็ช่วยกันคิดช่วยกันทำ บอกความจริง .... ดูง่าย แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น ถ้าเรารักใครซักคน มันก็จะมีคนบางจำพวก ... ที่พร้อมจะมองคนที่ตัวเองรักเป็นศูนย์กลาง อะไรก็ได้ที่จะปัดเป่าปัญหาและอันตรายจากคน ๆ นั้น อะไรก็ได้แม่จะต้องแลกด้วยความสุข แลกด้วยชีวิตก็ยินดีจะทำ อาจดูโง่งมที่มันเป็นแบบนั้น แต่เพราะความรักที่มีมันมากล้น มากล้นจนไม่เหลือช่องว่างให้ทำใจหากเขาหรือเธอคนนั้นจะเป็นอะไรไป คนจำพวกนี้จึงเลือกหยิบยื่นความเจ็บปวดนั้นให้กับตัวเอง ... ยินดีเก็บเรื่องบางเรื่องเป็นความทรงจำเท่านั้นเอง