สัมปทานหัวใจ (กึ่งรีวิว) : หัวใจ คำถาม และ ความเจ็บปวด

ลำแขนเรียวเสลานั้นเกาะเกี่ยวราวหาที่พึ่งพิง ทำเอานาบุญอดใจไม่ได้ที่โน้มตัวลงไป ปากแก้มคิ้วคางบอบบางบนหมอนใบใหญ่ดูอ่อนแอและเปราะบาง จนเขาอดไม่ได้ อดไม่ได้จริง ๆ ที่ประทับรอยจูบลงไปบนริมฝีปากอ่อนนุ่ม ทั้งยังไม่ปฏิเสธที่จะปล่อยให้คนบนเตียงเข้าซุกหาความอบอุ่นจนถึงเช้า ไม่เช้าสิ ... สาย และ ยังอารมณ์ดีพอที่จะดูแลเจ้าแสบตัวน้อยที่เคยคุ้นขึ้นทุกวัน เคยคุ้นจนแทบจะมองว่าเป็นพ่อลูกกันแท้ ๆ ได้ เขาทำอย่างที่ปารเมศไม่เคยทำด้วยซ้ำ ข้อนี้ทำให้หัวใจของรัตตวัลย์รู้สึกขึ้นมา รู้สึกในสิ่งที่ไม่ควร หากความใกล้ชิดและความดีงามของเขาทำให้เธอรู้สึกอะไรหลายอย่าง และ มันก็งอกงามเป็นอะไรอีกหลายอย่างที่คนอย่างรัตตวัลย์ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ รอยยิ้มสดใสและความไว้ใจเพิ่มพูนขึ้น

หากในทางกลับกัน ... กราฟของสิ่งเหล่านั้นในใจนาบุญกลับดิ่งต่ำลงจนติดลบ เมื่อพบว่าเธอคนนั้นไม่ใช่ "รสสุคนธ์" แน่แล้ว เขามีสิทธิที่จะสงสัย ตั้งแต่รับผู้หญิงคนนี้ขึ้นเกาะมา "เรื่อง" ก็ตามมาไม่หยุดไม่หย่อน แต่เจ้าตัวคงใจเย็นได้มากกว่านี้ สืบเสาะหาข้อเท็จจริงได้อย่างสุขุมได้มากกว่านี้ ถ้า "หัวใจ" มันไม่ทรยศ ทรยศตรงที่มันรู้สึกไปแล้ว และ ปักใจไปแล้ว รวมถึงกลับตัวไม่ได้แล้ว เพราะแบบนี้นาบุญจึงได้คาดคั้นหนักหนา ว่า "เธอ" ที่จับพลัดจับผลูมาอยู่ที่นี่เป็นใครมาจากไหน หากเธอจะพูดอะไรได้เล่า เมื่อเหตุการณ์อะไรก็ไม่ชัดเจนซักอย่าง ถึงเขาจะช่วยเธอ ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะผ่านพ้นอันตรายไปได้ ยิ่งรู้น้อยยิ่งปลอดภัยมาก

เมื่อสงสัยหนักเข้า เขาจึงพยายามลองใจ ลองการกระทำของ "รสสุคนธ์" ในทุกทาง ทั้งไม้อ่อน ทั้งไม้แข็ง เหมือนจะน่าสงสัยแต่ก็ไม่ได้อะไรมากน้อยไปกว่าเดิม นอกจากสิ่งที่รู้อยู่แล้ว นั่นทำให้เขาทั้งขุ่นใจ ทั้งเหนื่อยใจ และ ทั้งเจ็บปวด ขอแค่คำเดียวเท่านั้น แค่ชื่อ แค่ให้ได้รู้ว่าไม่ได้พาอันตรายมาที่เกาะ เท่านั้นเอง ทำไมให้ไม่ได้ เท่านี้เองทุกอย่างก็จะเหมือนเดิม แต่ก็อีกนั่นแหละ .... เรื่องอีกเรื่องที่ขวาง ก็คือเรื่องพันธะที่อีกฝ่ายมีอยู่แล้ว ความอัดอั้นตันใจทั้งหลายจึงบีบให้ถึงกับต้องไประบายออกด้วยการทำตัวเองเจ็บ

แล้วความบ้าบอก็คือ อีกฝั่งก็ดูเหมือนจะรู้สึก ถ้าจะผิดก็ผิดด้วยกันทั้งคู่ ข้อนี้ยิ่งทำให้ความเจ็บทับถมหนักเข้า ใจด้านศีลธรรมบอกให้ถอยห่าง ประสบการณ์ความระแวดระวังบอกให้ดูเชิง ที่แสดงออกมาจะจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ โจรที่ไหนจะแสดงตัวว่าเป็นโจร ความอ่อนหัดเอาตัวไม่รอดอาจเป็นเพียงเล่ห์กลของคนว่าจ้างหลอกลวงให้ตายใจ แต่ลึก ๆ ข้างในเขากลับมีแต่ความกังวล เธอและลูกชายจะร้อนหนาวซักเพียงใด เสียงฟ้าดังลั่นแบบนี้จะกลัวหรือไม่ กลางดึกไม่หลับนอนยังออกมาดู อารมณ์นอกเหนือประสบการณ์มีแต่ความห่วงหา

ทุกคำสั่งจึงมีแต่ให้คอยดูคอยระแวดระวังคุณนายให้ดี หลัง ๆ อาการยิ่งหนักเมื่อมองไปที่ไหนเห็นสิ่งใดก็คิดถึงและอาดูรใครคนหนึ่งอยู่ไม่วาย ใบหน้าใสสว่างที่ต่อปากต่อคำถือดีจนน่าแกล้งเล่นในระยะหลัง ๆ ไปจนถึงใบหน้าที่ปรากฏรอยช้ำแดงและชื้นตรงดวงตา ใบหน้าที่เขาไม่ปรารถนาจะให้เป็นแบบนั้น แต่ก็รู้ว่าตัวเองมีส่วนให้เขาต้องเป็นอย่างนั้น พบเจอกันก็มีแต่ชวนทะเลาะไปทุกทาง ไม่ได้สบายใจที่เป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่สะดวกใจที่จะเดินหน้าตามใจปรารถนา ถึงแม้มันจะปิดกับคนใกล้ชิดไม่ได้แล้วก็เถิดว่าตัวรู้สึกอย่างไร