อ่านเรื่องเศร้าเล็กๆน้อยๆ แล้วร้องไห้แปลกไหมคับ

ตอนเด็กไม่เป็นค่ะ  รู้สึกว่าตัวเองใจกระด้างเกินไม่มีน้ำตา ฝืนเก็บไว้จนชินไม่ไหลออกมา  พอโตถึงมาปรับใหม่ปล่อยความรู้สึกควรจะเป็น แต่ต้องรู้สถานการณ์ว่าที่ไหน เมื่อไหร่กับใครด้วย  ที่เล่านี้เป็นเรื่องตัวเอง เพื่อบอกว่า ทุกอย่างฝึกได้ค่ะ  ใจอ่อนก็ฝึกหัดให้ใจแข็งได้ อย่ายึดติดกับอารมณ์อื่นๆเกินไป  ผ่านได้ปล่อยไป เรื่องเล็กก็ข้าม เรื่องใหญ่ต้องเคลียร์ชัดเจน

เก็บน้ำตาไว้ใช้เมื่อสมควรค่ะ  อารมณ์สะเทือนใจมีได้โดยไม่เสียน้ำตาก็มีนะคะ  ลองหาวิธีทำค่ะ