มันใช่ความรักจริงๆใช่มั้ย

มันเริ่มจากตอนเด็กๆอะคือเด็กมากๆ ประมาณม.1 เราชอบรุ่นพี่คนนึง เขาเป็นพี่ของเพื่อน ครั้งแรกที่เจอมันก็เป็นความชอบแบบเด็กๆอะแหละ ก็ได้คุยกันแล้วก็คบกันตามปกตินั่นแหละ พอพี่เขาจบม.3เขาก็ไปเรียยที่อื่น(เรากับเขาห่างกัน2ปี) พอเราขึ้นม.2 ก็เลิกกัน ไม่ได้เลิกแบบทะเลาะกันหรอกแต่เขาคงอยากตั้งใจเรียน ยอมรับว่าตอนนั้นเสียใจอยู่มากร้องไห้ทุกวันอาจจะเพราะเป็นเด็กความรู้สึกเลยอ่อนไหวง่าย เราคิดว่าเดี๋ยวก็คงลืมได้เอง แต่พออขึ้นม.3 ขึ้นม.4 ม.5 ไปเรื่อยๆ พอโตขึ้นเราก็พอที่จะมีความคิดแบบผู้ใหญ่ ถ้าใครเคยผ่านม.ปลายมาก็จะรู้ว่ามันจะเหนื่อยๆในระดับนึง ยิ่งม.6นี่แล้วใหญ่ ถูกกดดันจากคนรอบตัวมากๆ มันทำให้เราคิดว่า ยิ่งเราเหนื่อยเรายิ่งคิดถึงเขาอะ มันเป็นความรู้สึกประมานว่าอยากให้เขาอยู่ข้างๆเราจัง อยากได้กำลังใจจากเขาที่สุด ทุกครั้งที่เหนื่อย ที่ท้อ เราจะร้องไห้คิดถึงเขามากๆ ปัจจุบันเรียนมหาลัยปี2แล้วก็ยังคิดถึงเขาอยู่ มหาลัยมันเหนื่อย มันอ้างว้าง โหวงเหวงสุดๆ โครตอยากมีเขาอยู่ข้างๆ แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ แบบนี้มันเรียกว่าความรักมั้ยอะ เคยให้กำลังใจตัวเองหลายครั้งมากว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป ซักวันนึงเวลาที่เราพูดถึงเขาเราจะไม่รู้สึกอะไร แต่ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว จากแค่ความชอบแบบเด็กๆทำไมมันถึงรู้สึกมากขนาดนี้อะ