รู้สึกเหนื่อยท้อกับชีวิตจนไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้แล้ว

สวัสดีค่ะ เราอายุ17ค่ะ มีความรู้สึกแปลกๆมานานแล้วค่ะ มันเป็นความรู้สึกที่แย่มาก จนอธิบายแทบไม่ถูก เริ่มมีอาการเมื่อสองปีก่อนค่ะ ก่อนหน้านั้นเราเป็นคนร่าเริงมากๆพูดมากเป็นคนตลก แต่เหมือนอยู่ๆนิสัยก็เปลี่ยนอาจจะเป็นเพราะโตขึ้น ด้วยไหมเราไม่แน่ใจแต่เราว่าน่าจะเหตุการณ์นี้ที่ทำให้เราเริ่มเปลี่ยนไป เย็นวันนั้นเราเล่นกับเพื่อนๆเราค่ะแล้วเราเป็นคนที่อ้วนค่ะเพื่อนเลยบอกให้ใส่กางเกงขายาวของมันให้ดูหน่อยเราก็ใส่ค่ะก็ตลกกันไปเพราะเราใส่ไม่ได้ดึงยังไม่ถึงเข่าตัวเราก็ขำด้วยไม่ได้คิดอะไร แต่จู่ๆมีพวกผญที่นั่งใกล้ๆไม่ใช่เพื่อนเรานะคะและไม่ได้สนิทกันค่ะรู้จักแค่ชื่อแต่ชะตาไม่ค่อยถูกกันเพราะเคยมีเรื่องกันแต่เรื่องนั้นก็จบแล้วค่ะต่อมาก็ไม่เคยคุยกันกลับมาพูดทำนองว่า ถ้าใส่ได้กูให้เลยพันนึง แล้วก็หัวเราะตอนที่เรากำลังเล่นกับเพื่อนๆเราก็รู้สึกว่าไม่พอใจแล้วก็ว่ากลับด้วนคำหยาบที่แปลว่ายุ่ง แล้วทำให้มีเรื่องกันด่ากันไปกันมาค่ะ ทำให้เราฮึดลดน้ำหนักเราหักโหมอย่างหนักจนลดได้14โลแบบผิดวิธีคืออดอาหารออกกำลังกายหนักมากค่ะ พอเราลดน้ำหนักได้ก็ยังโดนว่าทำนองว่าหน้าตาไม่ดีค่ะ เราจิตตกมากๆและร้องไห้หนักมากจนยอมแพ้ยอมขอโทษไปค่ะ เราเริ่มขาดความมั่นใจในตัวเอง แล้วประกอบกับช่วงนั้นคนจับตามองเรากันเยอะอาจจะเพราะว่าเราผอมลงทำนองนั้น ยิ่งทำให้เรากังวลมากเวลามีคนมองรู้สึกกลัวว่าจะโดนวิจารณ์ค่ะเรายังคงเป็นจนถึงตอนนี้ ปีต่อมาเราล่วงลงมาห้องท้ายๆจากห้องคิงค่ะเพราะเรามัวแต่สนใจเรื่องลดน้ำหนัก แล้วเราก็โดนbullyingจากคนในห้องเกือบทั้งห้องค่ะ ขอเล่าส่วนนี้แบบผ่านๆนะคะไม่อยากในคนที่เคยทะเลาะกับเราเสียหายค่ะ แต่เราก็มีส่วนผิดด้วยในเรื่องนี้ ช่วงแรกๆที่ทะเลาะเราตอกคำทุกคำค่ะแต่มันกลับหนักขึ้น แม้เราไม่าได้ไปยุ่งไรกับแชทกลุ่มแต่ก็จะเอ่ยถึงเราแขวะเราตลอด ไม่ว่าเราแตะทำอะไรก็เอาไปคุยค่ะ เราเลยหยุดตอบกลับไปแต่ไม่ได้เฉยค่ะเอาไปเล่าให้เพื่อนสนิทฟังแทนค่ะทั้งเทอมนึงค่ะ จนมาช่วงเกรดออก พวกนั้นแอบเข้าไปดูเกรดเราค่ะ แล้วเกรดจะดูได้ต้องใส่ข้อมูลส่วนตัวรหัสประจำตัวกับวันเกิด แล้วเอาเกรดของเราไปวิจารณ์ในกลุ่มเราไม่โอเคมากๆกับการมายุ่งกับเรื่องส่วนตัวเราเลยตอบกับไปโพสในสตอรี่ด้วยว่า เสื ก ดเขาก็แคปมาแล้วเอาไปพูดในกลุ่มว่าเอาไปโพสเพื่อทำไมไม่มาคุยในนี้ แต่ในขณะที่พวกนั้นก็ยังโพสว่าเรา ในเฟสบุ๊คค่ะ หลายคนเลยค่ะ ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเราไม่เคยโพสค่ะ
เราใช้ชีวิตคนเดียวค่ะตอนอยู่ในห้อง เรามีแค่เพื่อนจากห้องเก่า เราเดินคนเดียวไปเข้าห้องน้ำคนเดียวกินข้าวคนเดียว โดนแขวะอยู่เรื่อยๆค่ะต้องพยายามทำหูทวนลมไปทั้งๆที่ได้ยินทุกอย่าง ได้แต่คิดว่าจะพยายามทนจนจบให้ได้ แต่ช่วงปีใหม่เป็นช่วงที่เราจิตตกไม่ไหวค่ะ เราไปกินเลี้ยงกับเพื่อนแล้วก็เล่นทรศ.ของเพื่อนผชคนนึงตอนเล่นเพื่อนเป็นคนกดรหัสให้เล่นเลยค่ะเราอัพรูปเรากับเพื่อนคนนั้นในสตอรี่ไอจีปกติเพื่อนผญของมันจะทำกันแกล้งมันกันเยอะค่ะ แต่วันนั้นมันลบรูปหนูกับมันออกแล้วลงอย่างอื่นเกี่ยวกับปาร์ตี้วันนั้นแทนค่ะ หนูก็ไม่ได้อะไร แต่พวกคนในกลุ่มกลับแคปไปแล้วคุยเรื่ิองนี้ว่าทำนองผชไม่สนหนู ผชรังเกียจหนูแล้วก็วิจารณ์หน้าตาของหนู ด่าด้วยถ้อยคำรุนแรง ทั้งๆที่เป็นเรื่องส่วนตัวหนูกับเพื่อน ไม่เกี่ยวข้องกับเขา วันนั้นหนูเอาแต่ร้องไห้ แล้วรร จัดงานปีใหม่หนูก็ไม่ไปเพราะคนในแชทกลุ่มว่าทำนองว่าหนูเป็นส่วนเกิน หนูเลยไม่ไป แต่พอหนูไม่ไปเขากับพูดว่าเอ้าทำไมไม่มาล่ะ รู้ตัวด้วยหรอเห็นว่าหน้าด้าน เวลาประกาศคะแนนสอบถ้าคะแนนดีก็แขวะถ้าไม่ดีก็แขวะ ช่วงหลังก็ปาเม็ดมะขามที่คายแล้วใส่หัวเรา เอารองเท้า กระเป๋าเราไปซ่อน เอาขยะมาใส่กระเป๋าเรา หลังจากนั้นมาหนูขาดเรียนบ่อยมากขึ้น เพราะไม่อยากไปเจอ แล้วมาวันนึงที่ญาติจับได้ว่าหนูโดนแบบนี้ เพราะหนูร้องไห้แล้วเขาได้ยิน ญาติจะไปเอาเรื่องแต่หนูไม่ยอมให้เบอร์ที่โรงเรียนเพราะหนูกลัวว่าจะหนักขึ้น แต่เขาก็ไปหามาได้ ครูประจำชั้นเลยพยายามไกล่เกลี่ยให้ตอนแรกครูรู้เรื่องอยู่แล้วแต่มันไม่รุนแรงมากค่ะตอนนั้นครูก็พยายามถามแล้วแต่ก็ไม่มีฝ่ายไหนยอมคุยเรื่องนี้กันกับครูค่ะ แต่ครูดูบรรยากาศในห้องออก หลังครูคุยกับญาติหนูครูเลยคุยกับคนในห้องแล้วถามว่ามีเรื่องอะไร ในตอนเราไม่อยู่แต่เรารู้ค่ะเพราะเราพึ่งออกจากห้องมายังไม่พ้นหน้าห้องเลย พวกมันเลยเอามาคุยกันว่าครูรู้แล้วคิดว่าเราฟ้องครู  เลยด่าหนักกว่าเดิมค่ะแล้วก็โดนในแชทกลุ่มว่าเกลียดเรา อยากให้เห็นมานะ หลังจากนั้นเราเลยไม่ยอมไปโรงเรียนเลย ครูเลยเรียกมาคุยกันทั้งห้องในวันที่นัดเราไปรรค่ะ แต่เรากลัวใช่เราขี้ขลาด เราเอาแต่นึกถึงตอนที่เราต้องเจอกับพวกนั้น เราขอกับญาติว่าไม่ไปรรได้ไหมไม่อยากไปแต่เขาบังคับให้เราไปเรานั่งรถโดยสารเลยรรไปค่ะ ไม่ยอมเข้ารร แล้วหนีไปห้องสมุดประชาชนแทน วันนั้นทุกคนตามหาเรา แต่เราไม่ตอบใครเลยเรากลัวว่าจะโดนด่า เราเลยไม่ยอมตอบ แต่สุดท้ายเราอยากกลับบ้านเลยโทรหาญาติปรากฏว่าญาติไปคุยกับพวกนั้นที่รรแล้วเขาบอกไม่ได้ด่าเรา แล้วจะไม่มาด่าเราอีก แต่เรากลัวไปแล้วเลยลองไปเรียนวันนึงไม่มีคำด่ามีแต่สายตาที่มองเรา ใช่คือทุกคนเอาแต่มองเราเราอึดอัดมากๆ เข้าใจความรู้สึกเป็นหลุมดำของห้องตอนนั่งอยู่ในห้องไหมคะ เราเลยตัดสินใจดรอปเพราะระหว่างที่มีเรื่องที่โรงเรียนเวลาเราเครียดเราจะปวดหัวมากๆ มีอาการอาเจียนเมื่อนึกถึงเรื่องที่โรงเรียน มือสั่นไปหมดเมื่อคิดขึ้นได้ว่าต้องไปโรงเรียน นอนหลับๆตื่นๆทั้งคืน ทานได้แต่พวกนมกับอาหารชิ้นน้อย กินอาหารเป็นมื้อไม่ได้ ไม่งั้นจะอาเจียน จริงๆมันไม่ใช่แค่เรื่องเพื่อนที่เราเครียด ครอบครัวเรากดดันเราเรื่องเกรดว่าเกรดต้องดีแต่ไม่ให้เราหวังเรื่องมหาลัย เราอยู่กับญาติเราแค่สองคนพ่อแม่เราแยกทางกันญาติที่เราอยู่ด้วยค่อนข้างล้ำความเป็นส่วนตัวของเรา เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงค่ะ ไม่ค่อยชอบไปเที่ยว หรือออกนอกบ้าน ถ้าให้นับจริงๆออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนก็เฉลี่ยปีละไม่เกิน5ครั้ง อาจจะเพราะญาติไม่ค่อยให้ออกไปด้วย เขาไม่ยอมเราสอนเราขี่จักรยานยนต์เพราะกลัวเราเที่ยว แล้วเขาเป็นคนที่ชอบขุดเรื่องเก่าเราที่เราเคยพลาดมาตอกย้ำตอนทะเลาะกันทุกครั้ง เราทะเลาะกันทุกวันค่ะเรื่องเล็กๆอย่างงานบ้านที่เราทำไม่เรียบร้อยบ้างเพราะเราเป็นคนขี้ลืม จะยกตัวอย่างเวลาทะเลาะกันค่ะ เช่นเราดูการ์ตูนก็จะบอกทำไมไม่อ่านหนังสือโตเป็นควายแล้วดูทำไมเพราะแบบนี้ไงถึงเกรดตก(เราเรียนสายวิทย์ค่ะ เกรดมอต้น3.82แต่มอปลาย3.2กว่าค่ะ ญาติเราเอาเกรดมอปลายเทียบมอต้น) พอเกรดตกเขาไม่ให้เราเรียนพิเศษค่ะเขาบอกว่าเปลืองเงิน ยิ่งเรียนยิ่งโง่  ตอนพ่อเรารู้ว่าเราจะดรอปเขาโทรมาคุยด้วยค่ะบอกว่ามีปัญหาอะไรเล่าให้พ่อฟังได้นะ แต่เราไม่อยากเล่าเพราะเมื่อก่อนเราเคยทะเลาะกับย่าแล้วเราเคยโทรไปเล่าให้ฟังบ่อยๆแต่เขากับพูดว่าพอแล้วมีอะไรไม่ต้องมาเล่าให้พ่อฟังอีกพ่อเหนื่อย ตอนฟังเราเสียใจมากเพราะเรารักพ่อที่สุดค่ะพ่อเข้าใจเรามากที่สุดแต่พอพูดแบบนี้ทำให้ร็ว่าเขาไม่เข้าใจเราเลย เราไม่ค่อยสนิทใจจะเล่าปัญหาให้คนในครอบครัวฟังค่ะโดยเฉพาะเรื่องทะเลาะกับญาติเพราะญาติคนนั้นคือผู้อาวุโสของครอบครัวค่ะทำให้ทุกคนบอกให้เรายอมๆไปไม่ดูว่าใครถูกใครผิด
พอเราไม่เล่าและพ่อมารู้ว่าเราไม่ยอมไปคุยด้วยพ่อก็ขึ้นกูกับเราทั้งๆที่ปกติไม่พูดแล้วบอกว่าเราเป็นตัวปัญหา เรากับพ่อเลยไม่คุยกัน แล้วที่บ้านไม่ยอมให้ดรอป เราเครียดมากๆไหนจะเรื่องเรียนอีก เราอยู่ในห้องทั้งวันแล้วขออยู่คนเดียว เราคิดฆ่าตัวตายค่ะเราคิดว่าเราเป็นภาระและตัวซวยของครอบครัวค่ะเราสร้างแต่ปัญหาเราสงสารพ่อที่ต้องมาเหนื่อยเพราะเรา เราไม่อยากรกโลกเราไม่มีประโยชน์อะไรเลย เราถูกรังเกียจ เราไม่อยากมีชีวิตแล้วมันเหนื่อยจริงๆ เราไม่มีความหวังในชีวิตเลยไม่มีอะไรที่ทำให้เราอยากอยู่ต่อเลยไม่มี
ตอนอยู่ในช่วงตัดสินใจว่าจะดรอปไหม เราได้ไปนั่งเรียนวิชาชีวะที่ตัวเองชอบแต่เรารับอะไรเข้าสมองไม่ได้เลยมันปวดหัวมากๆที่ขมับ เรารู้สึกแย่มากแค่ทำสิ่งที่ตัวเองชอบยังทำไม่ได้   เพราะอาการปวดหัวและอาเจียนทำให้ต้องไปหาหมอ หมอบอกเราเส้นประสาทอักเสบค่ะ พอเป็นแบบนี้เราตัดสินใจดรอปเลยค่ะ เรากลัวว่าถ้ายังดันทุรันเรียนไปเกรดตกแน่ๆ เราเลยดรอปเลยอ้างกับโรงเรียนค่ะว่าป่วยพร้อมใบรับรองแพทย์

พอหลังจากดรอปชีวิตไม่ได้ดีขึ้นเลยค่ะ กลับเจอปัญหาเกี่ยวกับทางบ้าน ปกติแม่จะส่งเงินให้เราเดือนละ1000ค่ะ แต่พอเราดรอปเขาบังคับให้เราไปช่วยงานที่นู้นแต่เราไม่ไปค่ะเพราะเราไม่เคยโดนถือมีดขู่ฆ่าจากแฟนแม่ค่ะเพราะเราหวงแม่ไม่ชอบเห็นเขาจู๋จี๋กัน แล้วเคยโดนแฟนเก่าแม่อีกคนลวนลามเราเคยคิดว่าแม่ไม่สามารถดูแลเราได้เลยไม่ไป แม่เลยตัดหางเราค่ะไม่ส่งเงินให้เราอีก
ตอนดรอปเรามาทำงานที่เกสเฮ้าส์กับญาติห่างๆค่ะ ทำกับป้าเราค่ะเรารู้สึกเหมือนโดนเอาเปรียบค่ะ เราเงินเดือนน้อยกว่า3000แต่เราทำงานหนักกว่าป้าเรา แต่ป้าเอาแต่พูดว่าเราทำงานแค่นี้เองทำเป็นบ่น
ป้าเรา ทำความสะอาดห้องวันละ3-5ห้อง ล้างจาน ขายของบ้าง เอาขยะไปทิ้ง เปิดร้านขนมให้เจ้าของ ได้วันวันละ310บาท
ส่วนเรา เราทำความสะอาดห้องวันละ5-15ห้องค่ะ แล้วเชคคนจองห้องทุกๆชม. แล้วเอาลงเอ็กเซล คีย์ข้อมูลตม. เดินไปส่งแขกต่างชาติที่ห้อง เทคแคร์ และขายของ ขายห้อง เฝ้าเคาเตอร์ค่ะ ได้วันละ200 แล้วเราก็เริ่มรู้ว่าเราเปลี่ยนไป เวลาเราผิดพลาดแค่เล็กน้อยเช่นกวาดพื้นไม่เอี่ยม เราก็ร้องไห้แล้วก็เก็บเหตุการณ์ทุกอย่างมารวมทบกันไปเรื่อยๆ ยิ่งนับวันยิ่งร้องไห้หนักขึ้น เอาแต่ถามตัวเองว่าทำไมทำได้แค่นี้ทำไม แล้วเราก็จะปวดหัว พอเครียดก็อ้วกทุกครั้ง แล้วไม่ค่อยมีสติกับตัว ไม่อยากทำอะไร ไม่ยอมหายแม้กินยาหมอหมดแล้วก็ตาม แล้วเวลากลับบ้านไปเราก็โดนญาติชวนทะเลาะตลอดแล้วพอทะเลาะนั้นแหละเค้าโยงเรื่องเพื่อนไม่คบมาว่าเราทั้งๆที่รู้ว่าเราทรมาณแค่ไหนในช่วงเวลานั้น

ที่เล่ามาคือสิ่งที่เราคิดว่าคือสาเหตุที่เราคิดว่าน่าจะทำให้เราเปลี่ยนไป ถ้าให้สรุปว่าเป้นอะไรบ้างคือ
เราทานอาหารเป็นมื้อไม่ได้ถ้าทานคืออ้วก เวลาคิดมากก็อ้วกบางที่อ้วกออกมาเป็นน้ำเหลืองๆขมๆเลยถ้าท้องว่าง แล้วก็ปวดหัวที่ขมับ เรารู้สึกเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ เรายังคงคิดฆ่าตัวตายตลอด เราเคยทั้งกินยา ทั้งกรีดแขน ทั้งเคยจะรมควันตัวเอง เวลาโกรธตัวเองเราก็ตบจิกตัวเองตลอด เรารู้สึกว่าไม่อยากจะอยู่แล้วในทุกๆวัน อยากอยู่กับตัวเองไม่อยากออกไปไหน เรานอนหลับๆตื่นๆเวลาคิดมาก เราเคยกินยาแพ้อากาศเพื่อให้นอนเพื่อไม่ให้คิดมากวันนึง20ชม เรารู้สึกไม่มีความสุขตลอดเวลาเลย เหมือนเป็นคนไร้ค่าไม่มีค่า น่ารังเกียจ พอนึกย้อนถึงสิ่งที่เคยเจอที่โรงเรียนเราจะร้องไห้ออกมาทุกทีเลย มันแย่มากๆ เอาแต่คิดว่าถ้าเราไม่เกิดมามันคงดีกว่านี้เหมือนเกิดมาเป็นขยะของสังคมไร้ค่าน่ารังเกียจ แม้ตัวเราเองเราก็ยังรังเกียจตัวเอง

เราเคยคิดอยากไปพบจิตแพทย์แต่ที่บ้านไม่เห็นด้วยเขาบอกว่าก็ไม่ได้บ้าจะไปทำไม เราเลยมาปรึกษาในนี้แทนเพราะเราไปหาจิตแพทย์ไม่ได้เราไปไหนไม่เป็นเลยนอกจากนั่งรถโดยสารไปกลับโรงเรียนกับบ้านแค่นั้นเองเลยแอบไปเองไม่ได้ เราควรทำยังไงดี

ปล.เราพยายามที่จะไม่เขียนให้ตัวเองเหมือนเป็นคนถูกกระทำแล้วนะ