๐ .. อุษากราย สายฝนพรำ ค่ำแรมร้าง .. ๐

..ประหนึ่งม่าน สัญญาณไพร ฉายแสงปลุก
สาดส่องสุก ซุกไซ้ เป็นสายสี
กระซิบเตือน เพื่อนพงป่า วนาลี
ด้วยไมตรี คลี่ฉาย ทักทายมา

วันใหม่เยือน เพื่อนเกลอ เธอจงตื่น
ยิ้มระรื่น ฟื้นรับ กับอุษา
เหนื่อยล้าโรย ระโหยอ่อน วอนลืมตา
เหยียดแขนขา แหงนหน้าขึ้น แม้ขืนแรง



พรูพร่ำสาย ปรายเก็จ เม็ดน้ำฉ่ำ
ฟ้าร้องร่ำ ช้ำระรัว หัวระแหง
สะอื้นเจ็บ เหน็บหนาว ร้าวโรยแรง
ประหนึ่งแสร้ง แกล้งตรม ทุกข์ถมใจ

ปลุกปลอบโยน โอนอ่อน ร้อนหลบร่น
เปิดม่านฝน โผนพริ้ม ยิ้มสดใส
ปรับสมดุลย์ จูนฝ่า ละอองไอ
ทุกข์ตรมไหม้ สลายคราบ ลับล่วงเลย



ไกลลิบลับ พยับฟ้า นภาโพ้น
เดียวดายหม่น ระคนเหงา จันทร์เจ้าเอ๋ย
คิดถึงเจ้า เฝ้าระทม ลมรำเพย
เจ้ามิเผย เอ่ยความ ซ้ำเงียบงัน

เหงาหรือเปล่า? เจ้าไย หลบหายหน้า
หรือท้องฟ้า? พาให้  ใจโศกศัลย์
ครอบคุมขัง บังเงา เจ้าแจ่มจันทร์
หรือใครกัน? กั้นขวาง ทางรักเรา..



(ขอขอบคุณภาพประกอบจาก Internet ด้วยค่ะ)

จากอารมณ์เมื่อวันวาน..
ตอนเช้าได้เห็นแสงแดดอบอุ่น.. นุ่มนวล..
ตอนบ่ายเจอสายฝนโปรยเกือบ 3 ชั่วโมง
ตอนกลางคืนไม่เห็นแสงจันทร์ใดๆเลย..  เง๊าเหงา ........ เมื่อคืน..

(แต่งไว้เมื่อวานค่ะ  เพิ่งมีจังหวะและโอกาสตั้งกระทู้ตอนนี้เอง)