(ตอนที่ 4 https://pantip.com/topic/37268318)
"รู้สึกว่าเอ็งจะปากดีเหลือเกินนะอับดุลเลาะห์ ถ้าเอ็งตัดเยื่อใยที่มีให้กัน ข้าก็คงไม่จำเป็นต้องไว้ชีวิตเอง"
อาหวังพยายามจะลั่นไกเหนี่ยวใส่ แต่ยังไม่ทันลั่นไก ก็มีเสียงตะโกนมาจากข้างนอก
"บัง! มีคนมาขอซื้อไม้"
อาหวังรู้สึกไม่สบอารมณ์ แต่ก็หันมาพูดกับอับดุลเลาะห์ก่อน
"ถือว่าพระเจ้ายื้อชีวิตเอ็งไว้ แต่ต่อจากนี้ล่ะไม่แน่"
สิ้นเสียง อาหวังลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป ในห้องนั้นมีเพียงแค่หัวหน้าโจร ซึ่งในเวลานั้นยังเป็นเพียงแค่เบ๊ธรรมดาคนหนึ่ง กับ อับดุลเลาะห์ เท่านั้นที่อยู่ในห้อง หัวหน้าโจรเดินเข้ามาหาอับดุลเลาะห์แล้วถาม
"เอ็งพูดแต่ล่ะคำนี้เหมือนไม่กลัวตายเลยจริงๆ"
"ทำไมข้าต้องกลัวตาย ข้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าทิ้งทุกอย่างไว้ตั้งแต่ที่หมู่บ้านนั้นแล้ว"
"อะไรที่ทำให้เอ็งกล้าเสียสละถึงขนาดนี้?"
"หึ ไม่มีอะไรจะดีเท่าใจที่ภักดีต่อพระเจ้าเท่านั้น แล้วเอ็งล่ะ ทำไมต้องมาเป็นลูกน้องมันด้วย"
"บังหวังเคยช่วยข้าเอาไว้ตอนที่ถูกพวกโจรจีนคอมมิวนิสต์จับตัวไป"
"ที่ไหนกัน? เหมือนข้าคุ้นๆ"
"ที่เนินแหลมแถวชายแดนนั้นแหละ"
"อ้อ! เข้าใจล่ะ คนที่พ่อข้าเคยช่วยไว้คือเอ็งนี้เอง"
"หมายความว่าอย่างไร?" หัวหน้าโจรงง
"พ่อข้าต่างหากที่เป็นคนฝ่ากระสุนพวกเจ๊กไปช่วยเอง ส่วนไอ้อาหวัง มันเอาแต่หลบกระสุนแล้วมันก็ฉวยโอกาสเอาตัวเอ็งไปตอนที่พ่อข้ากำลังไล่ยิงพวกโจรจีนอยู่"
"เอ็งพูดจริงหรือเพื่อน?"
"ข้าสาบานต่อหน้าพระเจ้า นี้คือสิ่งที่ข้าเคยได้ยินกับที่พ่อข้าพูด"
สิ้นเสียงพูดของอับดุลเลาะห์ไม่นาน หัวหน้าโจรก็ตัดสินใจตัดเชือกมัดตัวอับดุลเลาะห์ออก พอดีกับที่ลูกน้องอีกคนหนึ่งกำลังเข้ามา
"เฮ้ย! เอ็งจะทำอะไรวะ!?"
หัวหน้าโจรจัดการเอามีดแทงคอลูกน้องคนนั้นทันที  โชคดีมากที่โจรผู้นั้นหน้าตาคล้ายกับอับดุลเลาะห์พอสมควร จึงจัดการพรางศพและปล่อยตัวอับดุลเลาะห์ออกไป ก่อนที่อาหวังเดินเข้ามา พร้อมเห็นสภาพศพที่ถูกดัดแปลงตกแต่งขึ้น อาหวังคิดว่าอับดุลเลาะห์ตายไปแล้ว จึงโมโหที่ลูกน้องของตนทำเกินคำสั่ง จึงเตะเข้าใส่คางของหัวหน้าโจรเข้า ก่อนที่จะชี้หน้าด่าอย่างเกรี้ยวกราด
"เอ็งทำอะไรของเอ็งวะ! ข้าไม่ได้สั่งให้เอ็งฆ่ามันสักหน่อย"
หัวหน้าโจรคุกเข่าพร้อมกล่าวคำขอโทษ "ขอมาอัฟด้วยเถอะหัวหน้า ผมไม่อยากจะฆ่ามัน แต่ตัวมันมายั่วโมโหผมก่อน ผมเลยพลั้งมือฆ่ามันเสีย"
"ฮึ้ย! ไอ้โง่เอ้ย แล้วข้าจะเอาอะไรต่อรองกับไอ้อิบรอฮีมน้องมันวะ?!"
อาหวังยืนหันหลังให้ก่อนจะเดินออกไปเพราะคิดหาแผนพรางศพ หัวหน้าโจรยิ้มอย่างกระหยิ่มใจ ก่อนที่จะพูดตอบอาหวังก่อนก้าวข้ามธรณีประตูไป
"หัวหน้า ผมว่าต้องตัดหัวเพื่อขู่ชาวบ้าน เพื่อขู่ญาติพี่น้องของมัน ให้เกรงอำนาจของเรา"
"มันจะทำได้อย่างไร ก็ในเมื่อเอ็งฆ่ามันแล้ว"
"ให้ข้าจัดการเถอะ ข้ามั่นใจว่าชาวบ้านพวกนี้ต้องเข็ดกับเราแน่นอน" ..
#
"ตอนนี้เขาอยู่ไหนหรือ?" พงษ์ถามหัวหน้าโจร
"ข้าไม่รู้ ป่านนี้เขาคงร่อนเร่พเนจรอยู่ที่ใดที่หนึ่ง ไม่ที่ไทยก็คงที่มาเลเซีย"
"น่าแปลกใจดี ที่โจรอย่างท่าน กลับอยู่กับไอ้อาหวังต่อ"
พงษ์ถามไปแอบยิ้มไปเพราะแอบเวทนากับชีวิตของหัวหน้าโจร
"อาหวังเป็นผู้มีพระคุณของข้า ถึงเขาจะไม่ได้ช่วยข้าสู้ แต่เขาก็ยังพาข้าหนีออกไป ให้ข้าวให้น้ำ เลี้ยงดูข้าอย่างดี เหตุใดจึงต้องทรยศต่อผู้มีพระคุณ"
หัวหน้าโจรกล่าว ยังไม่ทันที่อาหวังจะถามเสร็จ ก็ได้ยินเสียงของอิสมาแอลตะโกนออกมาจากในบ้าน
"เอ็งขึ้นบ้านได้แล้ว ถ้าไม่อยากขึ้นก็นอนไปกับพวกมันนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นข้าก็จะปิดประตูแล้ว"
พงษ์ลาหัวหน้าโจรตรงนั้น "ผมขอตัวก่อนนะ ไว้ถ้ามีโอกาสอีก ผมจะมาคุย"
"คงไม่น่าจะมีอีกง่ายๆ" หัวหน้าโจรตอบ
พงษ์ไม่เข้าใจแต่ก็เดินจากไป ขึ้นบ้านไป อิสมาแอลมองทางด้านหลังพงษ์แอบคิดสงสัยในใจบางอย่างว่าพงษ์อาจจะคิดไม่ซื่อต่อครอบครัวของเขาแล้ว
#
วันรุ่งขึ้น อิบรอฮีมสั่งให้ลูกน้องของเขาจับตัวกลุ่มโจรพวกนั้นมาเพื่อเค้นความจริง
"สารภาพมาเสียดีๆเถิด แล้วเราจะไม่มีอะไรผูกพยาบาทกันอีก"
หัวหน้าโจรขำในลำคอ "หึๆๆ อิบรอฮีมเอ้ย ต่อให้ข้าตาย เอ็งก็อย่าหวังว่าจะได้อะไรจากข้าเลย อาหวังคือคนที่มีบุญคุณกับข้ามาก ต่อให้เอ็งฆ่าข้า หรือจับตัวข้า เอ็งก็.."
ยังไม่ทันพูดจบ อิบรอฮีมเอาเท้าเตะหน้าหัวหน้าโจรอีกครั้ง ก่อนที่จะกล่าวซ้ำ
"เอ็งอย่าเฉไฉทำตัวไร้สาระเหลวแหลกอย่างนี้เลย ถ้าเอ็งซื่อสัตย์ถึงขนาดนั้น บอกมาดีๆว่า อาหวังอยู่ที่ไหน??"
"เปล่าประโยชน์หรอก อิบรอฮีม"
สิ้นเสียงพูดของหัวหน้าโจร เขาก็ลุกขึ้นมาถีบอิบรอฮีม ก่อนที่จะวิ่งหนีไป ปล่อยให้ลูกน้องที่เหลือรับกรรมไว้เพียงแค่นั้น
"จับมัน!" อิสมาแอลตะโกนสั่ง
แต่ก็สายไปแล้ว หัวหน้าโจรผู้นั้นได้หนีลับเข้าป่ายาง หนีหายไปโดยสิ้นเชิง อิบรอฮีมได้แต่เรียกลูกน้องกลับมา พร้อมทั้งส่งลูกน้องของอาหวังไปให้กับตำรวจ เพื่อให้เป็นประโยชน์ต่อรูปคดีต่อไป
#
"หมู่บ้านนี้มันอันตรายจริงๆว่ะ ข้าว่าพวกเราต้องรีบไปเที่ยวต่อเถอะ" แหลมพูดคุยกับเทพและเสือ
"ข้าคงดวงตกจริงๆว่ะ รถเสียที่ไหนไม่เสีย ดันมาเสียเอาตรงหมู่บ้านอาถรรพณ์" เทพตอบ
สิ้นเสียงเทพไปไม่นาน เสียงกาละมังสแตนเลสก็โดนเขวี้ยงเข้ากลางวง 3 หนุ่ม เป็นอิสมาแอลนี้เอง
"พูดเสียเหมือนข้าอยากให้พวกเอ็งอยู่มาก คิดไปเองจริงๆ ไอ้พวกโง่"
อิสมาแอลเอ็ดใส่กลุ่มแหลม ทำให้แหลมเกิดอาการหงุดหงิด ลุกขึ้นมาจ้องหน้าอิสมาแอล
"แล้วเอ็งจะเอาอย่างไรวะ?! จะให้ข้าซื้อหมูมาผัดเผ็ดให้เองดีไหม?! หืม?" อิสมาแอลสวนกลับทันทีที่เสียงพูด
"สมองหมูแบบเอ็ง คิดได้แค่นี้สินะ ถ้าไม่อยากมา แล้วเข้ามาทำเพื่ออะไร??"
"เพราะเอ็งนั้นแหละ!" สิ้นเสียงแหลม แหลมก็จัดการตบหัวอิสมาแอล
อย่างไรก็ตาม แม้จะไม่แรงมาก แต่ก็ไม่สามารถระงับอาการโกรธของอิสมาแอลได้ อิสมาแอลสวนหมัดขึ้น ก่อนที่จะเกิดการทะเลาะวิวาทประมาณเสี้ยวหนึ่ง ก่อนที่มวยลานบ้านจะจบลงภายในไม่กี่วินาที โดยการห้ามอิสมาแอลของมัรยัมและแม่ และการห้ามแหลมของเทพและเสือ ผลจากการทะเลาะวิวาท ทำให้อิสมาแอลถูกพ่อของเขาฟาดก้น 3 ที ส่วนแหลม ถูกเทพและเสือตบหัวคนละที จนทำให้แหลมแทบจะเข็ดหลาบไปชั่วระยะหนึ่ง
"โอ้ย พวกเอ็งตบข้าเบาๆก็ได้ม้าง" แหลมครวญ
"ตบแรงๆแบบนี้ถึงจะสาแก่ใจข้า จะหาเรื่องอดข้าวอดน้ำ ข้าไม่มีที่ซุกหัวนอนที่ดีกว่านี้แล้วโว้ย" เสือ กล่าว
"ไอ้โง่ เงินมีก็ไปอยู่โรงแรมอยู่รีสอร์ตสิวะ พวกเรามาเที่ยวมาเลเซียนะเว้ย ไม่ใช่มาเข้าหมู่บ้านชนบท"
"เออใช่ ป่านนี้เตี่ยข้าคงเป็นห่วงแย่" เทพเสริมเสือ
"ถ้ามันลำบากพวกเอ็งนัก ก็ไปเที่ยวก่อนก็ได้ ข้าอยากอยู่ที่นี้" พงษ์เดินเข้ามาพร้อมยื่นยาหม่องให้แหลม
"ขอบใจ" แหลมกล่าว
"เวรกรรมอะไรของพวกเราวะ เที่ยวก็ยังไม่ได้เที่ยว แถมต้องมาเสี่ยงอันตรายอีก" เสือบ่น
"ก็บอกแล้ว ถ้าทนไม่ไหวก็ไปกันก่อนก็ได้" พงษ์สำทับเสือ
"เอ็งจะบ้าเหรอวะไอ้พงษ์? พวกเราเป็นเพื่อนกัน ก็ต้องอยู่ด้วยกันสิวะ" แหลมพูดแกมออกเสียงเหมือนประชดใส่
"ถ้าอย่างนั้น ถามจริง พวกเอ็งเต็มใจอยู่เพราะข้ามั้ย? ถ้าไม่เต็มใจ ก็ไปเที่ยวเถอะ ข้าไม่ว่าอะไรหรอก" พงษ์พูดเพื่อให้เพื่อนๆตัดใจจากเขาไป
เพื่อน 3 คนของเขานึกคิดสักครู่ ก่อนที่จะลงความเห็น "โอเค ไอ้พงษ์ อยู่ที่นี้ไปล่ะกัน" แหลมยืนแล้วตบไหล่พงษ์
"ขอให้เอ็งรักษาชีวิตไว้ให้ดีนะเว้ย ข้าอยากได้เอ็งตัวเป็นๆกลับบ้าน ไม่ใช่ร่างไร้ลมหายใจ"
"เอ้ย! เอ็งพูดอะไรบ้าๆ ไอ้แหลม" พงษ์ยิ้มแกมดุนิดๆ ตามประสาเพื่อนหยอกเย้า
"ถ้าอย่างนั้น เย็นนี้ พวกข้าจะไปจากที่นี้กันแล้ว อีก 4-5 วัน จะมารับเองกลับบ้าน" แหลมกล่าวลา
"เดี๋ยวข้าจะให้โทรศัพท์เองนะ เดี๋ยวข้ามีบัตรโทรศัพท์ เดี๋ยวใช้ตู้โทรได้"
เทพยื่นโทรศัพท์ให้ แต่พงษ์ปฏิเสธ
"เอ็งเก็บไว้เถอะ ข้ารับรองว่าจะอยู่ให้ปลอดภัย"
"ตกลงตามนั้น" แหลมกล่าว
#
ช่วงระยะเวลาเดียวกัน หัวหน้าโจรที่หลบหนีจากอิบรอฮีมมาได้ ก็ได้วิ่งหนีเข้าป่า ก่อนที่จะโผล่มาที่ถนนใหญ่ เขาคิดว่าเขาควรจะหาเวลาหนีกลับไปมาเลเซียให้ไวที่สุด ไม่ทันไรนั้น ก็มีรถยนต์ขับมา
"ช่วยจอดให้ฉันหน่อย ฉันอยากจะกลับบ้าน"
คนในรถเป็นลักษณะผู้ชาย 2 คน แต่งตัวบ่งบอกว่าเป็นชาวมลายูเช่นเดียวกัน
"จะให้ไปส่งที่ไหนล่ะ?" คนขับรถถาม
"พาฉันไปส่งที่ด่าน ด่วนเถอะ" หัวหน้าโจรกล่าว
"จะบ้าเหรอวะ? พวกข้าเพิ่งเดินทางจากด่านเหมือนกัน ข้าจะต้องไปส่งทำไมวะ?"
หัวหน้าโจรหน้านิ่งสักพักก่อนที่จะวางแผนบางอย่าง
"เฮ้ยดูนั้น รถยางแตก"
คนขับรถเปิดประตูมาดู "ไหนวะ?"
ทันใดนั้นเอง หัวหน้าโจรก็ได้ขึ้นรถ แล้วถีบชายอีกคนลงรถไป ก่อนที่จะขึ้นรถไปทางด่านชายแดน
คนขับรถคนนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมโทรหาใครสักคน "มันมาแล้วเจ้านาย รอมันที่ทางนั้นได้ครับ"
ด้านหัวหน้าโจร ได้เข้ามาทางด่าน แล้วรีบขับรถฝ่าด่านเข้าไปมาเลเซีย จนสร้างความตื่นตระหนกให้กับเจ้าหน้าที่เฝ้าด่าน และจากนั้นจึงเข้าไปทางลัด แต่ทว่าก็ต้องพบเจออะไรบางอย่าง ขณะที่เขากำลังผ่านทางลัดไปนั้น มีกลุ่มชายกลุ่มหนึ่งกรูเข้ามาหน้ารถแล้วยิงปืนใส่ทันที จนเขาบาดเจ็บสาหัส
จากนั้นจึงรู้ตัวอีกทีตอนที่ถูกตบหน้าเข้าอย่างแรง
"เอ็งทำอะไรของเอ็งวะไอ้โง่??"
เสียงชายนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ที่แท้ก็เป็นเสียงของอาหวัง เจ้านายเขานั้นเอง
"หัวหน้า ผมมาอัฟด้วย ผมไม่คิดว่าจะถูกพวกมันจับได้" อาหวังตบหน้าซ้ำ แล้วคุกเข่ามองหน้าหัวหน้าโจร
"ปัญหาของแกไม่ได้อยู่ที่เรื่องนั้น แต่แกทำให้ฉันต้องเสียงานเสียการ และ เสียความตั้งใจถึงที่สุด!!"
"หัวหน้า ผมทำอะไรผิดหรือ??" หัวหน้าโจรมองหน้าหัวหน้า
"แกบอกความลับเรื่องไอ้อับดุลเลาะห์ บอกเรื่องความลับทั้งหมดให้ไอ้เด็กหนุ่มนั้นทำไม?? มีคนไปแอบสืบดูเมื่อวานแล้ว ว่าแกขายความลับให้กับพวกไอ้อิบรอฮีม!!"
หัวหน้าโจรตกใจ รีบหมอบกราบแทบเท้าอาหวังทันที
"หัวหน้า ผมขอมาอัฟด้วย"
อาหวังเตะหน้าหัวหน้าโจรก่อนที่จะชี้หน้าใส่
"แต่สิ่งที่แกทำผิดพลาดที่สุด คือ แกกลับปล่อยไอ้อับดุลเลาะห์มา!!"
หัวหน้าโจรร้องไห้คุกเข่าหมอบกราบขอโทษอีกครั้ง
"ข้ารู้ตั้งนานตั้งแต่วันนั้นแล้วที่เอ็งฆ่าลูกน้องฆ่า ข้าแค่แกล้งโง่ให้เอ็งตายใจ จะได้พิสูจน์ว่า เอ็งเป็นสุนัขรับใช้ที่ดี หรือเป็นเพียงแค่เศษสัตว์ข้างถนน"
หัวหน้าโจรมองหน้าอาหวังอย่างเศร้าใจพลางกอดเข่าเขา ก่อนที่อาหวังจะเตะออกไป
"เวลานี้ ข้าพิสูจน์แล้วว่าเอ็งมันเศษสัตว์ เพราะอย่างนั้นก็จงตายข้างถนนเถอะ ลาก่อน"
สิ้นคำพูด อาหวังหยิบปืนลูกโม่คู่ใจ ก่อนที่จะลั่นไกใส่หัวหน้าโจรตายคาที่ในไม่กี่ชั่วอึดใจ ก่อนที่จะขึ้นรถกลับ ทิ้งศพหัวหน้าโจรไว้ตรงนั้น ไร้พิธีกรรมหรือการเก็บศพแต่อย่างใด
#
"พวกข้าไปก่อนนะเว้ย ไอ้พงษ์"
เสียงแหลมตะโกนมาจากข้างล่าง
พงษ์วิ่งมาโบกมือตะโกนดังๆ "โชคดีเว้ยๆๆ!!"
จากนั้นอิบรอฮีมก็เดินตามมาตะโกนดังๆ "ขอให้พระเจ้าคุ้มครองพวกคุณนะครับ"
สิ้นเสียงอิบรอฮีม แหลม เทพ เสือ ขึ้นรถตู้ ก่อนที่จะออกรถออกไปจนลับตาพงษ์ พงษ์มองรถตู้จนแว่บหายไป ใจหาย แต่ใจของเขามันบอกว่า อยากอยู่ที่นี้มากกว่า
พงษ์กำลังจะเดินเข้าห้องไป แต่อิบรอฮีมจับไหล่พงษ์ไว้ "จะไปไหนล่ะหลานชาย มาคุยกันก่อนสิ"
พงษ์ปฏิเสธคำชวนไม่ได้ จึงได้ตามอิบรอฮีมไปเที่ยวตลาดกลางหมู่บ้าน
ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาหลังช่วงสวดมนต์ยามเย็นไม่นาน จึงมีบรรดาลูกบ้านเดินกันอย่างหนาแน่น บรรยากาศของตลาด แทบไม่ต่างอะไรกับตลาดนัดปนๆกับงานวัดเลย เพียงแต่ว่าในหมู่บ้านนี้ คงไม่น่าจะมีงานวัด งานฝังลูกนิมิต หรือแม้แต่งานทอดผ้าป่าแน่นอน ขณะที่อิบรอฮีมเดินไปนั้น ก็มีบรรดาลูกบ้าน พ่อค้า แม่ค้า เข้ามาทักทายกันอยู่ไม่ขาด จนกระทั่งอิบรอฮีมเลือกร้านน้ำชา แล้วพาพงษ์เดินเข้าไปสนทนา
"ลุงอยากถามนายจริงๆ ทำไมถึงไม่กลับไปตามเพื่อน และทำไมถึงอยากอยู่ที่นี้?"
"ผมชอบธรรมชาติของที่นี้ครับ มีทั้งป่า เขา และแหล่งน้ำอีก พูดตามความจริงนะครับ ผมไม่เคยเห็นธรรมชาติที่สมบูรณ์แบบนี้มาก่อนในชีวิต"
"กระนั้นหรือ? เจ้าหนุ่ม"
"จริงครับลุง ที่บ้านเกิดผม มีแหล่งน้ำตก มีป่า มีเขาแบบนี้ แต่มันไม่ได้อุดมสมบูรณ์มากกว่านี้แล้ว"
อิบรอฮีมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะถอนหายใจ "ถ้ามันเป็นอย่างที่หลานว่า ลุงก็คงไม่แปลกใจ ว่าทำไมไอ้อาหวัง ถึงอยากจะตัดไม้ทำลายป่าที่นี้กันเหลือเกิน"
พงษ์ถาม "อ่า ทำไมล่ะครับ?"