ภาพเธอยังชัดเจนเหมือนเดิมทุกอย่าง ภาพเธอยังชัดเจนเหมือนเดิมไม่ต่าง...
....คิดถึงจริงๆ...วันที่เราอยู่ด้วยกัน....วันที่เราเจอกันครั้งแรก..วันที่จับมือกัน...วันที่บอกรัก.บอกคิดถึง...บอกว่าเราจะไม่จากกัน..วันที่ไปหาที่บ้านเธอครั้งแรก...ทุกคนที่บ้านเธอรักผม...ทุกคนเชื่อใจในตัวผม...เชื่อในสิ่งที่ผมพยายามทำ...วันที่คุยกันตกลงกันว่าอนาคตเราจะทำอะไรด้วยกันบ้าง..ตั้งชื่อลูกของเรา...เราจะทำกิจการอะไรเพิ่ม..และสารพัดที่เรานึกถึง ที่เราคุยกันในหลายๆอย่าง เพราะผมเอง ชอบทะเลาะเรื่องเวลา ผมเป็นคนจัดการเวลาได้ไม่ดี มัวแต่ทำงาน มัวแต่หมดเวลาไปกับเรื่องของตัวเอง หมดเวลาไปกับการพักผ่อนวันหยุดโดยการนอนอยู่ห้องโง่ๆคนเดียว แต่ในใจยอมรับนะคิดถึงเสมอ มันไม่ใช่ว่าความรักอิ่มตัวหรือไม่มีอะไรตื่นเต้น หรือว่าใครเป็นของตายหรืออะไร คนเราอยู่กันไปเมื่อเรียนรู้บางอย่างแล้วระดับนึง ก็มีทางไปต่อแค่ว่าพอใจอยู่กับมันแบบนี้ หรือปรับปรุงแก้ไขไปในทิศทางอื่นเพื่อเหตุผลบางประการ วันนั้นด้วยอายุและความรับผิดชอบที่เยอะกว่า ผมเลือกที่จะอยากเปลี่ยนแปลงความจริงที่เป็นอยู่บางทีคนรอบข้างตั้งคำถามว่า แค่ปรับความเข้าใจก็น่าจะช่วยได้รึเปล่า...ก็ถูกนะ..แต่ถึงทำความเข้าใจยังไง ความต่างของเวลา อายุที่ต่างกัน เลยมีปัญหาตรงนี้ไปบ้าง เธอบอกเธอเข้าใจผม แต่ผมเชื่อว่าทุกครั้งที่เธอใช้ความเข้าใจ เธอต้องมีน้ำตาเสมอ ใช่ครับเธออาจจะแค่ "ยอม" เข้าใจเพื่อความรักของเรา แต่ถึงอย่างไรก็เถอะ มันคือการทำเพื่อความรัก นึกกี่ครั้งผมก็มีคำอยู่สองคำ คือ ขอโทษ และ ขอบคุณ...ขอโทษที่ คิดถึงใจเธอไม่มากพอ ผมไม่สามารถรักษาเธอไว้ได้เพราะผมอยู่กับตัวเองมากไปปล่อยให้อยู่กับความคิดของตัวเองมากไป สุดท้ายมองคนรอบข้างน้อยลง เลยจำต้องอยู่คนเดียว ...ขอบคุณทุกครั้งที่พยายามทำเพื่อผมทั้งๆที่ในใจเธอไม่มั่นใจในบางเรื่อง ด้วยอายุด้วยวุฒิภาวะ บางอย่างยังกล้าๆกลัวๆด้วยซ้ำ แต่หลายครั้งเธอยังทำเพื่อผม ด้วยนิสัยแย่ๆบัดซบของผม เลยทำให้บางครั้งผมรู้สึกว่าบางเรื่องเข้าใจได้โดยไม่ต้องอธิบาย ไม่ต้องคุยพร่ำเพ้อให้มาก ยากนักมากปัญหาก็ปล่อยมันไม่ต้องทำ หรือบางทีกลับกัน ก็ดื้อรั้นตะแบงจะทำให้ได้แม้ต้องเหงื่อตก สงสารเธอนะต้องมีแฟนแบบผม นึกจะบ้าก็ไม่สนใจใคร ต้องลำบากฝ่าฝนตกร่มก็ไม่กาง ดึกดื่นเท่าไรต้องอดทนรอ ผมเป็นแบบนั้นมาตลอด หรือบางที เบื่อๆเหนื่อยๆก็เลิกพยายามไปดื้อๆไม่หือไม่อืออะไรเลย ผมคิดเข้าข้างตัวเองมาเสมอว่าผมเป็นคนเต็มที่ ถึงฝนตกรถติดคิดถึงผมก็จะไปหาเธอ ถึงผมต้องตากลมฝนฝ่าพายุขอแค่เธออยู่ตรงนั่นผมพร้อมจะย้ายก้นออกไปหาเธอไม่ต้องรอ ขอแค่บอกพร้อมผมจะรีบออกไปรอไม่ต้องขอ ถึงผมเลิกงานช้ากว่าจะไปหาดึกดื่น ขอแค่เธอยังรอ แค่นั่งด้วยกันไม่ถึง ชม. ผมก็จะไป ผมทำแบบนี้มาตลอด เหนื่อยนะ เหนื่อยกายแต่ไม่เหนื่อยใจ คิดถึงเสมอยิ้มได้ทุกครั้ง แม้ขากลับจะอ่อนระโหยโรยแรงก็ตาม อาจจะเป็นเหตุผลเล็กๆที่เพราะเราเป็นคนทำอะไรสุดโต่งแบบนี้ เลยสะสมความเหนื่อยรึเปล่าก็ไม่รู้นะ เลยมีหลายๆครั้งที่จะชอบเลือกทำอะไรคนเดียว ไม่ปรึกษาไม่คุยไม่ถามอะไรใครแม้แต่คนที่เรารัก อยากแก้ไขอยากย้อนเวลากลับไป แต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้ และด้วยความเป็นจริงที่เคยพยายามแก้นิสัยบ้าๆแบบนี้แล้วก็ยังไม่หาย ต้องพาคนรอบข้างเหนื่อยไปด้วยเสมอ รวมทั้งเธอด้วยคนที่ผมรัก...คงมีเพียงเวลาเท่านั้นที่อาจจะช่วยให้เธอกลับมา..หรือผมอาจต้องรอไม่รู้อีกกี่ครา..เพื่อให้เธอกลับมาและเป็นคนเดิม คนดีในใจผมเสมอ รักเธอเสมอ ถ้าเลือกได้ขอเป็นเธอ ระหว่างนี้ที่เลิกกันไปเจอใครมาก็มากมาย สุดท้ายคนเดียวที่คิดถึงคือเธอ เธอคนเดียว..
คุณทั้งหลายมีมั้ย คนในใจไม่ว่านานแค่ไหนมิอาจลบเลือนจากใจ
....คิดถึงจริงๆ...วันที่เราอยู่ด้วยกัน....วันที่เราเจอกันครั้งแรก..วันที่จับมือกัน...วันที่บอกรัก.บอกคิดถึง...บอกว่าเราจะไม่จากกัน..วันที่ไปหาที่บ้านเธอครั้งแรก...ทุกคนที่บ้านเธอรักผม...ทุกคนเชื่อใจในตัวผม...เชื่อในสิ่งที่ผมพยายามทำ...วันที่คุยกันตกลงกันว่าอนาคตเราจะทำอะไรด้วยกันบ้าง..ตั้งชื่อลูกของเรา...เราจะทำกิจการอะไรเพิ่ม..และสารพัดที่เรานึกถึง ที่เราคุยกันในหลายๆอย่าง เพราะผมเอง ชอบทะเลาะเรื่องเวลา ผมเป็นคนจัดการเวลาได้ไม่ดี มัวแต่ทำงาน มัวแต่หมดเวลาไปกับเรื่องของตัวเอง หมดเวลาไปกับการพักผ่อนวันหยุดโดยการนอนอยู่ห้องโง่ๆคนเดียว แต่ในใจยอมรับนะคิดถึงเสมอ มันไม่ใช่ว่าความรักอิ่มตัวหรือไม่มีอะไรตื่นเต้น หรือว่าใครเป็นของตายหรืออะไร คนเราอยู่กันไปเมื่อเรียนรู้บางอย่างแล้วระดับนึง ก็มีทางไปต่อแค่ว่าพอใจอยู่กับมันแบบนี้ หรือปรับปรุงแก้ไขไปในทิศทางอื่นเพื่อเหตุผลบางประการ วันนั้นด้วยอายุและความรับผิดชอบที่เยอะกว่า ผมเลือกที่จะอยากเปลี่ยนแปลงความจริงที่เป็นอยู่บางทีคนรอบข้างตั้งคำถามว่า แค่ปรับความเข้าใจก็น่าจะช่วยได้รึเปล่า...ก็ถูกนะ..แต่ถึงทำความเข้าใจยังไง ความต่างของเวลา อายุที่ต่างกัน เลยมีปัญหาตรงนี้ไปบ้าง เธอบอกเธอเข้าใจผม แต่ผมเชื่อว่าทุกครั้งที่เธอใช้ความเข้าใจ เธอต้องมีน้ำตาเสมอ ใช่ครับเธออาจจะแค่ "ยอม" เข้าใจเพื่อความรักของเรา แต่ถึงอย่างไรก็เถอะ มันคือการทำเพื่อความรัก นึกกี่ครั้งผมก็มีคำอยู่สองคำ คือ ขอโทษ และ ขอบคุณ...ขอโทษที่ คิดถึงใจเธอไม่มากพอ ผมไม่สามารถรักษาเธอไว้ได้เพราะผมอยู่กับตัวเองมากไปปล่อยให้อยู่กับความคิดของตัวเองมากไป สุดท้ายมองคนรอบข้างน้อยลง เลยจำต้องอยู่คนเดียว ...ขอบคุณทุกครั้งที่พยายามทำเพื่อผมทั้งๆที่ในใจเธอไม่มั่นใจในบางเรื่อง ด้วยอายุด้วยวุฒิภาวะ บางอย่างยังกล้าๆกลัวๆด้วยซ้ำ แต่หลายครั้งเธอยังทำเพื่อผม ด้วยนิสัยแย่ๆบัดซบของผม เลยทำให้บางครั้งผมรู้สึกว่าบางเรื่องเข้าใจได้โดยไม่ต้องอธิบาย ไม่ต้องคุยพร่ำเพ้อให้มาก ยากนักมากปัญหาก็ปล่อยมันไม่ต้องทำ หรือบางทีกลับกัน ก็ดื้อรั้นตะแบงจะทำให้ได้แม้ต้องเหงื่อตก สงสารเธอนะต้องมีแฟนแบบผม นึกจะบ้าก็ไม่สนใจใคร ต้องลำบากฝ่าฝนตกร่มก็ไม่กาง ดึกดื่นเท่าไรต้องอดทนรอ ผมเป็นแบบนั้นมาตลอด หรือบางที เบื่อๆเหนื่อยๆก็เลิกพยายามไปดื้อๆไม่หือไม่อืออะไรเลย ผมคิดเข้าข้างตัวเองมาเสมอว่าผมเป็นคนเต็มที่ ถึงฝนตกรถติดคิดถึงผมก็จะไปหาเธอ ถึงผมต้องตากลมฝนฝ่าพายุขอแค่เธออยู่ตรงนั่นผมพร้อมจะย้ายก้นออกไปหาเธอไม่ต้องรอ ขอแค่บอกพร้อมผมจะรีบออกไปรอไม่ต้องขอ ถึงผมเลิกงานช้ากว่าจะไปหาดึกดื่น ขอแค่เธอยังรอ แค่นั่งด้วยกันไม่ถึง ชม. ผมก็จะไป ผมทำแบบนี้มาตลอด เหนื่อยนะ เหนื่อยกายแต่ไม่เหนื่อยใจ คิดถึงเสมอยิ้มได้ทุกครั้ง แม้ขากลับจะอ่อนระโหยโรยแรงก็ตาม อาจจะเป็นเหตุผลเล็กๆที่เพราะเราเป็นคนทำอะไรสุดโต่งแบบนี้ เลยสะสมความเหนื่อยรึเปล่าก็ไม่รู้นะ เลยมีหลายๆครั้งที่จะชอบเลือกทำอะไรคนเดียว ไม่ปรึกษาไม่คุยไม่ถามอะไรใครแม้แต่คนที่เรารัก อยากแก้ไขอยากย้อนเวลากลับไป แต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้ และด้วยความเป็นจริงที่เคยพยายามแก้นิสัยบ้าๆแบบนี้แล้วก็ยังไม่หาย ต้องพาคนรอบข้างเหนื่อยไปด้วยเสมอ รวมทั้งเธอด้วยคนที่ผมรัก...คงมีเพียงเวลาเท่านั้นที่อาจจะช่วยให้เธอกลับมา..หรือผมอาจต้องรอไม่รู้อีกกี่ครา..เพื่อให้เธอกลับมาและเป็นคนเดิม คนดีในใจผมเสมอ รักเธอเสมอ ถ้าเลือกได้ขอเป็นเธอ ระหว่างนี้ที่เลิกกันไปเจอใครมาก็มากมาย สุดท้ายคนเดียวที่คิดถึงคือเธอ เธอคนเดียว..