สัมปทานหัวใจ (กึ่งรีวิว) : แต่สุดท้ายฉันเองนั่นแหละที่ทำไม่ได้ ...

สิ่งใดที่ตัดสินใจไปแล้ว คิดเอาไว้ว่าจะไม่หันหลังกลับ แต่ท้ายที่สุด ..... ก็ไม่สามารถเป็นไปอย่างที่สมองคิดสั่งการ เมื่อใจมันเป็นอื่น ถ้าเกิดไม่ "รัก" จนหน้ามืด นายหัวคงเห็นถึงความผิดปกติตั้งนานแล้ว จะว่าไปอาจจะเห็นนานแล้วก็ได้ แต่ใจ .... มันไม่ปกติ มันยังอ่อนแอ อ่อนแรง ถึงได้คิดไปต่าง ๆ นานาในทางที่ไม่สมเหตุสมผลเสียด้วย เพราะแบบนั้นถึงได้ไม่พอใจเอาสาหัส เพราะแบบนั้นถึงได้ประชดประชันหนักมากทั้งที่ปกติก็ไม่เป็น เพราะแบบนั้นถึงได้โวยวายเบอร์แรงใส่เขาทั้งที่ปากก็บอกไป ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ไม่ต้องไปหาแล้ว ไม่ต้องใส่ใจแล้ว ทุกครั้งมีแต่คำว่า ไม่ ไม่ ไม่ และ ไม่ แล้วไง ?

โถ่ถัง .... ผ้ากันเปื้อนของพี่อนุบาลสาม ..... ทิ้งไม่ลง ตัวอยู่ตรงนี้แต่ใจไปอยู่ทางอื่น แล้วจะให้ฝืน ก็ฝืนตัวเองไม่เป็น ใจไปอยู่ตรงไหนก็พาตัวไปอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ กี่ครั้งกี่คราวแล้วที่ผลุบโผล่ไปเจอเขา รู้ว่าไปแล้วก็เจ็บแต่ก็ยังไป รู้ว่าไปแล้วเห็นภาพบาดตาแต่ก็ยังไป รู้ว่าไปแล้วอาจไม่มีอะไร ไม่ได้อะไร หากก็เหมือนพวกมาโซคิส .... ชอบความเจ็บปวด ไปโบยตีตัวเองเล่น ๆ แล้วก็กลับมาโกรธเกรี้ยว กลับมาเหงา กลับมาเศร้า

ก็นั่นละนะ " แต่สุดท้ายฉันเองนั่นแหละที่ทำไม่ได้ " ที่จะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามครรลอง อย่างที่เธอคนนั้นได้กำหนดเอาไว้ ตัวเขาเองก็ยังเป็นเหยื่อล่อ หากสิ่งที่เขากำลังจะได้เผชิญกะทันหัน คือ เธอคนนั้นก็เป็นเหยื่อเช่นกัน เสียงของรัตตวัลย์ที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์ทำเอานาบุญนั่งไม่ติดที่ ไม่สิ .... อาจจะน้อยไปหน่อยสำหรับคำนี้ เรียกว่าเหาะไปเลยดีกว่า สิ่งไรที่เคยวางแผนรัดกุมเยือกเย็น สิ้นสุดลงไปเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับรัตตวัลย์ ความรู้สึกของเขาเพิ่มพูนและเข้มข้นขึ้นเป็นเงาตามตัว โดยที่ตัวเองก็ไม่คาดคิดว่าจะมาไกลได้ขนาดนี้ นายหัวผู้กราดเกรี้ยวในวันนั้น วันที่มองสองแม่ลูกด้วยสายตาระแวงสงสัย วันที่เคยบอกผ่านลูกน้องคนสนิทว่าให้พาตัวปัญหาขึ้นเรือกลับไปให้เร็วที่สุด บัดนี้ทุกอย่างพลิกกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ

เขาไม่สนใจอีกแล้วว่าใครจะเห็น ความใจเย็นที่เคยเป็นเจ้าเรือนสลายลงไป "มัน" กล้าทำขนาดนี้ .... กับคนที่เขารัก สีหน้าสีตาบอกหมดทุกอย่างว่าหากไม่ปล่อยมือไม่มีทางได้ตายดี ตำรวจเหรอ .... อย่าดีแต่เห่า แล้วไงใครแคร์ เพิ่งรู้ตัววันนี้เองว่าสิ่งที่เสียใจที่เศร้าใจในวันนั้น มันเทียบไม่ได้กับการที่เห็นรัตตวัลย์นอนอยู่แบบนี้ หัวคิ้วขมวดขึ้งเครียด ข้อมือเล็กบาง ผิวนวลละออที่เป็นริ้วรอย เห็นแล้วทนไม่ได้ .... ตื่นมาจะระบมรึเปล่า รอยช้ำจะบรรเทาลงบ้างไหม เหงื่อที่ชุ่มไปทั้ังตัวควรจะต้องทำอย่างไร ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็อยากจะขจัดปัดเป่าให้เธอผู้นั้นทุกทาง

คงต้องยอมรับแล้วสินะว่าได้กลับมายืนที่จุดเดิม ... เอาใหม่ ไม่ใช่กลับมา แต่ยืนอยู่อย่างนั้นไม่เคยได้ไปไหนเลยมากกว่า ความจริงตอนนี้ก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ว่าไปก็ควรจะรู้ตั้งนานแล้ว ถ้าความเสียใจไม่บังตาไปเสียก่อน ได้เลย .... ถ้าจะเอาเถิดเจ้าล่อกันมากนัก ก็พร้อมจะบ้าดีเดือดแล้วตอนนี้ ส่วนจะบ้าได้ขนาดไหน ก็คงมีแต่เจ้าตัวที่รู้ดี รู้ดีเลยว่าขยับห่างออกจากรัตตวัลย์ไม่ได้อีกแล้ว