คือเราเป็นเด็กคนหนึ่งที่ไม่ค่อยสนใจอะไรเลย เรื่องมันเริ่มจากตอนเราอยู่ป.6 คือตอนนั้นมันใกล้วันที่เราต้องแยกจากเพื่อนไปเรียนม.1 เราคุยกับแม่ว่าจะไปเรียนรรเดียวกับเพื่อนๆแต่แม่บอกค่าเทอมมันแพงแถมเเม่ไม่อยากไปส่ง แม่เลยบอกจะส่งเราไปเรียนที่รรอื่นที่ใกล้เเลยไม่เสียค่าเทอมแถมมีรถรับส่งอีก สบายๆ เราไม่อยากจะแยกจากเพื่อนๆเลยเพราะพวกเขาเหมือนเป็นเซฟโซน เราไม่อยากบอกแม่ว่าไม่อยากไปเรียนที่นั่นแต่เราไม่กล้า พอขึ้นม.1 เราไม่คุยกับใครเลยถึงแม้พวกเพื่อนใหม่เขาจะชวนคุยขนาดไหนเราก็จะคิดว่าพวกนี้มันน่ารำคาญ เรรแทบจะเหมือนคนไร้ความรู้สึก ตลอดพอเลิกเรียนกลับบ้านเราเอาแต่ร้องไห้เพราะเรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก ในใจเราอ้างว้างมาก ส่วนพวกเพื่อนเก่าน่ะหรอ? หึ..แทบจะไม่ทักมาหาเราเลย แถมเพื่อนสนิทก็ไปมีเพื่อนใหม่ ในตอนนั้นเราคิดคำพูดที่เพื่อนสนิทเคยพูดกับเราว่า "เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป โตขึ้นพวกเราจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน" ช่วงนั้นเราแทบแตกสลาย เราซึมบ่อยมาก แถมตอนอยู่รร มันชอบมีครูภาษาไทยมาบอกให้เรากินข้าวเลยอะๆจะได้มีเนื้อมีหนัง (คือเราเป็นคนที่ผอมมากตอนเด็กจะมีคนชอบล้อเราบ่อยๆ ว่า กระดูกเดินได้..ขาตะเกียบ..ผีกระสือไส้แห้ง..อะไรต่างๆนานา โตมาเราเลยไม่มีความมั่นใจในตัวเองแบบขีดสุด) ครูชอบบอกด้วยสายตาที่เหยียดเราเลยมักจะกลั้นน้ำตาต่อหน้า ครูรู้มั้ย..หลังจากครั้งนั้นครูทำให้หนูกลายเป็นคนอ่อนไหวกับคำพูด..ครูรู้มั้ยว่าหนูกินเยอะแล้วแต่มันไม่อ้วน.. แถมเพื่อนๆทุกคนก็เอาแต่บอกให้แชร์เน็ตให้ เวลาบอดให้แชร์เน็ตให้พวกมันก็จะพูดด้วยคำว่า "เพื่อนรักแชร์เน็ตให้หน่อย" ด้วยความที่ว่าเราเป็นคนไม่กล้าปฏิเสธเราก็จะแชร์ให้ทุกครั้ง พวกนั้นเริ่มพูดแบบนี้บ่อยๆ ละพอเวลาเราจะคุยด้วยพวกนั้นก็ไม่สนใจ เวลาเราอยู่รรเลยชอบซึมและอยากจะร้องตลอด เพราะเหมือนเราเป็นอากาศไม่มีใครสนใจเราสักคน เราแทบจะไม่เปิดใจเชื่อใจใครได้อีกเลย เราจะมักทำตัวเย็นชาจนมีคนบอกว่า หยิ่ง เราซึมและร้องไห้แบบนี้
มา 1 ปีแล้ว เราจะมักคิดถึงเพื่อนเก่าบ่อยๆ คิดถึงช่วงเวลาที่เราเล่นกันอย่างสนุกสนาน เราไม่อยากจะคิดเลยว่าต่อไปมันจะเป็นแค่ความทรงจำ ตลอด 1 ปี เราอยากจะตายมาตลอด เราติดจะเริ่มต้นใหม่น่ะแต่มันทำใจยอมรับไม่ได้ ทุกวันนี้เราจะอยู่แต่บ้าน ไม่ใช่ว่ากลัวโควิดน่ะเราไม่มีความมั่นใจในตัวเองและ..ถ้าเราออกไปก็ไม่รู้จะไปเล่นไหน..เพราะเราแทบจะไม่มีเพื่อนเลย..เรารู้สึกเหมือนอยู่คนละโลกกับทุกคน โลกที่เราอยู่มีแต่ความโดดเดี่ยว มีแต่เราคนเดียว..อนาคตเรามืดมากไม่รู้ว่าเราจะตายตอนไหน..ตอนนี้มีแต่ใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป มีแต่ความเศร้าพวกนี้ที่จะตามหลอกหลอนเราไปจนตายอะแหละ นิสัยเราเหมือนเป็นโรคซึมเศร้าเลยแต่พูดไปก็เท่านั้นแหละเดี๋ยวจะมีแต่คนบอกว่าเรียกร้องความสนใจ เรามีโรคประจำตัวที่มันสามารถฆ่าเราให้ตายตอนไหนก็ได้ ทุกวันเราอยากจะเป็นโคม่า ไม่อยากตื่นมารับความจริง เพราะเหมือนความสุขเราหายไปตลอดกาล ตอนนี้เราจะขึ้นม.2 แล้ว...เราต้องโดดเดี่ยวอีกแล้วหรอ? เราโดดเดี่ยวตลอดเลยหรอ? ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี่เป็นความผิดเราใช่มั้ย? เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่า..คำว่าเพื่อนหมายถึงอะไร ความสุขคืออะไร ครอบครัวคืออะไร?
อ๋อ..ตอนเด็กเราไม่ค่อยได้รับความสนใจน่ะเพราะพ่อแม่ไม่ค่อยว่าง พวกเขาแทบไม่สนใจเราเลยว่าตอนนี้เราซึมเศร้าขนาดไหน..เราอยากหาคนมากอดแน่นๆแล้วระบายมันออกมาให้หมด.. ที่เราเขียนมานี่มันแค่จิ๊บๆ..มีอีกหลายเรื่องที่เราไม่เขียนลงไป..บางทีเราก็อยากหาใครสักคนมาอยู่ข้างๆ...เราไม่อยากโดดเดี่ยวแบบนี้ไปตลอดหรอก..ทุกวันนี้เราเหนื่อยพอแล้ว เหนื่อยกับทุกอย่าง..บางครั้งก็ไม่อยากอยู่..
โปรดอ่านสิ่งที่เราจะสื่อหน่อยคะ🙇🏻♀️
มา 1 ปีแล้ว เราจะมักคิดถึงเพื่อนเก่าบ่อยๆ คิดถึงช่วงเวลาที่เราเล่นกันอย่างสนุกสนาน เราไม่อยากจะคิดเลยว่าต่อไปมันจะเป็นแค่ความทรงจำ ตลอด 1 ปี เราอยากจะตายมาตลอด เราติดจะเริ่มต้นใหม่น่ะแต่มันทำใจยอมรับไม่ได้ ทุกวันนี้เราจะอยู่แต่บ้าน ไม่ใช่ว่ากลัวโควิดน่ะเราไม่มีความมั่นใจในตัวเองและ..ถ้าเราออกไปก็ไม่รู้จะไปเล่นไหน..เพราะเราแทบจะไม่มีเพื่อนเลย..เรารู้สึกเหมือนอยู่คนละโลกกับทุกคน โลกที่เราอยู่มีแต่ความโดดเดี่ยว มีแต่เราคนเดียว..อนาคตเรามืดมากไม่รู้ว่าเราจะตายตอนไหน..ตอนนี้มีแต่ใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป มีแต่ความเศร้าพวกนี้ที่จะตามหลอกหลอนเราไปจนตายอะแหละ นิสัยเราเหมือนเป็นโรคซึมเศร้าเลยแต่พูดไปก็เท่านั้นแหละเดี๋ยวจะมีแต่คนบอกว่าเรียกร้องความสนใจ เรามีโรคประจำตัวที่มันสามารถฆ่าเราให้ตายตอนไหนก็ได้ ทุกวันเราอยากจะเป็นโคม่า ไม่อยากตื่นมารับความจริง เพราะเหมือนความสุขเราหายไปตลอดกาล ตอนนี้เราจะขึ้นม.2 แล้ว...เราต้องโดดเดี่ยวอีกแล้วหรอ? เราโดดเดี่ยวตลอดเลยหรอ? ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี่เป็นความผิดเราใช่มั้ย? เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่า..คำว่าเพื่อนหมายถึงอะไร ความสุขคืออะไร ครอบครัวคืออะไร?
อ๋อ..ตอนเด็กเราไม่ค่อยได้รับความสนใจน่ะเพราะพ่อแม่ไม่ค่อยว่าง พวกเขาแทบไม่สนใจเราเลยว่าตอนนี้เราซึมเศร้าขนาดไหน..เราอยากหาคนมากอดแน่นๆแล้วระบายมันออกมาให้หมด.. ที่เราเขียนมานี่มันแค่จิ๊บๆ..มีอีกหลายเรื่องที่เราไม่เขียนลงไป..บางทีเราก็อยากหาใครสักคนมาอยู่ข้างๆ...เราไม่อยากโดดเดี่ยวแบบนี้ไปตลอดหรอก..ทุกวันนี้เราเหนื่อยพอแล้ว เหนื่อยกับทุกอย่าง..บางครั้งก็ไม่อยากอยู่..